ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017

Η επαναστατικότητα του Χριστιανισμού

Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014)
Ο Χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από συντηρητικός ή προοδευτικός. Είναι επαναστατικός.
«Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην», είπε ο Ιησούς. Ο Χριστιανισμός ανατρέπει πολλές αξίες και αναστηλώνει νέες. Ζητεί όχι απλώς το γκρέμισμα κάποιων κακών θεσμών, αλλά τη μεταβολή στο καλύτερο του φρονήματος των ανθρώπων. Στόχος είναι «ο καινός άνθρωπος», χωρίς τον οποίο και ο καλύτερος θεσμός αποβαίνει άχρηστος ή βλαπτικός. Το σύνθημα του Κομμουνισμού που είναι επαναστατικό είναι: «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε».

Αγάπη για τον συνάνθρωπο .... ( Αγίου Ισαάκ του Σύρου )

Κανείς δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτά τα μέτρα της αγάπης, αν δε ζήσει κρυφά, μέσα του, την ελπίδα του Θεού. Και δεν μπορούν να αγαπήσουν αληθινά τους ανθρώπους όσοι δίνουν την καρδιά τους σ’ αυτό τον εφήμερο κόσμο. Όταν ένας άνθρωπος αποκτήσει την αληθινή αγάπη, τον ίδιο το Θεό ντύνεται μαζί με αυτήν. Είναι ανάγκη λοιπόν αυτός πού απέκτησε το Θεό να πεισθεί ότι δεν μπορεί ν’ αποκτήσει, μαζί με το Θεό, τίποτε πού να μην είναι αναγκαίο, αλλά να αποδυθεί και το ίδιο το σώμα του, δηλαδή και αυτές τις μη αναγκαίες σωματικές αναπαύσεις. 

Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας

Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες. Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα ή να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου. Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο. Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.

Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις -γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.

…για γέλια και για κλάματα…

…για γέλια και για κλάματα…

π. Παύλου Παπαδόπουλου

Να έχεις χαρές και να μην το ξέρεις, να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται και εσύ να νομίζει ότι είσαι καλαμιά στον κάμπο. Τρομερό πράγμα!

————————-

Πολλές φορές θέλουμε να νιώθουμε παρατημένοι απ’ όλους. Όχι ότι είμαστε, αλλά έτσι θέλουμε να νομίζουμε. Είναι θα λέγαμε ένα ψυχολογικό τρίκ για να το παίζουμε αδικημένοι και να κρυβόμαστε πίσω από αυτήν την κατάσταση για να δικαιολογούμε την μιζέρια μας, την παραξενιά μας, το ανικανοποίητο «εγώ» μας.

Ο σπαραγμός για το ξεβόλεμα

Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση ξεβόλεψε πολλούς, εκτός από κάποιους καιροσκόπους που την εκμεταλλεύονται. Αυτά πάντα υπήρχαν, όσο υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι.
Θα ήταν όμως αρκετά ωφέλιμο να προσεγκίσουμε τον τρόπο με τον οποίο ένας σύγχρονος άνθρωπος διαχειρίζεται τις ανάγκες του και αν αυτό το ξεβόλεμα, αφορά πραγματικές ανάγκες ή «ψεύτικα θελήματα».

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 29-10-2017 (Ζ' Λουκά)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα
Προς Γαλάτας επιστολή Παύλου (β΄16–20)
Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ.
Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω.

Εμφανίσεις της Παναγίας στα ελληνικά στρατεύματα

Εικόνα από το αγιογραφείο τς Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

Στον πόλεμο του ’40
Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να βαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα από τη Μόροβα
Ο Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του.
«Αδελφέ μου Νίκο.

Ο λόγος του Χριστού στην καρδιά του ανθρώπου

Ο λόγος του Χριστού

στην καρδιά του ανθρώπου

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο λόγος του Ιησού Χριστού «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» γίνεται ο καθρέφτης μας, καθώς φαίνεται η πραγματική μας διάθεση ν’ ακούσουμε το δικό Του λόγο. Ξέρουμε όμως πως δεν είναι στην πραγματικότητα τ’ αυτιά μας που ακούν, αλλά η καρδιά μας.  Εκεί, αν θέλουμε, καρποφορεί ο λόγος Του καθώς θα τον αφήσουμε να εισέλθει στο είναι μας ως δείχτης νέας Ζωής, της όντως Ζωής.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πληθωρισμό λόγου.  Πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, διαδίκτυο, βιβλία και περιοδικά κι ένα σωρό μέσα που μας πληροφορούν, παραπληροφορούν, λένε και αναιρούν, που προβάλλουν γνώσεις αληθινές και αληθοφανείς.  Πώς να τα κρίνεις όλ’ αυτά ώστε να ξεχωρίσεις το κίβδηλο από το γνήσιο;

Προς αναζήτηση της Αλήθειας ως προσωπική κραυγή

Προσκυνητής: Πιστεύεις ότι πράγματι υπάρχει Θεός ;

Γέροντας: Ρωτάς να σου απαντήσω με ένα ναι ή όχι. Εσύ έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου κι έχει καταλήξει σε ένα ναι ή όχι ή μήπως κάπου αμφιβάλλεις και θέλεις να σε βοηθήσω; Εσύ λοιπόν τι πιστεύεις; Υπάρχει Θεός ή όχι;
Προσκυνητής: Και ναι αλλά ποιο ι πιο πολύ όχι!

Αλλάζει η ώρα την Κυριακή.

Μία ώρα πίσω θα γυρίσουμε τα ρολόγια μας τα ξημερώματα της Κυριακής, 29 Οκτωβρίου.
Συγκεκριμένα, θα περάσουμε από τη θερινή στη χειμερινή ώρα.
Στις 4 τα ξημερώματα, τα ρολόγια θα γυρίσουν μια ώρα πίσω για να δείξουν 3.
Η ώρα αυτή θα διατηρηθεί έως τον Μάρτιο του 2018, οπότε και θα αλλάξει σε θερινή.

