«Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο Σταυρός σου˙ του μεν καταγομένου εις Άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας. Χριστέ ο Θεός, δόξα Σοι» (Ύμνος Θ΄ ώρας Σαρακοστής).
(Ανάμεσα σε δυο ληστές, βρέθηκε σαν ζυγαριά δικαιοσύνης ο Σταυρός σου. Γιατί ο ένας οδηγήθηκε στον Άδη από το βάρος της βλασφησμίας, ενώ ο άλλος ελευθερώθηκε από τις αμαρτίες του και γνώρισε τον Θεό. Χριστέ Θεέ μας, δόξα Σοι).
1. Η εικόνα που παρουσιάζει ο ύμνος έχει βάση ιστορική: ο Χριστός σταυρώθηκε στον Γολγοθά, όταν ηγεμόνας στην Ιουδαία ήταν ο Ρωμαίος Πόντιος Πιλάτος, εν μέσω δύο κακούργων. Σαν κακούργος και ο Χριστός δέχεται τον πιο ατιμωτικό θάνατο της εποχής, τον θάνατο διά Σταυρού. Και τι μας λένε τα Ευαγγέλια για το γεγονός; Ο ένας ληστής βλασφημούσε τον Χριστό: Τον ειρωνευόταν, Τον πρόσβαλλε, Τον αμφισβητούσε, μη μπορώντας να δείξει ίχνος συμπάθειας για έναν άνθρωπο που περνούσε το ίδιο με εκείνον πάθος, και μάλιστα λίγο πριν από τον κοινό θάνατό τους. «Αν είσαι αυτός που λες, ο Υιός του Θεού, κατέβα από τον Σταυρό και σώσε τον εαυτό σου και εμάς».
Ο Σταυρός για την Εκκλησία μας δεν είναι απλά ένα σύμβολο ή απλά ένα κόσμημα που φορούν οι Χριστιανοί στο λαιμό τους κατά την βάπτισή τους και για όλη τους την ζωή. Όταν περιοριστούμε μόνο σε αυτό το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι» τότε πρόκειται τουλάχιστον περί «καταντήματος». Ο Σταυρός για την Εκκλησία μας ιστορικά είναι ο τρόπος ο οποίος ο Ιδρυτής και Αρχηγός της, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός έχυσε το Τίμιο αίμα Του, για την σωτηρία του κόσμου! Πρόκειται για τον πιο ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο που μπορούσε να υποστεί κάποιος την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Άρα θεολογικά όταν έχουμε τον ίδιο τον Θεό να γίνεται άνθρωπος και να καταδικάζεται ως κακούργος και ανεβαίνει πάνω στο Σταυρό σημαίνει αυτή η πράξη τον ορισμό της ταπείνωσης-ταπεινοφροσύνης.
Με την λέξη «μυστήρια» σε πληθυντικό δηλώνεται το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, καθώς λέει ο διάκονος ή ο ιερέας μετά την θεία μετάληψη, «ορθοί, μεταλαβόντες των θείων, αγίων, αχράντων, αθανάτων, επουρανίων και ζωοποιών, φρικτών του Χριστού Μυστηρίων…» Όλοι αυτοί οι πληθυντικοί χαρακτηρίζουν το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Καθώς και ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ονομάζει την Θ. Ευχαριστία ως «μυστήριο των μυστηρίων». Ή όπως λέει ο μεγάλος Ρώσσος Θεολόγος του 20υ αιώνα Παύλος Ευδοκίμωφ: «Η Θ. Ευχαριστία είναι η πλήρης έκφραση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι η συνεχιζόμενη, η διαιωνιζόμενη ευχαριστιακή κοινωνία». Η λέξη εκκλησία σημαίνει την συνάθροιση των πολλών σε ένα σώμα.
– Νὰ σοῦ πῶ μία λύση, γιὰ νὰ τοὺς ἀποφύγεις; Θὰ τὴν δεχθεῖς;
– Ναὶ.
– Ἡ μόνη λύση γιὰ νὰ ἀποφύγεις τοὺς πειρασμούς, εἶναι νὰ … συμμαχήσεις μὲ τὸν διάβολο! Τί γελᾶς; Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτὴ ἡ λύση; Κοίταξε νὰ σοῦ πῶ. Ὅσο κανεὶς ἀγωνίζεται, θὰ ἔχει πειρασμοὺς καὶ δυσκολίες. Και ὅσο προσπαθεῖ νὰ ἀποφύγει τὸν πειρασμό, τόσο κόντρα τοῦ πάει ὁ διάβολος. Ἀλλὰ μὲ τοὺς πειρασμοὺς – ἂν τοὺς ἀξιοποιήσουμε σωστὰ -, δίνεται ἡ εὐκαιρία, ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς ἡ ζωή μας εἶναι ἀντιευαγγελική, νὰ γίνει «εὐαγγελική».
Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Χριστιανός, ὁ «ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας» δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ «γλεντήσει τὴ ζωὴ του» φαίνεται ὅτι δὲν ἔχει βάση, ἂν καὶ εἶναι διαδεδομένη ἡ ἀντίληψη αὐτή, τόσο σὲ ἐντὸς ὅσο καὶ ἐκτός της Ἐκκλησίας ἀνθρώπους, ὥστε νὰ μεταγγίζει τὴν αἴσθηση μίας ζωῆς χωρὶς χαρὰ καὶ χωρὶς ἀπόλαυση τῶν ἀνθρωπίνων ἀπολαύσεων. Εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ πραγματικότητα;
Ὁ Χριστὸς συμμετεῖχε στὶς ἐκδηλώσεις χαρᾶς τῶν ἀνθρώπων καί, ἀσφαλῶς, χαιρόταν καὶ ὁ ἴδιος. Ἡ παρουσία του στὸ γάμο τῆς Κανὰ καὶ ἡ ἐπέμβασή του μὲ τὴ μετατροπὴ τοῦ νεροῦ σὲ κρασὶ γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ γλέντι, δείχνει τὸ πόσο θέλει νὰ διασκεδάζουν οἱ ἄνθρωποι.
ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ὅσους σκέπτονται ὀρθὰ δὲν θὰ ἔχη, νομίζω, ἀντίρρησι ὅτι ἡ καταλαλιὰ γεννᾶται ἀπὸ τὸ μίσος καὶ τὴν μνησικακία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν ἐτοποθετήσαμε στὴν σειρά της μετὰ τοὺς προγόνους της.
Καταλαλιὰ σημαίνει γέννημα τοῦ μίσους, ἀσθένεια λεπτή, ἀλλὰ καὶ παχειά· παχειὰ βδέλλα, κρυμμένη καὶ ἀφανής, ποὺ ἀπορροφᾶ καὶ ἐξαφανίζει τὸ αἷμα τῆς ἀγάπης. Σημαίνει ὑπόκρισις ἀγάπης, αἰτία τῆς ἀκαθαρσίας, αἰτία τοῦ βάρους τῆς καρδιᾶς, ἐξαφάνισις τῆς ἁγνότητος.
Του Αρχιμ. Διονυσίου Καραγιάννη στην Romfea.gr
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ Κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.
Σήμερα στην μεγάλη ημέρα του Ευαγγελισμού τα πάντα είναι θεία και θαυμαστά, ένδοξα και εξαίσια, αλλά πάνω από όλα είναι το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, «ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην».
Η Παναγία έλαβε την καλήν αγγελία και έδωσε την καλήν αγγελία, και καθεστάθη ευαγγελισμός θείων και ανθρωπίνων πραγμάτων, ουρανού και γης, τα αρχικά και σωτήρια σχέδια του Θεού προς την σωτηρία του ανθρώπου.
«Τώρα πού μπήκαμε στην περίοδο της νηστείας έχω, μαζί με άλλους, δύο απορίες. Η πρώτη έχει σχέση με την εβδομάδα της Τυροφάγου: Γιατί επιτρέπεται το γάλα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα και δεν επιτρέπεται το κρέας;
Απαγορεύονται τα κοτόπουλα καί επιτρέπονται τά αυγά. Η δεύτερη. Γιατί στόν καιρό τής Μ. Τεσσαρακοστής δεν τρώμε ψάρια καί τρώμε τα «θαλασσινά» καί τό χαβιάρι ή μερικές φορές τρώμε ελιές καί όχι λάδι;»
Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἀποκριᾶς καὶ τοῦ Τριωδίου ἡ Ἐκκλησία εἰσάγει κλιμακωτά τούς χριστιανοὺς στὸ πνευματικὸ κλίμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ τῆς προετοιμασίας γιὰ τὸ σταυροαναστάσιμο Πάσχα. Προετοιμάζει ψυχολογικὰ τὶς κουρασμένες καρδιὲς νὰ γευτοῦν τὶς λαμπηδόνες τῆς θεϊκῆς παρουσίας. Ἔτσι προβάλλεται ἐντονότερα ἡ χριστιανικὴ ἄσκηση, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωση, ἡ μετάνοια, ἡ νήψη, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ τὸ κατὰ Θεὸν πένθος. Ἀναδεικνύονται πρόσωπα αὐθεντικοῦ βίου καὶ πράγματα διδακτικὰ μέσω παραβολῶν καὶ αἰνιγμάτων.
Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από πού θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω… Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!
Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις. Έστω ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.
Αγίου Ανθίμου της Χίου
Όπου είναι η δύναμη, εκεί να τρέχετε! «Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού…».
