Σάββατο 5 Μαΐου 2018

Η πορεία στην Άνω Ιερουσαλήμ (μέρος 3ο)

Φαίνεται παράδοξο πώς η νηστεία, μια πράξη που αναφέρεται στο σώμα, συνδυάζεται στη διδασκαλία του οσίου Ιωάννου της Κλίμακος με την προσευχή, με την ψυχή, με τον νου, με την εργασία του πνεύματος. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα. Τα δύο μέρη της υπάρξεώς του δεν είναι ανεξάρτητα. Το ένα επηρεάζει το άλλο. Ο άνθρωπος που μετανοεί, σκύβει το κεφάλι. Και όποιος σκύβει το κεφάλι, βοηθείται στο να μετανοεί. Ο άνθρωπος ο ταπεινός φέρεται ταπεινά, φοράει ταπεινά και απλά ρούχα.

Και όποιος φοράει ταπεινά, βοηθείται στην καλλιέργεια του ταπεινού φρονήματος. Και όταν κάποιος κάνει «μετάνοιες» και γονυκλισίες, λυγίζει το σώμα του. Και τότε, καθώς ταπεινώνεται το σώμα, ταπεινώνεται μαζί του και η ψυχή. Η άσκηση του σώματος βοηθάει τη γυμνασία της ψυχής.




Για τη σημασία που έχει η άσκηση της νηστείας στην ενίσχυση της ψυχής και για τη δύναμη της προσευχής του ανθρώπου που νηστεύει, μιλάει και ο ιερός Χρυσόστομος: Πάντοτε, λέει, είναι βέβαια μεγάλη η δύναμη της προσευχής. Το να συνδυάζεται όμως η προσευχή με τη νηστεία, αυτό κάνει δυνατότερη την ψυχή. Τώρα που νηστεύουμε, έχουμε πολλή σωφροσύνη λογισμών, τώρα ενισχύεται η διάνοια και η ψυχή περισκοπεί όλα τα άνω. Γι’ αυτό πάντοτε στην Αγία Γραφή συνδυάζεται η προσευχή με τη με τη νηστεία (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα, ΕΠΕ 35, 542).




Με την προσευχή ο άνθρωπος στρέφει όλη την ύπαρξή του στον Θεό. Με πίστη και ελπίδα, αφοσίωση και αγάπη υψώνει τον νου και την καρδιά σ’ Εκείνον που είναι «το άκρον των εφετών», το υψηλότερο απ’ όσα μπορεί ο άνθρωπος να επιθυμήσει.

Στην ώρα της προσευχής ζει πιο πολύ η ψυχή και ο άνθρωπος γίνεται πιο πολύ άνθρωπος. Αφήνει τα επίγεια και στρέφεται στα ουράνια. Λησμονεί τα υλικά και απορροφάται από τα πνευματικά. Σ’ αυτή την προσπάθεια βοηθάει πολύ η νηστεία, η λιτή τροφή, το απλούστερο τραπέζι.

Η νηστεία, που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα το αίσθημα της πείνας, τρέφει συγχρόνως τις πείνες και τις δίψες της ψυχής, προκαλεί τις άγιες διαθέσεις για τα πνευματικά, βοηθάει τον νου να απαγκιστρώνεται από τις συνήθεις εγκόσμιες ενασχολήσεις, από τις πρόσκαιρες απολαύσεις, από τις φροντίδες για τα υλικά.

Με τη νηστεία γίνεται ο νους πνευματικότερος, ισχυρότερος, πιο λεπτός και πιο διεισδυτικός,ικανός να σκέπτεται τα ουράνια αγαθά, να μελετά τα μυστήρια του Θεού και της βασιλείας Του, να προσεύχεται και να ανεβαίνει μέχρι τον θρόνο του Θεού.

«Ὥστε εἰ βούλει ἰσχυρόν ποιῆσαι τόν νοῦν, δάμασον τήν σάρκα διά νηστείας», διδάσκει ο Μ. Βασίλειος (Μ. Βασιλείου, Περί Νηστείας Λόγος Α΄, ΕΠΕ 6, 46) . Αν θέλεις να έχεις ισχυρό τον νου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία, κατάβαλε τις απαιτήσεις της με την περιορισμένη και λιτή τροφή. Αυτή είναι η οδός που ακολούθησαν στην πνευματική τους ζωή και πρόοδο οι άγιοι της Εκκλησίας μας.




Δεν μας ενδιαφέρει τόσο το να γυμνάσουμε το σώμα μας. Μας ενδιαφέρει να βοηθήσουμε την ψυχή μας. Να κάνουμε «ἰσχυρόν τόν νοῦν». Να τον στρέφουμε απερίσπαστα κατά την προσευχή μας στον Θεό. Να διαφυλάττουμε την καθαρότητά του. Να μην τον αφήνουμε να μολύνεται από την αμαρτία.




Πόσο δύσκολο είναι να κυβερνούμε τη σκέψη μας! Να την κρατούμε στα λόγια της προσευχής! Και όσες φορές φεύγει, να την ανακαλούμε πίσω! Πόσο δύσκολο είναι να κρατούμε την ψυχή ειρηνική, απρόσβλητη από το πάθος του θυμού, ατάραχη στη δίνη των πειρασμών, καθαρή από αισθήματα, επιθυμίες, διαθέσεις αμαρτωλές και άθλιες, που κάθε ώρα και στιγμή μπορούν να την μολύνουν! Αυτή είναι η άσκηση του πνεύματος, η πραγματική άσκηση.




Αυτό το σκοπό έχει η νηστεία, γενικότερα η εγκράτεια: την εγκράτεια της ψυχής. Όσο συγκρατούμε το σώμα, τόσο μπορούμε να συγκρατούμε και την ψυχή. Όταν νηστεύουμε, ορισμένες τροφές δεν τις τρώμε. Αυτό δεν γίνεται διότι έχουν αυτές οι τροφές κάτι κακό. Τότε δεν θα έπρεπε ποτέ να τις τρώμε. Αλλά κατά διαστήματα τις αποφεύγουμε, για να κάνουμε μια άσκηση που μας μαθαίνει να κυριαρχούμε πιο εύκολα στον εαυτό μας.

Και τότε, όπως ορισμένα είδη δεν τα τρώμε, έτσι μαθαίνουμε και μπορούμε και ορισμένα λόγια να μην τα πούμε, ορισμένα θεάματα να μην τα δούμε, ορισμένα να μην τα σκεφθούμε και να μην τα επιθυμήσουμε. Μαζί με το σώμα ασκείται και η ψυχή. Καθαρίζεται, εξαγνίζεται και βρίσκει την προς τα άνω ροπή. Γι’ αυτό και λένε οι άγιοι ότι «η άσκησις μήτηρ του αγιασμού εστι» (Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὅ.π., Λόγος ΙΣΤ΄, σελ. 56).




Το νερό για να ανεβεί ψηλά, πρέπει να στριμωχτεί στους σωλήνες, να πιεσθεί. Ο νους για να ανεβεί ψηλά, πρέπει να περιορισθεί. Η ψυχή για να ανεβεί προς τον Θεό, χρειάζεται αγώνας. «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν», είπε ο Κύριος. Η βασιλεία των ουρανών κερδίζεται δια της βίας, και εκείνοι που εφαρμόζουν βία στον εαυτό τους την αρπάζουν γρήγορα και την κρατούν σφιχτά (Ματθ. ια 12).
(Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου, από το βιβλίο «Ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα» εκδ. Σωτήρ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...