ΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΝ ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΖΗΛΟΦΘΟΝΑ – π. Ανδρέας Κονάνος

Είναι τόσο ωραίο να προσπερνάς τις γνώμες των ανθρώπων και να πηγαίνεις κάπου πιο ψηλά.

Αυτές τις μέρες που φυσούσε πολύ, κι ήταν να ταξιδέψω Μυτιλήνη με αεροπλάνο, μου ‘πε ένας φίλος μου μετεωρολόγος να μη φοβάμαι, διότι το αεροπλάνο πάει ψηλά, και δεν το πιάνουν οι άνεμοι που θα φυσούν στη γη και τη θάλασσα.
Μ’ αρέσει αυτό το μυστικό: πέτα ψηλά, να μη σ’ αγγίζουν οι άνεμοι της γης.
Όχι λόγω περιφρόνησης, ή κάποιου σνομπ ύφους. Μα επειδή αγγίζεις κάποιο άλλο επίπεδο.
Και νιώθεις μέσα σου μια ενότητα με όλους, που σε κάνει να μη θες να τσακωθείς με κανέναν, να μη σχολιάσεις, να μην απαντήσεις, να προσπερνάς όλα αυτά που λένε οι άλλοι, όπως προσπερνάς σ’ ένα δρομάκι τα σκυλιά που γαυγίζουν.

Εσύ, κοιτάς μόνο το στόχο σου.
Προχωράς, διότι αυτή είναι η δουλειά σου: η πρόοδος κι όχι το πισωγύρισμα.
Τα σκυλιά, ας γαυγίζουν. Έτσι μπορούν, έτσι κάνουν.
Ίσως φοβούνται, ίσως θέλουν να σε προκαλέσουν, ίσως έχουν αγριέψει με κάτι.
Να θυμάσαι ότι το άγριο ύφος κι η διάθεση για καυγά που προκαλεί, κατά βάθος κρύβει μεγάλο φόβο, ανασφάλεια κι ανησυχία.
Δεν φταις εσύ πάντα που ο άλλος έχει πρόβλημα μαζί σου.
Ύστερα, θα ‘χεις παρατηρήσει, ότι ο κατήγορός σου, δεν σε πλησιάζει ποτέ προσωπικά.
Με τίποτε. Ποτέ. Αυτό το αποφεύγει, όπως ο πονηρός το… λιβάνι!
Το έχεις προσέξει; Αυτός που σε σχολιάζει εδώ κι εκεί, δεν έρχεται να σου πει φιλικά το λάθος σου να το διορθώσεις – αυτό που προτείνει ο Χριστός: αν έχεις κάτι με τον αδερφό σου, πήγαινε να το πεις στον ίδιο!
Παρά, τι κάνει; σε κατακρίνει σε τρίτους, σε κουτσομπολεύει, σπέρνει τη διχόνοια, το δηλητήριο και το σκοτάδι εδώ κι εκεί, υπογείως, πονηρά και με δόλο.
Όλα αυτά, σίγουρα δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλο θέμα στην ψυχή του.

Λοιπόν, ο άνθρωπος που σε κατακρίνει κρυφά και ύπουλα, ψιθυρίζοντας κλπ, έχει ένα πρόβλημα.
Εσύ, το πρόβλημά του, μην το κάνεις δικό σου.
Απ’ την άλλη, για να σε σχολιάζει, ίσως το ‘χεις κι εσύ ανάγκη, το ζητά η ψυχή σου υποσυνείδητα, για να μάθεις κάτι, να ωφεληθείς και να προχωρήσεις παρακάτω στη ζωή.
Ίσως για να διορθώνεσαι όπου πρέπει, και όπου πράγματι φταις, αν φταις.
Και γιατί άλλωστε να μη φταις κι εσύ κάπου;
Είναι δηλαδή κακό να έχεις κάνει κι εσύ ένα ή περισσότερα λάθη;; απίθανο είναι;
Μήπως πέφτεις απ’ τα σύννεφα όταν διαπιστωθεί ένα λάθος σου;!.. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, θα κάνεις σίγουρα και λάθη.
Μια χαρά. Μη σε σοκάρει το λάθος σου. Είσαι σε μια πορεία.

Μπορείς να μάθεις κι αυτό αν κάποιος σε κατακρίνει: κάποιοι σε σχολιάζουν ή σε κατακρίνουν, ίσως για να μάθεις την επιμονή, και να συνεχίζεις την προσπάθεια για κάτι καλύτερο στη ζωή σου, παρ’ όλες τις αντιστάσεις γύρω σου.
Ή, στην τελική, ίσως για να ξεπεράσεις αυτή την ανάγκη που έχεις, να λένε όλοι κάτι καλό για σένα.
Ας μη λένε καλά πράγματα για σένα. Μπορείς να ζήσεις μια χαρά και χωρίς αυτά τα λόγια.