Άραγε τί θέλουν να πουν αυτά τα λόγια; Κάτι καλό όμως θα είναι και ευχάριστο, για να το παρουσιάσουν οι άγιοι Πατέρες να λέγεται τώρα, αυτές τις ημέρες της αγίας Τεσσαρακοστής. Ποιός βασιλιάς, ποιός εξουσιαστής, ποιός άρχοντας, ποιός ηγεμόνας είναι σε αυτόν τον κόσμο, που δεν έχει εξουσία; Τόση δύναμη έχει ο λόγος του, ώστε εκείνο που θα προστάξει να γίνει αμέσως. Όμως δύναμη πνευματική δεν μπορεί να τους δώσει.
Ο 8χρονος γιος μου κοντοστάθηκε στην είσοδο και χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για να περιεργαστεί τον χώρο γύρω του.
Δειλά-δειλά μου έσφιξε το χέρι και σιγοψιθύρισε: «Μαμά, δεν θέλω να πάω στην εκκλησία. Αγαπώ το Θεό και τον Χριστό, αλλά δεν θέλω να πάω» μου είπε και την ίδια στιγμή κρύφτηκε πίσω από τη φούστα μου, μάλλον από ντροπή που για πρώτη φορά στην ζωή του είχε βρει το θάρρος να ξεστομίσει την αλήθεια του.
Μήπως είμαστε Εγωιστές και δεν το ξέρουμε ή ίσως δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε;
διάβασε παρακάτω τις 7 μορφές του Εγωισμού, μήπως κάτι από αυτά ή όλα μας χαρακτηρίζουν..;
ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ !!!
ΕΠΤΑ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ ΜΑΣ
1. ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, (το πνεύμα της επίδειξης).
Α.Από τις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.(διασκευασμένο κείμενο)
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Εάν ο νους δεν ησχολείτο με τα ορατά, αλλά γρηγορούσε συνεχώς και σκεπτότνα τον Θεόν, τότε δεν θα είχε νοήματα “εν χρήσει”, δεν εθα είχε πληρότητα νοημάτων, θα ήταν κενός, εκζητών μόνον Κύριον τον Θεόν. Τότε ο Θεός θα μπορούσε να γίνη ορατός δια της αισθήσεως της πνευματικής νοήσεως.
Άρα δεν υπάρχει κακό. Το μόνο κακό για μας είναι το ότι ο νους μας συνηθίζει να σκέπτεται σαρκικά, να σκέπτεται κατα την ανθρώπινη λογική. Ο νους μας είναι πάντοτε γεμάτος από νοήματα, το ένα διαδέχεται το άλλο, απασχολείται με προβλήματα και ιδέες, με γνώμες και επιθυμίες.
Νὰ μὴν ἀναβάλλουμε τὴ μετάνοια γιὰ τὸ μέλλον. Μετὰ τὸ θάνατο δὲν ὑπάρχει διόρθωση.
Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου
Ἂν κάποιος πέσει σὲ μία ἁμαρτία καὶ δὲν λυπηθεῖ ἀνάλογα μὲ τὸ σφάλμα του, εὔκολα θὰ ξαναπιαστεῖ στὸ ἴδιο δίχτυ.
Ὅταν ἀποφεύγεις τὴν κακοπάθεια καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, μὴν ἰσχυρίζεσαι πὼς θὰ μετανοήσεις μὲ ἄλλες ἀρετές, γιατὶ ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς κακοπάθειας ἀπὸ τὴ φύση τους ὑποδουλώνουν στὴν ἁμαρτία ἀκόμα καὶ μὲ εὔλογες προφάσεις.
Γιατί θυμώνουμε;
Ο θυμός είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα το οποίο κατά καιρούς βιώνεται από όλους μας.
«Ἀσφαλῶς, χωρίς τόν Χριστό, χωρίς τό Πνεῦμα τό Ἄγιο, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τήν ἁμαρτία μας. Στήν πραγματικότητα ὀφείλουμε νά διαβάζουμε κατά τή διάρκεια ὅλου τοῦ ἔτους τήν προσευχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: “Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης (μετανοίας, κατανύξεως, ὑπακοῆς) χάρισαί μοι... Δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα”» (Όσιος Σωφρόνιος Αθωνίτης (του Έσσεξ), Οἰκοδομώντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, τόμ. Β΄, σελ. 68).
Όπως αναφέρει και το Συνοδικό της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου: «Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, …ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, …οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν… Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η Μ. Σαρακοστή λέγεται και είναι το «στάδιο των αρετών». Η λέξη στάδιο παραπέμπει σε αγώνα, προσπάθεια, ενεργοποίηση των δυνάμεων για επίτευξη του στόχου. Ο στόχος, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η κατάκτηση των αρετών.
Κι όμως η αυτογνωσία μάς αποκαλύπτει τα ποικίλα πάθη που κρύβονται μέσα μας, αλλά συγχρόνως και την αδυναμία μας να τα αντιμετωπίσουμε. Για ποια κατάκτηση αρετών μιλάμε, όταν μας πλάκωσαν οι μεγάλες και μικρές αμαρτίες, που μας στερούν την ουσιαστική ζωή;
