Η Νέα Τάξη, η λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, τα τελευταία χρόνια έχει εντείνει τις προσπάθειές της, ώστε να μην αφήσει τίποτα όρθιο στην Ελληνορθόδοξη Ελλάδα. Μηχανεύεται τα πάντα και έχει δυστυχώς συμπαραστάτες ντόπιους, ελληνόφωνους αξιωματούχους που αυτοαποκαλούνται μεταμοντέρνοι, οπαδοί της ύστερης Νεωτερικότητας, της πολιτισμικότητας και του διεθνισμού και χλευάζουν κάθε ελληνορθόδοξη παραδοσιακή εθνική αξία.
Στό στόχαστρο έχουν μπεί η Ορθοδοξία, το Έθνος, το σχολείο και η οικογένεια. Δηλαδή, η μεθόδευσή τους τείνει να ανατρέψει εκ βάθρων τον εκκλησιαστικό, εθνικό, εκπαιδευτικό και οικογενειακό ιστό της ελληνικής κοινωνίας, ώστε το επόμενο βήμα να είναι, όπως πιστεύουν και επιδιώκουν, η καταβαράθρωση όλων των θεσμών και των παραδοσιακών αξιών και κατά συνέπεια η διάλυση της απαραίτητης συνοχής του κράτους, αφού θα το έχουν στερήσει από τις ζωογόνες ρίζες του, μεταξύ των οποίων το ζωντανότερο κύτταρο που είναι η οικογένεια και που αποτελεί τομέα ιδιαίτερα καθαγιασμένο από την Εκκλησία, αφού η θεμελίωσή της στηρίζεται στο ιερό μυστήριο του γάμου.
Αυτόν, λοιπόν, τον ιερό πολιτειακό θεσμό επιχειρεί να εξολοθρεύσει η Νέα Τάξη, γιατί η ιερότητά του στέκεται, μοναδικό ίσως, εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδιά της μετά την ευχερή διείσδυσή της στα σχολεία και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τις οποίες και έχει αλώσει. Δεν περνά απλά μία δοκιμασία σήμερα ο θεσμός της οικογένειας, όπως συνηθίζουν να γράφουν, στα πλαίσια μίας γενικότερης δοκιμασίας θεσμών. Δεν είναι απλά ένας θεσμός η οικογένεια, αλλά η ρίζα της κοινωνίας, ο πρωταρχικός πυρήνας της. Γνωρίζουν οι κακόβουλοι ότι, άμα σαπίσει η ρίζα, θα σαπίσει και ο καρπός, και καρπός της οικογένειας είναι τα παιδιά ως νίκη πάνω στο θάνατο. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, χριστιανικό σπίτι ίσον εκκλησία και μέσα σ΄ αυτό οι γονείς ανατρέφουν τα παιδιά με την κρυφή ελπίδα να τα μετατρέψουν σε αγγέλους. Στον χώρο της πατρικής εστίας με την ένωση των δύο προσώπων και την παρουσία των παιδιών καλλιεργείται η αγάπη και η αγωγή που στηρίζεται στα ελληνορθόδοξα ήθη και έθιμα, με κύρια χαρακτηριστικά την πατροπαράδοτη σεμνότητα, την ανθρωπιά, την καλωσύνη, την αξιοπρέπεια, την ευγένεια. Αυτά τα χαρακτηριστικά, όμως, γνωρίσματα της ελληνικής οικογένειας η Νέα Τάξη, με τις επιταγές της, θέλει να τα καταστρέψει, ώστε αλλοιώνοντας τον ιστό της κοινωνίας και του κράτους, ν΄ αφήσει έρμαια στις διαθέσεις της τη μάννα, που είναι η ψυχή της οικογένειας, τον πατέρα, σκέπη και προστασία της και κυρίως τα παιδιά.
Τό διαβρωτικό της έργο το ξεκινάει από τη γυναίκα που θέλει ολοκληρωτικά και ύπουλα τον ηθικό εξολοθρεμό της και το πετυχαίνει με την προπαγάνδα μέσα από δήθεν καινοτομίες και εκσυγχρονισμούς, διαβρώνοντας έτσι την έννοια της μητέρας και το υπέρτατο μεγαλείο της, όπως το έχουν υμνήσει πολλοί Έλληνες λογοτέχνες. [...]