Δεν έχω ανάγκη να λες κάτι καλό για μένα, προκειμένου να είμαι καλά. Θα μου άρεσε να το κάνεις, ως κίνηση αγάπης κι απόδειξη ενότητας, μα δεν το ‘χω κι ανάγκη.

Συμπέρασμα:
Προσπάθησε να μην πάψεις ποτέ να αγαπάς τον εαυτό σου.
Αγάπα τον με τα πάνω του και τα κάτω του.
Μην αφήσεις τις όποιες κακίες λέγονται για σένα, να σε γεμίσουν αδικαιολόγητες ενοχές, μειονεξία που σε καθηλώνει σε μια νοσηρή στασιμότητα ή ψυχική παράλυση ή κατάθλιψη κι απόγνωση.
Τούτες τις οριακές και κρίσιμες στιγμές, η λύση είναι να γυρίσεις το κουμπί στο χώρο της αγάπης. Νιώσε πόσο πολύ σε αγαπά ο Θεός.
Σε αγαπά ο Θεός, η πηγή των πάντων.
Αυτοί που σε σχολιάζουν έχουν τόση άγνοια για σένα, που δεν αξίζει να τους δίνεις σημασία.
Ο Θεός που σε ξέρει, σε αγαπά.
Αγάπα, λοιπόν, τον εαυτό σου, κι εσύ, όπως τον αγαπά ο Θεός σου!

Τον εαυτό σου.
Αγάπα τον.

Κι αν μπορείς – είναι λίγο δύσκολο αυτό, μα όχι ακατόρθωτο αν μπεις στο χώρο της θείας φώτισης – αγάπα κι αυτούς που σε κατακρίνουν, βλέποντάς τους με κατανόηση. Σίγουρα έχουν δικά τους προσωπικά άλυτα θέματα, ψυχικά και πνευματικά προβλήματα.

Και υπάρχει και μια λέξη που σπάνια τολμούμε να παραδεχτούμε: είναι η ζήλεια.
Όταν κάτι δεν σ’ αρέσει, ίσως επειδή δεν μπορείς να το φτάσεις εσύ, όταν κάτι κατά βάθος το ποθείς μα δεν το έχεις, τότε τι κάνεις; Ζηλεύεις.
Και η ζήλεια είναι μεγάλο μαρτύριο. Κάνει την ψυχή να λιώνει.
Κι έρχεται μετά κι ο φθόνος.
Και να το το θανατηφόρο κοκτέηλ, που φέρνει την κόλαση στην ψυχή σου.
Ζήλεια, φθόνος, μίσος, κακία, σκόρπιο δηλητήριο.

Κοίτα πόσα μαθαίνει κανείς απ’ την πιθανή κακία των ανθρώπων, όσο χαμηλά ή ψηλά κι αν στέκουν αυτοί.
Είτε είναι απλοί πιστοί, είτε ρασοφόροι κάθε τάξης κλπ.
Μα έχουν εμπάθεια και οι ρασοφόροι; Ε, ναι.
Κανείς δεν είναι αλώβητος από πάθη, αδυναμίες και κακίες. Ειδικά αν δεν αντιστέκονται σ’ αυτά.

Μα οι κακίες κρατούν όσο μια μπόρα ή μια θύελλα.
Δεν είναι για πάντα.
Δεν είναι αυτό που μας πρέπει,
δεν γεννηθήκαμε για να μισούμε,
να αντιπαθούμε,
μα για να γιατρευτούμε με το θείο έλεος.
Κι η πιο μεγάλη γιατρειά είναι η αγάπη.
Όταν μπαίνεις στο δικό της πεδίο, της αγάπης, όλα φωτίζονται, διότι όπου αγάπη, εκεί ο Θεός! η φώτιση, η διάκριση, η σύνεση, η χαρά κι ανάπαυση.
Όταν λοιπόν προσεύχεσαι, όταν εξομολογείσαι ή κοινωνάς ή ζεις την εκκλησιαστική πνευματική ζωή, να στοχεύεις και σ’ όλα αυτά.
Να ζητάς ο Χριστός που προσεγγίζεις, να σου χαρίσει και όλα αυτά.
Τη δύναμη, την ταπεινή ανωτερότητα, και πάνω απ’ όλα την αγάπη.
Όλα τα άλλα, αυτό που λέμε οι ¨μεγάλοι σταυροί¨ κλπ, έρχονται μετά, στα μάτια του Θεού.