Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)
Ἀκοῦμε τὸν προφήτη νὰ ἐρωτᾶ τὸν Θεό: «τί ὅτι ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦται;» (Ἱερεμ. 12,1). Γιατί οἱ δρόμοι τῆς ζωῆς τῶν ἀσεβῶν εὐοδώνονται; Καὶ «ἕως πότε πενθήσει ἡ γῆ;». Ἕως πότε θὰ πενθῆ ἡ γῆ καὶ ὅλη ἡ χλόη τοῦ ἀγροῦ θὰ ξεραίνεται ἐξ αἰτίας τῆς κακίας τῶν κατοίκων της;
Ἀκοῦμε τὸν προφήτη. Χρειαζόμαστε τὴν ἀπάντηση. Γιὰ ὅταν τὸ κακὸ πλημμυρίζει τὶς συνειδήσεις μας. Γιὰ ὅταν βλέπουμε τὴν ἀλήθεια μέσα μας νὰ παίρνει τὴν μορφὴ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης. Γιὰ ὅταν τὸ ἕνα ψεῦδος συναντᾶ ἄλλα ψεύδη καὶ ὅλα μαζὶ μοιάζει νὰ μὴν τὰ ἀνέχεται ἡ ζωή.
Καὶ ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ προλέγει τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς τάξεως στὸν κόσμο: «ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ἡμῶν» (Ἰεζ. 37, 12), «ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ’ ἡμᾶς πνεῦμα ζωῆς» (Ἰεζ. 37, 5). Νά, ἐγώ θὰ ἀνοίξω τοὺς τάφους σας, νά, ἐγώ φέρνω σὲ σᾶς πνεῦμα ζωῆς.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ γεννήτρα αὐτοῦ τοῦ πνεύματος. Εἶναι τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ ποὺ χαμήλωσε καὶ ἔγινε τὸ γεγονὸς τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τοὺς κόλπους τοῦ Θεοῦ προβαίνει ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωὴ στὸν κόσμο, μπαίνει στὴν ἱστορία, νικᾶ τὸν θάνατο καὶ κάθε εἶδος θανάτου καὶ ἀνασταίνει τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀνάσταση εἶναι ἡ πνευματικὴ πραγματικότητα καὶ δύναμη ποὺ ὑπερβαίνει τὴν νοητικὴ ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, δῶρο ἀτίμητο τῆς θυσίας τοῦ Θεανθρώπου.
Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀνάστασης καὶ τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀνακαινιστικὴ καὶ ζωοποιὸς δύναμη μέσα στὴν ὁποία ζεῖ ἡ ἐκκλησία. Ἡ ἐκκλησία τίποτε ἄλλο δὲν εἶναι παρὰ αὐτὴ ἡ δύναμη τῆς ἀνάστασης, Σ’ ἕναν κόσμο ποτισμένο ἀπὸ τὴν φθορά. Ὅ,τι ἄλλο βλέπει κανεὶς στὴν ἐκκλησία, θεσμοὺς, λατρεία, μυστήρια, ἄσκηση, εἶναι ἕνα ἀδύναμο, στὶς δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου φτιαγμένο, κέλυφος, γιὰ νὰ κρατηθεῖ, νὰ προσφερθεῖ καὶ νὰ βιωθεῖ ἡ δύναμη καὶ ἡ ζωὴ τῆς ἀνάστασης.
Πῶς ἡ καρδιὰ νὰ γιορτάσει; Πῶς νὰ συλλάβει τὴν οὐσία τῆς γιορτῆς; Πῶς τὸ τρεμάμενο ἄνθος τοῦ ἀγροῦ ποὺ σήμερα εἶναι καὶ αὔριο ἕνας ζεστὸς ἀέρας τὸ ἀφανίζει, πῶς αὐτὸ τὸ ἄνθος, ὁ ἄνθρωπος, νὰ γιορτάσει τὴν νίκη κατὰ τοῦ ἀφανισμοῦ, τὴν νίκη καταπάνω σὲ κάθε τι ποὺ εἶναι κακὸ, ἁμαρτία, ψεῦδος, τυφλότητα, θάνατος; Σὲ κάθε τι ποὺ φέρνει νεκρότητα;
Ἄς ἀφήσει τὸ φῶς καὶ τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ νὰ μπεῖ μέσα του. Ἄς μὴν πεῖ τίποτα. Ἄς μὴν προσπαθήσει νὰ ἑρμηνεύσει, ἄς μὴν προσπαθήσει νὰ κατανοήσει τὸ μυστήριο. Ἄς ἀνοιχθεῖ μὲ πίστη, ἄς τραγουδήσει μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις του τὸ τραγούδι τῆς νίκης κατὰ τῆς φθορᾶς. «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν……τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος· τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι τῶν μικροτήτων καὶ τῶν κακιῶν ζωὴν χαρισάμενος».
«Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» Αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο δειλὸ ψέλλισμα τῶν ἀποστόλων ἐκείνη τὴν πρώτη μέρα ποὺ ὅλα γύρισαν. Ναὶ, ἀδελφοί. Μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας ἄς τὸ πιστέψουμε. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁμολογία καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ ὄμορφη εἰκόνα ἀπὸ αὐτὴν τῆς συνάντησης δύο ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν στὴν ἀνάσταση. «Χριστὸς ἀνέστη!» «Ἀληθῶς ἀνέστη, ἀδελφέ μου!»
Ἀκοῦμε τὸν προφήτη νὰ ἐρωτᾶ τὸν Θεό: «τί ὅτι ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦται;» (Ἱερεμ. 12,1). Γιατί οἱ δρόμοι τῆς ζωῆς τῶν ἀσεβῶν εὐοδώνονται; Καὶ «ἕως πότε πενθήσει ἡ γῆ;». Ἕως πότε θὰ πενθῆ ἡ γῆ καὶ ὅλη ἡ χλόη τοῦ ἀγροῦ θὰ ξεραίνεται ἐξ αἰτίας τῆς κακίας τῶν κατοίκων της;
Ἀκοῦμε τὸν προφήτη. Χρειαζόμαστε τὴν ἀπάντηση. Γιὰ ὅταν τὸ κακὸ πλημμυρίζει τὶς συνειδήσεις μας. Γιὰ ὅταν βλέπουμε τὴν ἀλήθεια μέσα μας νὰ παίρνει τὴν μορφὴ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης. Γιὰ ὅταν τὸ ἕνα ψεῦδος συναντᾶ ἄλλα ψεύδη καὶ ὅλα μαζὶ μοιάζει νὰ μὴν τὰ ἀνέχεται ἡ ζωή.
Καὶ ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ προλέγει τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς τάξεως στὸν κόσμο: «ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ἡμῶν» (Ἰεζ. 37, 12), «ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ’ ἡμᾶς πνεῦμα ζωῆς» (Ἰεζ. 37, 5). Νά, ἐγώ θὰ ἀνοίξω τοὺς τάφους σας, νά, ἐγώ φέρνω σὲ σᾶς πνεῦμα ζωῆς.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ γεννήτρα αὐτοῦ τοῦ πνεύματος. Εἶναι τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ ποὺ χαμήλωσε καὶ ἔγινε τὸ γεγονὸς τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τοὺς κόλπους τοῦ Θεοῦ προβαίνει ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωὴ στὸν κόσμο, μπαίνει στὴν ἱστορία, νικᾶ τὸν θάνατο καὶ κάθε εἶδος θανάτου καὶ ἀνασταίνει τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀνάσταση εἶναι ἡ πνευματικὴ πραγματικότητα καὶ δύναμη ποὺ ὑπερβαίνει τὴν νοητικὴ ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, δῶρο ἀτίμητο τῆς θυσίας τοῦ Θεανθρώπου.
Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀνάστασης καὶ τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀνακαινιστικὴ καὶ ζωοποιὸς δύναμη μέσα στὴν ὁποία ζεῖ ἡ ἐκκλησία. Ἡ ἐκκλησία τίποτε ἄλλο δὲν εἶναι παρὰ αὐτὴ ἡ δύναμη τῆς ἀνάστασης, Σ’ ἕναν κόσμο ποτισμένο ἀπὸ τὴν φθορά. Ὅ,τι ἄλλο βλέπει κανεὶς στὴν ἐκκλησία, θεσμοὺς, λατρεία, μυστήρια, ἄσκηση, εἶναι ἕνα ἀδύναμο, στὶς δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου φτιαγμένο, κέλυφος, γιὰ νὰ κρατηθεῖ, νὰ προσφερθεῖ καὶ νὰ βιωθεῖ ἡ δύναμη καὶ ἡ ζωὴ τῆς ἀνάστασης.
Πῶς ἡ καρδιὰ νὰ γιορτάσει; Πῶς νὰ συλλάβει τὴν οὐσία τῆς γιορτῆς; Πῶς τὸ τρεμάμενο ἄνθος τοῦ ἀγροῦ ποὺ σήμερα εἶναι καὶ αὔριο ἕνας ζεστὸς ἀέρας τὸ ἀφανίζει, πῶς αὐτὸ τὸ ἄνθος, ὁ ἄνθρωπος, νὰ γιορτάσει τὴν νίκη κατὰ τοῦ ἀφανισμοῦ, τὴν νίκη καταπάνω σὲ κάθε τι ποὺ εἶναι κακὸ, ἁμαρτία, ψεῦδος, τυφλότητα, θάνατος; Σὲ κάθε τι ποὺ φέρνει νεκρότητα;
Ἄς ἀφήσει τὸ φῶς καὶ τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ νὰ μπεῖ μέσα του. Ἄς μὴν πεῖ τίποτα. Ἄς μὴν προσπαθήσει νὰ ἑρμηνεύσει, ἄς μὴν προσπαθήσει νὰ κατανοήσει τὸ μυστήριο. Ἄς ἀνοιχθεῖ μὲ πίστη, ἄς τραγουδήσει μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις του τὸ τραγούδι τῆς νίκης κατὰ τῆς φθορᾶς. «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν……τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος· τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι τῶν μικροτήτων καὶ τῶν κακιῶν ζωὴν χαρισάμενος».
«Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» Αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο δειλὸ ψέλλισμα τῶν ἀποστόλων ἐκείνη τὴν πρώτη μέρα ποὺ ὅλα γύρισαν. Ναὶ, ἀδελφοί. Μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας ἄς τὸ πιστέψουμε. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁμολογία καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ ὄμορφη εἰκόνα ἀπὸ αὐτὴν τῆς συνάντησης δύο ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν στὴν ἀνάσταση. «Χριστὸς ἀνέστη!» «Ἀληθῶς ἀνέστη, ἀδελφέ μου!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου