HΜΕΡΕΣ AΠΟΣΤΑΣΙΑΣ, ΧΡΟΝΟΣ AΠΩΛΕΙΑΣ (Χαρ. Μπούσιας)

    Εὑρισκόμενοι στὸ τέλος καὶ αὐτοῦ τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου βλέποντας τὴν ἀποστασία νὰ βασιλεύει γύρω μας τολμοῦμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε, ἂν ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι χρόνος σωτηρίας ἢ χρόνος ἀπωλείας!

Γιατί όχι φέτος;

 

Μυστήριες οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Παράξενες. Και ενίοτε πικρές. Γεμάτες οι παιδικές μας αναμνήσεις με δώρα και μυρουδιές. Και κάθε χρόνο, όπως από τα περσινά λαμπιόνια μια σειρά ποτέ δεν ανάβει – κι ας την είχαμε βάλει «υγιέστατη» στην κούτα – έτσι κι απ’ τη χαρά την περσινή κάθε φέτος όλο και κάτι λείπει. Πιάνουμε ένα ένα τα λαμπάκια να δούμε ποιο κάηκε και κρατάει όλη τη φωτεινή πλεξούδα σβηστή, σκαλίζουμε και τις μουδιασμένες μας καρδιές να βρούμε τι περσινό αρνιέται φέτος να ζωντανέψει και μας κρατάει χλιαρούς και αμήχανους. Μπορεί να βγήκαμε από τα μνημόνια, η αγοραστική μας δύναμη κάπως να βελτιώθηκε, η χαρά όμως όλο κι ακριβαίνει. Κι ας αγωνίζεται ο Αι-Βασίλης να στέλνει χαζοχαμόγελα απ’ τις διαφημίσεις με τα ουίσκυ. Κι ας σκαρφίζονται τα νυχτερινά κέντρα όλο και εντυπωσιακότερα ρεβεγιόν. Κι ας έρχεται για κάποιους ο 13ος μισθός – μισθός ή αποζημίωση; – μιάς χρονιάς άχρωμης, άοσμης και άγευστης για να ανταλλαχθεί με λίγα δώρα και καμιά λιχουδιά. Τι να πρωτοπρολάβει κι αυτός και τι να πρωτομπαλώσει!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

 

Χριστιανοί μου! Μή καίτε τα λεπτά σας…

Τώρα, αγαπητοί μου, τώρα που ένα νέο έτος ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος, ας κάνουμε μερικές σκέψεις.

Εάν υπήρχε στον ουρανό ένας εξώστης και απ’ εκεί μ’ ένα τηλεσκόπιο βλέπαμε το σύμπαν, ω τότε! Το θέαμα που θα παρουσιαζόταν στα μάτια μας θα ήταν καταπληκτικό. Θα βλέπαμε, όχι ένας ήλιος, όπως φαίνεται από τη γή, αλλά πολλοί ήλιοι, εκατομμύρια ήλιοι, γαλαξίες, άστρα και κομήτες να κινούνται στο άπειρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όλα εκτελούν κάποιο προορισμό, που για το καθένα έχει ορίσει ο Δημιουργός.

Τι είναι η Ορθοδοξία…Είναι η θυσιαστική αγάπη δίχως ανταλλάγματα! Μωυσής μοναχός

 

Δεν θα αντιγράψω ορισμούς από βιβλία. Θα μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια. Είναι πρόσκληση σε μια συγκινητική και καταπληκτική περιπέτεια.

Θέλει τόλμη, έχει ρίσκο, δεν είναι μια επανάπαυση σε δάφνες του παρελθόντος.

Θα συμφωνήσω με τον Ντοστογιέφσκι που λέει: «Πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτε πιο ωραίο, πιο βαθύ, πιο δελεαστικό, πιο δημοφιλές, πιο γενναίο και πιο τέλειο από τον Χριστό …». Η Ορθοδοξία αυστηρά μας θέλει καθαρούς και αθώους. Έχει μεγάλες απαιτήσεις από εμάς. Δίχως Θεό θα ήμασταν σίγουρα πιο παλιάνθρωποι.

Γέροντας Παΐσιος – Αποφθέγματα περί Εγωϊσμού.

 

Για ν’ απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε ταπείνωση, την οποία εμείς δεν έχουμε. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση.

Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί.

Ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία.

 

Περί τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ ὡς τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας

Πατερική Θεολογία, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου*

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία πού μπορεῖτε νά ἀκούσετε ἐδῶ.)

Εἰσαγωγικά

Μέ τήν ἔναρξη τῶν κυριακάτικων συνάξεων γιά φέτος θεωρήσαμε ἀναγκαῖο, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐξετάσουμε κάποια θέματα, πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο καί τήν Ἐκκλησία.

Θά ἀναφερθοῦμε δηλαδή σέ βασικά ζητήματα, σχετικά μέ τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τί εἶναι ὁ νοῦς καί ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί χρειάζεται καί τί ἐξυπηρετεῖ ἡ Ἐκκλησία; Γιατί δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε χωρίς αὐτήν; Ὅλα αὐτά εἶναι θεμελιώδη κεφάλαια κατήχησης, πού πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γνωρίζουμε γιά νά μαθαίνουμε πῶς νά ζοῦμε χριστιανικά.

Τά κείμενα γιά τήν ἀνάπτυξη τῶν θεμάτων μας τά ἀντλοῦμε ἀπό ἕνα σύγχρονο, κορυφαῖο θεολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας -ἔχει κοιμηθεῖ πρόσφατα- τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ὁ ὁποῖος ἔκανε μία μεγάλη τομή, ὄχι τόσο στά θεολογικά γράμματα οὔτε στή Θεολογία, γιατί τήν τομή εκεί τήν ἔχουν κάνει οἱ Ἅγιοι Πατέρες.... 

Ἁπλῶς ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπανέφερε τήν Πατερική Θεολογία στό προσκήνιο τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, ἡ ὁποία (Ἑλλάδα) εἶχε πάρει ἕνα δρόμο δυτικότροπο, προτεσταντίζοντα, θά λέγαμε, πού δυστυχῶς ὑπάρχει μέχρι σήμερα.Ἐπικρατεῖ δηλαδή μία ἀντίληψη γιά τόν Θεό, διαφορετική ἀπό αὐτήν πού πρέπει νά ἔχουμε. Μία ἀντίληψη πού ἔχουν στή Δύση. Ὅτι ὁ Θεός εἶναι τιμωρός ἤ ὅτι ὁ Θεός γίνεται καλός ἤ κακός ἀνάλογα μέ τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλός, ὁ Θεός τόν ἀγαπᾶ. Ἄν εἶναι κακός, ὁ Θεός τόν ἀποστρέφεται.

Αὐτά δυστυχῶς ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καί ἐνδεχομένως νά καλλιεργήθηκαν μερικές φορές μέσα καί ἀπό τίς θρησκευτικές ὀργανώσεις, τά κατηχητικά κτλ. Διαιωνίζονται δέ μέχρι σήμερα ὡς κατάλοιπα, παρόλο πού λέμε ὅτι κατά κάποιο τρόπο ἀνακαλύψαμε ξανά καί ἐπανήλθαμε στίς πατερικές μας ρίζες. Ἐντούτοις ἀκόμη ὑπάρχουν.

Καλό εἶναι λοιπόν νά κάνουμε μία ἀναδίφηση σέ ὅλα αὐτά τά θέματα, ὥστε νά βάλουμε σέ σωστές βάσεις τήν πνευματική μας ζωή. Γιατί, καθώς φαίνεται, πολλοί χριστιανοί, ζώντας ἐπιφανειακά, δέν βιώνουμε τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, πού οὐσιαστικά εἶναι τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Δέν ζοῦμε δηλαδή τή σωτηρία μας καί δέν χαιρόμαστε πραγματικά τήν πνευματική μας ζωή.

Ὁ Κύριος ἦλθε στή γῆ, γιά νά μᾶς δώσει ζωή καί μάλιστα περίσσεια ζωῆς. Αὐτή ἡ περίσσεια ζωῆς εἶναι ἡ μετοχή μας στό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλά, ἄν κάποιος δέν ζήσει σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, δέν θεραπεύεται ἀπό τά πάθη του. Ἑπομένως δέν βιώνει οὔτε μετέχει σέ αὐτή τή Χάρη, σέ αὐτή τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μπορεῖ μέν νά πηγαίνει κανείς στήν Ἐκκλησία, μπορεῖ καί νά ἐξομολογεῖται, νά κάνει καί κάποιες προσευχές, πού τοῦ εἶπε ὁ πνευματικός ἀλλά δέν ἔχει αὐτή τήν πληρότητα ζωῆς, τήν ὁποία ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θά μᾶς δώσει ὁ Θεός. Νιώθει ὅτι κάτι δέν πάει καλά, ὅτι κάτι τοῦ λείπει. Δέν ἔχει αὐτό, πού θά ἤθελε νά ἔχει.

Βέβαια αὐτό συμβαίνει, γιατί ὁ Χριστός δέν μᾶς κάλεσε σέ μία ἀποσπασματική, θά λέγαμε, βίωση ἀλλά σέ μία ὁλοκληρωτική ἕνωση μαζί Του. Νά μήν ἔχουμε δηλαδή μόνο κάποιες στιγμές ἕνωσης ἤ τέλος πάντων κοινωνίας μέ τόν Θεό ἀλλά ὅλη μας ἡ ζωή, ὅλες μας οἱ στιγμές νά εἶναι ἑνωμένες μαζί Του. Νά ζοῦμε δηλαδή τό μυστήριο τῆς μετάνοιας καί νά βιώνουμε τί θά πεῖ μετάνοια.

Ὁ πολύς κόσμος νομίζει ὅτι μετάνοια εἶναι τό νά νιώσεις κάποια λύπη γιά κάποιο κακό πού ἔκανες, ἄντε νά πεῖς καί μία συγγνώμη στόν Θεό καί μετά νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς· καί αὐτό θεωρεῖται μετάνοια. Ὄχι δέν εἶναι αὐτό μετάνοια. Ἄν κοιτάξουμε τί λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, θά δοῦμε πώς μετάνοια εἶναι ἡ μετα-κίνηση τοῦ νοῦ ἀπό τά μάταια, τά ἁμαρτωλά καί τά ἐμπαθῆ πρός τόν Θεό. Αὐτή ἡ μετακίνηση, ἡ μετατόπιση τοῦ νοῦ δηλαδή, πρέπει νά εἶναι συνεχής. Κάθε στιγμή πρέπει νά φέρνεις τόν νοῦ σου πρός τόν Θεό, νά βλέπει πρός τόν Θεό.

Στήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ πλούσιου νεανία οἱ Ἀπόστολοι ρώτησαν τόν Κύριο: «Πῶς εἶναι δυνατόν, Κύριε, νά σωθοῦμε; Ἄν εἶναι τόσο δύσκολο πράγμα ἡ σωτηρία, ἐφόσον καί οἱ πλούσιοι δέν θά σωθοῦν, ποιός τελικά θά σωθεῖ;». Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε: «Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῶ ἐστίν» (Λουκ. ιη΄ 18-27). Τό ἴδιο λέει καί στόν καθέναν ἀπό μᾶς: «Θέλεις νά σωθεῖς; Ἐγώ θά σέ σώσω!»

Ἡ σωτηρία μας βέβαια δέν εἶναι μόνο τά καλά μας ἔργα. Εἶναι δηλαδή λάθος ἡ ἰδέα, πού καλλιεργήθηκε ὅτι καλός χριστιανός εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος κάνοντας καλές πράξεις, γίνεται λίγο καλύτερος κάθε ἡμέρα καί ὅτι αὐτό εἶναι χριστιανική ζωή. Εἶναι καί αὐτή μία ἐπιπλέον λανθασμένη ἀντίληψη, πού μᾶς ἦλθε ἀπό τή Δύση καί ἀπό τόν προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ἔχει περί πολλοῦ τά καλά ἔργα, ὅπως καί ὁ παπισμός.

Δέν εἶναι ἡ σωτηρία μας τά ἔργα μας. Ἀντίθετα ὁ Χριστός μᾶς εἶπε ὅτι ἡ σωτηρία μας εἶναι δωρεάν, εἶναι χάριτι· δηλαδή δέν ἀξίζουμε τόν Παράδεισο. Ὁ Θεός μᾶς τόν χαρίζει, μᾶς τόν δωρίζει. Ὅσα καλά ἔργα καί νά κάνουμε, ἄν αὐτά δέν ἔχουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀκάθαρτα κι ἀνώφελα.

Γιατί ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀγαθός, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος (Λουκ. ιη΄ 20). Καί τό ἀληθινό ἀγαθό εἶναι μόνο αὐτό, πού ἔρχεται ἀπό τόν Θεό. Ἄν λοιπόν δέν ἔλθει ὁ Θεός γιά νά ἐργασθεῖ μέσα σου καί μαζί σου, γιά νά συνεργασθεῖ καί νά ἔχεις τή Χάρη Του ἐνεργή, ὅ,τι καί ἄν κάνεις, εἶναι ἁμαρτία· δέν εἶναι καλό. Αὐτό μᾶς τό λέει ἀπερίφραστα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «τοῦ Θεοῦ μή ἐνεργοῦντος ἐν ἡμίν, ἁμαρτία πᾶν τό παρ΄ ἡμῶν γινόμενον». Καί στή νεοελληνική: «ἄν δέν ἐνεργεῖ ὁ Θεός μέσα μας, κάθε τί, πού γίνεται ἀπό μᾶς, εἶναι ἁμαρτία».

Γι’ αὐτό πρέπει νά ἐπανεξετάσουμε καί νά ἐπαναπροσδιορίσουμε μέσα μας τί πιστεύουμε γιά τόν Θεό, πῶς νομίζουμε ὅτι σωζόμαστε, τί σημαίνει γιά μᾶς μετάνοια, τί σημαίνει γιά μᾶς πνευματική ζωή; Βιώνουμε τή χαρά καί τήν πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔχει πεῖ ὁ Θεός ὅτι θά ἔχουμε ὡς καρπό;

Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια. (Πρός Γαλάτας ε΄ 22 – στ΄ 2». Τά ζῶ αὐτά ἐγώ; Μήπως ἔχω πάρει τή ζωή μου λάθος καί τήν πνευματική μου ζωή λάθος καί τόν τρόπο ποῦ ζῶ μέσα στήν Ἐκκλησία λάθος; Γι΄ αὐτό καί δέν ἔχω τή χαρά καί τήν εἰρήνη, πού ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός;

Ἔτσι θά δοῦμε ὅτι αὐτά, τά ὁποία λέει ὁ π. Ἰωάννης, εἶναι πολύ χρήσιμα, ἐποικοδομητικά καί, θά λέγαμε, ἀνατρεπτικά τῶν ἀντιλήψεων, πού ἐπικρατοῦν σήμερα ἀνάμεσα στούς θρησκευόμενους ἀνθρώπους. Διότι δέν θά ἀναφερθοῦμε στούς ἐκτός της Ἐκκλησίας, στούς ἄθεους ἤ τούς ἀδιάφορους, πού δέν ἔχουν καμία σχέση ἀλλά θά μιλήσουμε γιά μᾶς.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ ~ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ 

ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Ἀνάλυση Πρώτου Κεφαλαίου Πατερικῆς Θεολογίας**

1. Τί εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου

Ὅταν λέμε μετάνοια, ἐννοοῦμε τή μετα-κίνηση τοῦ νοῦ. Τή μετάθεση τοῦ νοῦ ἀπό τά μάταια πρός τόν Θεό. Καί τό κλειδί στόν ἄνθρωπο, νά ξέρετε, εἶναι ὁ νοῦς. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα· εἶναι διφυής. Εἶναι σῶμα καί ψυχή. Ἀλλά τό ἀνώτερο κομμάτι του εἶναι ἡ ψυχή. Καί τό ἀνώτερο κομμάτι τῆς ψυχῆς εἶναι ὁ νοῦς. Ἡ ψυχή ἔχει δυνάμεις. Ἡ σπουδαιότερη δύναμη τῆς ψυχῆς εἶναι ὁ νοῦς. Προσέξτε ὅμως: Ὁ νοῦς εἶναι ἄλλο πράγμα ἀπό αὐτό, πού λένε οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι νοῦ, ἐννοώντας τόν ἐγκέφαλο. Γιά τούς Πατέρες, νοῦς δέν εἶναι ὁ ἐγκέφαλος οὔτε ἡ διάνοια. Ἄλλο εἶναι ὁ νοῦς καί ἄλλο ἡ διάνοια.

(Σημείωση: Αὐτά, καλό εἶναι, νά τά ξεκαθαρίσουμε, ὥστε, ὅταν διαβάζουμε τούς Πατέρες, νά τούς καταλαβαίνουμε καλύτερα).

Ὁ νοῦς λοιπόν, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ σπουδαιότερη δύναμη τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες λένε ὅτι ὁ νοῦς εἶναι τό μάτι τῆς ψυχῆς, ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς. Ὅπως τό σῶμα ἔχει αἰσθήσεις καί ἔχει μάτια, ἔτσι καί ἡ ψυχή ἔχει μάτια. Τό μάτι τῆς ψυχῆς, τό ὁποῖο βλέπει, εἶναι ὁ νοῦς. Ὑπάρχουν καί ἄλλες δυνάμεις τῆς ψυχῆς, πού εἶναι κατώτερες ἀπό τόν νοῦ. Μετά τόν νοῦ εἶναι ἡ διάνοια (σκέψη), ἡ φαντασία, ἡ δόξα (κρίση) καί ἡ αἴσθηση.

(Σημείωση: Δέν θά ἀσχοληθοῦμε ὡστόσο μέ ὅλα αὐτά, γιά νά μήν μπερδευτοῦμε).

Θά μιλήσουμε ὅμως γιά τόν νοῦ, πού εἶναι ἡ σπουδαιότερη δύναμη. Ἡ ὅλη μας φροντίδα θά πρέπει νά ἀποβλέπει στό νά ἑνώσουμε τόν νοῦ μας μέ τόν Θεό, νά θεραπεύσουμε δηλαδή τόν νοῦ μας. Γιατί, τί μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες; Ὅτι μετά τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ καί μετά τίς ἀλλεπάλληλες πτώσεις τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, πού ἀκολούθησαν, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου σκοτίζεται.

Ὅπως δηλαδή στά σωματικά μάτια, πού δέν λειτουργοῦν σωστά, ἔρχεται σιγά σιγά τό σκοτάδι καί φτάνει κάποια στιγμή ὁ ασθενής νά τυφλωθεῖ τελείως, ἔτσι συμβαίνει καί στήν ψυχή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ σωστά, σκοτίζεται ὁ ὀφθαλμός της, πού εἶναι ὁ νοῦς. Καί ὁ νοῦς πλέον δέν βλέπει. Τί δέν βλέπει; Τόν Θεό.

Γιατί ὁ νοῦς, τά μάτια τῆς ψυχῆς, εἶναι φτιαγμένα γιά νά βλέπουν τόν Θεό·καί τότε ἔχουν φῶς. Ὅπως καί τά σωματικά μάτια. Εἶναι φτιαγμένα γιά νά βλέπουν τό φῶς, τόν ἥλιο. Ἅμα ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀρρωστήσει, τά μάτια δέν λειτουργοῦν σωστά, σκοτίζονται. Καί τί γίνεται τότε; Παύει νά ὑπάρχει ὁ ἥλιος; Ὄχι. Ὁ ἥλιος ὑπάρχει ἀλλά ὁ τυφλός δέν τόν βλέπει.

