Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Όποιος θέλει να σωθεί, πρέπει να επιδιώκει τις συναναστροφές με εναρέτους ανθρώπους.



Από το Γεροντικό


Ο αββάς Παλλάδιος είπε: «Η ψυχή που αγωνίζεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, πρέπει ή να μαθαίνει σωστά όσα δεν ξέρει ή να διδάσκει με σαφήνεια όσα έμαθε. Αν δεν θέλει να κάνει τίποτε από τα δύο, τότε δεν είναι καλά. Γιατί η αρχή της αποστασίας βρίσκεται στην έλλειψη της διδαχής και στην ανορεξία του θείου λόγου, πού τον πεινάει πάντα η φιλόθεη ψυχή».

Πνευματικές νουθεσίες...


Ο μέγας Βασίλειος λέγει:

Το Ευαγγέλιο είναι ένας μυστηριώδης σπόρος, που όταν πέση στην γη, την κάνει να βλαστάνει και να γίνεται παράδεισος!
Ο μέγας Αθανάσιος λέγει:
Το Ευαγγέλιο είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου- όποιος το διαβάζει κάθε ημέρα, γίνεται πλούσιος, και ευρίσκει την αληθινή ευτυχία.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει:
Η μελέτη του Ευαγγελίου είναι ένα πολύ μεγάλο αγαθό.
• Μεταφέρει το νου από την γη στον ουρανό.
• Είναι πηγή ακένωτη• θησαυρός ανεξάντλητος.
• Θανατώνει την κακία• και φυτεύει την αρετή.
• Όταν βασιλεύει στις καρδιές μας, μας κάνει και αγαπάμε την ισότητα και την αδελφοσύνη. • Φέρνει την βασιλεία των ουρανών στην γη.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέγει:
Μελετώντας το άγιο Ευαγγέλιο, ευρήκα σ' αυτό πολλά και διάφορα νοήματα• που όλα είναι: μαργαριτάρια• διαμάντια- θησαυρός- πλούτος- χαρά• ευφροσύνη• ζωή αιώνιος!

"Γιατί πιστεύω;"
π.Αλέξανδρος Σμέμαν

Γιατί πιστεύω; Κοιτάζω μέσα μου, μέσα στις εμπειρίες και στα αισθήματα μου και μολοταύτα δεν βρίσκω καμία απάντηση.
Τι σημαίνει ο Θεός για μένα; Ένας τρόπος να ερμηνεύσω τον κόσμο και τη ζωή; ΟΧΙ!
Πρώτον μου είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εξήγηση δεν είναι η πηγή της πίστεως μου σ` αυτόν και δεύτερον πως η πίστη μου στον Θεό δεν «εξηγεί» ορθολογιστικά όλα τα μυστήρια και τα αινίγματα του κόσμου.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Οι τρεις κανόνες της ζωής (Διδακτική ιστορία)


Οι τρεις κανόνες της ζωής (Διδακτική ιστορία)




Κάποτε ένας κυνηγός κατάφερε να πιάσει ένα πουλί πολύ έξυπνο.
Τόσο έξυπνο που μπορούσε να μιλά 70 διαφορετικές γλώσσες.
Έτσι είπε το πουλί στον άνθρωπο: «Άσε με ελεύθερο κι εγώ θα σου διδάξω τρεις κανόνες της ζωής που θα σου φανούν πολύ χρήσιμοι».
«Πες μου τους κανόνες και θα σ’ αφήσω ελεύθερο», απάντησε ο θηρευτής.
«Πρώτα θα μου υποσχεθείς» ανταπάντησε το έξυπνο πουλί «ότι θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου και όντως θα μ’ ελευθερώσεις».
Κι όταν ο άντρας ορκίστηκε να τηρήσει την υπόσχεσή του, το πουλί είπε: «Ο πρώτος κανόνας είναι ποτέ μη μετανιώνεις για όσα συνέβησαν. Ο δεύτερος κανόνας είναι ποτέ μην πιστέψεις κάτι που καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατο ή απίθανο να συμβεί. Ο τρίτος κανόνας είναι ποτέ μην προσπαθήσεις να πιάσεις κάτι από τη φύση του άπιαστο».

Τα κόλλυβα στην Ορθόδοξη λατρεία μας και τα Μνημόσυνα



Κόλλυβα ετοιμάζουμε τα Ψυχοσάββατα (δηλ. τά Σάββατα πρίν τις Κυριακές της Απόκρεω, της Τυρινής και της Α΄ Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής) καθώς και κάθε φορά που θέλουμε να τελέσουμε στο Ναό επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση των αγαπημένων κεκοιμημένων μας προσώπων. Τα κόλλυβα συμβολίζουν την κοινή ανάσταση των ανθρώπων. Δηλ, όπως ο σπόρος του σιταριού πέφτει στη γη, θάβεται και χωνεύεται και σαπίζει χωρίς όμως να φθαρεί και στη συνέχεια φυτρώνει καλύτερος και ωραιότερος, έτσι και το νεκρό σώμα του ανθρώπου θάβεται στη γη και σαπίζει, για να αναστηθεί και πάλι άφθαρτο και ένδοξο και αιώνιο. Την ωραία αυτή εικόνα μας δίδει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή (κεφ. 12, στίχοι 35-44). Την ίδια εικόνα για την Ανάστασή Του χρησιμοποίησε και ο Χριστός (ευαγγέλιο Ιωάννη, κεφ. 12, στίχ. 24).

Η σεξουαλική εγκράτεια αυξάνει την ικανότητά σου ν’ αγαπάς



«Θέλεις ν’ αποδείξης, πως δεν είσαι ανθρωπάκι, δηλαδή μονάχα ένα σωματικά ανεπτυγμένο αρσενικό ζώο; Μάθε, όπως οι οδηγοί, να κρατάς γερά τα φρένα και το τιμόνι. Όσο για το γκάζι, είναι εύκολο να το χρησιμοποιήσης. Όχι ν’ αφεθής να παρασύρεσαι, μα να αυτοκυριαρχήσαι, αυτό είναι δείγμα ανδρισμού. Ακόμη και στο γάμο θα σου χρειασθή η εγκράτεια, όταν ένας απ’ τους δύο σας είναι βαρύθυμος ή άρρωστος, ή σαν χρειασθή να χωρισθήτε για ένα ωρισμένο χρονικό διάστημα.
Όσο περισσότερο συνηθίζεις τη σεξουαλική εγκράτεια, τόσο αυξάνει η ικανότητά σου ν’ αγαπάς με την καρδιά σου και να προσέχης αυτό που αποκαλύπτει την ψυχή μιας κοπέλλας· ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, μια κίνησι του χεριού, μιαν απόχρωσι στον τόνο της φωνής. Είν’ απαλή μουσική όλ’ αυτά και χρειάζεται άσκησι, για να μπορής να τ’ ακούσης. Θα τα νοιώθης όμως ευκολώτερα, αν χαμηλώνης περισσότερο τα τύμπανα.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Οι «ξεματιάχτρες» σχετίζονται με το διάβολο;


Αποτέλεσμα εικόνας για ξεματιαστρες

Μερικοί άνθρωποι ματιάζουν. Αυτό γίνεται, γιατί έχουν κρυφή ή φανερή ζήλια για τα κατορθώματα και τα φυσικά ή επίκτητα χαρίσματα των άλλων. Η ζήλια δίνει δικαίωμα στον πονηρό, τον πατέρα του μίσους και της ζήλιας, να κάνει κακό σ' αυτόν που είναι αντικείμενο ζήλιας.

''Η πόρτα της καρδιάς''


 
Ένας ζωγράφος σχεδίασε ένα πίνακα.Τον ονόμασε ''Η πόρτα της καρδιάς''.Στην έκθεσή του, ένας προσκεκλημένος παρατήρησε ότι από την πόρτα έλειπε το χερούλι.Όταν το είπε στο ζωγράφο, εκείνος του απάντησε:
Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα!!!Ο σπόρος της αγάπης βρίσκεται μέσα μας.Μια αγάπη χωρίς φιλαυτία... καταπίεση και επιβολή...χωρίς ιδιοτέλεια...που σέβεται την ελευθερία του άλλου κι εκτιμά την προσωπικότητά του...μια αγάπη που δε μας γειώνει δε μας καθηλώνει στη γη αλλά μας απογειώνει ψηλά...στον Ουρανό.

Ας την προσφέρουμε απλόχερα κι ας κάνουμε μια γενναία προσπάθεια στην πορεία μας να γίνουμε μικροί άγιοι ,γεμάτοι δυνατή πίστη , αγάπη φλογερή,ψυχές που προσφέρουν ο,τι μπορούν,συγχωρούν χωρίς να κρατούν κακίες, συμπαραστέκονται στον πόνο του άλλου γιατί η ζωή εμπεριέχει χαρά ,γέλιο αλλά και πόνο και δάκρυ.Μη λησμονούμε ότι δεν είμαστε το σώμα που έχει μια ψυχή αλλά η ψυχή που έχει ενδυθεί ένα προσωρινό σώμα.Η ψυχή μας είναι φτιαγμένη να εκτιμά τα μικρά και καθημερινά ,να αναγνωρίζει και να απολαμβάνει την ομορφιά της απλότητας ,να ασκείται στην υπομονή.H έκφραση αγάπης και καλοσύνης είναι δύναμη που γκρεμίζει τοίχους αλλά πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να εκφράσεις την αδυναμία σου.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Η στάση του Αγίου Σιλουανού απέναντι σ’ όποιον διαφωνούσε μαζί του


Είναι αδύνατο ν’ αποσιωπήσουμε ένα αξιόλογο διακριτικό του χαρακτήρα του Γέροντα: τη στάση του απέναντι σ’ όποιον διαφωνούσε μαζί του.
Επιθυμούσε ειλικρινώς και βαθειά να καταλάβει ένα τέτοιον άνθρωπο όσο μπορούσε καλύτερα και να μην προσβάλει ό,τι είναι ιερό γι’ αυτόν.
Ξέρουμε τη συνομιλία του Γέροντα με έναν αρχιμανδρίτη, που ασχολείτο με το ιεραποστολικό έργο μεταξύ των ετεροδόξων. Ο αρχιμανδρίτης αυτός σεβόταν πολύ τον Γέροντα, κι όταν επισκεπτόταν το Άγιον Όρος, ερχόταν επανειλημμένως να συνομιλήσει μαζί του. Ο Γέροντας τον ρώτησε πώς κηρύττει. Ο αρχιμανδρίτης, νέος και άπειρος ακόμη, με υπερβολικές μάλλον χειρονομίες, απάντησε νευρικά:

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ


Πάθος είναι ή επανάληψη και σταθεροποίηση μιας ηθικής ασθένειας, μιας αμαρτίας π.χ της πλεονεξίας, της μέθης, της ακολασίας.
Ενώ ένα αμάρτημα είναι μία μεμονωμένη ηθική πτώση, μία συγκεκριμένη παράβαση του ηθικού νόμου, το πάθος είναι ριζωμένη κατάσταση κακίας, είναι ή κατάληψη της ανθρώπινης ψυχής από την ηθική ασθένεια. Ή αμαρτία έχει γίνει κυρίαρχος της ψυχής. Δεν την προσβάλλει πλέον από έξω. Την έχει υποδουλώσει σε πράγματα και καταστάσεις. Είναι ανίκανη να αντίδραση.
Είναι το πάθος διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων. Παρά φύσι κατάστασις και κίνησις της ψυχής. Και όπως τονίζει ο αγ. Ιωάννης της Κλίμακος, “το πάθος εν τη φύσει ου πέφυκε’ ου γαρ εστίν κτίστης παθών ο Θεός”. Οντολογικά δηλαδή τα πάθη συνδέονται με την ανυπαρξία, αφού ή ανθρώπινη φύσις δημιουργήθηκε από τον Θεό χωρίς το κακό μέσα της. Και αφού ο Θεός είναι απαθής και ή ψυχή του ανθρώπου “φυσικώς απαθής έστι”.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Ορθόδοξη προσέγγιση της κοινωνίας


