Διακριτική και θεϊκή η φιλανθρωπία

Η αληθινή φιλανθρωπία
Δεν συνίσταται απλώς
Στο να ελεούμε τον πτωχό.
Μόνη δυστυχία μεταξύ των ανθρώπων
Δεν είναι η πενία.
Με πολλές και ποικίλες μορφές
Κάνει την παρουσία της η δυστυχία.
Αλλά πολλά και ποικίλα είναι τα μέσα
Με τα οποία μπορούμε να βοηθούμε τον πλησίον μας.
Ας μη νομίζουμε ότι είναι κάποιος φιλάνθρωπος
Αν δώσει λίγα χρήματα στον πτωχό.
Τότε η φιλανθρωπία θα ήταν προνόμιο μόνο των εχόντων.
Η φιλανθρωπία δεν μετριέται με το ποσόν του χρήματος που δίνουμε
Αλλά με τις διαθέσεις της καρδιάς μας.
Φιλάνθρωπος είναι κάθε ένας που αισθάνεται την δυστυχία του άλλου
Και ζητά με οποιοδήποτε τρόπο να βοηθήσει.
Φιλάνθρωπος είναι εκείνος που προλαμβάνει κάθε ηθικό κίνδυνο
Και σώζει κάποιον από τιν πειρασμό
Ρίχνει βάλσαμο παρηγοριάς στην τραυματισμένη καρδιά του
Υπερασπίζει το δίκαιό του , προάγει το καλό του.
Αλλά και τρόπος με τον οποίο πρέπει να εκδηλώνεται η φιλανθρωπία δεν είναι κάτι το αδιάφορο. Δηλαδή δε πρέπει ανεξάρτητα να ελεούμε.
Υπάρχουν σε κάθε κοινωνία άνθρωποι, που εμπορεύονται την φτώχεια
Που εκμεταλλεύονται τα φιλάνθρωπα αισθήματα των άλλων
Για να ζουν βίο μαλθακό και ράθυμο
Για να ζουν στη μέθη και την ασωτία.
Αυτοί οι επαίτες είναι αληθινή μάστιγα της κοινωνίας.
Ελεώντας τέτοιου είδους επαίτες
Ενισχύουμε την φυγοπονία, την τεμπελιά και την διαφθορά.
Χρειάζεται διάκριση και έρευνα στην άσκηση της φιλανθρωπίας.
Συνήθως οι πραγματικοί φτωχοί δεν βγαίνουν στις τριόδους, στα σταυροδρόμια!
Η αληθινή φιλανθρωπία δεν είναι εκείνη που προέρχεται από λόγους ιδιοτελείς.
Πόσοι ασκούν την φιλανθρωπία
Για να επιδειχτούν ή για να καλύψουν κάποιες κακίες και αδικίες τους!
Αυτού του είδους η φιλανθρωπία είναι βεβήλωση και ύβρη προς την ωραία αυτή αρετή!
Τέλος η φιλανθρωπία δεν πρέπει να γίνεται εκ λύπης η εξ ανάγκης
Αλλά με προθυμία και χαρά, όπως ωραία λέγει ο Απ. Παύλος:
« Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός » ( Β΄Κορ. Θ΄7 ) .
Δηλαδή ο Θεός αγαπά εκείνον που δίδει με προθυμία και χαρούμενο πρόσωπο.