Οι προβληματικοί άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία

Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βρέθηκαν στην Εκκλησία για διαφόρους λόγους: διότι έχουν ανάγκη, διότι έχουν προβλήματα –και δεν μπορούν αλλού να έχουν ελπίδα λύσεως των προβλημάτων τους– διότι δεν μπορούν αλλού να βρουν ανακούφιση, παρηγοριά.

Για τους λόγους λοιπόν αυτούς καταφεύγουν στην Εκκλησία. Όμως, είναι άνθρωποι προβληματικοί, άνθρωποι με αρρωστημένες καταστάσεις, και δημιουργούν προβλήματα.

Ας το πούμε καλύτερα: είναι προβληματικοί άνθρωποι με αρρωστημένες καταστάσεις, και, όσο κι αν φαίνονται ευσεβείς, όσο κι αν είναι φιλότιμοι, φιλακόλουθοι κτλ., δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτοί εκπροσωπούν τον αληθινό χριστιανισμό, την αληθινή πνευματική ζωή.

Επομένως, δεν μπορούμε να τους πάρουμε ως παράδειγμα. Αυτοί καλά κάνουν που, έστω έτσι όπως είναι, έρχονται στην Εκκλησία· πού αλλού να πάνε;

Ο Θεός γνωρίζει γιατί είναι αρρωστημένοι τύποι· ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα. Θα μπορούσαν να πάρουν άλλους δρόμους, αλλά πήραν τον δρόμο της Εκκλησίας· όμως δεν εκφράζουν το γνήσιο πνεύμα της Εκκλησίας.

Πώς οικονόμησε ο Θεός, γιατί επέτρεψε ο Θεός να έχουν τέτοιες ψυχολογικές καταστάσεις, που κατά κάποιον τρόπο δεν τους αφήνουν να έχουν σωστή και υγιή πνευματική ζωή, εμείς δεν το ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός τα επιτρέπει για καλό. Ξέρουμε επίσης ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι καταλάβουν την κατάστασή τους –βοηθούμενοι βέβαια, γιατί μόνοι τους είναι λίγο δύσκολο– και συνειδητοποιήσουν ότι έχουν τέτοιου είδους προβλήματα, και επομένως η όλη πνευματική ζωή τους δεν είναι όπως αυτοί νομίζουν –και μάλιστα θέλουν να την επιβάλουν και στους άλλους, νομίζοντας ότι αυτή είναι η νορμάλ πνευματική ζωή– θα γίνουν πιο ταπεινοί και θα έχουν αυτογνωσία.

Και έτσι, σιγά-σιγά, σιγά-σιγά, μέσα στην Εκκλησία, μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας, με την όλη βοήθεια της Εκκλησίας μπορούν να ξεπεράσουν αυτή την κατάσταση και να γίνουν υγιείς και να ζουν την πνευματική ζωή και να εκπροσωπούν την πνευματική ζωή, όπως ακριβώς και οι υγιείς. Αλλά πρέπει πρωτίστως να γνωρίσουν ότι είναι όποιοι είναι, ότι είναι αυτό που είναι, και επίσης να γνωρίσουν πώς θα ξεπεράσουν αυτή την κατάσταση.

Ο κάθε άνθρωπος έχει την ψυχοσύνθεσή του. Πόσοι πλανώνται ένεκα της ψυχοσυνθέσεως, χωρίς να είναι αυτό υποχρεωτικό. Ίσα-ίσα.

Αυτοί, θα έλεγε κανείς, είναι κατά κάποιον τρόπο ευνοημένοι από τον Θεό, με την έννοια ότι, καθώς η ψυχοσύνθεσή τους, η όποια ψυχοσύνθεσή τους, συντελεί στο να πλανώνται, μπορούν να δουν γρηγορότερα και σε απόλυτο βαθμό, τρόπον τινά, την τάση που έχει ο άνθρωπος να πλανάται, την τάση που έχει να επηρεάζεται από τον εαυτό του και να άγεται και να φέρεται από αυτόν, και έτσι να πάψουν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους και να επιδιώξουν μέσα στην Εκκλησία να κάνουν υπακοή.

Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να βοηθηθούν να συνειδητοποιήσουν, να καταλάβουν ότι δεν βρίσκονται στην Εκκλησία, επειδή είναι καλοί χριστιανοί ή επειδή έχουν καλή διάθεση, αγαθή προαίρεση και φιλότιμο, αλλά ότι η ανάγκη τους έκανε να είναι στην Εκκλησία.

Όμως, δεν πειράζει που είναι έτσι, και να μη στενοχωρηθούν, να μην ανησυχήσουν. Βρήκε τρόπο ο Θεός να τους φέρει στην Εκκλησία· αλλιώς δεν θα έρχονταν.
Χρειάζεται λοιπόν να βοηθηθούν πρώτα να συνειδητοποιήσουν την κατάστασή τους, να τη δουν, να ταπεινωθούν και να κάνουν τον ανάλογο αγώνα, και θα γιατρευτούν.
Όσοι γιατρευτούν, τότε θα φανεί, εάν πράγματι θα μείνουν στην Εκκλησία. Οι περισσότεροι μένουν. Είναι και μερικοί που, μόλις λίγο ισορροπήσουν, φεύγουν από την Εκκλησία, γιατί η ανάγκη, είπαμε, τους έκανε να πάνε εκεί.

Το σπουδαιότερο είναι ποιοι θα τους βοηθήσουν και πώς θα τους βοηθήσουν. Δεν υπάρχει περίπτωση που κάποια ψυχή δεν μπορεί να βοηθηθεί πνευματικά.

Θέλει δηλαδή να βοηθηθεί, αλλά τι να κάνει, αφού δεν υπάρχει ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που θα τη βοηθήσουν; Όχι· κάπου θα υπάρχει και ο δικός σου άνθρωπος, κάπου θα υπάρχει και η δική σου η γωνιά, κάπου θα υπάρχει το περιβάλλον εκείνο που σου χρειάζεται, για να βοηθηθείς να ισορροπήσεις και να ζήσεις κατά Θεόν, αρκεί να έχεις εσύ την καλή διάθεση.

Και φυσικά, μην τα περιμένεις τα πράγματα όπως τα θέλεις. Εφόσον κάποια αντικειμενικά δεδομένα σε πείθουν ότι μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου κάπου, να τον εμπιστευθείς.

Μερικές φορές, καθώς επιμένω συζητώντας μέ κάποιον, με κάποια, και προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν είναι έτσι όπως τα βλέπει εκείνος, αλλά είναι κάπως αλλιώς, και ότι χρειάζεται να προσέξει τα λόγια μου, αναγκάζομαι και λέω: «Κοίταξε· ή δεν είμαι στα καλά μου, οπότε μην κάθεσαι καθόλου· φύγε και πήγαινε να βρεις άλλον άνθρωπο να σε βοηθήσει, ή, αν νομίζεις ότι είμαι στα καλά μου, αφού βλέπεις ότι τόσο πολύ επιμένω σ’ αυτό το οποίο λέω, και δεν επιμένω από ισχυρογνωμοσύνη, πρέπει να με ακούσεις. Να σου φέρω ένα παράδειγμα. Καθώς σε βλέπω να υποφέρεις, σου λέω ότι εκείνο το οποίο χρειάζεται είναι να σηκώσεις λίγο το κεφάλι, ας πούμε, για να μην αισθάνεσαι ιλίγγους».

Όποιος ακούει, ωφελείται· όποιος ακούει, προχωρεί. Μερικές φορές είναι πολύ κρίσιμη αυτή η στιγμή. Κανείς ακούει, ακούει, ως το σημείο που δεν θίγεται το εγώ του.
Μόλις έρθει η ώρα που θίγεται η φιλαυτία, το εγώ, αυτό το οχυρό που είναι μέσα, ανθίσταται με όλες του τις δυνάμεις.

Όταν έρθει λοιπόν αυτή η κρίσιμη ώρα, όση διάθεση κι αν έχει κανείς να υπακούσει, δεν υπακούει. Ελάχιστες είναι οι ψυχές εκείνες οι οποίες με απλότητα και απονήρευτα λένε: «Να ‘ναι ευλογημένο, να ‘ναι ευλογημένο», και προχωρούν.

Προχωρούν στην αγιότητα. Οι πολλές ψυχές, και οι ίδιες μαρτυρούν και κάνουν και άλλους να μαρτυρήσουν. Αλλά όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Ευχαριστώ τω Θεώ δια Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 7:25). Ναι, εν Χριστώ Ιησού τελικά όλα θα λυθούν, όλα θα τακτοποιηθούν.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «…πάντα συνεργεί εις αγαθόν», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2014, σελ. 194, 200.