1. Οι δυνατές μορφές συνυπάρξεως των ανθρώπων μέσα σε μια «κοινωνία» είναι: Πρώτα η μορφή της μάζας (μαζική συνύπαρξη). Λέγοντας εδώ μάζα, εννοούμε ένα σύνολο ατόμων, που δεν συνδέονται με (μόνιμα) εσωτερικά ενοποιητικά στοιχεία. Τονίζουμε την έννοια του «εσωτερικού», γιατί είναι δυνατόν ένα εθνικό λ.χ. σύνολο να παρουσιάζει ορισμένα κοινά ενωτικά στοιχεία (π.χ. γλώσσα, κοινή καταγωγή, ήθη, έθιμα κ.λπ.). Παρ' όλα αυτά δεν αποφεύγονται οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών του, γιατί ενώ τόσα τα ενώνουν, είναι εύκολο να τα διαιρέσουν οι κομματικές τοποθετήσεις, τα οικονομικά συμφέροντα και οι συμφεροντολογικές διενέξεις. Το φαινόμενο του «εμφυλίου πολέμου», για την αποφυγή του οποίου εύχεται αδιάκοπα η Εκκλησία, είναι στο σημείο αυτό πολύ ενδεικτικό. Αποδεικνύεται δηλαδή στο τέλος, ότι τα θεωρούμενα ως συνδετικά και ενοποιητικά στοιχεία (ακόμη και η θρησκεία) μένουν εντελώς εξωτερικά και ανενέργητα. Την κατάσταση αυτή περιγράφει θεόπνευστα ο Μ. Βασίλειος: «Γεγενήμεθα -λέγει- καθ' εαυτόν έκαστος, ώσπερ η ψάμμος, ου συνημμένοι αλλήλοις, αλλ’ έκαστος καθ' εαυτόν, διηρημένοι» (ΕΠ. 31, 1419).
Η μάζα δεν μπορεί να διαθέτει εσωτερικά συνδετικά στοιχεία, γιατί αποτελείται από άτομα, ανθρώπινους ογκόλιθους ατομικότητας, που ακατέργαστοι και αλάξευτοι, όπως είναι, δεν μπορούν να συνθέσουν ενότητα και συμφωνία. Το άτομο είναι εγωκεντρικό. Ενεργεί ενστικτωδώς, κινούμενο από ζωώδεις, βιολογικές παρορμήσεις. Δε μπορεί να υπερβεί τη ζωική κατάσταση, τη ζωική φύση. Κίνητρο του ατόμου είναι η ύλη, το συμφέρον, η ιδιοτέλεια. Το υπόβαθρο των κοσμικών κοινωνιών είναι η μαζικότητα του Λαού, η μαζική του συγκρότηση, που προβάλλεται μάλιστα και συνθηματολογικά με το αίτημα της «μαζοποίησης» και «μαζικής» παρουσίας, έστω και αν στις περι-πτώσεις αυτές άλλο νοείται στο βάθος. Οι λέξεις όμως προδίδουν τη λανθάνουσα πραγματικότητα. Παρατηρείται, μάλιστα ότι σε Λαούς υπανάπτυκτους, ανανάπτυκτους δηλαδή κοινωνικά, καταβάλλεται προσπάθεια να παραμείνουν στην κατάσταση της μαζικής συνύπαρξης, γιατί έτσι είναι πιο ευκολοκυβέρνητοι και υπόκεινται σε κάθε λογής μεταπλαστικές επεμβάσεις.
Υπάρχει όμως και μία άλλη μορφή κοινωνικής συνύπαρξης, η προσωπική κοινωνία. Η κοινωνία των προσώπων, που προϋποθέτει δηλαδή τα ανθρώπινα πρόσωπα. Μέσα στην προσωπική κοινωνία υπάρχει εσωτερική, ψυχική και καρδιακή ενότητα. Πρόκειται για το «ομοθυμαδόν», που τόσο συχνά αναδύεται στην πρώτη χριστιανική κοινωνία των Πράξεων. Είναι η ομοθυμία και ομοήθεια (ομού + θυμός και ήθος) και ομοψυχία των μελών της κοινωνίας. Ενώ δηλαδή το άτομο είναι μία αυτόνομη ύπαρξη, το πρόσωπο διασυνδέεται και συμφωνεί με τα άλλα πρόσωπα μέσα στην ομάδα - κοινωνία. Δε μπορεί να υπάρξει μόνο του το πρόσωπο, αλλά υπάρχει και λειτουργεί μέσα στην κοινότητα - ομάδα και για την κοινότητα -ομάδα.
Αλλά και η κοινότητα ομάδα ως κοινωνία προσώπων, δεν εξαφανίζει, ούτε υποτάσσει ή καταπιέζει το πρόσωπο, αλλά γίνεται ο χώρος, μέσα στον οποίο το πρόσωπο αναδεικνύεται ως προσωπική ύπαρξη, επιτυγχάνει δηλαδή την αυτοπραγμάτωσή του. Ορθοδοξοπατερικά η κοινωνία των προσώπων είναι η αυθεντική και μόνη ουσιαστικά κοινωνία, στην οποία το ένα και τα πολλά (το γνωστό πλατωνικό πρόβλημα του «Παρμενίδη») συνάπτονται αρμονικά και αδιάστατα και συμπραγματώνονται, όχι απλώς συνυπάρχουν.
Στην περίπτωση αυτή πραγματοποιείται η κοινωνία «των φίλων», για την οποία μιλεί ο Χριστός μας στο Μυστικό του Δείπνο: «Ουκέτι λέγω υμάς δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο Κύριος. Υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του Πατρός μου εγνώρισα υμίν» (Ιωάν. 15, 15).
Τούτο συμβαίνει, γιατί το άτομο είναι μία φυσική, οντική, κατηγορία. Μια αυτόνομη μονάδα ανάμεσα σε τόσες άλλες. Το πρόσωπο όμως είναι κατηγορία του Όντος, του γνησίου και αληθινού, δηλαδή του Θεού. Το άτομο είναι κατηγορία ποσοτική, αριθμητική. Το πρόσωπο, αντίθετα, είναι κατηγορία ποιοτική.
Έχει καθολικότητα συνείδησης και ως φορέας της καθολικής αλήθειας, μπορεί να αντισταθμίσει μίαν απειρία ατόμων. Ένας Μ. Αθανάσιος λ.χ. στην Αλεξάνδρεια ήταν η ζώσα ορθοδοξία - αλήθεια, σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά αρειανικό. Ένας άγιος Μάξιμος Ομολογητής ήταν ο στύλος της Ορθοδοξίας σε μία κοινωνία σχεδόν εξ ολοκλήρου αιρετική. Το πρόσωπο κατορθώνει να διασώσει την καθολικότητα της αλήθειας. Γιατί αυτό που καταξιώνει το πρόσωπο είναι ακριβώς η μετοχή στην Αλήθεια.
Η προσωπική σχέση, άλλωστε, ορθόδοξα νοουμένη, προϋποθέτει τη μετοχή στην Αλήθεια. Είναι η σχέση εκείνη, που δημιουργείται εν Χριστώ, ο Οποίος είναι η ένσαρκη Παναλήθεια. Τη σχέση αυτή εκφράζει παραστατικά η «πορεία προς Εμμαούς (Λουκ. 24, 13 επ.). Ο Χριστός, κατά τον Λουκά, «συνεπορεύετο αυτοίς» (τοις μαθηταίς, δηλαδή). Αυτή είναι ορθόδοξα η αυθεντική διαπροσωπική σχέση, η συμπόρευση με τον Χριστό. Η σχέση, που έχει επίκεντρο και αμετακίνητο σημείο αναφοράς των προσώπων τον Χριστό. Μόνο, λοιπόν, όσοι ανήκουν στη χορεία των εν Χριστώ ζώντων, όσοι ανήκουν στην κατηγορία των Αγίων και των αγωνιζόμενων για αγιότητα («των καθαιρομένων» - κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο) μπορούν να βιώσουν αυθεντικές κοινωνικές σχέσεις. (Βλ. για τη σχέση αγιότητας και κοινωνικότητας στου Στυλ. Γ. Παπαδοπούλου, Αγιότης και Κοινωνικότης, Αθήνα 1968).
Τα πρόσωπα μπορούν να δημιουργούν κοινωνία, γιατί, αναιρώντας την ατομικότητα τους, καταργούν συγχρόνως και τη μαζική συνύπαρξη. Τα γνωστά πολιτειακά σχήματα: ολιγαρχίες, δικτατορίες, απολυταρχίες, κ.τ.λ. λειτουργούν με το μηχανισμό της μαζικής συνύπαρξης. Τα άτομα υποδουλώνουν άλλα άτομα, ακριβώς όπως γίνεται στο βασίλειο της ζούγκλας. Η λειτουργικότητα αυτών των κοινωνιών εκφράζεται με την κατάργηση (άμεση ή έμμεση) της ατομικής βούλησης, με την άνωθεν καθοριζόμενη γραμμή πορείας, με την ιδεολογικοποιημένη συνείδηση και την κομματικά ρυθμιζόμενη ατομική και κοινωνική συμπεριφορά. Είναι το ατομικό ή ομαδικό συμφέρον, που κινεί τα άτομα στις κοινωνίες, που λειτουργούν κατ' αυτό τον τρόπο. Γι' αυτό και η απόληξη τους είναι συνήθως ο αλληλοσπαραγμός και η αλληλοεξόντωση, όπως συμβαίνει αναπότρεπτα σε όλους τους ολοκληρωτισμούς.
Το πρόσωπο, αντίθετα, δεν μπορεί να υποδουλωθεί. Διότι διακονώντας την Αλήθεια, μετέχει της Αλήθειας, και γίνεται και αυτό κατά χάριν. Αλήθεια, αληθοποιώντας, δηλαδή Χριστοποιώντας τη συνείδηση (το φρόνημα) και τις σχέσεις του. Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος: «Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. 8, 32). Γνωρίζοντας την Αλήθεια ο πιστός, δηλαδή ενούμενος αγιοπνευματικά με όλη του την ύπαρξη με τον Χριστό - Αλήθεια, γίνεται πραγματικά ελεύθερος. «Γνώση» της αλήθειας είναι η μετοχή στην Αλήθεια. Αυτή δε η μετοχή δεν είναι δυνατή, αν δε γίνει ο άνθρωπος «σκηνή» και «κατοικητήριον» της Αλήθειας. Αν δεν «σκηνώσει» το Πνεύμα της Αληθείας μέσα στον άνθρωπο, στην καθαρμένη από τα πάθη καρδιά του ανθρώπου. Η εν Χριστώ κατανίκηση της αμαρτίας συνιστά την εσωτερική απελευθέρωση του προσώπου, που οδηγεί στην εξωτερική του ελευθερία. Ενώ δε η εσωτερική δουλεία, η υποδούλωση δηλ. στην αμαρτία, επιφέρει αναπόφευκτα και την εξωτερική δουλεία, η έλλειψη εξωτερικής ελευθερίας δεν καταλύει την εσωτερική ελευθερία του εν Χριστώ προσωποποιημένου ανθρώπου, όπως μπορεί να το διακριβώσει κανείς στην περίοδο της δουλείας μας, και συγκεκριμένα στο φαινόμενο των Νεομαρτύρων του Γένους μας. Οι Νεομάρτυρες, οι κατεξοχήν «αντιστασιακοί» της Οθωμανοκρατίας, όντας αναγεννημένοι εν Χριστώ και ελεύθεροι εσωτερικά, αποτέλεσαν τον αντίποδα των εξισλαμιζόμενων, που η εσωτερική τους ανελευθερία, τους οδηγούσε στην απόγνωση, τη δουλικότητα και την αλλαξοπιστία.
Είπαμε, ότι τα άτομα προστίθενται σε άλλα άτομα, αλλά παραμένουν μονάδες αυτόνομες. Τα πρόσωπα, αντίθετα, έχουν δυνατότητα συμφωνίας και ενότητας. Η δυναμική ακριβώς των προσώπων φαίνεται στο χώρο της κοινωνίας. Τα πρόσωπα δημιουργούν κοινωνικότητα, γιατί είναι συνδεδεμένα με την πηγή της κοινωνικότητας, τον Θεό. Πρόσωπα και κοινωνικότητα είναι αλληλένδετα. Διαπροσωπικές - κοινωνικές σχέ¬σεις πραγματώνονται εκεί, όπου υπάρχει δυνατότητα κοινωνικότητας, και κοινωνία εδραιώνεται εκεί, που υπάρχουν αληθινά πρόσωπα.
2. Το πρόβλημα των κοσμικών κοινωνιών είναι, ότι ο χωρίς Χριστόν άνθρωπος αγωνίζεται να δημιουργήσει, με βάση τα διάφορα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, την κοινωνία του. Αυτός είναι ο Σισύφειος αγώνας όλων των γνωστών, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, κοινωνικών συστημάτων, που καταντούν στο τέλος και όταν ακόμη επικρατήσουν κοινωνικά, ουτοπικά, γιατί ή αποδεικνύονται ανεφάρμοστα ή εφαρμόζονται μεν, αλλά με πολλές παρεκκλίσεις από τις αρχικές συλλήψεις των δημιουργών (π.χ. Μαρξισμός).
Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αυτή η αγωνία, γιατί με τη χάρη του Θεού ο ορθόδοξος πιστός εισέρχεται στην εν Χριστώ κοινωνία, την κοινωνία των «τέκνων του Θεού», που είναι θεόσδοτη και εισήλθε στον κόσμο με την Σάρκωση του Θεού - Λόγου και την Πεντηκοστή. Ως μέλη της Εκκλησίας δεν αγωνιζόμαστε να δημιουργήσουμε εμείς κοινωνία, αλλά καλούμεθα να εισέλθουμε στην κοινωνία του σώματος του Χριστού, την Εκκλησία.
3. Ο πνευματικοκοινωνικός χώρος, μέσα στον οποίο πραγματοποιείται η εν Χριστώ Κοινωνία και διαμορφώνονται χριστοκεντρικές διαπροσωπικές σχέσεις, είναι η λατρεία της Εκκλησίας, με κορύφωση και επίκεντρο την Θεία Ευχαριστία. Δεν πρέπει να λησμονείται, άλλωστε, ότι στα πλαίσια της λατρείας διαμορφώθηκε ιστορικά όλη η ζωή της Εκκλησίας σε κάθε διάσταση της. Και αυτές οι οικονομικοπολιτικές δομές της εκκλησιαστικής ζωής άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά στα πλαίσια της λατρείας. Εκεί πραγματοποιήθηκε η απόφαση των Αποστόλων, καρπός της θελήσεως του Χριστού, να αντιμετωπισθούν εκκλησιαστικά και τα βιοτικά - υλικά προβλήματα, με την καθιέρωση των Επτά (Πράξ. 6), ως ειδικών «διακόνων» αυτού του τομέα της εκκλησιαστικής διακονίας. Η «χειροτονία» τους για τη «διακονίαν των τραπεζών» εσήμαινε τον πνευματικό-λειτουργικό και μυστηριακό χαρακτήρα του έργου τους, αφού και η κοινωνική δικαιοσύνη μόνο μέσα στο βασίλειο της Θείας Χάρης μπορεί να γίνεται πραγματικότητα.
Η κοινωνική ζωή στην Ορθοδοξία είναι προέκταση της Λατρείας. Είναι «λειτουργία μετά την λειτουργία» - ένας όρος που πολύ χρησιμοποιείται στις σημερινές διαχριστιανικές σχέσεις. Αν η κοινωνική ζωή δεν είναι άμεσα και οργανικά συνδεδεμένη με τη λατρεία, αν δεν είναι ευχαριστία και δοξολογία, ευχαριστιακή και δοξολογική δηλαδή αναφορά των καθημερινών έργων στον Τριαδικό Θεό, δεν μπορεί να ονομάζεται ορθόδοξη ζωή. Τότε αποδεικνύεται, ότι και η πνευματική ζωή δεν είναι παρά εξωτερική συμβατικότητα, τυπική και ανούσια θρησκευτικότητα, που αποβαίνει «εις κρίμα και κατάκριμα» και όχι «εις σωτηρίαν».
Η εν Χριστώ κοινωνική ζωή είναι ενωμένη αδιάσπαστα με την Ενορία. Ο πρωταρχικός πυρήνας της εκκλησιαστικής - κοινωνικής ζωής είναι η Ενορία, ταυτιζόμενη αρχικά με την Επισκοπή. Η λατρεία, άλλωστε, είναι το επίκεντρο της ενοριακής ζωής, όπως αποδεικνύει στην παράδοση μας ο θεσμός της Κοινότητας (κυρίως στο Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία). Παρά τις αντιθέσεις εκείνων που εξετάζουν τους ιστορικούς θεσμούς μας ερήμην της εκκλησιαστικής παραδόσεως, οι ρίζες του κοινοτικού μας βίου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη ζωή της Εκκλησίας, ως σώματος Χριστού. Η θέση του Ναού - Εκκλησίας στο ελληνικό χωριό -που είναι συγχρόνως κοινότητα και ενορία- δείχνει τον εκκλησιοκεντρικό χαρακτήρα της Ενορίας - Κοινότητας, που με όλες τις αρχαιοελληνικές της επιδράσεις διαμορφώνεται στις ευχαριστιακές συνάξεις των πρώτων χριστιανών, με απόλυτο κέντρο την Αγία Τράπεζα και τη Θεία Ευχαριστία.
4. Στο πλαίσιο της Ενορίας αναπτύσσονται και πραγματοποιούνται οι γνωστές καινοδιαθηκικές κοινωνικές κατηγορίες, ως έκφραση της εν Χριστώ ζωής, και που είναι:
α. Η κατηγορία του αδελφού (Αδελφός = α + δελφύς, μήτρα = από την ίδια κοιλία, ομομήτριος). Όσοι γεννιώνται από την ίδια κοιλιά λέγονται αδελφοί. Η Εκκλησία χρησιμοποιεί τον ίδιο όρο, για να εκφράσει τη νέα αδελφοσύνη, που δημιουργεί η εν Χριστώ υιοθεσία μας. Είμαστε αδελφοί εν Χριστώ, γιατί (ανα)γεννώμεθα από την ίδια μήτρα, την κοιλία της Εκκλησίας, την αγία κολυμβήθρα της. Είμαστε, άρα, αδελφοί, όχι γιατί έχουμε μία συναισθηματική, ηθική, ή συμβατική σχέση μεταξύ μας, όπως λ.χ. οι Μασόνοι (και αυτοί προσφωνούνται αδελφοί). Είμαστε αδελφοί, γιατί οντολογικά συνδεόμεθα ο ένας με τον άλλο, με την εν Χριστώ αγία πνευματική αδελφοσύνη. Είμαστε ακόμη «σύντροφοι», όχι όπως οι Μαρξιστές, με την ομαδική υποδούλωση στο «Κόμμα», αλλά γιατί τρεφόμεθα από την ίδια αθάνατη τροφή, το Σώμα του Χριστού, που το δεχόμεθα ως «Θεία Κοινωνία», και συντηρεί και διαιωνίζει την εν Χριστώ κοινωνία μας.
β. Μια άλλη κατηγορία είναι του συνδούλου (πρβλ. την παραβολή Ματθ. 18, 23-35) και το λόγο εκείνο: «Ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου...»). Αν καταλάβουμε, τι σημαίνει, ότι από τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέχρι το νεαρότερο πιστό, όλοι, Κληρικοί και Λαϊκοί, είμεθα σύνδουλοι, οφειλέτες στο Θεό, θα συνειδητοποιήσουμε και τη σημασία της συγχωρητικότητας και κενώσεως, ουσιαστικών στοιχείων των εν Χριστώ διαπροσωπικών σχέσεων. Όταν πιστεύσουμε, ότι είμαστε όλοι στο σώμα του Χριστού «σύνδουλοι», παύει να υπάρχει όριο συγχωρητικότητας (βλ. Ματθ. 18, 21), παύει η κατάκριση του αδελφού μας, η τάση αυτοπροβολής και συγχρόνως υποτιμήσεως των άλλων (πρβλ. τον λόγο του Αγ. Εφραίμ του Σύρου: «...του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου»).
γ. Σπουδαιότερη, όμως, ακόμη είναι η κατηγορία του πλησίον. Η έννοια αυτή τελεσίδικα διαστέλλει την ανθρώπινη κοινωνία από τη ζωική η φυτική. Εκεί κυριαρχεί η βιολογική φύση, που αενάως παράγει το ίδιο βιοκοινωνικό αποτέλεσμα. Στην Εκκλησία όμως η σχέση είναι προσωπική, θεληματική, υπεύθυνη. Και πριν ήταν γνωστή η έννοια, π.χ. στη Π. Διαθήκη. Εσήμαινε μια συγγενική κάστα, ομάδα κοινών συμφερόντων, και κατέληγε να εκφράζει τον ομαδικό εγωισμό: π.χ. των Ιουδαίων έναντι των Σαμαρειτών ή των Αθηναίων έναντι των Σπαρτιατών. Έτσι, οδηγούσε στον κοινωνικό απομονωτισμό (πρβλ. τους Εβραίους). Μέσα στο Χριστιανισμό η έννοια αυτή δει γνωρίζει φραγμούς και όρια. Πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος. Εκφράζει την καθολική συναδέλφωση εν Χριστώ. Στον συνάνθρωπό μας διακρίνουμε τον ίδιο το Χριστό. Αγαπώντας τον πλησίον μας, αγαπάμε το Χριστό, του Οποίου, κάθε άνθρωπος είναι εικόνα (πρβλ. παραβολή κρίσεως, Ματθ. 25, 31-46).
5. Υπάρχουν, όμως εκκλησιαστικά και διάφορες μορφές διαπροσωπικών - κοινωνικών σχέσεων, που πρέπει να δούμε, πώς διαμορφώνονται μέσα στο σώμα του Χριστού. Τέτοιες είναι:
α. Φιλία: Θα περιοριστώ σε μία γνωστή εικόνα, την Πορεία προς Εμμαούς. Όπου υπάρχει αυτή η διασύνδεση Χριστού - εμού και του άλλου (του αδελφού μου), σώζεται και η γνήσια φιλία. Φιλία σημαίνει θυσία για τον άλλο, δόσιμο και όχι δοσοληψία, η φιλία είναι η ακρότης της αγάπης. Ο Χριστός είναι ο πρώτος φίλος μας (Ιωάν. 15, 14), που θυσιάζει τη ζωή Του για τους άλλους.
β. Οι οικονομικές σχέσεις: Καταξιώνονται σε φιλανθρωπία, που κυριαρχείται από την ανιδιοτέλεια και την απουσία κάθε ιδέας συμφέροντος. Στη ζωή του Χριστιανού δεσπόζει η αρχή της δικαιοσύνης, που στηρίζεται στη συνείδηση της φυσικής ισότητας όλων των ανθρώπων και της αντιχριστιανικότητας κάθε εννοίας διακρίσεως. (Πράξ. 17, 26). Αν όμως ανάμεσα μας δεν ζει ο Χριστός, κάθε έννοια δικαιοσύνης καταλύεται.
Δικαιοσύνη δε, δεν είναι μόνο η ελεημοσύνη, αλλά η ανιδιοτελής τοποθέτησή μας απέναντι στον άλλο. Λέγει χαρακτηριστικά ο άγιος Νείλος ο Αββάς: «Ευσεβής ουχ ο πολλούς ελεών, αλλ’ ο μηδένα αδικών»!
Καταλαβαίνει, κανείς, ποιες κοινωνικές διαστάσεις μπορεί να λάβει αυτός ο λόγος!
γ. Η επιστήμη, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας γίνεται προφητική μαρτυρία. Νοείται ως διαρκής ψηλάφηση των ακτίστων ενεργειών του Θεού μέσα στη φύση, και μεταβάλλεται αυθόρμητα σε εξαγγελία των θαυμάσιων του Θεού στους γύρω μας. Έτσι κατανοούμε και πώς τοποθετείται χριστιανικά η περίπτωση της «επιστημονικής καρριέρας» και αν μπορεί να συνδεθεί με το κέρδος, τον πλουτισμό ή την κοινωνική αναγνώριση.
δ. Η πολιτική, τέλος, μέσα στο σώμα του Χριστού -ως προσπάθεια οργανώσεως της ζωής μας- αποκτά ιερατικό - διακονικό χαρακτήρα. Αν οι πολιτικοί είναι χριστιανοί, θα ενεργούν ως μέλη της Εκκλη¬σίας, όπως συνέβαινε - παρά τις καταχρήσεις και ε¬ξαιρέσεις, στο Βυζάντιο. Βέβαια, όπως θα πει ορθά ο Σολόβιεφ, «σκοπός του Κράτους δεν είναι η πραγμα-τοποίηση του παραδείσου πάνω στη γη, αλλ’ η παρεμ¬πόδιση του κόσμου να μεταβληθεί σε κόλαση» (βλ. Π. Ευδοκίμωφ. Η Ορθοδοξία, Θεσσαλονίκη 1972, σελ. 39).
Όταν ανακύπτουν κοινωνικοί προβληματισμοί, που ζητούν άμεση λύση, καλούν -συμβαίνει ακόμη και αυτό- και μας τους Ορθοδόξους κληρικούς η θεολόγους, να εκφράσουμε τη «θέση» της Εκκλησίας στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Η Εκκλησία ως Ορθοδοξία, δεν μοιράζει ασπιρίνες στους διάφορους πονοκεφάλους του κόσμου, αλλά προσφέρει θεραπεία, την θεραπεία της. Καλεί δηλαδή συνεχώς τον άνθρωπο και τον κόσμο να εκκλησιοποιηθούν, να ενταχθούν στους κόλπους της, στο σώμα της. Γιατί μόνο με την αληθινή και ολόκληρη ένταξη στο σώμα του Χριστού γίνεται πραγματικότητα η εν Χριστώ κοινωνία. Ο Χριστός δεν σαρκώθηκε, για να διορθώσει και βελτιώσει τις διάφορες κοσμικές κοινωνίες, αλλά για να τις αντικαταστήσει με τη δική του κοινωνία, που μόνη μπορεί να σώσει, να θεώσει τον άνθρωπο και να αγιάσει την κτίση.
Γι' αυτό ακριβώς δεν θα παύσει ποτέ η Εκκλησία, ως Ορθοδοξία, να καλεί. Θα εξέρχεται συνεχώς προς τον κόσμο, για να εκκλησιοποιεί τον κόσμο. Να ελευθερώνει εν Χριστώ τον κόσμο. Και ελευθερώνει τον κόσμο, προσφέροντας στον κόσμο Χριστό, δηλαδή την Αλήθεια - Ορθοδοξία της.

Π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ

'Η ταπείνωση είναι όπλο ισχυρό"


Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση.
Δέχεται επίσης με χαρά και ο,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.
Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις, οι αδικίες κλπ. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότι με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού.

Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν η για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα.

Όταν αγαπούμε το Χριστό, τα αμαρτωλά μας πάθη υποχωρούν ( Ἅγιος Πορφύριος )


αγ. Πορφύριος Παναγία

Ο Γέροντας εξαγιαζόταν αγαπώντας. Μια μέρα μου είπε: «Όταν αγαπούμε το Χριστό, τα αμαρτωλά μας πάθη υποχωρούν μόνα τους, χάνουν τη δύναμή τους, μπροστά στη δύναμη της αγάπης. Όταν ξημερώσει και φωτίσει το δωμάτιό μας ο ήλιος, το σκοτάδι φεύγει, δεν μπορεί να μείνει».
Ἅγιος Πορφύριος

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 27-12-2015


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  Πράξεις Αποστόλων (στ΄ 8 – ζ΄ 5, ζ΄ 47-60)
Στέφανος, πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ. Ἀνέστησαν δέ τινες τῶν ἐκ τῆς συναγωγῆς τῆς λεγομένης Λιβερτίνων καὶ Κυρηναίων καὶ Ἀλεξανδρέων καὶ τῶν ἀπὸ Κιλικίας καὶ Ἀσίας συζητοῦντες τῷ Στεφάνῳ, καὶ οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει.

ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ… (Ὅταν ἀρρωστήσουμε, τότε θυμόμαστε τὸν Θεό.)


ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.           Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι τέλεια ὑγεία δὲν ἔχει κανένας. Ὅλο καὶ κάτι ἔχουμε ὅλοι μας. Πλήρως καὶ τελείως ὑγιὴς δὲν ὑπάρχει κανένας. Καὶ ὅσοι εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ νοσοκομεῖα νοσοῦν καὶ ὅσοι εἶναι ἐντός, ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα οἱ ἀσθένειες ποικίλουν κατὰ περίπτωση. Ἀσθένειες σώματος καὶ ἀσθένειες ψυχῆς. Ἀσθένειες ἰάσιμες καὶ ἀνίατες. Ἀσθένειες ἔκτακτες καὶ ἀρρώστιες γιὰ μία ζωή. Ἀρρωστήματα κρυφὰ καὶ λανθάνοντα, ἀλλὰ καὶ φανερά. Κληρονομικὰ καὶ ἐπίκτητα. Διαπιστωμένα καὶ σπάνια, ἄγνωστα. Παλαιὰ ποὺ ξαναγυρίζουν, ἀλλὰ καὶ καινούργια.

Όταν ασπαζόμαστε τις εικόνες...



Όταν ασπαζόμαστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπαζόμαστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.

Όταν αγγίζουμε με το χέρι μας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζουμε το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.

Όταν κλαίμε ενώπιον της εικόνας της Αγίας Θεοτόκου, δεν θρηνούμε μπροστά σε ένα νεκρό κομμάτι ξύλου ή πανιού αλλά κλαίμε ενώπιον της ζωντανής και σπλαχνικής Μητέρας του Θεού η οποία βλέπει από τη Βασιλεία του Υιού της τα δάκρυά μας και σπεύδει σε βοήθεια....


Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Χριστούγεννα! Είσαι σίγουρος/η;

Δεν είναι λίγες οι φορές που ταυτίζουμε τα Χριστούγεννα με λέξεις όπως: γιορτές, δώρα, κάλαντα, διακοπές, γλυκίσματα, στολισμένοι δρόμοι, βιτρίνες κλπ. Και φαίνεται σαν να λείπει ο ίδιος ο Χριστός από τη μεγάλη γιορτή! Όμως, η αλήθεια θα επιμένει κάθε χρόνο πως Χριστούγεννα σημαίνει: Ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος.
Ο Υιός του Θεού πήρε την ανθρώπινη φύση και έγινε άνθρωπος. Η ενέργεια αυτή του Θεού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο που αμάρτησε. Καθώς ο ευαγγελιστής Ιωάννης διαβεβαιώνει «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε μας έστειλε τον Μονογενή Υιό του, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια». Ο Υιός του Θεού πήρε την ανθρώπινη φύση για να την αποκαταστήσει και να την τελειοποιήσει.

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.
Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι' αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους, αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι.