Άγιοι Δαυίδ Κομνηνός και τα τέκνα του, Βασίλειος, Γεώργιος και Μανουήλ μαζί με τον ανιψιό και διάδοχοτού θρόνου του, Αλέξιο.
Αφού αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνορθόδοξης μάννας, η αλώβητη ύπαρξή της ανατρέπει τους υποχθόνιους στόχους του Οικουμενισμού, της Νέας Τάξης, της παγκόσμιας κυβέρνησης και γι΄ αυτό μπαίνουν σε ενέργεια οι θεμελιακοί μηχανισμοί αποπροσανατολισμού και διάβρωσης από ειδικευμένους ιδεολογικούς μηχανισμούς, εισαγόμενους και υιοθετούμενους από την κρατική εξουσία. Χαράσσονται λοιπόν στον λαό ιδεολογικά μηνύματα που οδηγούν σε πλήρη μετάλλαξη, σμιλεύονται νέα ιδεολογικά πρότυπα με στόχο την εξάλειψη της οικογενειακής μνήμης. Μετασχηματίζονται οι εθνικές και θρησκευτικές αξίες και κατασκευάζονται νέοι σημασιολογικοί κώδικες ανατροπής των παραδοσιακών εθνικών κωδίκων με σημεία αναφοράς, όχι τους δεσμούς αίματος της οικογένειας και των Αγίων της Πίστεως, αλλά τα εξατομικευμένα εξαμβλωματικά πρότυπα.
Συνέπεια όλων αυτών των φθοροποιών ενεργειών η ξενομανία, ο δήθεν μοντερνισμός, η αδιαφορία και το μίσος για κάθε ελληνικό με καλλιέργεια της κακότητας και της καχυποψίας για κάθε τι ντόπιο. Ακολουθεί το γκρέμισμα κάθε προγεφυρώματος απέναντι στους εχθρούς της Πίστεως και της Πατρίδος. Πράκτορες της στρατευμένης αθεΐας, με καταχθόνια και επιδέξια τεχνάσματα, στήνουν ένα πολυσύνθετο ιστό αράχνης για να μπλέξουν στα νήματά της τον αντιστεκόμενο ακόμη στα ανθελληνικά τους σχέδια τον Ορθόδοξο λαό του Θεού. Ο αφανισμός της οικογένειας εξυπηρετεί τα σχέδια εκμηδένισης της Θρησκείας και της Πατρίδας. Όλα αυτά κρύβονται κάτω από σοβαροφανείς παγκόσμιους οργανισμούς. Έτσι, σήμερα η Ελληνίδα γυναίκα, ευτυχώς σε μικρό αριθμό ακόμη, παρουσιάζει εικόνα θλιβερή. Έχει εκτροχιαστεί με την πορνοκρατία των μέσων μαζικής επικοινωνίας.
Η «πολιτισμένη» όμως και υποκριτική Ευρώπη ασχολήθηκε και αυτή με φαρισαϊκό τρόπο με το θέμα της οικογένειας και με προεξάρχοντα τον πρώην Πρωθυπουργό της Αγγλίας, Tony Blair και τα σχέδιά του για τον «τρίτο δρόμο ως μία νέα πολιτική για το νέο αιώνα» μας πληροφορεί και για λογαριασμό μας, χωρίς να μας ρωτήσει ότι σήμερα η αξία της πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής κοινωνίας χαίρουν γενικής υποστήριξης και ότι οι γονείς έχουν ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών τους, αλλά ωστόσο αναφέρεται σε παγκόσμια αγορά και πλανητική κουλτούρα (εμείς οι Έλληνες, δεν ξέρω για τους Άγγλους, γνωρίζουμε πολύ καλά τις συνέπειες και της παγκόσμιας αγοράς και της πλανητικής κουλτούρας και τα δύο είναι ολετήρες του τόπου μας). Κάνει λόγο ο πρώην Άγγλος Πρωθυπουργός για παγκοσμιοποιημένο κόσμο και αναγνωρίζει ότι οι συνθήκες που εκτρέφουν το έγκλημα είναι η διάλυση της οικογένειας, ότι οι γονείς θα αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά των παιδιών τους και τέλος προχωρεί, με ασύστολο τρόπο, χωρίς ούτε κάν να υπαινίσσεται την ευθύνη της εξαγώγιμης από τους ίδιους τους Ευρωπαίους κατευθυνόμενης διαφθοράς, κυρίως στην Ελλάδα λέγοντας: «Η υποστήριξη της οικογένειας. »Η οικογενειακή ζωή δέχεται σοβαρές πιέσεις. Το ποσοστό διαζυγίων έχει αυξηθεί. Περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια. Η βία μέσα στο σπίτι έχει γίνει χειρότερη ή τουλάχιστον πιό εμφανής. Μία νέα προσέγγιση πρέπει να βασίζεται στην κατανόηση τόσο των στοιχείων που είναι σταθερά όσο και εκείνων που αλλάζουν. »Η οικογένεια εξακολουθεί να είναι η πιό σημαντική μονάδα της κοινωνίας. Η μεγάλη πλειονότητα των παιδιών συνεχίζει να ανατρέφεται στο πλαίσιο της οικογένειας. Η μεγάλη πλειονότητα των παιδιών συνεχίζει να θέλει να ζεί μέσα σε μία οικογένεια, που προσφέρει υποστήριξη, εκπαίδευση και ηθική προετοιμασία έτσι όπως κανείς άλλος θεσμός δεν μπορεί να παρέχει.
Ωστόσο, η οικογένεια έχει αλλάξει. Σήμερα οι περισσότερες γυναίκες θέλουν να εργάζονται και αυτό σημαίνει νέες προκλήσεις για την ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την οικογένεια. Επιπλέον, υπάρχουν και περισσότερα μονογονεϊκά νοικοκυριά. »Αυτές οι αλλαγές έχουν προσθέσει νέες πιέσεις στους γονείς. Εν τούτοις, οι κυβερνήσεις πολλές φορές έχουν προσφέρει λιγότερη, αντί για περισσότερη, στήριξη στις οικογένειες. »Χρειάζεται μία νέα προσέγγιση, η οποία να πηγαίνει πέρα από την παλιά διαμάχη ανάμεσα σε αυτούς που απλώς δεν ενδιαφέρονται για την οικογένεια και εκείνους που θέλουν να γυρίσουν το ρολόι πίσω, σε μία εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν βγεί ακόμα στην αγορά εργασίας. [...] Η παραδοσιακή δομή της οικογένειας–πλήρης απασχόληση του άνδρα στην εργασία, πλήρης απασχόληση της γυναίκας στα οικιακά–δέν θα μπορούσε να επιβιώσει του αιτήματος για ισότητα ανδρών και γυναικών». Οι Ευρωπαίοι ... μας μιλούν για την ανάγκη «μετασχηματισμού» του ρόλου των γυναικών γεγονός που θέτει σε αμφισβήτηση μορφές κοινωνικής οργάνωσης που ίσχυαν για αιώνες, προτείνοντας νέες επιλογές ζωής και προτύπων καινοτομικών, όπως οι «εκτός γάμου εναλλακτικές μορφές συμβίωσης», με αποδέσμευση από τα πρότυπα ζωής τα παλιά και τις καθιερωμένες παλιές δομές, όπου το αίτημα της αυτονομίας και του αυτοπροσδιορισμού, αυτό το τελευταίο είναι το νέο φρούτο της αμαρτωλής Ευρώπης, θα επιβάλλεται στις παραδοσιακές και οργανωτικά προκαθορισμένες μορφές ζωής, όπως της οικογένειας και του κράτους. Οι πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να «χειροτεχνήσουν» οι ίδιοι την πορεία του βιογραφικού τους κύκλου. Αυτά προβάλλει ο ασύστολος ευρωπαϊκός αθεϊσμός, με τον ασύδοτο ευδαιμονισμό και ηδονισμό και την ηγεμονία της τεχνολογίας και τεχνοκρατίας, αρρώστια για την οποία γράφει ο Ζιζιούλας ότι θα γίνει θανατηφόρα και ότι τα συμπτώματα της εγκληματικότητας, των ναρκωτικών κ.λπ., δίνουν την εντύπωση επιθανάτιου ρόγχου. Σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, ας αντιτάξουμε εμείς δείγματα από τους δικούς μας ανεκτίμητους και ευτυχώς αδαπάνητους ακόμη θησαυρούς [...]
της Μαρίας Μαντουβάλου, Αναπλ. Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου