Για μια Ορθόδοξη αγωγή και κατήχηση μέσα στην οικογένεια (μέρος 1ο)

Πώς να δώσουμε χριστιανική αγωγή στα παιδιά μας;…

Ποιος να είναι ο κύριος στόχος μας;

Τι είναι το πιο σημαντικό, όταν θέλουμε να τους μεταδώσουμε την Ορθόδοξη Πίστη ;…

Ίσως να διστάζουμε μπροστά σε αυτό το μεγάλο- μέγιστο έργο, που επωμιζόμαστε. Παλιότερα οι γονείς ήταν βέβαιοι ότι το παιδί θα μάθει για τον Χριστό και τους αγίους και στο σχολείο, θα πάρει από εκεί κάποιες βάσεις πάνω στα θέματα της θρησκείας μας. Όμως πλέον το βάρος αυτό το αναλαμβάνουμε εμείς οι γονείς- μαζί με την υποστήριξη των κατά τόπους κατηχητικών σχολείων.

Αντί να γράφω δικά μου λόγια και σκέψεις, θεώρησα καλύτερο να αντιγράψω από ένα βιβλίο που πολύ εκτιμώ και με έχει βοηθήσει, κάποια αποσπάσματα. Ελπίζω η μελέτη τους να σάς βοηθήσει και εσάς στο έργο της κατ΄οίκον κατήχησης των παιδιών μας.
.

(από το βιβλίο: Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα) της μοναχής Μαγδαληνής- Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας).

Οί χριστιανοί γονείς και δάσκαλοι και όλοι όσοι επιθυμούν νά διδάξουν τό χριστιανισμό, οφείλουν νά έχουν πάντα κατά νουν ότι ό κύριος σκοπός τους είναι:να εμπνεύσουν στο παιδί προσωπική αγάπη στο Χριστό και στη Μητέρα Του. Αν ένα παιδί μεγαλώνει τιμώντας τον Χριστό και τήν Παναγία ως αγαπημένα πρόσωπα, αυτή η αγάπη θά στερεώσει τήν καρδιά του στον Θεό. Κι αν αργότερα περάσει μέσα από αμφιβολίες ή ακόμη κι άν εγκαταλείψει τήν Εκκλησία, τουλάχιστον ή καρδιά του δεν θά στραφεί εναντίον του Χρίστου· αυτό και μόνο μπορεί νά είναι αρκετό γιά τή σωτηρία του.
.

Η θρησκευτική μόρφωση των παιδιών επιτυγχάνεται κυρίως με τό παράδειγμα και με τήν ατμόσφαιρα αγάπης και προσευχής μέσα στο σπίτι.Η καρδιά του παιδιοϋ συγκινείται· χωρίς εξηγήσεις, κατακτά τήν προσευχή ως φυσική δραστηριότητα, και χωρίς νά έχει ανάγκη λογικών αποδείξεων γνωρίζει τήν παρουσία του Θεου.
Στούς βίους τών Άγίων βλέπει κανείς συχνά, πώς η ζωή ενός Αγίου επηρεάστηκε από κάποιον άγιο άνθρωπο πού απλώς είδε. Ό άγιος Νεκτάριος θυμόταν πάντα τήν αγάπη της γιαγιάς του και πώς στεκόταν όταν προσευχόταν μπροστά στις εικόνες.
.
Η αγάπη, η προσευχή και τό παράδειγμα είναι περισσότερο αποτελεσματικά από τά λόγια — στην πραγματικότητα είναι αυτά πού δίνουν αξία στά λόγια — δταν οδηγούμε τα. παιδιά προς τον Θεό. Η εργασία μας ώς γονέων ή κατηχητών είναι αφανής, και μας δίνει τήν εμπειρία της «φοβερής» όψεως της ανθρώπινης ελευθερίας: ότι δηλαδή κανείς δεν μπορεί νά επιβάλει σε άλλον άνθρωπο την αγάπη γιά τον Θεό. Άλλωστε δεν θά θέλαμε νά είναι τά πράγματα διαφορετικά. Θέλουμε νά αγαπούμε τον Θεό ελεύθερα και τό ευχόμαστε αυτό και γιά όλο τό ανθρώπινο γένος. Ταυτόχρονα όμως ή προσευχή γιά τά αγαπημένα μας παιδιά μας προκαλεί ένα διαρκή εσωτερικό πόνο. Είναι ευκολότερο νά μιλάς, παρά νά προσεύχεσαι.
.
Όταν προσπαθούμε νά μιλήσουμε στά παιδιά γιά τον Θεό και δεν μπορούμε νά βρούμε τή σωστή έκφραση η τό θέμα της συζητήσεως αλλάζει, άς μή νομίζουμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι νά συνεχίζουμε τήν ερμηνεία μας πάση θυσία. Πρέπει μάλλον νά ακολουθούμε τήν έμπνευση του Θεούκαι τό μυαλό τού ίδιου τοϋ παιδιού. Δεν θά βοηθήσουμε τόσο τά παιδιά μας με τά λόγια μας γιά τον θεό, όσο με τήν παραμονή μας μέσα στην παρουσία του Θεου. Οί χριστιανοί ενήλικες έχουν τήν τάση νά πιστεύουν δτι ό Θεός απουσιάζει από τή συζήτηση,αν δεν αποτελεί Αυτός τό αντικείμενο της.
.
Οι καλύτερες εκπαιδευτικές μέθοδοι,έχουν ώς στόχο νά διδάξουν στά παιδιά πώς νά μαθαίνουν.
Μιά παροιμία πού λέει: «Δώσε στο γιό σου ένα ψάρι και θα φάει καλά σήμερα. Μάθε του πώς νά ψαρεύει και θά τρώει καλά σ’ όλη του τη ζωή». Έτσι αντιλαμβανόμαστε τό έργο μας ως χριστιανοί γονείς ή δάσκαλοι. Εμπνέουμε στά παιδιά μας τήν αγάπη γιά τον Θεό και τά διδάσκουμε πώς νά βρίσκουν μόνα τους τό θέλημα Του. ‘Άν μάθουμε στά παιδιά μας νά αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, «ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς».
.
(συνεχίζεται..)