Τι είναι οι προϋποθέσεις για τη Θεία Κοινωνία;

 

Στις μέρες που τα ξέρουμε όλα και δεν δεχόμαστε ούτε κουβέντα,

όταν ακούμε ότι χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις για να κοινωνήσουμε μας πιάνει μία τρέλα και αρχίζουμε να κατηγορούμε τους παπάδες , πολύ συχνά ακόμα και τους Αγίους με κουβέντες του στυλ : “Ο Χριστός είναι για όλους”, “Αν νιώσεις ότι θες να κοινωνήσεις πρέπει να πας”, “Δεν έχουν σημασία αμαρτίες, σαρκικά κλπ. αυτά δεν τα βλέπει ο Χριστός” κλπ.

 Δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε. Κατεβάζουμε τον Χριστό στη δική μας πτωτική εγωϊστική λογική αντί να ανέβουμε εμείς την κλίμακα των αρετών για να συναντήσουμε τον Νυμφίο. 

Οι προϋποθέσεις δεν έχουν νομικό χαρακτήρα. Αφορούν στην ουσία την υπαρξιακή θέση μας απέναντι στον Χριστό. Αν αυτή η θέση δεν είναι θέση μετανοίας και στην ψυχή και στο σώμα , με τον Χριστό δεν μπορούμε να ενωθούμε. Φυσικά όλο αυτό το κρίνει ο πνευματικός-εξομολόγος μας και όχι το εγωϊστικό μας μυαλό που βγάζει τα άπειρα φρικαλέα πολλές φορές συμπεράσματα για οτιδήποτε αφορά τον Θεό και τα Ιερά Μυστήρια.

 Οι προϋποθέσεις έχουν οντολογική λειτουργία της υπάρξεως του ανθρώπου, αλλιώς όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει ένωση αλλά αντίθετα όταν αυτή η ένωση είναι εγωϊστική από την πλευρά του ανθρώπου γίνεται μια κίνηση δαιμονική που καίει πνευματικά τον άνθρωπο («Πῦρ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγον»). Όταν η ύπαρξη μου λειτουργεί άστοχα (αμαρτωλά), δηλαδή εκτός του ζωοποιού θεραπευτικού δρόμου τότε ένωση με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει. Τα υπόλοιπα είναι απλά προσωπικές απόψεις του καθενός. Οι προϋποθέσεις που έχουμε ως πνευματική παρακαταθήκη από τους Αγίους Πατέρες δεν είναι φιλοσοφικοί στοχασμοί αλλά βιωματικές εμπειρίες μέσα από τη Θεία Χάρη. Οι προϋποθέσεις στις ουσία είναι ασκήσεις υποδοχής και υπαρξιακής προετοιμασίας.  Όταν πηγαίνω στον πνευματικό και αντί να αφήσω στο πετραχήλι του τις αμαρτίες μου απαιτώ να κοινωνήσω επειδή είναι μεγάλη γιορτή τότε είμαι ήδη εκτός υπαρξιακής θέσης για να έρθω σε ένωση με τον Θεό, διότι βρίσκομαι αλυσοδεμένος και ενωμένος με τον εγωιστικό εαυτό μου και εμπαίζω το Μυστήριο. Πως λοιπόν θα κοινωνήσω τον Χριστό όταν αρνούμαι να ενώσω τη ζωή μου μαζί Του ;

 Συζητήσεις του στυλ “Αν έχεις κάνει εκείνο μπορείς να κοινωνήσεις; Αν έχεις κάνει το άλλο δεν μπορείς να κοινωνήσεις” προσβάλλουν το Ιερό Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Πολλοί παγιδεύονται σε κάποιου είδους συναισθηματική ένωση με τον Θεό, μέσα από μία νοητική φιλοσοφική ηρεμία. Τότε υποβιβάζουμε το Μυστήριο σε κάτι συμβολικό όπου ένωση με τον Χριστό γίνεται ένα βίωμα όπως νιώθω όταν ακούω μια ωραία μουσική. Όλα αυτά είναι θεολογικοί εκτροχιασμοί διότι έχουμε απομακρυνθεί από τους πατέρες της Εκκλησίας και έχουμε κάνει τον Χριστό μια μαριονέτα της αμαρτωλής κατάστασης μας. 

Υπάρχουν άνθρωποι που κοινωνούν και έχουν ακραίες αιρετικές ιδέες ! Πχ Ότι δεν υπάρχει ο διάβολος, το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας είναι συμβολικό και όχι Σώμα και Αίμα Κυρίου, ότι τα σαρκικά δεν έχουν καμία σημασία και το τι κάνει το σώμα μας δεν αφορά τον Θεό, ότι την εξομολόγηση μπορείς να την κάνεις στην εικόνα γιατί ο Θεός είναι παντού!...

 Ας κάνουμε , λοιπόν , αγαπητοί μου υπακοή στην μητέρα Εκκλησία. Ας αφήσουμε τους ορθολογισμού και τις φαντασιώσεις μακριά από τα Ιερά Μυστήρια και ας μπούμε στον δρόμο της θεραπείας της καρδιάς με την νοερά προσευχή μέσα από το Μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως.