«Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι»

 

«Ο δε λέγει αυταίς• μη εκθαμβείσθε• Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένον• ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε• ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν» (Μαρκ. ιστ 6). Τους λέγει: Μη εκπλήττεσθε και μη φοβείσθε. Γνωρίζω ποιόν ζητάτε. Ζητάτε τον Ιησού τον Ναζαρηνό, τον Εσταυρωμένον. Ανεστήθη. Δεν είναι εδώ. Ιδού, είναι αδειανό το μέρος, όπου τον έβαλαν.
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» ψάλλουμε την Ανάσταση.
• Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στα Πνευματικά Γυμνάσματα, εξηγεί:
«Όντως αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού» (Ψαλμ. ριζ’ 23). Οι εχθροί Του δαίμονες, ο εχθρός Του θάνατος, ο εχθρός Του η αμαρτία, ο εχθρός Του άδης, οι εχθροί Του Ιουδαίοι οι τούτον σταυρώσαντες και μισούντες Αυτόν. Όντως εκινδύνευε το καράβι να πνιγή και να πλέη δεν ηδύνατο, όπου ερρίφθη ο Ιωνάς εις την θάλασσαν και κατεπόθη από το κήτος. Καράβι είναι ο κόσμος, όπου δεν ηδύνατο να υπάγη εμπρός εις το αγαθόν. Θάλασσα είναι τα πάθη και αι θλίψεις του κόσμου. Ιωνάς ο Χριστός, κήτος ήτον ο θάνατος και ο άδης. Ερρίφθη ο Χριστός εις την θάλασσαν και τα πάθη. Κατεπόθη από τον θάνατον και τον άδην. Και επειδή η ζωοποιός θεότης δεν εχωρίσθη ούτε από το νεκρωθέν σώμα το κείμενον εις τον τάφον ούτε από την ψυχήν την καταβάσαν εις άδην δια τούτο ενέκρωσε και τον άδην και ανέστη τριήμερος και ούτως ο κόσμος όπου εκινδύνευε διεσώθη «ώσπερ γαρ ην Ιωνάς εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτως έσται ο υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας» (Ματθ. ιβ 40).
• Εις τον Συναξαριστήν του Πεντηκοσταρίου αναφέρεται: Όλοι αδελφοί, που πιστεύουμε στον Χριστό, πρέπει να χαρούμε. «Εάν τε ουν ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν» (Ρωμ. ιδ 8). Και όταν ημείς οι Χριστιανοί είμεθα του Κυρίου τέκνα και ζώντες και τεθνεώτες, τότε δεν είμεθα και αθάνατοι και ζώντες εις αιώνα αιώνος; Ο Χριστός είναι βέβαια ως Θεός αληθινός, και αθάνατος και ζων• «Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. ια 25). Λοιπόν και ημείς οι οποίοι είμεθα ιδικοί του και αθάνατοι και ζώντες είμεθα• και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι και ημείς αλλαγησόμεθα. Ω κοσμοχαρμόσυνος και παμφαεστάτη ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας! Ω αναστάσιμος ημέρα, η οποία μας προμηνύει την ιδικήν μας ανάστασιν! Ω Κυρία ημέρα της Κυρίας των ημερών η παρούσα ημέρα, η οποία μας εχάρισε μεγάλην χαράν, διότι δεν αποθνήσκομεν!
• Αναφωνεί ο Ηλίας Μηνιάτης:
«Ανέστη Χριστός, και ενεκρώθη ο θάνατος. Ανέστη Χριστός, και ελύθη η φθορά. Ανέστη Χριστός και έπαυσεν η κατάρα• Ανέστη Χριστός και ανέτειλεν η αθανασία. Ανέστη Χριστός και πάλιν ηνέωκται ο Παράδεισος. Που σου, θάνατε, νυν το κέντρον; Που σου, Άδη, το νίκος; Ημείς πίπτομεν ως θνητοί, αλλ’ ημείς ανασταινόμεθα ως αθάνατοι• ημείς κλειόμεθα εις φυλακήν σκοτεινού μνήματος, αλλ’ εκεί φθάνει να μας ζωογονήση της Δεσποτικής Αναστάσεως το μακάριον φως. Ημείς αναμένομεν θάνατον, αλλ’ ημείς προσδοκώμεν αθάνατον ζωήν, ης αρραβώνα μας έδωκεν η Ανάστασις του Σωτήρος. Χριστός ανέστη».
• Λέγει ο Απ. Παύλος «Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α Κορ. 20).
Ένα θαυμαστό γεγονός ευρίσκουμε στο Γεροντικό του Αγίου Όρους:
«Οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου διηγήθηκαν το ακόλουθο θαύμα, που έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου.
Επί ηγουμενίας του αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, κατά το έτος 1935 με 36 όταν, το άγιο Πάσχα όλοι οι Πατέρες και αδελφοί της Μονής, 60 τον αριθμόν, κατά την Παράδοση βγήκαν έξω στο προαύλιο να κάνουν την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετά το «Χριστός Ανέστη», ο Καθηγούμενος Σεραφείμ, σε ένα από τα πιο αγαθά, απλά, αλλά και πιστά γεροντάκια, τον αδελφό της Μονής και πρόθυμο εργάτη της υπακοής Γέρο – Θωμά είπε: «Γέρο Θωμά, πήγαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκιο να ειπείς στα κόκκαλα εκεί των Πατέρων το «Χριστός Ανέστη».
Ο Γέρο – Θωμάς πρόθυμος, χωρίς να σκεφτεί καθόλου που θα πάει, είπε «Νάναι ευλογημένο Γέροντα» αμέσως ξεκίνησε και πήγε στα οστά και είπε μεγαλοφώνως: «Ο ηγούμενος μ’ έστειλε να σας ειπώ το «Χριστός Ανέστη» Πατέρες και Αδελφοί». Αμέσως όλα τα οστά έτριξαν, χόρεψαν κι αναπήδησαν, μία νεκροκεφαλή μάλιστα σηκώθηκε ως ένα μέτρο ψηλά κι απήντησε στο χαιρετισμό του Γέροντα και είπε: «Αληθώς ανέστη ο Κύριος» και αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή στα οστά.
Ο Γέρο – Θωμάς γύρισε και σε ερώτηση του ηγουμένου, του είπε όσα είδε και άκουσε. Έφριξαν όλοι οι Πατέρες που το άκουσαν και όλοι μ’ ένα στόμα δόξασαν το Θεό, που η Πίστη μας είναι ζωντανή, αληθινή και παναγία!
• Ένα πνευματικό παιδί του Αγίου Πορφυρίου όταν εκοιμήθη ο Άγιος απουσίαζε στο εξωτερικό και δεν πληροφορήθηκε την κοίμησή του.
Όταν λοιπόν επέστρεψε στην Αθήνα, αντιμετώπισε ένα οικογενειακό πρόβλημα και θέλησε να συμβουλευτεί, όπως πάντα, το Γέροντα. Σήκωσε το τηλέφωνο, σχημάτισε τον αριθμό του τηλεφώνου, που ήταν στο δωμάτιο του Γέροντος, και ακούει να του απαντά ο ίδιος ο Γέρων Πορφύριος.
Αφού τον χαιρέτησε και ζήτησε την ευχή του, του μίλησε για το πρόβλημά του και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο Γέρων Πορφύριος του είπε τι έπρεπε να κάνει και τι ν’ αποφύγει. Το πνευματικό αυτό τέκνο του τον ευχαρίστησε και του είπε: «Θα έρθω, Γέροντα, να σας δω μόλις μπορέσω». Του λέει τότε ο Γέρων Πορφύριος: «Να μη ξαναπάρεις στο τηλέφωνο, διότι έχω αποθάνει» (Γέροντος Πορφυρίου «Ανθολόγιο Συμβουλών»).
«Ανέστη Χριστός εκ νεκρών, λύσας θανάτου τα δεσμά»