Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο Άγιο Βήμα. Αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.
Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.
Και το τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.
Ρώτησα:
Η εποχή μας πάσχει από την ασθένεια του «ξερολισμού». Νεώτεροι και μεγαλύτεροι έχουν άποψη για τα πάντα. Δικαιούνται να σχολιάζουν οτιδήποτε συμβαίνει με αναρτήσεις στο Διαδίκτυο, χωρίς όμως ενδιαφέρον για την αλήθεια.
Δεν ενδιαφέρονται για επιχειρήματα, αλλά είναι έτοιμοι «γκουκλάροντας» και ακολουθώντας την πρώτη εμφανιζόμενη ανάρτηση, να έχουν άποψη, την οποία δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τη αμφισβητήσει.«Το ξέρω». Όταν κάποιος επισημαίνει σφάλματα ή άλλες οδούς ο αταπείνωτος νους απαντά με αυτή την φράση. Με πείσμα και ισχυρογνωμοσύνη αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι η διάνοιά μας είναι πεπερασμένη, ότι δεν είμαστε αυθεντίες ούτε αλάθητοι. Το σωκρατικό «έν οίδα ότι ουδέν οίδα», το ευαγγελικό «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη» δεν μας αγγίζουν σήμερα. Το να ακούσουμε ή να αναζητήσουμε άλλες πλευρές προϋποθέτει κόπο.
Στην προσευχή μας σχεδόν όλες τις φορές αντί να μιλήσουμε με τον Θεό μιλάμε στον εαυτό μας. Μια συνεχή μουρμούρα, ένα παραμιλητό που όχι μόνο δεν μας προσφέρει επικοινωνία με τον Θεό αλλά μας αποκόπτει από κάθε τι εκτός από το εγώ μας.
Λέμε ότι προσευχόμαστε αλλά δεν μιλάμε στον Θεό. Συζητάμε με τον εαυτούλη μας. Εκθέτουμε τους προβληματισμούς μας και έπειτα προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, απαντήσεις.
Είναι οξύμωρο το ότι η αίσθηση της γεύσης που είναι ένα από τα πολλά δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο γίνεται συχνά αφορμή αμαρτίας. Ο πανάγαθος Θεός θέλοντας να ευχαριστήσει το αγαπημένο Του πλάσμα όρισε έτσι, ώστε καθώς τρέφεται να ευχαριστιέται παράλληλα την αίσθηση της τροφής που αυτή του αφήνει.
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, έβαλε μέσα του ένα θείο σπέρμα, σαν ένα είδος λογισμού πιο θερμού και φωτεινού, να έχει τη θέση της σπίθας, για να φωτίζει το νου και να του δείχνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Αυτό ονομάζεται συνείδηση, και είναι ο φυσικός νόμος.
Επειδή όμως αυτή παραχώθηκε και καταπατήθηκε από τους ανθρώπους με την προοδευτική εξάπλωση της αμαρτίας, χρειαστήκαμε το γραπτό νόμο, χρειαστήκαμε τους αγίους προφήτες, χρειαστήκαμε την ενανθρώπιση του ίδιου του Δεσπότη μας Ιησού Χριστού, για να την ξαναφέρει στο φως και να την αναστήσει, για να ξαναδώσει ζωή, με την τήρηση των αγίων εντολών του Θεού, σε κείνη τη σπίθα που ήταν παραχωμένη.
Ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης εἶναι ἑορτὴ θεομητορικὴ καὶ ἑορτάζεται στὶς 28 Ὀκτωβρίου, μαζὶ μὲ τὴν ἐθνική μας ἑορτή, ἀντὶ τῆς 1ης Ὀκτωβρίου, ποὺ εἶχε ἀπὸ παλιὰ θεσπισθεῖ νὰ ἑορτάζεται.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «παρέλαβε» καί «διατηρεῖ» τὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου στὸ κέντρο τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς λατρευτικῆς ζωῆς της, καθ’ ὅν τρόπο ὁ «ἠγαπημένος μαθητής» «ἔλαβεν αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια» (Ἰωαν. 19, 27), γιὰ νὰ τὴν ἔχει ὡς μητέρα του, κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τοῦ σταυροῦ, ποὺ εἶπε πρὸς αὐτόν: «ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου» (ὅ.π.).
Πολλοί άνθρωποι τα φυλαχτά τα θεωρούν μαγικά, ότι δήθεν έχουν κάποιες δυνάμεις ανώτερες εξισώνοντας τα λανθασμένα με την ίδια τη θεότητα. Και σ’ αυτό το κεφάλαιο επικρατεί μεγάλη άγνοια.
α) Η άπειρη αγάπη του Τριαδικού Θεού για ολόκληρη την ανθρωπότητα αποκαλύπτεται πάντοτε, έστω κι αν αυτό αμφισβητείται και δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό.
Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η δημιουργική, προνοητική και συνεκτική ενέργεια του Θεού εξακτινώνεται σε όλο τον κόσμο και την κτίση. Ενώ η αγιαστική και θεοποιός θεία ενέργεια εκχέεται απλόχερα στην Εκκλησία διά των μυστηρίων.
Όταν ήμουν μαθητής είχα διαβάσει την εξής ιστοριούλα.Σ’ ένα ξερονήσι υπήρχε ένας φάρος και σ’ αυτόν τον φάρο φαροφύλακας ήταν ένας άνθρωπος πτωχός, οικογενειάρχης, που έπαιρνε ασφαλώς το μισθουδάκι του, αλλά ψάρευε κιόλας και τον κόπο της εργασίας του τον μετέφερε εκεί, σ’ ένα κοντινό νησί. Πήγαινε τακτικά. Πολλές φορές, όμως, αργούσε να επιστρέψει. Καμιά φορά το χρήμα παρασέρνει τον άνθρωπο και τον κάνει να παραστρατήσει. Πήγαινε κάθε τόσο σε κάποιο καπηλειό κι εκεί ξόδευε τα χρήματά του. Η γυναίκα και το μικρό του παιδί τον περίμεναν στο σπίτι με ανησυχία πολλές φορές.Η γυναίκα ήταν πιστή. Και συχνά προσευχόταν με τον γιο της και παρακαλούσε τον Θεό να προστατεύει τον σύζυγό της και να τον σώσει από το πάθος κι απ’ το ξεστράτισμά του αυτό, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα. Κι εκείνος άργησε να ’ρθεί. Το χιόνι έπεφτε πυκνό. Η ανεμοθύελλα μαινόταν. Και η ανησυχία της μάνας και του μικρού παιδιού ήταν μεγάλη.
Δεν μπορεί να ασχολείσαι με τα όσα παρανοϊκά συμβαίνουν σ’ αυτόν τον έρμο τόπο και να είσαι καλά στην ψυχική σου υγεία, εφ’ όσον δεν έχεις μέσα σου τον Θεό.
Λίγο θα ρίξεις μια ματιά κάπου στην τηλεόραση, λίγο στις συζητήσεις με φίλους, λίγο στο ίντερνετ, θέλοντας και μη είμαστε εγκλωβισμένοι στην παγίδα που μας έχουν οδηγήσει έντεχνα και χωρίς να ανοίξει μύτη, οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες.
Ο πειρασμός σ’ αυτόν τον κόσμο είναι αναπόφευκτος
ΑΔΥΝΑΤΟΝ είναι να περάσουμε αυτή τη ζωή, χωρίς λύπες και δοκιμασίες. Γι’ αυτό ακριβώς λέγει ο Ιώβ: «πειρατήριόν εστίν ο βίος του ανθρώπου επί της γης» (Ιώβ, δ’, 1).
Είναι λοιπόν απαραίτητο καθένας να προσέχει πολύ τους ύπουλους πειρασμούς που τον περιβάλλουν και να είναι πάντοτε άγρυπνος, πάντοτε στην προσευχή, ώστε ο Σατανάς που αγρυπνεί και «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρ. ε’, 8), να μην κατωρθώσει να τον παραπλανήσει.
Πιστεύει σωστά στον Χριστό και, επομένως, είναι πραγματικά ορθόδοξος χριστιανός εκείνος που ανεπιφύλακτα αποδέχεται όσα Εκείνος, ο Θεάνθρωπος, μας αποκάλυψε για τον εαυτό Του, όταν ζούσε ανάμεσά μας. Το περιορισμένο, όμως, μυαλό του ανθρώπου δεν αρκεί για την πλήρη κατανόηση της ευαγγελικής αλήθειας, γι’ αυτό είναι απαραίτητος ο θείος φωτισμός. Ο Κύριός μας, όταν δει καλή προαίρεση, χαρίζει την αληθινή πίστη, την οποία και τελειοποιεί (βλ. Εβρ. 12:2). Αυτός είναι το μοναδικό θεμέλιο της πίστεώς μας. «Κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός απ’ αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α’ Κορ. 3:11).
ξεχωριστό για τον καθένα μας, αλλά ίδρυσε την Εκκλησία, μια κοινότητα ανθρώπων, ενωμένων σαν ένα σώμα, που έχει κεφαλή τον ίδιο το Χριστό.
Γι’ αυτό το λόγο, πάντοτε η Εκκλησία είναι «αγία και άμωμος» (προς Εφεσίους, 5, 27), όχι επειδή «όλοι οι χριστιανοί είμαστε άγιοι» (δεν πιστεύω να θεωρείς τον εαυτό σου άγιο), αλλά επειδή έχει κεφαλή το Χριστό, που είναι ο απολύτως άγιος. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι γύρω μας είναι άγιοι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσο νομίζουμε – ίσως όχι «μεγάλοι άγιοι», που να κάνουν θαύματα, αλλά «μικροί άγιοι», απλοί ευσεβείς και ταπεινοί χριστιανοί, γεμάτοι αγάπη και καλοσύνη, που σέβονται ακόμη κι εκείνους που εμείς νομίζουμε πως «δεν το αξίζουν».
~ Όχι μόνο οι ψαλμωδίες και τα αναγνώσματα, αλλά και οι ίδιες οι πράξεις της ιερουργίας έχουν αυτό το ιδίωμα: Το καθένα γίνεται για την παρούσα περίπτωση, αλλά συγχρόνως συμβολίζει και κάτι από τα έργα ή τις πράξεις ή τα πάθη του Χριστού.
Όπως για παράδειγμα η εισαγωγή του Ευαγγελίου στο θυσιαστήριο, κατόπιν η εισαγωγή των τιμίων δώρων. Αυτά γίνονται για την ανάγκη, το μεν Ευαγγέλιο για να αναγνωσθεί, τα δε τίμια δώρα για να τελεσθεί η θυσία. Συμβολίζουν όμως και τα δύο την ανάδειξη και φανέρωση του Σωτήρα. Το πρώτο τη φανέρωση, αμυδρή ακόμη και ατελή, στην αρχή της ζωής Του· το δεύτερο, την τελειότατη και τελευταία φανέρωσή Του.
του Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου:
«Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΗ ΣΗΜΕΡΑ;»,
σειρά: «ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ» τ. 14,
© εκδ. «ΤΗΝΟΣ», Αθήναι 2010
Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι οι «καλώς τον αγώνα τελέσαντες και την πίστιν τηρήσαντες».
Οι άγιοι είναι οι καλλίνικοι αγωνιστές και οι απτόητοι ομολογητές. Αυτοί που τους επισκέφθηκε το Αγιο Πνεύμα και τους χαρίτωσε. Δεν είναι απλά οι καλοί, οι καλωσυνάτοι, οι ευγενείς, οι χαμογελαστοί, οι ηθικοί, αλλά οι εικόνες του Χριστού. Είναι αυτοί που παραμένουν πάντοτε αδιάσπαστα ενωμένοι με τον Χριστό, που τον φανερώνουν στον κόσμο και οδηγούν τον κόσμο στον Χριστό. Οι άγιοι μας διαβεβαιώνουν ότι το ευαγγέλιο είναι εφικτό και πραγματοποιήσιμο σε όλους τους αιώνες και μπορούμε κι εμείς, αν το θελήσουμε και αγωνισθούμε, να ενωθούμε με τον Χριστό. Οι άγιοι δεχόμενοι τον Χριστό στη ζωή τους ανεπιφύλακτα χριστοποιούνται, γίνονται χριστοφόροι, χριστοειδείς. Έτσι αυτόν μαρτυρούν, ομολογούν, κηρύττουν, παρουσιάζουν παντού και πάντοτε. Δεν μπορούν να ζήσουν δίχως τον Χριστό. Γι’ αυτούς είναι το παν.
Διδακτική ομιλία εφαρμοσμένης θεολογίας και διάλογος με τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεως Κερκύρας Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανό. Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2019 στην αίθουσα του Πνευματικού κέντρου Ευαγγελιστρίας Χανίων στο πλαίσιο ομιλιών της Σχολής Συμβουλευτικής Γάμου και νέων γονέων της Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκώρου.
Αποφασίζομε κάθε πρωί, κάθε στιγμή, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα υποδουλωθούμε στα πάθη.
Ναι, αλλά τα πάθη δεν αφορίζονται, δεν εξορκίζονται, για να τους πούμε «φύγετε» και δεν σας θέλομε και να φύγουν, θέλουν τιτανική μάχη και αντίδρασι για να φύγουν. Και αυτό γίνεται όταν νικήση η Χάρις, όχι ο άνθρωπος.
Διότι τα πάθη και οι αρετές είναι υπεράνω της φύσεως μας. Δεν τα πιάνομε, δεν τα ελέγχομε. Αυτά μόνο η θεία Χάρις θα τα διώξη, θα απελάση τα πάθη και θα ελκύση τις αρετές. Πότε όμως; Όταν εμείς επιμένωμε.
Οδεύει καλά ο γάμος μας;
Πάτερ, πώς θα καταλάβουμε ότι ο γάμος μας πάει καλά; Πολλά ζευγάρια με ρωτούν με αγωνία αυτό το ερώτημα και προσπαθώ απλά να τους πω κάποιες διαγνωστικές συντεταγμένες ….
Απόγνωση! Λέξη φοβερή, λέξη που δηλώνει καταστροφή και συμφορά από κάθε είδος δεινά. Τίποτα χειρότερο από την απόγνωση· όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σ’ αυτήν ουδέποτε τρέχει να γιατρευτεί, αλλά αφήνει αθεράπευτο το πάθος να λυμαίνεται, να κατατρώει την καρδιά του και να διαφθείρει τη ψυχή του.
Αυτό το κάτι , κάνει την σχέση χρηστική. Κάνει τον άλλον αντικείμενο και όχι πρόσωπο σε σχέση.
Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις μας θα είναι για εμάς πάντα καλές όταν έχουν το στοιχείο της ηδονικής αφαίμαξης αλλιώς θα πρέπει να φύγουμε διότι δεν αντέχουμε να μένουμε κάπου που δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε.
Για αυτό και ο Χριστός για την ζωή μας είναι σκάνδαλο.
Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε λανθασμένο. Αντί να ξεκινούμε από τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταία εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη.
Την Κυριακή των Αγίων Πάντων και ακούμε στο ευαγγέλιο κάτι τρομερά λόγια του Χριστού:
«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος»! (= όποιος αγαπάει τον πατέρα ή τη μητέρα του πιο πολύ απ' όσο αγαπάει εμένα, δεν είναι άξιός μου· κι όποιος αγαπάει το γιο ή την κόρη του πιο πολύ απ' όσο αγαπάει εμένα, δεν είναι άξιός μου· κι όποιος δεν παραλαμβάνει το σταυρό του όταν με ακολουθεί, δεν είναι άξιός μου - κατά Ματθαίον, 10, 37-38).
