Μάθε το παιδί σου να δίνει

Αν θα με ρωτούσες, ποιος είναι ο άριστος τρόπος για να αυξήσεις την επίδοση του παιδιού σου στο σχολείο και στα γράμματα, θα σου έλεγα τούτο: Μάθε το παιδί σου να δίνει, να προσφέρει, να υπηρετεί, να γίνεται χρήσιμος στην κοινωνία. 

Όποιος έχει κοινωνικό αίσθημα και κοινωνικό ενδιαφέρον ανεπτυγμένο, όποιος έχει ικανότητα για αγάπη και προσφορά, όποιος γνωρίζει και μπορεί όχι μόνο να παίρνει αλλά και να δίνει, όποιος μπορεί να γίνεται χρήσιμος στους άλλους και στην κοινωνία, όποιος βλέπει ότι κάτι προσφέρει και ότι δεν είναι παράσιτο ούτε άχρηστο πράγμα, αυτός αισθάνεται ότι έχει αξία, αυτός έχει δυνατό το αίσθημα της προσωπικής του αξίας, που του δίνει φτερά στη ζωή, τον ξανανιώνει και του προσφέρει αστείρευτες δυνάμεις για την επιτυχία και την πρόοδο.

Ένα παράδειγμα, και αυτό όχι από την παιδική ηλικία, αλλά από τη γεροντική, θα δείξει «του λόγου το ασφαλές». 

Ο άνθρωπος όταν νιώθει ότι έπαψε να είναι χρήσιμος πεθαίνει από μαρασμό. Χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό το οποίο συνέβη σε ένα γηροκομείο της Γερμανίας. Εκεί οι απόμαχοι της ζωής τα έχουν όλα. Φροντίδα με το παραπάνω, προγράμματα ψυχαγωγίας, αρίστη ιατρική περίθαλψη, εκδηλώσεις, συναναστροφή. Και όμως μαράζωναν από την απραξία.

Η διεύθυνση του γηροκομείου χρειάστηκε έναν επιστάτη για το μικρό αγρόκτημά της, δημοσίευσε αγγελία και παρουσιάστηκε ένα ζευγάρι αγροτών, η Γκέρτα και ο Χέλμουτ. Οι νεοπροσληφθέντες ρίχτηκαν με τα μούτρα στη δουλειά. Καθαριότητα στο στάβλο και στα λιγοστά στρέμματα του κτήματος. Σε μια στιγμή η Γκέρτα φώναξε μια γριούλα να τη βοηθήσει να κόψει τα αγριόχορτα. «Μετά χαράς», είπε εκείνη, και πήγε. Πριν περάσει λίγη ώρα κατέβηκαν και άλλες γερόντισσες από τη βεράντα του γηροκομείου. «Να βοηθήσουμε και εμείς», είπαν και στρώθηκαν στη δουλειά.

Το ίδιο έγινε και μετά ζωντανά του στάβλου και το κοτέτσι . Ο άντρας της Γκέρτας, ο Χέλμουτ, απόκτησε μια ομάδα από πρόθυμους βοηθούς, οι οποίοι όχι μόνο δεν κουράζονταν, αλλά εύχονταν να κρατήσει περισσότερο η μέρα για να συνεχίσουν να δουλεύουν. Μέσα σε λίγους μήνες οι χλωμοί γέροντες και οι τσακισμένες γριούλες κατάφεραν να φτιάξουν μια πρότυπη αγροτική μονάδα, που όχι μόνον ήταν ικανή να συντηρήσει το προσωπικό της, αλλά και να κερδίζει από την πώληση της παραγωγής.

«Τρώμε τις δικές μας πατάτες, τα δικά μας λαχανικά, τα δικά μας αυγά», λένε περήφανες γερόντισσες. Και οι άντρες συμπληρώνουν: «Τα ψυγεία μας είναι γεμάτα από κρέας δικής μας παραγωγής. Από τα μήλα, τα αχλάδια και τις φράουλες που καλλιεργούμε, φτιάχνουμε και θαυμάσιες μαρμελάδες για το πρωινό μας». Και ξαναπαίρνουν το λόγο οι κυρίες: «Έχουμε πάνω από τρακόσια πουλερικά και τα γουρουνάκια μας είναι από τα πιο καλοθρεμμένα της περιοχής. Όλοι μας ζηλεύουν, αλλά και όλοι βρίσκουν κάτι όταν χτυπήσουν την πόρτα μας».

Αυτή η τελευταία φράση είναι το κλειδί που δίνει την ψυχολογία του απόμαχου. «Δηλαδή δίνω και δεν χρειάζεται να απλώσω το χέρι για να πάρω, έστω και αν μου το προσφέρουν από αγάπη».

Συμπέρασμα. Ο άνθρωπος θέλει και μπορεί να κρατάει τα ηνία της ζωής του με αξιοπρέπεια και αποδοτικότητα, ως το τέλος.

Αρχιμανδρίτου Διονυσίου Δ. Μπέκου, ΚΑΝΕ ΕΞΥΠΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ, 

Εκδόσεις Χριστιανική Ελπίς, δεύτερη έκδοση Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 152- 154