Παρομοίως συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Ὅταν σκοτιστεῖ, ὅταν ἀρρωστήσει δηλαδή ἀπό τά πάθη, σκοτίζονται τά μάτια της καί φθάνει ὁ ἄνθρωπος νά πεῖ ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός, ὅτι δέν βλέπει τόν Θεό. Καί νά ἀναρωτιέται: «Ἐσύ, ποῦ τόν βλέπεις τόν Θεό;».

Ὁ Θεός ὑπάρχει ἀλλά αὐτός, ἐπειδή ἔχει κατεστραμμένα τά μάτια τῆς ψυχῆς, ἄρρωστα καί σκοτισμένα, δέν βλέπει πλέον τόν Θεό. Γι΄ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός πώς, ὅταν καθαρίσετε τά μάτια τῆς ψυχῆς σας, τόν νοῦ – πού ἀλλιῶς λέγεται καί καρδία στούς Πατέρες – τότε θά δεῖτε τόν Θεό.

Ὅ,τι ἰσχύει γιά τό σῶμα, πού πηγαίνεις δηλαδή στόν γιατρό καί σοῦ λέει ὅτι πρέπει νά πάρεις ἀντιβίωση, νά φύγει τό μικρόβιο, γιά νά λειτουργήσουν τά μάτια σου καί νά δεῖς, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ψυχή. Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά πάρει πνευματική ἀντιβίωση, νά μετανοήσει. Τότε τά μάτια τῆς ψυχῆς θά καθαρίσουν καί θά δεῖ πάλι τό φῶς, τόν Θεό. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε’, 8).

Καί ποιά εἶναι ἡ σκοπιμότητα τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκριβῶς τό νά κάνει αὐτή τή θεραπεία. Νά μᾶς δώσει αὐτή τήν ἀντιβίωση, τήν πνευματική, γιά νά θεραπευτοῦν τά μάτια τῆς ψυχῆς. Αὐτός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας.

(Σημείωση: Τά λέμε βέβαια συνοπτικά στήν ἀρχή ἀλλά στή συνέχεια θά τά ἐξηγήσουμε ἀναλυτικότερα).

Ἔλεγε λοιπόν o π. Ιωάννης 

(Ἀρχή Πατερικῆς Θεολογίας) 

«Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι 

ἡ κύρια μέριμνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε θεράπευε τόν χῶρο τῆς ψυχῆς».

Προσέξτε: πρέπει νά εἶναι ἡ κύρια μέριμνα. Δυστυχῶς καί σήμερα σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχουμε ἐκτραπεῖ. Ἀκοῦμε καί τούς πολιτικούς καί τά ΜΜΕ, πού μᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου -καί δέν πρέπει νά τούς ἀκοῦμε- νά μᾶς λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά περιοριστεῖ στόν ρόλο της. Καί ποιός εἶναι ὁ ρόλος της; Ἡ φιλανθρωπία, λένε. Νά κάνει ἐλεημοσύνες, νά προσέχει τούς λαθρομετανάστες, νά ἐλεεῖ τούς φτωχούς κτλ. Θεωροῦν πώς αὐτός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας μαζί μέ τή λατρεία (Θεῖες Λειτουργίες κ.α.) καί τίποτε ἄλλο. Αὐτός ὅμως εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας; Φυσικά καί ὄχι. Αὐτό εἶναι λάθος.

Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

Νά θεραπευτεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἴπαμε πώς εἶναι ἡ κύρια 

δύναμη τῆς ψυχῆς.

Εντάλματα συλλήψεως εκεί στον άλλο κόσμο...

 

Πολλές φορές επιτρέπει ο Θεός να μας πικράνουν και να μας αδικήσουν χωρίς να φταίμε, προκειμένου να ξεχρεώσουμε κάποια ''βερεσέδια'' που οφείλαμε από παλιά. Είναι οικονομία Θεού, που βρίσκονται ορισμένοι άνθρωποι και μας πικραίνουν. Άμα ο άνθρωπος σκέφτονταν έτσι, δεν θα ερχόταν ποτέ σε ρήξη με κανέναν. Θα έλεγε μάλιστα: ''Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έστειλες αυτόν τον άνθρωπο, να με βάλει μυαλό!''. Οι περισσότεροι όμως από εμάς, αθωώνουμε τον εαυτόν μας, χωρίς να βλέπουμε, ότι πρέπει να τιμωρηθούμε... Γι' αυτό εάν παθαίνουμε μια ζημιά ή μια αδικία να παραδεχόμαστε, ότι πληρώνουμε βερεσέδια παλαιότερα ή είναι μια ευκαιρία για αγιασμό.

Μετάνοια χωρίς όρους και όρια, π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Οι μάρτυρες όταν πήγαιναν να μαρτυρήσουν, κανένας απ’ αυτούς δεν έβαζε όρους και δεν έβαζε όρια. Κανένας. Ήταν ο καθένας τελείως παραδομένος στον Θεό να επιτρέψει ο Θεός, ν’ αφήσει ο Θεός, να πάθει ο καθένας όσο ήθελε ο Θεός.

Δεν ήταν παραδομένοι στον Θεό με όρους: Δέχομαι το μαρτύριο, αλλά να γίνει τούτο και να μη γίνει εκείνο, να συμβεί αυτό και να μη συμβεί το άλλο. Τελείως ανύπαρκτοι ήταν οι όροι. Ούτε το πρόβατο δεν παραδίνεται στον σφαγέα, όπως παραδίνονταν οι μάρτυρες.

Η ασκητική της Πανδημίας και του Lockdown

 

Ο Καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Θεολογίας με γνωστικό αντικείμενο την Ηθική και την Ποιμαντική πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Καλλιακμάνης φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του ραδιοφώνου της Πεμπτουσίας «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» με τη Μαρία Γιαχνάκη και σχολίασε την πανδημία του κορωνοϊού και τη στρογγυλή τράπεζα που συμμετείχε.

'' Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΟΡΑΤΑΙ ''

 

Ολη ἡ πάλη τοῦ ἀνθρώπου στὸν κόσμο αὐτό, εἴτε τὸ συνειδητοποιεῖ εἴτε ὄχι, εἶναι νὰ συναντήσει τὸν Θεό. Κάθε προσπάθειά του ἀποβλέπει στὸ νὰ καθορίσει τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεό. 

Ἡ πιὸ μεγάλη του ἀγωνία εἶναι νὰ δεῖ τὸν Θεό. Αὐτὸν ἀναζητεῖ διαρκῶς. Πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν Θεό, κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκατανίκητη ἐσωτερικὴ φορὰ πρὸς Αὐτόν. 

 Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν νὰ δεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό; Ποῦ μπορεῖ νὰ Τὸν συναντήσει; 

 Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου! Στὰ Χριστούγεννα τὸ πρόβλημα λύνεται! 

Χριστούγεννα: Ποια είναι η σημασία τους! , Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

 

«Χριστός γεννάται· δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών· απαντήσατε. Χριστός επί γης· υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί· ότι δεδόξασται», μας καλεί ο υμνωδός. Και πραγματικά σήμερα συναχθήκαμε άπαντες οι πιστοί για να δοξάσουμε και να υμνήσουμε το γεγονός της ενσάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού και της κατά σάρκα γέννησης του από την Παρθένο Μαρία...

Η Θεία Ευχαριστία: Σημείον αντιλεγόμενον πίστεως και απιστίας

 

Γράφει ο Ηρακλής Ρεράκης, ομ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

---

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι στην πατρίδα μας η ορθόδοξη Θεολογία και η Επιστήμη δεν είχαν εχθρικές σχέσεις και προθέσεις μεταξύ τους, αλλά, αντίθετα, βρίσκονταν σε μια αγαστή συνύπαρξη και συνεργασία, σχέση που κυριάρχησε, όχι μόνον κατά την περίοδο της ρωμιοσύνης αλλά και καθ’ όλη την περίοδο της νεοελληνικής Ιστορίας.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, κάποιοι Επιστήμονες, ακολουθώντας τόσο τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό όσο και τον θετικισμό, που θεωρούσαν κέντρο του ανθρώπου τον ορθό λόγο και πολεμούσαν τη χριστιανική πίστη, πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι ικανή να κατακτήσει τον κόσμο και να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις «νηπιακές του παραστάσεις», δηλαδή τις θεολογικές του αντιλήψεις, με αποτέλεσμα να φτάνουν σε ακραίες θέσεις, αρνούμενοι ουσιαστικά την πίστη, ως υπάρχουσα πνευματική λειτουργία της ανθρώπινης οντότητας.

Χριστούγεννα: Kαλύτερα να μην κοινωνήσω καθόλου ή να κοινωνήσω χωρίς εξομολόγηση;

 

Κατά τις ημέρες των Χριστουγέννων που πλησιάζουν πολλοί χριστιανοί έχουν την συνήθεια να προσέρχονται στην Θεία Κοινωνία κυρίως την παραμονή της εορτής, αλλά και ανήμερα.

Ασφαλώς αυτή η συνήθεια είναι επαινετή και θα έπρεπε να υιοθετηθεί από όλους.
Προβλήματα όμως δημιουργούνται, όταν μεγάλο ποσοστό από αυτούς προσέρχονται χωρίς καμία προετοιμασία, εκτός από μία ολιγοήμερη συνήθως νηστεία.

Οι πειρασμοί των εορτών

 

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ζήσουμε τὸ μεγάλο καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας.

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μέρες τώρα μᾶς προετοιμάζει μὲ τὴ νηστεία, τὶς Ἀκολουθίες, τ᾿ ἀναγνώσματα, τὴ συμμετοχή μας στὰ ἱερὰ Mυστήρια. Ὅλα μ᾿ ἕνα σκοπό:
τὴν πνευματική μας ἀνύψωση, τὴ βαθύτερη καὶ οὐσιαστικότερη μετοχή μας στὸ μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως.

Μία αλλιώτικη πορεία προς τα Χριστούγεννα

 

Γράφει ο π. Γεώργιος Β. Δημητρόπουλος
Υπ. ΜΑ Θεολογίας

---

Πορευόμαστε προς τα Χριστούγεννα με μια διαφορετική πραγματικότητα, τη στιγμή που αυξάνονται δραματικά οι αριθμοί των θετικών κρουσμάτων, που νοσούν από τον κορωνοϊό, με αποτέλεσμα να αυξάνεται και ο κύκλος των περιορισμών με άδηλο μέλλον.

Ταυτόχρονα δημιουργείται μία συγκρατημένη αισιοδοξία, λόγω τού περιβόητου ερχομού, που ευαγγελίζεται το εμβόλιο για την ανθρωπότητα.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Πνευματική ζωή και πως επιτυγχάνεται

 

Ο άγιος Νικόδημος, χρησιμοποιώντας την παραβολή του καλού ποιμένα, μιλάει για τον Ποιμένα Χριστό και για την αγάπη του προς τα πρόβατά του.

Λέει συγκεκριμένα: «Πώς είναι δυνατό ο καλός Ποιμένας μας, ο οποίος έτρεχε τριάντα χρόνια ζητώντας το χαμένο πρόβατο, με τόσες δυνατές φωνές που βράχνιασε ο λάρυγγάς του, ο οποίος περπάτησε τόσο κοπιαστικό και ακανθώδη δρόμο, ο οποίος έχυσε το αίμα του κι έδωσε τη ζωή του, πώς είναι δυνατό τώρα που το πρόβατο τον ακολουθεί, φωνάζει και παρακαλεί, να μη γυρίσει σ’ αυτό τα μάτια του; Πώς μπορεί να μην το ακούσει και να μην το βάλει στους θείους ώμους του, κάνοντας γιορτή με όλους τους αγγέλους του ουρανού;».

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να τρέξει στον πλάστη του, π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

 

Το κάθε λογικό πλάσμα, ο κάθε άνθρωπος είναι έτσι φτιαγμένος, που να σκέπτεται τον πλάστη του, να κινείται προς τον πλάστη του, να τον αναζητεί, να τον αγαπά, να είναι το παν γι’ αυτόν ο πλάστης του.

Ακόμη και η αμαρτία που είναι μέσα στον άνθρωπο δεν μπορεί να τον χαλάσει. Να το προσέξουμε αυτό. Έτσι όπως έγινε η όλη πτώση, ευτυχώς δεν έγινε έτσι που να έχει συνέπεια να χαλάσει ο άνθρωπος. Όχι. Αμάρτησε ο άνθρωπος, αμαυρώθηκε, έγινε φίλαυτος, εγωιστής, εγωλάτρης, σκοτίστηκε ο άνθρωπος, όλα αυτά όμως δεν χάλασαν την όλη δομή της υπάρξεώς του, δεν χάλασαν κατά τρόπο ανεπανόρθωτο αυτό το κατ’ εικόνα Θεού και καθ’ ομοίωσιν.

Η αγάπη προς τον Θεό (Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι)

 

Ποια είναι τα γνωρίσματα της αληθινής αγάπης προς τον Θεό;

Η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι σταθερή και αταλάντευτη τόσο στην ευτυχία όσο και στη δυστυχία, τόσο στη χαρά όσο και στη θλίψη. «Τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;», λέει ο απόστολος Παύλος. «Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος;… Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού» (Ρωμ. 8:35, 38-39). «Γιατί όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο· και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για χάρη του Κυρίου» (Ρωμ. 14:8).

Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού

Κάθε μέρα όλο και περισσότερο μας φανερώνει ο Θεός ότι η όλη στάση μας ενώπιον του δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Και αυτό είναι το μεγάλο θέμα. Και το ζητούμενο είναι αυτό που είπε ο Κύριος πολύ κατηγορηματικά: Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα –δεν εξαιρείται τίποτε– και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.

Βλέπετε, έτσι όπως τα ζούμε εμείς τα πράγματα, συνέχεια είμαστε με την αγωνία, με τον προβληματισμό, με την προσμονή, με την έγνοια να γίνουν τα άλφα, τα βήτα, ο,τι έχει ο καθένας μας, ενώ δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Χριστούγεννα: Γιορτή ή τραγωδία; (Ιερομόναχος Αντίπας Αγιορείτης)

 

Ἡ παροῦσα ὁµιλία πραγµατοποιήθηκε ἀπὸ τὸν ὁσιολογιώτατο ἱεροµόναχο π. Ἀντίπα Ἁγιορείτη (Γέροvτα τοῦ Ἱ. Ἰβηριτικοῦ Κελλίου Ἁγίας Ἄννης Καρυῶν) στὸ πλαίσιο τῆς χριστουγεvvιάτικης ἐκδηλώσεως, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ., ὡς προσκεκληµέvου τοῦ Προέδρου τοῦ Τµήµατος Θεολογίας κ. Παναγιώτη Σκαλτσῆ, στὶς 15 Δεκεµβρίου 2016.

Στὴν ἐποχή µας, ὅπως ὅλοι γνωρίζουµε, ὑπάρχει ὑπερπαραγωγὴ νέων. Χιλιάδες ἄνθρωποι σὲ ὅλον τὸν κόσµο ἐργάζονται στὴν εἰδησεογραφία, χιλιάδες ὀργώνουν τὴν ὑφήλιο γιὰ νὰ συλλέξουν νέα. Νέα ἐντυπωσιακά, περίεργα, νέα ἀληθινά, νέα κατασκευασµένα, νέα καλά, νέα κακά. Νέα ποὺ ὠφελοῦν καὶ νέα ποὺ βλάπτουν. Νέα ποὺ ἀνεβάζουν καὶ νέα ποὺ κατεβάζουν. Νέα ποὺ µᾶς ἐνθουσιάζουν καὶ νέα ποὺ µᾶς ἀπελπίζουν. Εἰδήσεις, ποὺ µᾶς κάνουν ὑπερήφανους καὶ εἰδήσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες ντρεπόµαστε, καὶ ἑκατοµµύρια ἀνθρώπων ποὺ τὶς παρακολουθοῦν. Ἐπιστρατευµένα πρὸς τοῦτο, ἡ τηλεόραση, τὸ διαδίκτυο, οἱ ἐφηµερίδες, τὰ περιοδικά, ὅλα τὰ ΜΜΕ ἐπὶ εἰκοσιτετραώρου, µάλιστα, βάσεως. Παλαιὰ εἶναι ἡ διατύπωση ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη τὸν Μέγιστο: «οἱ ἄνθρωποι φύσει τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται», παντοῦ καὶ πάντοτε καὶ µέχρι σήµερα καὶ µακάρι νὰ µαθαίνουν τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιµα καὶ νὰ διδάσκονται ἀπὸ αὐτά. Μακάρι νὰ µὴ µαθαίνουν µόνο νέα καὶ ὅλες αὐτὲς τὶς εἰδήσεις. Ὅµως, αὐτὰ τὰ νέα δὲν εἶναι νέα, ἀλλὰ παλαιά. Τόσο παλαιὰ ποὺ ἀρχίζουν τὴν παρουσία τους µέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν Παράδεισο.

Ἡ γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ

 

Ὅταν ὁ ἄγγελος παρουσιάστηκε στὸν Ἰωσὴφ τοῦ θύμισε τὴν ἀρχαία προφητεία (Ἠσ. 7.14) ἡ ὁποία ἔδινε τὴν ὑπόσχεση πὼς θὰ ἐρχόταν μία ἐποχὴ ποὺ ὁ Θεὸς θὰ ζοῦσε ξανὰ ἀνάμεσα στὸ λαό Του, ὅπως ἦταν καὶ στὴν ἀρχὴ ἀχώριστος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Τότε ἐκεῖνοι θὰ ἀναφωνοῦσαν τὴ λέξη «Ἐμμανουὴλ» ἡ ὁποία στὰ Ἑβραϊκὰ σημαίνει «ὁ Θεὸς μαζί μας». Ἡ προφητεία αὐτὴ ἔχει ἐκπληρωθεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τώρα ὁ Θεὸς εἶναι ἀνάμεσά μας.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 20-12-2020 (Πρό των Χριστουγέννων)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Προς Εβραίους (ια΄ 9-10, 24-26, 32-40)

Ἀδελφοί,
(9-10) Πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός.
(24-26) Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.

Περί Θείας Κοινωνίας

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

Για τη Θεία Κοινωνία

Αγαπητοί μας ενορίτες, επειδή το θέμα της Θείας Κοινωνίας είναι πολύ σοβαρό,  γράφουμε αυτά τα λίγα λόγια, με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Είναι άκρως απαραίτητο όλοι μας να είμαστε συνεχώς ενωμένοι με τον Χριστό, μεταλαμβάνοντας το Σώμα Του και το Αίμα του. Ο Ίδιος μας είπε, ότι όποιος είναι ενωμένος μαζί μου «έχει ζωήν αιώνιον».  Όποιος δεν κοινωνάει, αποκόπτεται από το σώμα του Χριστού και ξηραίνεται και πεθαίνει όπως ο βλαστός της κληματαριάς όταν αποκοπεί από τον κορμό της. (ΙΩΑΝΝΟΥ ΙΕ,5)

Κύριε, μη χρονίσεις

 

Φωνὴ ζωηρῆς ἐπικλήσεως πρὸς τὸν Θεό. Φωνὴ καρδιᾶς συντετριμμένης καὶ ταπεινωμένης μέχρι κάτω στὴ γῆ, στὸ χῶμα. Φωνὴ ἱκεσίας θερμῆς, ἀπὸ τὰ τρίσβαθα ψυχῆς ὀδυνωμένης.
Ψυχῆς ποὺ ἀπ’ ὅλους καὶ ὅλα εἰσέπραξε τὴν ἀπόρριψη. Οἱ θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς σὰν κύματα ἀλλεπάλληλα τὴ βύθισαν στὸ πέλαγος τῆς ἀπογνώσεως, καὶ ἄλλη πιὰ βοήθεια δὲν ἔχει νὰ ἀναμένει ἀπὸ πουθενὰ παρὰ μόνο ἀπὸ Ἐκεῖνον.

Φιλαυτία, η μητέρα των κακών.

 

Αυτός πού φοβάται την ασθένεια του σώματος, δεν φτάνει στο μέτρο των φυσικών του δυνατοτήτων ούτε μπορεί ν' αποκτήσει τις αρετές- αν όμως προσπέφτει κανείς στο Θεό σε κάθε κόπο του, ο Θεός έχει τη δύναμη να τον αναπαύσει. Γιατί, αν ο Γεδεών δεν έσπαγε τις στάμνες, δεν θα μπορούσε να δει το φως των λαμπάδων (Κριτ. 7:20). Έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν καταφρονήσει το σώμα, δεν θα μπορέσει να δει το φως της Θεότητας.

«Υπέρ υγείας»...

 

Σε μια συναγωγή όπου δίδασκε ο Χριστός κάποιο Σάββατο, είδε μία δυστυχισμένη γυναίκα, η οποία ήταν «συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές» (Λουκ. 13,11). Έπασχε από ένα είδος παραλυσίας, που έκανε το σώμα της από τη μέση και πάνω να είναι κυρτωμένο και καμπουριασμένο προς τα κάτω, μ’ αποτέλεσμα το κεφάλι της να είναι συνεχώς σκυμμένο προς το έδαφος, χωρίς να μπορεί να το κουνήσει καθόλου προς τα πάνω. Δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της όρθια, να δει τον κόσμο γύρω της, να ατενίσει προς τον ουρανό και ν’ απολαύσει τα κάλλη του. Ήταν σκυμμένη συνεχώς προς τα κάτω σαν τετράποδο ζώο και μάλιστα για 18 ολόκληρα χρόνια. Η Γραφή μας αναφέρει ότι είχε «πνεύμα ασθενείας»· δηλαδή όχι παθολογική νόσο, αλλά νόσο που προήλθε από διαβολική επίδραση.Η γυναίκα αυτή είχε την σπάνια αρετή, ειδικά στην εποχή μας, την υπομονή. Δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια ήταν δεμένη από το Σατανά. Μια ολόκληρη ζωή. Κι όμως πουθενά δεν φαίνεται να γογγύζει, να λιποψυχεί, να τα βάζει με το Θεό, να λέγει «πού είναι ο Θεός, πού είναι η θεία πρόνοια του, που είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον του για τα πλάσματά του, γιατί εγώ να υποφέρω έτσι»;

Προσκεκλημένοι στο Δείπνο του Χριστού!...

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΟΥΣΜΑ (εκφωνήθηκε προφανώς την ημέρα του αγίου Ελευθερίου, 17 Δεκ., Κυριακή των Προπατόρων, δηλ. δύο Κυριακές πριν τα χριστούγεννα).

Παιδιά μου κι αδελφοί. Βρισκόμαστε, όπως λέει ο Λόγος, εις την τελευταίαν ευθείαν. Είμαστε προ της μεγάλης Δεσποτικής Εορτής των Χριστουγέννων, γι’ αυτό και η Μητέρα μας Εκκλησία έχει ορίσει πρώτον από αύριο να ξεκινά αυστηρότερη νηστεία. Πλέον δεν καταλύουμε, δεν τρώμε ψάρια. Κι αν παραμονή της ημέρας των Χριστουγέννων δεν είναι Κυριακή, όπως φέτος, ή Σάββατο, τότε την παραμονή της ημέρας των Χριστουγέννων δεν καταλύουμε ούτε έλαιον, δεν τρώμε δηλαδή ούτε λάδι.

«Ὁ Μεγάλος «Ξένος»…»!

Πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα… ἐμεῖς μπορεῖ νὰ τὸ ξεχνᾶμε, ἀλλὰ κάποιες πόλεις ἔχουν μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὸ κλίμα τῶν ἑορτῶν, ἔχουν φορέσει τὰ γιορτινά τους…!

Ἡ κάθε πόλη, ἐπιφυλάσσει μιὰ μεγαλοπρεπὴ ὑποδοχὴ στὰ Χριστούγεννα… τὰ γιορτάζει μὲ τὸ δικό της τρόπο… γίνεται πόλη τοῦ φωτός!

Κάθε φορὰ ποὺ πλησιάζουν οἱ μέρες γιὰ τὰ Χριστούγεννα, μὲ πιάνει μιὰ ἀνεξήγητη προσμονή, λὲς καὶ εἶμαι ἀκόμη δέκα χρόνων…!

«Μάθε, διδάχθητι ευαγγελικήν πολιτείαν»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Πλησιάζει και πάλι η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, η «μητρόπολη πασών των εορτών» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Κι αυτή η γιορτή μέσα στην καρδιά του χειμώνος, έπειτα από τεσσαρακονθήμερη νηστεία και εκτενή προσευχή, τις οποίες ως Ποιμένες της Εκκλησίας θα πρέπει να βιώνουμε, έρχεται να μας υπενθυμίσει ορισμένες αλήθειες στις οποίες δεν δίνουμε πολλές φορές την ανάλογη σημασία.

Δεισιδαιμονία -προλήψεις

 

Δεισιδαιμονία -προλήψεις

του Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου -συγγραφέα

   

   ΟΡΙΣΜΟΣ: Η δεισιδαιμονία στην αρχαιοελληνική αλλά και στη Βίβλο έχει καλή σημασία. Σημαίνει τον οφειλόμενο φόβο και σεβασμό προς το Θείο. Δεισιδαιμονία όμως, ακόμη, σημαίνει τη νοσηρή ευλάβεια που δεν έχει ορθή θρησκευτική αντίληψη. Ο δεισιδαίμων, υπό αυτή την έννοια, “είναι ο άνθρωπος που αναμιγνύει στο μυαλό, στα αισθήματα και στις πράξεις στοιχεία ξένα προς το αληθινό περιεχόμενο της πίστης” (Θρησκευτική Ηθική Εγκυκλοπαίδεια). Η δεισιδαιμονία οφείλεται στην ανώριμη πίστη, στην υποανάπτυκτη σκέψη αλλά και στο υποσυνείδητο, ατομικό ή και συλλογικό. Παρ' όλα αυτά, δεισιδαιμονία και προληπτικότητα εμφανίζονται και σε ανθρώπους που έχουν σπουδαία κατά κόσμον μόρφωση.

Χριστούγεννα: η Βασιλεία του Θεού αποκαλύπτεται στους ανθρώπους

 Χριστούγεννα! Η πρώτη εορτή της χριστιανοσύνης!

Ο πάντοτε δοξαζόμενος Θεός, έρχεται ειρηνικά και αθόρυβα στην πολύπαθη ανθρωπότητα, εκφράζοντας την ευαρέσκειά του. Βρέθηκε επιτέλους ο κατάλληλος τόπος, για να υποδεχθεί τον Βασιλέα όλων. Είναι η άσπιλη Παρθένος Μαρία.

Έρχεται ο Θεός να φανερώσει τη Βασιλεία του. Έρχεται να μας ανυψώσει από δούλους της αμαρτίας, σε βασιλείς της Βασιλείας των ουρανών.

Ο πιστός που αναζητά τρόπους εορτασμού του Δωδεκαημέρου...

«Οταν ἔφθασαν εἰς τὸ Κάστρον καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, τόσον θάλπος ἐθώπευσε τὴν ψυχήν των, ὥστε ἂν καὶ ἦσαν κατάκοποι, καὶ ἂν ἐνύσταζόν τινες αὐτῶν, ᾐσθάνθησαν τόσον τὴν χαρὰν τοῦ νὰ ζῶσι καὶ τοῦ νὰ ἔχωσι φθάσει αἰσίως εἰς τὸ τέρμα τῆς πορείας των, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου, ὥστε τοὺς ἔφυγε πᾶσα νύστα καὶ πᾶσα κόπωσι».

(Ἀ. Παπαδιαμάντης, Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο)

Μήπως ο γάμος είναι εμπόδιο στην αγιότητα;

Στην πρόσκληση του Κυρίου που έκανε το «μέγα δείπνον» όσοι δεν θέλησαν να παραστούν ανέφεραν συν τοις άλλοις σαν δικαιολογία ότι «γυναίκα έγημα». Θεώρησαν δηλαδή τον γάμο σαν εμπόδιο για να συμμετάσχουν στο ευχαριστιακό τραπέζι της Εκκλησίας. Ας δούμε όμως είναι σωστή η δικαιολογία αυτή; Ο άγιος Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το χωρίο του Ησαΐα «Και συνέβηκε κατά το έτος, κατά το οποίο πέθανε ο βασιλιάς Οζίας, να δω τον Κύριο να κάθεται σε θρόνο ψηλό και υπερυψωμένο» (Ησ. 6,1) σχολιάζει· «Ποιος τα λέει αυτά, ο Ησαΐας· αυτός είναι που είδε τα σεραφίμ, ενώ ήταν παντρεμένος και εν τούτοις δεν είχε χάσει τη θεία χάρη. Αυτός είναι που είχε υιό (Ησ. 7,3) και αφού είχε υιό είχε και γυναίκα. Κι αυτά τα λέει η Γραφή για να μάθεις ότι ο γάμος δεν είναι κακό, αλλά κακό είναι η πορνεία. 

Γιατί δεν έχουμε γυναίκες κληρικούς

Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση αποκλείει τη χειροτονία των γυναικών και ως εκ τούτου δεν έχουμε γυναίκες κληρικούς.

Καταρχάς, δεν έχουμε γυναίκες κληρικούς για ιστορικοθεολογικούς λόγους. Κυρίως γιατί ο Ιερέας είναι τύπος του θεανδρικού (Θεός+άνδρας) προσώπου του Ιησού. Ο Κληρικός κλήθηκε όχι να καταλάβει μια βιοποριστική εργασία, αλλά να είναι μέτοχος της Ιεροσύνης του Χριστού.

Πρόσκληση στο Μεγάλο Δείπνο

Υπάρχουν ζητήματα μέσα στον κύκλο των θεμάτων της άμωμήτου πίστεώς μας, τα όποια σου προκαλούν δέος καί μυστικό φόβο, όταν θελήσεις να τα προσεγγίσεις.

Αισθάνεσαι ότι ακούς να επαναλαμβάνεται εκείνη ή φοβερή φωνή, πού άκουσε κάποτε ό θεόπτης Μωυσής μέσα από τη “φλεγόμενη καί μη κατακαιομένη βάτο του Χωρήβ: «Μη έγγίσης ώδε- λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου ό γαρ τόπος, εν ω συ έστηκας, γη αγία έστι» (“Εξοδ. 3,5).

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 13-12-2020 (ΙΑ' Λουκά - Προπατόρων)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Προς Κολοσσαείς (γ΄ 4-11)

Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.

Ο Αόρατος γίνεται εντός μου Ορατός... ~ Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

 

Ο Αόρατος γίνεται εντός μου Ορατός... 

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου 

Μόνον από του τέλους μπορεί κανείς να συμπεράνει το μέγεθος των κατορθωμάτων ενός αγίου, να συλλάβει τι έκανε, δηλαδή από την δόξα που του έδωσε ο Θεός, από την πατρική ανταπόδοση.

Το τέλος είναι η πίστη ότι ο Θεός δοξάζει τον άγιό του. Και για να τον δοξάζει, σημαίνει ότι είναι υπέροχο και αιώνιο το κατόρθωμα του αγίου, το να στέκεται δηλαδή μέσα στην σιωπή ενώπιον του Θεού. Αυτή η δόξα πολλάκις αποκαλύπτεται και στους άλλλους, γίνεται γνωστή και σε μας· αλλά δεν χρειάζεται καν να την γνωρίζουμε, διότι ξεύρομε αυτό που ο Θεός υπεσχέθη, αυτό που ο Θεός προεπηγγείλατο, και επομένως ο άγιος την λαμβάνει την δόξα.

Ο άγιος πηγαίνει στην μόνωση, στην ησυχία, για να επιδείξει ανδρικούς αγώνες και να εκφράσει με αυτούς την πίστη του ότι ο Θεός είναι παρών. 

To θαύμα των Χριστουγέννων (Αληθινό Περιστατικό)

Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια, ανήμερα τα Χριστούγεννα, κίνησα με ανάμικτα συναισθήματα για πρώτη φορά για το Περιβόλι της Παναγιάς. Ήθελα να επισκεφθώ το άγιο Παΐσιο, να δω από κοντά έναν άγιο της εποχής μας, να εξακριβώσω τις διαφορές, να εντρυφήσω στις παραινέσεις του. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ανθρώπινη περιέργεια, λίγο η ανθρώπινη αδυναμία, που συνδέεται με τη προτέρα εξακρίβωση του τι πρόκειται να συμβεί ήταν οι πραγματικές αιτίες.