Η άλλη οδός των Χριστουγέννων

Γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας; Είναι κι αυτό ένα μυστήριο, που ερμηνεύεται ως εξής: Ο Χριστός γεννήθηκε εκεί, για να εκπληρωθεί η προφητεία του Προφήτη Μιχαία: «Κι εσύ Βηθλεέμ, πόλη που κατοικεί η συγγένεια του Εφραθά, παρ’ όλο που είσαι μια από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, Εγώ θα κάνω να προέλθει από σένα Εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ» (Μιχ. 5, 2–3).«Ιουδαία», σημαίνει «εξομολόγηση». «Βηθλεέμ», σημαίνει «οίκος άρτου».

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της εορτής των Χριστουγέννων


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  Προς Γαλάτας (δ΄ 4-7) Αδελφοί, ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.

Η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού


Παρόλον ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζονται μες στην καρδιά του χειμώνα, ο χριστιανός αισθάνεται μια παράξενη ζέστα αυτές τις ημέρες του, "αγίου Δωδεκαημέρου". Αυτή η ζέστα είναι κάπως ακατάληπτη για τους πολλούς. Λένε, ότι τα Χριστούγεννα είναι σπιτική γιορτή, συμμαζώνει τα σκόρπια μέλη της οικογενείας, τα παιδιά και τα εγγόνια, να γιορτάσουνε μαζί με τους γονείς και τους παππούδες τους. Ναι, είναι κι αυτός ένας λόγος. Μα o βαθύτερος λόγος είναι, ότι δίνουμε αυτές τις μέρες το σπήλαιο της ύπαρξής μας, για να γεννηθεί μέσα ο Χριστός.

Iησούς Χριστός: Ο μεγάλος Απών της ζωής μας



Άς ξεχάσουμε, αδελφοί, την κοσμοχαλασιά που γίνεται γύρω μας. Άς λησμονήσουμε για λίγο το εορ-ταστικό περίγυρο, τους φωταγωγημένους δρόμους, τις στολισμένες βιτρίνες, το θόρυβο της αγοράς, τη κίνηση των ανθρώπων και την ανταλλαγή δώρων και ευχών, και άς αναρωτηθούμε: Ποια θέση έχει μέσα μας ο Χριστός;

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει ( Αγιος Πορφύριος )





«Αυτά πού θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά• μόνο όταν έρχεται η Θεία Χάρις πού τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά πού θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, πνευματικό χάδι, πού χαϊδεύει, αγκαλιάζει, έλκει τα παιδιά»...


Ο π. Πορφύριος πίστευε στην αξία πού έχει η προσευχή για την πνευματική ζωή του ανθρώπου και συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά πώς να προσεύχονται:
«Να εύχεσαι έτσι απλά, απλά και ταπεινά, με πίστη απλή, χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο Θεός. Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το πρόσωπό Του ή το φωτισμό Του. Τίποτα! Να πιστεύεις! Εφ’ όσον μιλάς με το Θεό, μιλάς πραγματικά με το Θεό».

Αγιος Πορφύριος

Όχι άλλο πνευματικό κάρβουνο...!



Όταν έχεις διαβάσει ένα καράβι βιβλία και έχεις ακούσει χίλιες παλέτες ομιλίες από την εποχή της κασέτας μέχρι το mp3, καθώς δε συγχρόνως έχεις γνωρίσει και όλους τους γνωστούς γεροντάδες και λόγιους της εποχής σου, και στο τέλος δεν ξεκαθάρισες τίποτα, μια και η επαφή με τον Θεό δεν καθορίζεται από τον σταρ γέροντα σου ή τον ευφυή διανοούμενο, μα από την προσωπική σου επαφή με τον Θεό και τους συνανθρώπους σου.

π.Λίβυος: Η προσευχή δεν είναι μαγειρική συνταγή!


Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει. Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι… 

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Παιδί: πώς να προλάβεις την εξάρτηση από το ίντερνετ!







Τι πρέπει να ξέρεις για το διαδίκτυο και την πιθανή εξάρτηση του παιδιού από αυτό; Η ψυχολόγος Αναστασία Γκοτσοπούλου σε συμβουλεύει τι να προσέξεις!

To διαδίκτυο (internet) είναι ένα θαυμάσιο και δυναμικό μέσο επικοινωνίας. Στις μέρες μας μάλιστα, θεωρείται ένα παγκόσμιο εργαλείο με αρκετές δυνατότητες, οι οποίες κατά κύριο λόγο, διευκολύνουν τη ζωή των ανθρώπων σε διάφορους τομείς. Όμως, όπως συνήθως συμβαίνει με κάθε τεχνολογικό επίτευγμα, όταν χρησιμοποιείται χωρίς όριο, έχει σοβαρές επιπτώσεις στην λειτουργικότητα του ανθρώπου. Η συνεχής πλοήγηση στο διαδίκτυο, που μπορεί να υποκαθιστά καθημερινές ανάγκες και να δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις και τη ζωή του χρήστη, ορίζεται ως εξάρτηση.

Μη φοβάσαι τον πόνο..



Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να πονέσουμε; γιατί φοβόμαστε να πενθήσουμε; Να θρηνήσουμε απώλειες και μικρούς καθημερινούς θανάτους; Το ότι δεν έχουμε κέφι και όρεξη, δεν σημαίνει ότι έχουμε κατάθλιψη. Μπορεί να σημαίνει και υγεία ενός ψυχισμού που θέλει να πενθήσει κάτι που έχασε, κάτι που του λείπει, κάτι που δεν βρίσκει, κάτι που αναζητάει ή κάτι που τον πόνεσε και τον πλήγωσε. 

Το δάκρυ δεν μας πνίγει πάντα, τις περισσότερες φορές μας λυτρώνει. Ούτε ο πόνος είναι κατάρα, μα ευκαιρία για να συναντηθούμε με κάτι πιο δυνατό, όμορφο, υγιές, δημιουργικό και ελπιδοφόρο. Στην εκκλησία λέμε ότι τον θάνατο ακολουθεί η ανάσταση. Στη ψυχολογία αναφέρεται ότι την απώλεια διαδέχεται μια δημιουργία, και εγώ απλά και ταπεινά ως παθών και πολλάκις πεσών στα πατώματα του άδη μου λέω ότι η ζωή είναι όμορφη ακριβώς γιατί έχει εναλλαγές και ποικιλία. Ένα μόνιμο δάκρυ σίγουρα είναι κουραστικό, μα και ένα χαμόγελο «αιώνιο» είναι βαρετό. Γι αυτό ας αφήσουμε να ρέει η ζωή κι ας κυλάμε στο ποτάμι της, που είτε ράθυμα είτε ορμητικά θα μας βγάλει στην θάλασσα.


π.λίβυος

«Της αρετής η στάσις, κακίας έστιν αρχή». Ιωάννου Κορναράκη.


Πολλοί καλοπροαίρετοι χριστιανοί και ίσως πραγματικοί πνευματικοί αγωνιστές κυριαρχούνται συχνά από την αίσθηση μιας πνευματικής αυτάρκειας.

Ίσως ο αστικοποιημένος τρόπος εκκλησιαστικής ζωής αλλά και άλλοι ασφαλώς παράγοντες, προσδιοριστικοί πάντως του είδους και της ποιότητας της ατομικής πνευματικότητος και ευσέβειας, συντελούν συχνά σε μια αίσθηση ικανοποιητικού, κατά περίπτωση, τρόπου πνευματικής μας ζωής. 

