ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ -2

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
[Β´]

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ π. Ἀρσένιος»,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωποῦ, 1998, σελ. 112-123.

.               Στὴν ἐξομολόγησή του ὁ Μιχαὴλ δίκαζε ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν δίκαζε αὐστηρά, ἀνελέητα. Μερικὲς φορὲς ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔβλεπε κάποιον ἄλλον νὰ πεθαίνει, καὶ αὐτὸν ἀκριβῶς δίκαζε.

.               Ὁ π. Ἀρσένιος, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, ἔβλεπε τὴν ἐπίγεια ζωὴ τοῦ Μιχαὴλ σὰν ἕνα καράβι βαρυφορτωμένο μὲ ταλαιπωρίες καὶ θλίψεις, παλιὲς καὶ πρόσφατες, ἕνα καράβι ποὺ ἔφευγε πιὰ γιὰ τὴν μακρινὴ χώρα τῆς λησμοσύνης.
.               Τώρα δὲν τοῦ ἔμενε παρὰ νὰ πετάξει ἔξω ὅλα τ’ ἄχρηστα, ἢ μᾶλλον νὰ τ’ ἀποθέσει στὰ χέρια τοῦ ἱερέα, πού, μὲ τὴν θεόσδοτη ἐξουσία του, θὰ τοῦ προσέφερε τὴν ἄφεση.
.               Στὶς λίγες στιγμὲς ζωῆς ποὺ τοῦ ἀπέμεναν, ὁ μοναχὸς Μιχαὴλ ἔπρεπε νὰ τὰ παραδώσει ὅλα στὸν π. Ἀρσένιο, νὰ ὁμολογήσει τὰ σφάλματά του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀναγνωρίσει τὶς ἁμαρτίες του, κι ἔτσι, μὲ καθαρὴ τὴν συνείδηση, νὰ σταθεῖ μπροστὰ στὸ κριτήριο τοῦ Κυρίου.
.               Ἕνας ἀκόμα κρατούμενος πέθαινε στὰ χέρια τοῦ π. Ἀρσενίου, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι στὸ παρελθόν. Αὐτὸς ὁ θάνατος ὅμως τὸν συγκλόνισε ὅσο κανένας ἄλλος. Μὲ δέος συνειδητοποίησε, ὅτι τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ τὸν ἀξίωσε νὰ ἐξομολογήσει ἕναν ἅγιο. Ὁ Κύριος τοῦ ἀποκάλυπτε ἕναν ἀνεκτίμητο θησαυρό Του, ἕναν θησαυρὸ ποὺ γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ μὲ πολλὴ ἀγάπη καλλιεργοῦσε μυστικά, δείχνοντας σὲ ποιὲς κορυφὲς πνευματικῆς τελειότητας μπορεῖ νὰ φτάσει ὅποιος Τὸν ἀγαπάει ἀπεριόριστα, ὅποιος σηκώνει τὸν ζυγὸ καὶ τὸ φορτίο τοῦ Χριστοῦ, βαστάζοντάς τα ὣς τὸ τέλος.
.              Ὅλ’ αὐτὰ ὁ π. Ἀρσένιος τὰ ἔβλεπε καὶ τὰ καταλάβαινε. Ἡ ἐξομολόγηση τοῦ ἑτοιμοθάνατου μοναχοῦ του ἔδειχνε, πὼς ἕνας ἄνθρωπος μὲ βαθειὰ πίστη μπορεῖ νὰ μείνει κοντὰ στὸν Θεὸ ἀκόμα καὶ κάτω ἀπὸ τὶς πιὸ ἀντίξοες περιστάσεις, ἀκόμα καὶ σὲ καιροὺς τόσο χαλεποὺς ὅσο καὶ οἱ δικοί τους, μὲ τοὺς ἐπαναστατικοὺς ἀναβρασμούς, τὴν σταλινικὴ προσωπολατρία, τὶς προβληματικὲς ἀνθρώπινες σχέσεις, τὴν ἐπίσημη κρατικὴ ἀθεΐα, τὸ γενικὸ ποδοπάτημα τῆς πίστεως, τὴν ἠθικὴ κατάπτωση, τὴν διαρκῆ ἀστυνόμευση καὶ τὶς καταδόσεις, τὴν ἔλλειψη πνευματικῶν ὁδηγῶν.
.               Μήτε σὲ σκήτη μήτε σὲ μοναστήρι μακρινὸ συνάντησε ὁ Μιχαὴλ τὸν Θεό, ἄλλα μέσα στὴν τύρβη τῆς ζωῆς, στὴν λάσπη τοῦ κόσμου, στὴν σκληρὴ πάλη μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ. Συστηματικὴ πνευματικὴ καθοδήγηση δὲν εἶχε δεχτεῖ. Συμπτωματικὰ μόνο εἶχε συναντήσει τρεῖς-τέσσερις ἱερεῖς καὶ εἶχε μιλήσει μαζί τους γιὰ πνευματικὰ θέματα. Γιὰ ἕνα χρόνο ἐπίσης εἶχε στενὴ καὶ εὐφρόσυνη ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἐπίσκοπο Θεόδωρο, ποὺ τὸν ἔκειρε μοναχό. Ἀκολούθησαν δύο-τρία σύντομα γράμματα τοῦ καλοῦ ἐκείνου ἐπισκόπου. Κι ὕστερα δὲν ἀπόμεινε στὸν Μιχαὴλ παρὰ μόνο ὁ φλογερός, ὁ ἀπερίγραπτος πόθος του νὰ πλησιάζει ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὸν Κύριο.
–Ἀκολούθησα ἆραγε τὸν δρόμο τῆς πίστεως; Πορευόμουνα σωστὰ πρὸς τὸν Θεό; Ἢ μήπως λοξοδρόμησα; Δὲν ξέρω…, ἀναρωτήθηκε μὲ ἀγωνία.
.               Ὁ π. Ἀρσένιος ὅμως ἔβλεπε, πὼς ὄχι μόνο δὲν εἶχε ξεφύγει ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ τοῦ εἶχε δείξει ὁ ἐπίσκοπος Θεόδωρος, ἀλλ’ ἀπεναντίας εἶχε προχωρήσει πολὺ σ’ αὐτὸν τὸν δρόμο, ξεπερνώντας καὶ τοὺς ὁδηγούς του.
.               Ἡ ζωὴ τοῦ Μιχαὴλ ἔμοιαζε μὲ πόλεμο, πόλεμο πολύχρονο γιὰ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ τελείωση μέσα στὴν μεγάλη θλίψη τοῦ κόσμου τούτου. Καὶ ὁ π. Ἀρσένιος διαισθανόταν, ὅτι ὁ ἀγωνιστὴς μοναχὸς εἶχε νικήσει σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο, ποὺ ἔκανε μόνος ἐνάντια στὸ πολύμορφο κακό. Ζώντας ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἀφοσιώθηκε στὴν ἐπιτέλεση καλῶν ἔργων στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Εἶχε κλείσει μέσα στὴν καρδιά του σὰν ἀναμμένη λαμπάδα τὰ ἀποστολικὰ λόγια: «Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ». (Γαλ. ϛ´ 2)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...