Περί θανάτου αδίκου

Πριν χρόνια, παιδιά ακόμα στο Άγιο Όρος, ένας υπέργηρος ρουμάνος ιερομόναχος φιλοξενούνταν στην Μονή Διονυσίου. Κάποτε, επάνω στο καραβάκι, με τα σπασμένα ελληνικά του, προσπαθούσε να μας εξηγήσει τις περιπέτειές του στον ιερό Άθωνα. Αργότερα, πήγε να γηροκομηθεί στο Μοναστήρι, και μία ημέρα έδωσε άδοξο τέλος στην ζωή του. Τότε, ένας μαθητής της Αθωνιάδας προσευχήθηκε με το κομβοσχοίνι γιά τον γεροΚ…, έτσι ονομαζόταν. Την άλλη ημέρα, σχεδόν τρέχοντας, πήγε στο Διονυσίου, γιά να εξομολογηθεί στον άγιο πνευματικό και ηγούμενο της Μονής, τον παπαΧαράλαμπο, από Μπουραζερίτη, Διονυσιάτη.

Είπε λοιπόν το παιδί ότι προσευχήθηκε γιά τον νεκρό, αλλά ταράχτηκε τόσο πολύ, ώστε έπρεπε να εξομολογηθεί γιά να ειρηνεύσει. Και ο σοφός και άγιος Γέροντας αποφάνθηκε, με την εμπειρία πού είχε, ότι γιά τους αυτόχειρες δεν μπορούμε να προσευχόμαστε. Και αυτό γιατί οι ίδιοι αρνούνται την αγάπη και την πρόνοια του Θεού γιά το πλάσμα του.

Αυτήν την ιστορία θυμήθηκα απόψε, διαβάζοντας τα νέα της πόλη μας.

Αντί να δώσουμε ελεημοσύνη κ να ευχηθούμε ο Θεός να γίνει ίλεως και να μας ελεήσει, σκεφτόμαστε αλλότρια.

Ανεξάρτητα από την σημερινή πράξη της Εκκλησίας, το ότι δηλαδή επιτρέπει την τέλεση πλήρους κηδείας, με τα ελαφρυντικά ψυχικών διαταραχών, η ορθόδοξη θεολογία αποδίδει τις αυτοκτονίες στην εγκατάλειψη της χάριτος του Θεού. Δηλαδή, ο άνθρωπος, απελπισμένος, δεν εμπιστεύεται πλέον και αρνείται την χάρη του Θεού.

Ως πνευματικός, και με συνέπεια απόλυτη στο τί λέω και γράφω, φοβούμενος το έλεος και την οργή του Θεού, καταθέτω ότι οι περισσότερες ΣΗΜΕΡΑ αυτοκτονίες, αλλά και τα περισσότερα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, οφείλονται στα σαρκικά αμαρτήματα, που δυστυχώς δεν τα προσέχουμε και δεν τα θεωρούμε τραγικά.

Πολλάκις, οι νεκροί βρίσκονται ακρωτηριασμένοι, ή τα κεφάλια τους ή τα χέρια τους, να βρίσκονται σε λάθος θέση. Είναι τραγικό να χάνουν την ζωή τους άνθρωποι, γιά ελάχιστη σαρκική ηδονή. Μόνον οι δαίμονες μπορούν να χαίρονται από αυτά τα δυστυχήματα.

Προς τους αδελφούς μας, που, όπως και εμείς, είμαστε αμαρτωλοί, κραυγάζουμε και λέμε: Μην απελπίζεστε και μην χάνεται τζάμπα την ζωή σας, αδελφοί μου. Υπάρχει μετάνοια. Και ο Θεός είναι πολυέλεος και φιλάνθρωπος. Γιά εμάς ήρθε στην γη, και γιά εμάς σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Ελάτε στην Εκκλησία. Σπεύσατε στο πετραχήλι του πνευματικού και ο Θεός θα μας ελεήσει όλους.

Και, επειδή η προσωπική προσευχή γιά τους αυτόχειρες, ενέχει και εγκυμονεί κινδύνους, οι οικείοι ας δίνουν όσο μπορούν ελεημοσύνη.

Και ο Θεός είναι μακρόθυμος, φέρελπις, ελεήμων και πολυέλεος.

Αρχιμανδρίτης Πορφύριος