Ναυπάκτου Ἱερόθεος : Τό πρόσωπο καί ἡ «διόρθωση τοῦ φύλου»

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τό νομοσχέδιο μέ τίτλο «Νομική Ἀναγνώριση τῆς Ταυτότητας τοῦ Φύλου» πού συζητήθηκε ἔντονα τόν τελευταῖο καιρό καί ψηφίσθηκε ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων, καί μετά τήν ὑπογραφή ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καί τήν δημοσίευσή του στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως θά εἶναι νόμος τοῦ Κράτους, ἔχει πολλά σημεῖα τά ὁποῖα δέχονται κριτική ἀπό θεολογικῆς, ἀνθρωπολογικῆς καί ψυχολογικῆς πλευρᾶς. Παρά τό ὅτι ἔχει γίνει κριτική ἀπό πολλούς στό νομοσχέδιο αὐτό, ἐν τούτοις δέν ἔχει ἐντοπισθῆ ἕνα ἐνδιαφέρον σημεῖο, γιά τό ὁποῖο θά ὑπογραμμισθοῦν ἐδῶ τά δέοντα μέ σύντομο τρόπο, ἐννοῶ τήν «φιλοσοφία» τοῦ νομοσχεδίου.

Άγιος Δημήτριος: Γιατί παρουσιάζεται καβαλάρης σε κόκκινο άλογο;

Ο Άγιος Δημήτριος, εμπνέει με το βίο του, το μαρτύριό του, αλλά και τα θαύματά του τον ορθόδοξο αγιογράφο, ο οποίος συνθέτει τις σχετικές εικόνες.

Ο Άγιος Δημήτριος συχνά απεικονίζεται μπροστά στο Μαξιμιανό, στη φυλακή, ευλογώντας το Νέστορα, αλλά επιπλέον επειδή ο Άγιος Δημήτριος είναι και ένας από τους στρατιωτικούς και συγχρόνως προστάτης της Θεσσαλονίκης, που πολλές φορές έσωσε από διάφορους κινδύνους, οι παραστάσεις, στις οποίες ο άγιος εικονίζεται στρατιωτικός, είτε πεζός είτε καβαλάρης, είναι συνηθισμένες στην ορθόδοξη αγιογραφία.

Ένας Νομπελίστας διδάσκει ταπείνωση και συναδελφοσύνη

Διαγνώστηκε με δυσλεξία! Θυμάται ότι χρησιμοποίησε την πληροφορία αυτή ως «μαξιλάρι για τεμπελιά», χειροτερεύοντας όλο και περισσότερο την πορεία του.

Το φετινό Νόμπελ Χημείας πήραν από κοινού ο Jacques Dubochet (γένν. 1942) μαζί με τον Joachim Frank και τον Richard Henderson για τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη κρυοηλεκτρονικής μικροσκοπίας για τον προσδιορισμό δομής υψηλής ανάλυσης βιομορίων που βρίσκονται μέσα σε διάλυμα. Ο πρώτος εξ αυτών είναι Ελβετός βιοφυσικός, διαπρεπής ερευνητής και ομότιμος καθηγητής Βιοφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης στην Ελβετία.

Πίστη σε όλες τις άγιες εντολές, Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, που είναι γνήσιος Υιός του Θεού και Πατέρα, ομοούσιος και ομοφυής και ομόδοξος, σύνθρονος και ομόθρονος, που μένει ενωμένος με τον Πατέρα, αλλά και ο Πατέρας μένει ενωμένος με τον Υιό, αφού έριξε το βλέμμα του στη δική μας ταλαιπωρία και κακοπάθεια, αλλά και στην ίδια τη δουλεία μας, που υποστήκαμε εξαιτίας της αμαρτίας και υπηρετήσαμε τον εχθρό (διάβολο), που μας εξαπάτησε, και αφού μας ελέησε με την ανέκφραστη φιλανθρωπία του και θέλησε να μας ελευθερώσει από τη δουλεία και από την αισχρότατη πλάνη μας, κατέβηκε από τον ουρανό, χωρίς διόλου να εγκαταλείψει τις πατρικές αγκάλες, όπως ο ίδιος γνωρίζει, και αφού ήρθε στη γη, περπάτησε ανάμεσά μας, και συναναστράφηκε μ’ εμάς τους ανθρώπους, αν και ήμασταν αμαρτωλοί, και αφού έδωσε σωτήρια προστάγματα στους αγίους μαθητές του και αποστόλους, ανέβηκε πάλι στον Πατέρα του με δόξα, παραγγέλλοντας σ’ αυτούς και λέγοντας: «Να πάτε και να κηρύξετε το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση, διδάσκοντας όλους τους ανθρώπους να τηρούν», όχι αυτό ή εκείνο, αλλά «όλα όσα σας παρήγγειλα» (Ματθ. 28:20). Και λέγοντας «όλα», δεν άφησε τίποτε, που δεν παρήγγειλε να φυλάξουν.

Ο δήθεν φίλος

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας λύκος τριγυρνούσε πεινασμένος, μήπως βρει κάτι να φάει. Ξαφνικά, είδε από μακριά έναν τράγο σκαρφαλωμένο σε κάτι κατσάβραχα να τρώει αμέριμνος. Έτρεξε γρήγορα προς τα εκεί και προσπάθησε να σκαρφαλώσει κι αυτός αλλά μάταια. Τα βράχια ήταν πολύ μυτερά.
«Εδώ χρειάζεται πονηριά», σκέφτηκε ο λύκος και ξερογλείφτηκε. Σήκωσε το κεφάλι του και φώναξε στον τράγο:
– Φίλε, καλύτερα να κατέβεις κάτω. Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, μπορεί να ζαλιστείς και να πέσεις.

H ένταξη στην Εκκλησία, Γεώργιος Μαντζαρίδης

Το όνομα της Εκκλησίας δημιουργεί συχνά αρνητικές εντυπώσεις στον άνθρωπο της εποχής μας. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολεμική που ασκήθηκε ή ασκείται εναντίον της, αλλά και στην κακή εκπροσώπησή της. Οφείλεται ακόμα στην ταύτισή της με πρόσωπα ή καταστάσεις που συνδέονται με αυτήν, αλλά βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής και δεν εμπνέουν αγάπη ή συμπάθεια. Η Εκκλησία όμως είναι η κιβωτός της αγάπης και της ζωής. Είναι η νέα δημιουργία, η καινή κτίση, όπου σώζεται και ανακαινίζεται ολόκληρος ο κόσμος (Β’ Κορ. 5:17). Η Εκκλησία προέρχεται από τον Θεό και κατευθύνεται προς αυτόν. Την ίδια όμως προέλευση και τον ίδιο προορισμό είχε εξαρχής και ο κόσμος (1). Αλλά ενώ ο κόσμος λησμονεί τον Θεό, αυτονομείται και προχωρεί στην ασυναρτησία και την καταστροφή, η Εκκλησία αποκαθιστά την κοινωνία με τον Θεό και δίνει νόημα και σκοπό στην ύπαρξή του.

Πως ερευνάμε "τας γραφάς";

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Για την τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος έχουμε τρία είδη αποδείξεων:

Α. τις προφορικές μαρτυρίες

Β. τις γραπτές μαρτυρίες

Γ. τις πραγματικές αποδείξεις

Με την ιστορικο-δικαστική μέθοδο (στηρίζεται σε αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία και δεν προκαλεί αντιρρήσεις ιστορικά δικαιολογημένες) μπορώ να αποδείξω, ότι πήγα περίπατο, ότι το πρωί ήπια λίγο γάλα, ότι στην Εκκλησία συζήτησα εγκάρδια με τον ιερέα.

Για θέματα ιστορικά η μέθοδος των φυσικών-θετικών επιστημών δεν έχει καμία ισχύ. Είναι εντελώς άχρηστη.

Πέρι φιλαυτίας, του οσίου Θεοφάνους του Εγκλείσου

Προκοπή, λέτε, δέν ἔχετε κάνει στήν πνευματική ζωή. Καί δέν θά κάνετε, ὅσο θά ὑπάρχει μέσα σας φιλαυτία. Αὐτή ἀναμφισβήτητα μαρτυρεῖ πώς τήν πρώτη θέση στήν καρδιά σας κατέχει τό «ἐγώ» καί ὄχι ὁ Κύριος. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας εἶναι ἡ ζωντανή «ἐντός ἡμῶν» ἁμαρτία, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται ὅλη ἡ ἁμαρτωλότητά μας. Καί ὅταν εμαστε βυθισμένοι στήν ἁμαρτωλότητα, μᾶς πλησιάζει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ; Ὄχι! ὅπως ἡ μέλισσα δέν πλησιάζει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει καπνός.

Είναι δική του δουλειά

Όταν πηγαίνουμε στο γιατρό να μας θεραπεύσει, δεν του λέμε εμείς τι να κάνει. Εκείνος ξέρει τη δουλειά του. Εμείς απλώς του λέμε ότι πονάμε και σε ποιο μέρος υποφέρουμε. Η αλήθεια μας δίνεται όταν τη ζητήσουμε ταπεινά, όπως ζητούμε την υγεία μας από τον γιατρό. Δεν μπορούμε να διατάξουμε την αλήθεια, αλλά να παρακαλέσουμε να μας δοθεί, να μας αποκαλυφθεί. Γιατί η αλήθεια είναι ο Θεός, που δεν μπορούμε να τον διατάξουμε, αλλά μόνον να τον παρακαλέσουμε και να τον αγαπήσουμε.

Να γιατί δεν πάω στην Εκκλησία…

Οἱ νέοι εἶναι ἀνήθικοι», «οἱ νέοι εἶναι γεμάτοι πάθη», «οἱ νέοι εἶναι ἀνυπάκουοι», «οἱ νέοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ…» Ἔχω ἀκούσει πολλές φορές αὐτές τίς ἠθικιστικές διαπιστώσεις.Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: εἶχαν οἱ νέοι τίς ἀπαραίτητες συνθῆκες γιά νά ἐννοήσουν τή Χριστιανική ζωή ἤ ὄχι;

Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι οἱ νέοι δὲν ἀπορρίπτουν τήν πίστη στό Χριστό ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία διά τῆς φωνῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά ἀπορρίπτουν ἕνα ὑποκατάστατο πίστεως τό ὁποῖο δέν τούς πείθει.Γιά πολλά μποροῦμε νά ἐπιπλήξουμε τούς νέους. Ἀλλά καί οἱ νέοι ἐμᾶς τούς μεγάλους. Θά τολμήσω νά δώσω τό λόγο στή νέα γενιά καί πιό συγκεκριμένα σ’ αὐτούς πού βρίσκονται μακριά ἀπό τήν ἐκκλησία:«Ναί ἡ γενιά μας εἶναι ρέμπελη. Καί πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ἀλλιῶς; Ποιός μᾶς ἔμαθε κάτι ἄλλο; Ὑπάρχει τόσο ψέμα γύρω μας, τόση κακία στόν κόσμο τῶν μεγάλων.Διαμαρτυρόμαστε. Ἀλλά εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά δείξουμε τήν περιφρόνησή μας σέ μία κοινωνία ἡ ὁποία ἀρχίζει νά μοιάζει μέ ἕνα πτῶμα. Ὅλοι μιλᾶνε γιά τήν ἀξία τῆς τιμιότητας ἀλλά ὅλοι κλέβουν. Ὅλοι ἐπαινοῦν τήν ἀλήθεια, ἀλλά ψεύδονται.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 22-10-2017 (ΣΤ' Λουκά)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Προς Γαλάτας (α΄ 11-19)
Αδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ' ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων.

Ο «κάτα φαντασίαν» και ο πραγματικός Χριστιανός

Π. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης
Αυταπάτη Ορισμός: Νά πιστεύεις λάθος πράγματα γιά τόν εαυτό σου καί συνήθως κολακευτικά.
Παράδειγμα: “Έπρεπε νά τήν δώση σέ μένα τήν θέσι! Εργάζομαι περισσότερο από όλους, είμαι ο πιό έξυπνος καί οι ηγετικές μου ικανότητες είναι παραπάνω από προφανείς”.
Η ίδια η αυταπάτη καί η άγνοια είναι από μόνα τους τό μεγάλο μείον στή ζωή, άν όχι η καταστροφή της.
Καί στήν εκκλησία βλέπουμε ότι η ηθική αυταπάτη αιχμαλώτισε πολλούς από τούς χριστιανούς. Έτσι άλλοι ενώ κυλίονται στήν αμαρτία καί στήν διαφθορά θεωρούν τούς εαυτούς των ηθικούς καί τέλειους.

Η Ευγένεια!

 

 

Ο ευγενικός άνθρωπος δεν κρίνει κανέναν…

Δεν συκοφαντεί κανέναν...

Δεν υποτιμά κανέναν...

Αγ. Ισαάκ ο Σύρος: Γνωρίζεις το συμφέρον της ψυχής σου;

Χρειάζεται μεγάλος αγώνας, γιατί τα πάθη έχουν μεγάλη δύναμη. Με τη χάρη όμως του Θεού θα νικήσει ο γενναίος αθλητής που αγωνίζεται μ’ όλες τις δυνάμεις του.

Ο σωματικός κόπος και η μελέτη των θείων Γραφών φυλάνε την καθαρότητα του νού. Ακόμη χρειάζεται και πολλή προσευχή, ώστε να επισκιάση τον αγωνιστή η Θεία Χάρη. Για ν’ αποκτήση κανείς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος χρειάζεται μεγάλος πνευματικός αγώνας, γιατί εύκολα παρασύρεται ο άνθρωπος στο κακό και χάνει σε μιά στιγμή αυτό που απέκτησε ύστερα από μεγάλους αγώνες..

Συλλογή Αποφθεγμάτων, Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

• Οι Τούρκοι μόνοι τους δεν μπορούσαν να φάνε τους Έλληνες, αν οι Έλληνες δεν ήταν φαγωμένοι μεταξύ τους.

• Να κλείνετε τις πόρτες και τα παράθυρα να μην μπαίνει απ' εκεί ο Διάβολος. Εκεί είναι τα αδύνατα σημεία. Εάν αφήσεις μια σχισμή, μπορεί να μπει και να σου κάνει ζημιά. Εγώ αγωνίζομαι όλο το εικοσιτετράωρο, για να κλείσω όλες τις πόρτες του Σατανά («πόρτες και παράθυρα» είναι οι αισθήσεις).

Αγ. Νικόδημος: Πώς να γίνουμε ισορροπημένοι...

1) Αγαπούμε τον Θεό.

2) Οι ελεημοσύνες, οι προσευχές και οι νηστείες δεν γίνονται υποκριτικά αλλά από την καρδιά μας.

3) Το βλέμμα μας το καθαρίζουμε από την περιέργεια και την επιθυμία (βλέμμα αθώο)

4) Μετανοούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.

Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία του Χριστού

Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, για την οποία ομιλεί το Σύμβολο της Πίστεως, είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας·  η Εκκλησία που πιστεύει σήμερα αυτό που πίστευε και πριν είκοσι αιώνες, διότι «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Εβρ. 13, 8).
Όπως αναφέρει και το Συνοδικό της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου: «Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, …ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, …οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν… Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».

Από τα σχολικά θεολογικά δρώμενα, Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη

Ήρθε ένα παιδί στο Μοναστήρι και μου λέει: Έχω σχέση με την Εκκλησία. Και του λέω, εντάξει, καλά κάνεις. Και μου είπε την ιστορία του.

Ήταν μαθητής, με γονείς διαζευγμένους. Είχε διαβάσει Νίτσε, Σαρτρ… Το είχε ρίξει έξω. Έκανε τον πολύ άθεο και μοντέρνο. Στο σχολείο φυσικά κορόιδευαν το θεολόγο. Κάποτε έφυγε ο θεολόγος, τον οποίο κορόιδευαν, και θα ερχόταν ένας άλλος. Μετά από λίγο τους είπαν ότι δεν θα έρθει άλλος, αλλά θα έρθει άλλη. Οπότε είπαν: «πολύ ωραία, θα σπάσουμε πλάκα με τη θεολόγο». Και ετοιμάστηκαν να την υποδεχτούν με ερωτήσεις ειρωνικές, μέχρι και ανυπόφορα αυθάδεις, προκλητικές.

Bόλτα στο κοιμητήριο…

(Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Παραβολή Πλούσιου και Φτωχού Λαζάρου, Λουκ. ιστ’., 19-31

---

Το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά μας θα ‘ναι να τα πάρουμε μια Κυριακή και να πάμε στο κοιμητήριο. Βέβαια, σήμερα, θα πεις ότι τονε διώξαμε μακριά τον θάνατο. Θα πεις σε κάποιον "είμαι π.χ το κοιμητήριο" κι αυτός θ’ αρχίσει να φτύνει τον κόρφο του.
Ο πολιτισμός μας πέταξε στην άκρη τον θάνατο και τον παρουσίασε φρικιαστικό γιατί ο θάνατος εργάζεται την αίσθηση της ευθύνης.
Ο πολιτισμός μας πλέον κοιτά πως να μας κάνει να αισθανόμαστε ανεύθυνοι.

Η γνώμη μου και το Θέλημα του Θεού

Μία απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού, είναι ότι έχει γνώμη και σκέπτεται με τη λογική του, έχει άποψη. Είναι φυσικό δικαίωμα του στα δημοκρατικά και πολιτισμένα κράτη να δημοσιεύει ελεύθερα τη γνώμη του. Υπάρχουν όμως και κράτη που απαγορεύουν το δικαίωμα γνώμης, λες και είναι ζώα οι άνθρωποι. Στην εποχή μας όλοι έχουν γνώμη για όλα, ακόμα και για πράγματα που δεν γνωρίζουν π.χ. ιατρική,τέχνες, πο­λιτική και μάλιστα πολλοί φτάνουν στη διχόνοια, γιατί είναι ισχυρογνώ­μονες και δεν δέχονται την άποψη του άλλου. Ο Σωκράτης έλεγε να ρω­τάτε αυτούς που ξέρουν: δηλαδή αν έχεις μία δικαστική υπόθεση να συμ­βουλευθείς δικηγόρο. Όπως επίσης για αποφάσεις ζωής να ρωτάμε τη γνώμη των ανθρώπων με πείρα, κυρίως τον πνευματικό μας. Η  πείρα της ζωής δεν μαθαίνεται με τα βιβλία. Πολλοί νέοι επειδή σπού­δασαν, νομί­ζουν ότι ξέρουν περισσότερα από τους γονείς τους, άλλο όμως η γνώμη και άλλο οι ικανότητες. Υπάρχουν βέβαια και ηλικιωμένοι που ενώ άσπρισαν τα μαλλιά τους, δεν πήραν χαμπάρι από ζωή, γιατί εί­χαν το νου τους στο κρασί ή σε ανηθικότητες.

Χρήστος Γιανναράς: Δεν ξέρουν να σχετίζονται

«Δεν φταίνε οι άνθρωποι σήμερα όταν δεν μπορούν να ερωτευθούν, όταν ταυτίζουν τον έρωτα μόνο με τη χρήση του άλλου»

 ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ἔχουμε δύο λέξεις γιὰ νὰ σημάνουμε τὰ ἀντι-κείμενα τῆς ἐμπειρικῆς μας πιστοποίησης: τὴ λέξη «πράγματα» καὶ τὴ λέξη «χρήματα».

«Πράγματα» εἶναι τὰ παράγωγα τοῦ πράττειν, τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς ποιητικῆς ἐνέργειας, τὰ πεπραγμένα ἑνὸς δημιουργοῦ προσώπου. «Χρήματα» εἶναι ἐκεῖνα ἀπὸ τὰ πράγματα ποὺ καθορίζονται κυρίως ἀπὸ τὴ χρήση τους, ἐξυπηρετοῦν χρηστικὲς ἀνάγκες, εἶναι χρήσιμα στὴν πρακτικὴ τοῦ βίου.

Γιατί έφυγα απ' τη γιόγκα, Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Έφυγα απ’ τη γιόγκα γιατί όλα στη γιόγκα γίνονται για τον εαυτό. Ήξερα ότι ο εαυτός δεν είναι ο Θεός. Στη δική μας παράδοση, την Ορθοδοξία, όλα γίνονται από την αγάπη του Θεού και για την αγάπη του Θεού: Τα σα εκ των σων, σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα. Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε. Και δεόμεθά σου ο Θεός ημών.
Η πρώτη Εντολή είναι «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου». Αρχίζουμε με την αγάπη του Κυρίου και Θεού. Κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να αγαπάμε τον Κύριον, αν δεν έχουμε καθαρή συνείδηση. Δεν θα έχουμε τη χάρη του Θεού στην καρδιά μας, αν μας ελέγχει η συνείδησή μας.

Περί ακηδίας ...

Καλησπέρα καθήστε, σκέφθηκα να σας μιλήσω για ένα θέμα πνευματικό πάλι βέβαια, αλλά ανεξάρτητο από τον Άγιο Σιλουανό, είναι για ένα θέμα το οποίο απασχολεί πολύ τους ανθρώπους και αποτελεί ένα ψυχικό πάθος, ένα πόλεμο πνευματικό, ο οποίος άπτεται όλων μας γενικά όλων των ανθρώπων και των μοναχών και των εν τω κόσμω αγωνιζομένων.

 Αυτό το πάθος αυτός ο πόλεμος ονομάζεται από τους πατέρες ακηδία. Ακηδία δηλαδή είναι από το α το στερητικό ετυμολογικά και από το κήδος που σημαίνει φροντίδα, δηλαδή έλλειψη φροντίδας, κήδος, κηδεμόνας που λέμε έτσι; κηδεία, ακηδία λοιπόν είναι η έλλειψη της φροντίδας. Ο πατήρ Σωφρόνιος γράφει σε ένα από τα βιβλία του γι αυτήν την ακηδία λέγοντας το εξής, ακηδία ετυμολογικά σημαίνει απουσία φροντίδας για την σωτηρία.

Γιὰ τὴν προσευχὴ πρὶν τὴν Θεία Κοινωνία Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Κάθε φορὰ ποὺ ἐρχόμαστε γιὰ νὰ μεταλάβουμε, λέμε στὸν Κύριο ὅτι ἐρχόμαστε σ’ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ Λυτρωτὴς τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλὰ δηλώνουμε ἐπίσης ὅτι θεωροῦμε τοὺς ἑαυτοὺς μας σὰν τὸν πιὸ μεγάλο ἀπὸ ὅλους αύτοὺς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πόση ἀλήθεια ὑπάρχει σὲ μιὰ τέτοια δήλωση ὅταν τὴν κάνουμε; Ἤ πῶς μποροῦμε νὰ κάνουμε μιὰ τέτοια δήλωση; Εἶναι ἀλήθεια; Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θεωροῦμε ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς; Ὁ Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης στὸ ἡμερολόγιο του τονίζει ἕνα σημεῖο ποὺ πιστεύω ὅτι εἶναι πολὺ σημαντικό∙ λέει, ἄν εἶχε δοθεῖ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους τόση πολλὴ ἀγάπη, τόση χάρη, τόση θεία ἀποκάλυψη σὰν αὐτὴ ποὺ τοῦ δόθηκε, θὰ εἶχαν φέρει καρποὺς ποὺ ὁ ἴδιος ἀποδείχτηκε ἀνίκανος νὰ ἀποδώσει.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15-10-2017 (Δ' Λουκά και των Πατέρων της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Προς Τίτον (γ΄ 8-15)
Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.

Αυτοπεποίθηση ή εγωισμός;

Με  τη χάρη του Θεού θα μιλήσουμε για δύο διαφορετικά  χαρακτηριστικά, που μπορούν να παρατηρηθούν στη συμπεριφορά μας: το ένα είναι θετικό, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και χριστιανική αρετή, είναι η αυτοπεποίθηση·  το άλλο είναι η ρίζα όλων των αμαρτιών κατά τους πατέρες: πρόκειται για τον εγωισμό, την υπερηφάνεια.

Αυτοπεποίθηση σημαίνει σιγουριά. Για εμάς τους χριστιανούς όμως η υπερβολική αυτοπεποίθηση καταντά εγωισμός, που στη μοναχική ορολογία ονομάζεται ΘΕΛΗΜΑ. Το να βάλει κάποιος τις δυνάμεις του να πετύχει κάτι π.χ. να σπουδάσει,  να κάνει μία επιχείρηση, να κάνει οικογένεια, μαζί όμως με τη βοήθεια του Θεού, αυτό είναι χριστιανικό.

“Πολιορκήστε τα παιδιά με τις προσευχές σας!”

 

"Μην πιέζετε τα παιδιά σας. Αυτό που θέλετε να τους πείτε, να το λέτε με την προσευχή σας.
Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις και τα φωτίζει,
τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε.   Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε τα στην Παναγία και αυτή θα ενεργήσει.

Σὲ ποιὸν νὰ δίνουμε ἐλεημοσύνη καὶ μὲ ποιὸ τρόπο; Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς λέει: «Παντὶ τῷ αἰτοῦντι σοι δίδου». Αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ εὐεργετοῦμε καὶ νὰ ἐλεοῦμε ὅλους, χωρὶς νὰ διακρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν κατάστασή τους, τὸ κοινωνικὸ παρελθόν τους ἢ τὴ θρησκεία τους. Πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στὸν καθένα ποὺ τὴν ἔχει πραγματικὰ ἀνάγκη.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει πὼς πρέπει νὰ εἴμαστε σπλαχνικοὶ πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι δυστυχισμένοι ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία. Σὰν ἄνθρωποι πρέπει νὰ δίνουμε τὴν ἐλεημοσύνη μας στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τοὺς κάνει νὰ ζητιανεύουν, εἴτε εἶναι χῆρες καὶ ὀρφανὰ εἴτε ἐξορίστηκαν ἀπὸ τὴν πατρίδα τους, εἴτε ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν αὐταρχικότητα τῶν κυβερνώντων εἴτε ἀπὸ τὴ σκληρότητα τῶν προϊσταμένων, εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπανθρωπιὰ τῶν φοροεισπρακτόρων εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπληστία τῶν ἐχθρῶν, εἴτε ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴ τῆς περιουσίας τους εἴτε ἀπὸ τὴν ἀπώλεια ποὺ εἶχαν λόγῳ ναυαγίου. Ὅλοι τους ἔχουν δικαίωμα καὶ μερίδιο στὴ συμπάθειά μας.

ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ; (Χαρ. Μπούσιας)

Εἶναι ἡ ζωή μας χριστοκεντρική; Βλέπουμε σὲ κάθε στιγμή της τὸν Χριστὸ μπροστά μας, νὰ μᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ κατευθύνει τὰ βήματά μας; Γιὰ κάθε μας πράξη καὶ ἐνέργεια θέτουμε τὸ ἐρώτημα, ἂν αὐτὴ θὰ ἀρέσει στὸν Χριστό μας; Ἐγκαταλείπουμε τὸ ἐγώ μας καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιασθοῦμε γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας; Μποροῦμε μὲ παρρησία νὰ ἀναφωνοῦμε αὐτὸ ποὺ φώναζε μὲ στεντόρεια φωνὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β´ 20);

«Χαρακτηριστικά τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου», κατά τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ ἀσθενής πνευματικά ἄνθρωπος εἶναι μπερδεμένος, ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, δηλαδή ἐγωιστής. Αὐτή ἡ λέξη εἶναι τεχνικός ὅρος -θά λέγαμε- γιά τόν Γέροντα καί αὐτός ὁ ἐγωισμός, ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν παθῶν.

