ΓΕΡΟΝΤΑ, είμαι αλκοολικός και ό φίλος μου από έδώ τζογαδόρος. Πώς θά διορθωθούμε;

ΓΕΡΟΝΤΑ, είμαι αλκοολικός και ό φίλος μου από  έδώ τζογαδόρος. Πώς θά διορθωθούμε;

Χμμ, πολύ απλά αρκεί να το θελήσετε.

 Όλοι εν δυνάμει  είμαστε πόρνοι, μοιχοί, αλκοολικοί. εγκληματίες ή κλέφτες, αλλά ό καλός Θεός μάς  αναβαστά και μάς συγκρατεί με ένα λουρί και  έτσι τα πάθη αυτά βρίσκονται μέσα μας σε ύπνωση.

Άν όμως ό Χριστός αφήσει λίγο λάσκα το  λουρί μας, τότε να δεις πώς θά καταντήσουμε... να μάς κλαίνε οι ρέγγες!

Έχουμε  λοιπόν, μέσα μας δυο χωράφια, το ένα είναι, το καλό και είναι σπαρμένο με λουλούδια και άνθη του Παραδείσου. Το άλλο είναι το κακό και είναι σπαρμένο με ζιζάνια και αγκάθια. Τώρα, εμείς έχουμε στο χέρι μας το λάστιχο και όπου θέλουμε το στρέφουμε, η στα λουλούδι  ή στα ζιζάνια. Ή στις αρετές ή στα πάθη. 

Άμα ποτίσεις τις αρετές, τα ζιζάνια θά ξεραθούν από μόνα τους δίχως κανένα ζόρι. Δώσε, λοιπόν, την ενέργεια σου στο καλό και τα πάθη αμέσως από μόνα τους θά ξεραθούν, θά ατονήσουν.

Κάποτε πήγε ένας αλκοολικός στον ιερέα για να εξομολογηθεί. Αφού του εκμυστηρεύτηκε το πάθος του, ό πνευματικός του έδωσε πνευματικές, συμβουλές και πρόγραμμα προσευχής, χωρίς να αναφερθεί καν στο πάθος αυτό. Ό χριστιανός αύτός πράγματι τήρησε το πρόγραμμα αυτό  έτσι αποξεχάστηκε τελείως από την άρρωστη, έμμονή του. Ό νους του απαλά και χωρίς ζόρισμα ψυχικό στράφηκε στα λουλούδια και όχι στα αγκάθια. Μετά από λίγο καιρό επισκέπτεται και  πάλι τον πνευματικό του και με μία χαρούμενη  απορία τον έρωτά:

-           Γέροντα, έδώ και λίγες μέρες κάτι έχω πάθει

-           Τί έπαθες;

Τήρησα το πρόγραμμά σας και όλα είναι καλά. Και πίνω και ένα ποτηράκι κρασί με το φαγητό μου. Μα  μόλις πάω να πιω και ένα δεύτερο, δεν μπορώ! Κάτι με πιάνει και το αποστρέφομαι. Τί  έχω πάθει, λέτε να... αρρώστησα;

Πάντως όταν δουλεύουμε σε ένα πάθος για πολύ καιρό, μην περιμένουμε με μιας να γιατρευτούμε, θέλει πολλή υπομονή και μετάνοια και έδώ κρύβεται μάλιστα και ή ταπείνωση. Δεν δύναται, νομίζεις, ό Θεός να σου δώσει τη χάρη Του να το κόψεις αμέσως; Αλλά επιτρέπει να κάνεις τον  αγώνα σου, για να ταπεινωθεί το επηρμένο φρόνημά σου, διότι όλα τα πάθη ψυχής και σώματος  τήν υπερηφάνεια έχουνε θεμέλιο και εφαλτήριο.

 Δούλεψες, ας πούμε, στην κλεπτομανία δεκαπέντε χρόνια; Μην εκπλαγείς, αν κάνεις άλλα δεκαπέντε για να το ξεπεράσεις! Τα πάθη, δηλαδή, είναι όπως τα κιλά στο ανθρώπινο σώμα. Τα παίρνεις αργά-άργά και ευχάριστα, μα έπειτα τα χάνεις έπωδύνως και με πολλή υπομονή και επιμονή.