Σκεπτόμαστε δηλ σε πολλές περιπτώσεις (ενσυνείδητα ή «λεληθότως»), ότι με τις πνευματικές μας προσπάθειες, που έχουμε ήδη καταβάλει, έχουμε προχωρήσει σε κάποιο ανώτερο επίπεδο πνευματικής ζωής. Εξάλλου η τάση να αντιλαμβανόμαστε την εικόνα του εαυτού μας σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους, μας δίνει, επίσης συχνά την αίσθηση ενός βαθμού «υπεροχής»! Έτσι καταλήγουμε σε κάποιο είδος πνευματικής αυτοσυνειδησίας, το οποίο, όπως νομίζουμε, μας ταιριάζει «αναπαυτικά»! Μας ικανοποιεί στο βαθμό μιας αυτάρκειας αγωνιστικής! 

Το αποτέλεσμα τέτοιων ενδόμυχων σκέψεων και διαλογισμών ή αισθημάτων αντανακλά ένα στερεοποιημένο τύπο πνευματικής ζωής, με εσώτερο συναισθηματικό πυρήνα την αυτάρκεια. Σε μια τέτοια περίπτωση φαίνεται σαν να σταματήσαμε τον αγώνα μας σε κάποιο σημείο της πνευματικής μας πορείας. Σαν να κάναμε κάποια στάση διαρκείας, με το δικαίωμα που (δήθεν) μας δίνει η αίσθηση των πνευματικών αγώνων και κόπων, που έχουμε ήδη καταβάλει! 

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

"Τι μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε το δύσκολο πρωινό ξύπνημα των παιδιών σας"


Γράφει η Σούλα Αντουλινάκη δασκάλα Προσχολικής Αγωγής Δραστηριοτήτων Δημιουργίας και Έκφρασης.

Αχ αυτό το πρωινό ξύπνημα! Παιδιά 
που κρύβονται κάτω από τα 
σκεπάσματα, που δεν σηκώνονται με 
τίποτα, που αργούν πολύ να 
ετοιμαστούν, γονείς που τρέχουν 
πανικόβλητοι….με αποτέλεσμα το 
πρωινό ξύπνημα για το σχολείο να 
γίνεται καθημερινός εφιάλτης! Τι 
μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε το δύσκολο πρωινό ξύπνημα σε κάτι πιο ευχάριστο και λειτουργικό:


1. Καλός και αρκετός ύπνος Το πόσο νωρίς πρέπει να ξαπλώνει ένα παιδί είναι σχετικό και ανάλογο με την ηλικία. Γενικά τα παιδιά του δημοτικού χρειάζονται 9-11 ώρες ύπνου καθημερινά! Όταν το παιδί δεν κοιμάται αρκετά, επόμενο είναι να μην θέλει να σηκωθεί το 
πρωί και να νυστάζει όλη μέρα. Φροντίστε λοιπόν να ξαπλώνουν νωρίς τα παιδιά, προσαρμόζοντας το οικογενειακό πρόγραμμα ανάλογα. π.χ. το βραδινό να γίνεται νωρίτερα, να μην υπάρχουν έξοδοι και επισκέψεις, να κάνουν νωρίς μπάνιο κ.λ.π.

Το Ορθόδοξο Ήθος


Ο Θεός και η διάκριση αγαθού και κακού.
Ο Θεός βρίσκεται επάνω από τη διάκριση αγαθού και κακού. Όπως παρατηρεί ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, δεν υπάρχει το «εναντίον» στην αγαθότητα του Θεού, όπως δεν υπάρχει το «εναντίον» και στη φύση του. Η αγαθότητα του Θεού δεν υφίσταται ως αντίθεση προς τη κακία αλλά καθεαυτήν. Όταν ονομάζουμε τον Θεό αγαθό, έχουμε πάντοτε υπόψη τη διόρθωση της αποφατικής θεολογίας, που τοποθετεί τον Θεό υπεροχικά επάνω από κάθε ανθρώπινη έννοια.

Η φύση του κακού.
Το κακό δεν υπάρχει ως οντολογική αρχή, αλλά εμφανίζεται δευτερογενώς με την εγκατάλειψη του αγαθού. Η εγκατάλειψη όμως του αγαθού προϋποθέτει αυτεξούσια προαίρεση. Κι επειδή υπάρχουν όντα με αυτεξούσια προαίρεση, γίνεται δυνατή η εγκατάλειψη του αγαθού και η φανέρωση του κακού, «κακόν γάρ έξω προαιρέσεως εφ' εαυτού κείμενον ούκ έστι». Το κακό λοιπόν, ενώ είναι ανύπαρκτο καθεαυτό, αποκτά ύπαρξη στα αυτεξούσια όντα που εγκαταλείπουν το αγαθό. Ούτε ο διάβολος ήταν κακός εξαρχής, αλλά έγινε με την αυτεξούσια μάκρυνση από το Θεό. Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτα κακό. Αυτό δηλώνει και η φράση «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Απόλυτο είναι μόνο το καλό. Γι' αυτό και η φράση «ουδέν καλόν αμιγές κακού» δεν αληθεύει. Τέλος η κακία δεν είναι κάποια ιδιαίτερη ουσία ή ιδίωμα ουσία αλλά εναντίωση στην αρετή και εκτροπή στο παρά φύση.

ΕΝΟΡΙΑ η μεγάλη μας οικογένεια






α) Εκκλησία και Ενορία
β) Η ζωή της Ενορίας
γ) Η Ενορία στην ιστορία
δ) Δυνατότητες και προοπτικές

Α. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΡΙΑ

1. Στην εκκλησιαστική μας πραγματικότητα η μικρότερη ενότητα, ο πυρήνας της Εκκλησίας, είναι η Ενορία. Ως ευχαριστιακή σύναξη των πιστών εμφανίζεται η (κάθε) Ενορία, σε συνάρτηση βέβαια με την Επισκοπή, στην οποία οργανικά ανήκει, ως «η καθολική εκκλησία» (= Η Εκκλησία) στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Ο πιστός ζει το μυστήριο της Εκκλησίας στη ζωή και πράξη της Ενορίας του, μέσα στην οποία αγωνιζόμενος και αγιαζόμενος, ενώνεται με τον Χριστό και τους εν Χριστώ αδελφούς του, πραγματοποιώντας συνεχώς την εν Χριστώ ύπαρξή του, την εκκλησιαστικότητά του. Ο λόγος, συνεπώς, για την Ενορία και τη ζωή της είναι στην ουσία του λόγος για την ίδια την Εκκλησία και την παρουσία της στον κόσμο.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΩΝΑ - ΠΑΡΝΩΝΑΣ


Η ασκητική του γάμου



Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα
Οδ. Ελύτης
— Είναι γνωστό ότι πολλοί έχουμε συνδυάσει την άσκηση με τον μοναχό και αναφερόμαστε στον α­σκητή μοναχό. Υπάρχει άσκηση μέσα στο γάμο;

Πάτερ, δεν πρέπει να έχω θέλημα;



Ερ.: Πάτερ, δεν πρέπει να έχω θέλημα;
Απ.: Εκ της φύσεως υπάρχει το θέλημα στον άνθρωπο. Το οποίο χωρίζεται στο φυσικό και στο γνωμικό θέλημα (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής).
Το φυσικό θέλημα είναι η δυνατότητα του λογικού όντος να θέλει, αλλά το τί θέλει διαμορφώνεται από την γνώμη του ανθρώπου και αυτό συνιστά το γνωμικό θέλημα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...