Ἐπίσης εἴχαμε ἀναφέρει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μήν ἀπωθεῖ αὐτό τό γεγονός στά βάθη τῆς ψυχῆς του, ὅπως συμβαίνει, ἀλλά νά τό βγάζει μέ τή διαδικασία τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξομολόγησης, πού θά ἀναλύσουμε πιό κάτω πῶς γίνεται. Ὁ Γέροντας ξεκάθαρα λέει πώς ἄν κανείς δέν ἀγωνίζεται νά γεμίζει μέ τόν Θεό, γεμίζει μέ τό κακό. Δηλαδή δέν μπορεῖς νά εἶσαι ἄδειος. Ἤ θά εἶσαι μέ τό ἕνα ἤ θά εἶσαι μέ τό ἄλλο.Ἤ θά εἶσαι μέ τό φῶς ἤ θά εἶσαι μέ τό σκοτάδι. Ὅποιος δέν γεμίζει μέ τό φῶς, γεμίζει μέ τό κακό, γεμίζει μέ τήν μελαγχολία -εἶναι λόγια τοῦ Γέροντα αὐτά. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν προσπαθεῖ νά ἀγαπήσει τόν Θεό, ἀρρωσταίνει.

Γιατί όχι σε σένα ρε φίλε;

Άνθρωποι δεν προλαβαίνουν καν να χορτάσει η ματιά τους ομορφιά, και εμείς ζητάμε τι; Να μην πονέσουμε; Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερος εγωισμός. 

Καθιερωμένος πλέον βραδινός περίπατος. Χωριό. Ήσυχοι δρόμοι. Έρημοι, αλλά με μια βαθιά ανθρωπιά, μια και περπατήθηκαν με σεβασμό από τις αγωνίες των ανθρώπων.

Στην επιστροφή ανηφόρα. Νιώθω το αριστερό μου πόδι και πάλι να μην υπακούει. Βλάβη στην σπονδυλική στήλη. Κουτσαίνοντας και αργοπορώντας, προσπαθώ να φτάσω σπίτι. Ένας φόβος, μια αγωνία, ένα γιατί πάει να ξεπηδήσει στην ψυχή. Μα δεν το αφήνω να πολυκαιρίσει. Το σταματώ και κάπως μαλώντας το διορθώνω. «Και γιατί όχι σε σένα; Σε ένα κόσμο οδύνης, πόνου και δακρύων, τι ανήλικα ζητάς; Να μην πονάς; Γιατί ρε φίλε ποιος είσαι εσύ;»

Το αντίδοτο της λύπης

– Γέροντα, ὅταν ἔχω συνέχεια πτώσεις στὸν ἀγώνα μου, μὲ πιάνει λύπη.
– Νὰ ψέλνης τὸ «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» καὶ τὸ «Πάντων θλιβοµένων η χαρά».
Αὐτὸ νὰ τὸ κάνης σὰν κανόνα, καὶ ἡ Παναγία θὰ σὲ βοηθήση.
Ἡ Παναγία δὲν µᾶς ἀφήνει· μᾶς κουβαλάει στὴν πλάτη Της, ἀρκεῖ κι ἐµεῖς νὰ τὸ θέλουµε καὶ νὰ µὴν κλωτσᾶµε, ὅπως κάνουν τὰ ἄτακτα παιδιά.
– Γέροντα, θὰ ἤθελα ἡ Παναγία νὰ κρατήση κι ἐµένα στὴν ἀγκαλιά Της, ὅπως κρατάει τὸν Χριστό.

Οι ποταμοί της χάριτος του Χριστού, π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Στον τέταρτο στίχο του πρώτου ψαλμού λέει για τον ασεβή ότι είναι «ωσεί χνους, ον εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης». Όπως δηλαδή το μικρό άχυρο το παίρνει ο άνεμος και το πετάει εδώ κι εκεί και, τρόπον τινά, το εξαφανίζει από προσώπου της γης, έτσι θα εξαφανισθούν οι ασεβείς από το πρόσωπο της γης.

Μπορεί ο ασεβής να έχει υλικά αγαθά, να έχει επιτυχίες και να σημειώνει προόδους άλλης φύσεως, αλλά από πνευματικής απόψεως πράγματι είναι σαν το αχυράκι, που δεν μπορεί να βρει ανάπαυση, πνευματική ανάπαυση, και πετιέται από δω κι από κει.

Ο πνευματικός ζήλος, Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Ο σκύλος, όταν αντιληφθεί ότι κάποιος έρχεται να κάνει κακό στα πρόβατα, φωνάζει, γαυγίζει έντονα, απειλητικά, νιώθοντας ότι έχει κάποια ευθύνη πάνω στα πρόβατα και απέναντι στο αφεντικό που τον έχει και τον ταΐζει. Είναι φυσικό του να το κάνει αυτό. Και όσο γαυγίζει και φωνάζει, ο κλέφτης, ο λύκος ή το αγρίμι δεν πλησιάζουν το κοπάδι.

Εάν στο σκυλί αυτό έρθει ο λογισμός ότι δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει λύκος, δεν κρύβεται κάποιος κλέφτης και αρχίζει να σπάζει η προσοχή του, η επαγρύπνηση για το κοπάδι, όταν το πλησιάζει ο νυσταγμός, κάθεται και το παίρνει ο ύπνος. Έτσι ησυχάζει ο τόπος και το κοπάδι από τα γαυγίσματα, αλλά το πράγμα γίνεται αντιληπτό από τους κλέφτες, από τους λύκους, οι οποίοι παραμονεύουν να σταματήσει ο σκύλος να αγρυπνεί και να φωνάζει. Σιγά-σιγά προχωρούν, πλησιάζουν, προσβάλλουν το κοπάδι και αρχίζουν ένα-ένα να ρημάζουν τα πρόβατα.

Η καρδιά και ο Θεός, Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Ο Θεός βρίσκεται παντού. Και σαν βρει καρδιά που δεν Του εναντιώνεται, καρδιά ταπεινή, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά. Τόση είναι η χαρά της καρδιάς που έχει μέσα της το Θεό, ώστε κολλάει πάνω Του και δεν θέλει ποτέ να Τον αποχωριστεί. Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δεν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι. Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο προς τον Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ’ Εκείνον.

Η εσωτερική ακαθαρσία ξεχύνεται έξω, για να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρότητα, την αρετή, τον ίδιο το Σωτήρα, τον μεγάλο Επισκέπτη της ψυχής, τον κομιστή της χαράς, του φωτός, του ελέους. Θείο δώρο είναι αυτή η ευλογημένη κατάσταση, όχι δικό μας κατόρθωμα. Και αφού είναι δώρο, πρέπει να ευχαριστούμε το δωρητή με ταπείνωση. Ταπείνωση! Η βάση κάθε αρετής και η προϋπόθεση της πνευματικής καρποφορίας! Έχετε ταπείνωση; Έχετε το Θεό. Τα έχετε όλα! Δεν έχετε ταπείνωση; Τα χάνετε όλα! Να συντηρείτε, λοιπόν, στην καρδιά σας το αίσθημα της ταπεινοφροσύνη ς. Η φυσική και ομαλή σχέση μας με το Θεό προϋποθέτει καρδιά έμπονη, συντετριμμένη και ολοκληρωτικά αφοσιωμένη σ’ Αυτόν, καρδιά που μυστικά αναφωνεί κάθε στιγμή: “Κύριε, εσύ τα γνωρίζεις όλα· σώσε με!”.

Αν παραδοθούμε στα χέρια Του, η σοφή και άγια βουλή Του θα κάνει μ’ εμάς και σ’ εμάς ό,τι είναι πρόσφορο για τη σωτηρία μας… Το έργο της αδιάλειπτης προσευχής δεν είναι μόνο για τους ησυχαστές, αλλά για όλους τους χριστιανούς, στους οποίους ο Κύριος, μέσω του αγίου αποστόλου, παραγγέλλει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Υπάρχουν διάφορες βαθμίδες προσευχής μέχρι την αδιάλειπτη. Όλες είναι έργο του Θεού, που παρακολουθεί τις καρδιές των ανθρώπων εξίσου, ανεξάρτητα από την ιδιότητα τους ως μοναχών ή κοσμικών. Και όταν μια καρδιά, όποια κι αν είναι, στρέφεται σ’ Αυτόν, την πλησιάζει με αγάπη και ενώνεται μαζί της.

Πώς διατηρείται στην καρδιά ο φόβος του Θεού

Ο φόβος του Θεού είναι γέννημα της πίστεως και προϋπόθεση της πνευματικής προκοπής. Όταν εγκατασταθεί στην καρδιά, σαν τον καλό νοικοκύρη τα ταχτοποιεί όλα. Έχουμε φόβο Θεού; Αν ναι, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που μας τον έδωσε, και ας τον φυλάξουμε σαν πολύτιμο θησαυρό. Αν, όμως, δεν τον έχουμε, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποκτήσουμε, γνωρίζοντας ότι για την έλλειψή του ευθύνονται η απροσεξία και η αμέλειά μας. Από το φόβο του Θεού γεννιέται η μετάνοια, η συντριβή, το πένθος για τις αμαρτίες. Μακάρι το αίσθημα αυτό, ο πρόδρομος της σωτηρίας, να μην απομακρύνεται ποτέ από την καρδιά! Για να διατηρηθεί μέσα μας ο φόβος του Θεού, πρέπει να κρατάμε αδιάλειπτη τη μνήμη του θανάτου και της Κρίσεως, ενωμένη με τη συναίσθηση της παρουσίας του Κυρίου: Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας και μέσα μας, βλέποντας, ακούοντας και γνωρίζοντας τα πάντα, ακόμα και τους πιο κρυφούς λογισμούς μας.

Όταν αυτή η τριάδα -φόβος Θεού, μνήμη θανάτου, συναίσθηση θείας παρουσίας- εγκατασταθεί μέσα μας, τότε η προσευχή ξεχύνεται από την καρδιά αυθόρμητα· τότε η ελπίδα της σωτηρίας γίνεται στερεή. Το φόβο του Θεού τίποτα δεν τον διατηρεί τόσο, όσο η μνήμη της φοβερής Κρίσεως. Η μνήμη, όμως, αυτή δεν πρέπει να μας δημιουργεί αθυμία, αλλά να μας εμπνέει αγωνιστικότητα και μετάνοια.

Ας προσπαθούμε να μένουμε αμόλυντοι από το ρύπο της αμαρτίας. Κι αν κάποτε-κάποτε αμαρτάνουμε, ας καθαριζόμαστε με την Εξομολόγηση. Έτσι, ελπίζοντας πάντα στο έλεος του Θεού, δεν θα λιποψυχούμε. Ο Κριτής μας, άλλωστε, είναι σπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Δεν ψάχνει να βρει κάτι για να μας καταδικάσει. Απεναντίας, ψάχνει κάτι, το παραμικρό, για να μας δικαιώσει. Θεός και συνείδηση.

Αν εγκάρδια αποφασίσετε να υπακούετε πάντοτε στον Κύριο και μ’ ολόκληρη την πολιτεία σας να ευαρεστείτε Εκείνον μόνο, κι αν ύστερα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία. Είναι μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του.

Η μεταβλητότητα της εσωτερικής μας καταστάσεως

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου*

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Η µεταβλητότητα του εσωτερικού μας

Παραπονιέστε για τη μεταβλητότητα της εσωτερικής σας καταστάσεως -άλλοτε είναι καλή και άλλοτε κακή. Δεν γίνεται αλλιώς. «Έχω δοκιμάσει και δοκιμάζω δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις με διάφορες μορφές». Δεν έχουμε παρά να τις υπομένουμε με ταπείνωση και γενναιοψυχία, χωρίς να χαλαρώνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, χωρίς να παραμελούμε την εκπλήρωση των θείων εντολών -αυτό ακριβώς που κάνετε.