Ἄν δέν καθαρθεῖ καλά ἡ καρδιά μας, ἀδυνατεῖ νά σκηνώσει ἐντός μας τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Μωϋσῆς ὁ Ἁγιορείτης

Γιατί ζοῦμε; 

Ο κύριος  καί  μόνος  σκοπός  τῆς  ζωῆς μας, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ ἀφοσίωση,  ἡ  ἀφιέρωση,  τό  πλῆρες ἄφημα  στή  χάρη  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύματος ἀποτελεῖ τήν πνευματικότητα τοῦ πιστοῦ.

Γιά  νά  οἰκειωθεῖ  ὅμως  κανείς  τό  Ἅγιο Πνεῦμα, νά τό αἰσθανθεῖ, νά τό νιώσει καλά ἐντός του χρειάζεται ὁπωσδήποτε καί ἀπαραίτητα ἡ ὅδευση τῆς μακάριας καί ἀσκητικῆς ὁδοῦ τῆς καθάρσεως. 

Ἄν δέν καθαρθεῖ καλά ἡ καρδιά μας ἀδυνατεῖ νά σκηνώσει ἐντός μας τό Ἅγιο Πνεῦμα.

 Τά ὑλικά, τά γήινα, τά πρόσκαιρα, τά φθαρτά, τά περιττά θά πρέπει ν’ ἀπορριφθοῦν ἑκούσια γιά τή θεία αὐτή κατάκτηση καί ἀπόκτηση. 

Τό Ἅγιο Πνεῦμα, θά μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὅλη τήν Ἀλήθεια,  θά  μᾶς  φωτίζει,  χαριτώνει,  ἐμπνέει, μιλᾶ καί καθοδηγεῖ.

Δέν μπορεῖ λοιπόν ὁ ἄνθρωπος καί μάλιστα ὁ χριστιανός νά ζεῖ γιά τό τίποτε, γιά κάτι τό πολύ μικρό καί παρερχόμενο. 

Ἄν κάνουμε μιά σφυγμομέτρηση καί ρωτήσουμε τόν κόσμο «γιατί ζεῖς;», τί θά μᾶς ἀπαντήσουν; 

Γιά  μιά  αὔξηση  μισθοῦ».  «Γιά  μιά καλή σύνταξη». «Γιά ἕνα καλύτερο σπίτι». «Γιά ἕνα δεύτερο ἐξοχικό». «Γιά τό καινούργιο αὐτοκίνητο».

Μά ἀξίζει κανείς νά ζεῖ γι’ αὐτά πού ὑποτιμῶνται, φθείρονται, καίγονται, κλέβονται καί χάνονται; Ἀκόμη καί γιά ἕνα πτυχίο, μιά διευθυντική θέση καί μιά καλή ἐπιχείρηση; 

Δέν μποροῦμε νά ζοῦμε γι’ αὐτά. Γιά κάτι πολύ ἀνώτερο, σημαντικότερο  καί  σπουδαιότερο  μᾶς  ἔφερε  ὁ Θεός στόν κόσμο.

Ἕνας εἶναι  ὁ  σκοπός  τῆς  ζωῆς μας. Ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτή τήν ἀπόκτηση ἀξίζει νά πονέσουμε, ν’ ἀσκηθοῦμε,  ν’  ἀγωνισθοῦμε,  νά  κλάψουμε,  ν’ ἀγωνιοῦμε  συνεχῶς. 

Παρασυρόμαστε  καί ἀπολησμονιόμαστε ἀπό μύριες φροντίδες καί μέριμνες καί δέν φροντίζουμε γιά τό κύριο, τό οὐσιαστικό καί τό ἕνα, πού θά μᾶς φωτίσει κι ἐλευθερώσει.

Πρέπει  νά  ὁμολογήσουμε  ὅτι  εἶναι  δυσκολοκατόρθωτη  ἡ νίκη  κατά τῶν παθῶν, μόνο μέ τίς δικές μας δυνάμεις. 

Ὅμως μέ τή συνδρομή τοῦ ἀπαθοῦς Χριστοῦ, πού ἔπαθε ἐκούσια καί ὑπέμεινε πάθη καί σταυρό, γιά μᾶς τούς ἐμπαθεῖς, μποροῦμε ν’ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τή δυναστεία τῶν παθῶν.

Μέ  τά  πάθη  εἶχα  μάθει  νά  ζῶ,  νά  κυριαρχῶ, νά ἐπιβάλλομαι, νά μέ ἀναγνωρίζουν, ἀκόμη καί νά μέ τιμοῦν. Αἰσθανόμουν κατά  κάποιο τρόπο μιά εὐχαρίστηση, μιά ἱκανοποίηση,  μιά  ἀσφάλεια. 

Λέγει  ὁ  Γέροντας Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: 

«Ὅταν λόγου χάριν εἶμαι θυμώδης καί θελήσω νά γίνω ἤρεμος, μοῦ φαίνεται ὅτι τότε θά χάσω καί δέν μπορῶ πλέον νά κυβερνάω. 

Ὅταν εἶμαι ὑπερήφανος καί θελήσω νά γίνω ταπεινός, ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι οἱ ἄλλοι θά μέ πατοῦν μέ τά πόδια τους. 

Τώρα, μέ τήν ὑπερηφάνειά μου νομίζω ὅτι κάτι εἶμαι. Χρειάζεται ἀπό αὐτό τό κάτι νά κενωθῶ. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀδειάσω ἀπό τόν ἑαυτό μου, γιά νά φύγη ἕνα πάθος μου».

Ἡ λύτρωση ἀπό ἕνα πάθος ἀρχίζει μέ τή σφοδρή ἐπιθυμία τῆς ἀπαλλαγῆς του. Τό πάθος εἶναι τό συρμπατόπλεγμα, τό τεῖχος, τό σύνορο πού μέ χωρίζει ἀπό τό Θεό.

Ὁ μετανοῶν ἀγαπᾶ, φλέγεται ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη στήν καρδιά του καί προσπαθεῖ ν’ ἀναπληρώσει τόν χρόνο πού ἔχασε στήν ἁμαρτία. 

Λυπᾶται γιά τίς πτώσεις του. Δέν ἄγχεται, οὔτε νευριάζει μέ τόν ἑαυτό του, μέ τό πῶς τήν πάτησε αὐτός ὁ «σπουδαῖος», γιατί αὐτό φυσικά κρύβει πολύ ἐγωισμό.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ
ΕΤΟΣ ΙΔ’ – ΤΕΥΧΟΣ 59 – ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2014