Ἕνα ἀτράνταχτο ντοκουμέντο, Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

Ἀπό τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα καί γιά πενήντα ἡμέρες, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀπό τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.

Τό βιβλίο αὐτό τό ἔγραψε ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ὁ τίτλος του εἶναι πολύ χαρακτηριστικός: «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων». Καί δείχνει, ὅτι ἀναφέρεται κυρίως σέ γεγονότα. Σέ πράξεις. Ὄχι τόσο σέ διδασκαλίες. Δέν εἶναι ἕνα θεωρητικό βιβλίο. Ἄν χρησιμοποιούσαμε τόν σύγχρονο κινηματογραφικό ὅρο, θά λέγαμε ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα ντοκυμαντέρ τῆς ζωῆς τῶν Ἀποστόλων καί τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

Καί ποιά εἶναι ἡ κύρια ἀλήθεια, πού καταδεικνύει αὐτό τό ντοκουμέντο;

Εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ὅλο τό βιβλίο τῶν Πράξεων βροντοφωνάζει: Χριστός Ἀνέστη! Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο διαβάζουμε τίς Πράξεις στήν περίοδο ἀπό τό Πάσχα μέχρι τήν Πεντηκοστή.
 

* * *

Ἀπό τίς πρῶτες γραμμές τοῦ βιβλίου ὁ Εὑαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς λέγει, ὅτι ὁ Χριστός, «μετά τόν θάνατό Του, παρουσιάστηκε ζωντανός στούς μαθητές του (καί ἐβεβαίωνε τήν Ἀνάστασή Του) μέ πολλές ἀποδείξεις». Καί αὐτό ἔγινε ὄχι γιά μιά ἡμέρα. «Σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες ἐμφανιζόταν στούς μαθητές Του καί τούς μιλοῦσε γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 1, 3).

Καί γιά νά μή νομίζουν ὅτι εἶναι φάντασμα, καταδέχθηκε νά τόν ψηλαφήσει ὁ Θωμᾶς. Καί νά βάλει τό δάκτυλό του στά σημάδια τῶν πληγῶν ἀπό τά καρφιά τοῦ Σταυροῦ, καί τό χέρι του στήν πληγή τῆς πλευρᾶς ἀπό τήν λόγχη.

Καταδέχθηκε ἀκόμη νά φάει καί νά πιῆ μαζί τους (Πράξ. 1,4). Ἔτσι ὥστε νά σιγουρευτοῦν ὅτι δέν εἶναι κάποιο ἄϋλο ὅραμα. Δέν εἶναι φαντασία. Ἀλλά εἶναι μέ τό Σῶμα Του. Τό ἴδιο Σῶμα Του πού καρφώθηκε στόν Σταυρό καί μετά μπῆκε στόν Τάφο. Αὐτό τό Σῶμα, τώρα τό εἶχαν μπροστά τους ζωντανό. Ἀναστημένο. Καί γιά νά μή τούς ἀφήσει καμμιά ἀμφιβολία, ἔτρωγε καί ἔπινε μαζί τους!

Μᾶς τό βεβαίωσε καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν μιλοῦσε στό σπίτι τοῦ ἑκατοντάρχου Κορνηλίου. «Ἐμεῖς», λέει, «φάγαμε καί ἤπιαμε μαζί Του μετά τήν ἀνάστασή Του ἐκ νεκρῶν» (Πράξ. 10, 41).
 

* * *
 

Μετά ἀπό τέτοιου εἴδους μαρτυρίες, ἡ λογική λέει ὅτι ἕνα ἀπό τά δυό μπορεῖ νά συμβαίνει:

• Ἤ ὅλα εἶναι ἀλήθεια, καί ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία μας στηρίζεται στήν ἀκράδαντη σιγουριά τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.

• Ἤ ὁ Πέτρος καί ἡ παρέα του ἦταν μιά θλιβερή ὁμάδα φαντασιόπληκτων καί ὀνειροπαρμένων ἀνθρώπων!

Μόνο πού, ὅποιος βιαστῆ νά δεχθῆ τό δεύτερο, θά πρέπει νά μᾶς ἀπαντήσει καί σέ ἐρωτήματα σάν κι αὐτά:

• Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Χριστός νά ἐμπιστεύεται τά κλειδιά τῆς Βασιλείας Του (Ματθ. 16, 19) σέ ἕναν ὀνειραπαρμένο;

• Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Χριστός νά ἐπαινεῖ τήν ὀρθή πίστη τοῦ Πέτρου, καί νά τήν ὀνομάζει «πέτρα, πάνω στήν ὁποία θά θεμελιώσει τήν Ἐκκλησία Του;» (Ματθ. 16, 18). Πῶς μπορεῖ ἕνας φαντασιόπληκτος νά πιστεύει σωστά;

• Καί τέλος, πῶς εἶναι δυνατόν, μιά χούφτα φτωχῶν καί ἀγραμμάτων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι - βλέποντας τόν Δάσκαλό Τους νά πεθαίνει – φοβήθηκαν καί τόν ἴδιο τους τόν ἴσκιο, ξαφνικά νά ξεχύνονται ἀτρόμητοι στόν κόσμο, νά κάνουν τόσα θαύματα στό ὄνομα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, καί νά χύνουν ἀκόμη καί τό αἷμα τους μαρτυρώντας γιά τήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεώς Του;

Τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα, ἄς διαβάσουμε ξανά καί ξανά τό συγκλονιστικό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Θά μᾶς ἀπαντήσει σ' αὐτές καί σέ πολλές ἄλλες ἐρωτήσεις.