Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

… Την ταπείνωσι την βιώνουμε με την οδύνη του σταυρού, που μας τον φορτώνουν οι πολυποίκιλοι πειρασμοί της ζωής.

· Σε συκοφαντούν; Να ταπεινώνεσαι με πολλή προφορική Ευχή.

· Σε αδικούν; Ταπεινώσου με το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

· Σε περιφρονούν; Να, η ευκαιρία για ταπείνωσι μαζί με την Ευχή.

· Σ’ εγκαταλείπουν στις ανάγκες σου και αδιαφορούν για την σωματική ασθένειά σου; Πέσε στα γόνατα με ταπείνωσι και συντριβή εκλιπαρώντας προφορικά και με οδύνη το έλεος του Θεού: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

· Ήρθαν κατατρεγμοί, διωγμοί και θλίψεις στην ζωή; Σήκωσε τα χέρια σου και φώναζε μέχρι ν’ ανοίξουν οι ουρανοί της θείας ευσπλαχνίας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με».

Στο βιβλίο “Βίοι Αθωνιτών …” Γερόντων , ησυχαστών, ασκητών και κοινοβιατών, ο πατήρ Παρθένιος αναφέρει την συνάντησή του με τον Γέροντα Ιωάννη στην ιερά Μονή Νεάμτς της Μολδαβίας κι τον διάλογο που ακολούθησε:

«Έπεσα , λέγει ο πατήρ Παρθένιος , στα πόδια του πατρός Ιωάννου και με δάκρυα τον ρώτησα:

- Πάτερ άγιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό και πες μου για τα μυστικά της ησυχίας σου. Τι καρπούς σου έφερε και με ποια δώρα σε βράβευσε ο Κύριος;

- Γιατί με ρωτάς παιδί μου, είπε γεμάτος δάκρυα ο πατήρ Ιωάννης, για κάτι που είναι υπεράνω των δυνάμεών μου; Μη ρωτάς γι’ αυτό! Πήγαινε με την βοήθεια του Θεού στο Άγιον Όρος και προσπάθησε να πετύχης την κάθαρσι των παθών σου με την αδιάλειπτη Νοερά προσευχή. Όταν η καρδιά σου «πληγωθή» από την αγάπη του Χριστού τότε θα γνωρίσης πόσο ωραίο και γλυκύτατο είναι να είσαι με τον Θεό!

- Κι εγώ έκλαιγα παρακαλώντας να μου μιλήση τουλάχιστον λίγο, οπότε με δάκρυα μου είπε:

- -Άκουσέ με τον αμαρτωλό. Θα σου αποκαλύψω μέρος του θησαυρού μου. Να τον κρύψης αλλά όταν έρθη ο καιρός να τον δώσης και σε άλλους.

- Με την άφιξί μου στην Μονή Νεάμτς όταν άκουσα από τον όσιο0 Γέροντα Παϊσιο (τον Μέγα , 1722-1794) περί της Νοεράς προσευχής άρχισα να τον ερωτώ πως πρέπει να την αρχίσω και πώς να την ενεργοποιήσω. Εφαρμόζοντας την στην πράξι μου φάνηκε τόσο γλυκειά και τόση ήτο η θεία της ευφροσύνη ώστε την αγάπησα περισσότερο από καθετί στον κόσμο. Γι’ αυτό απομακρυνόμουν από την αδελφότητα˙ αγαπούσα την σιωπή και συχνά κατέφυγα στην «έρημο» με την ευλογία πάντοτε του ηγουμένου. Έτσι απέφευγα τις ανθρώπινες προστριβές, τις αντιζηλίες, την πολυλογία και την κατάκρισι. Γι’ αυτό πήγα δύο φορές στον Άγιον Όρος , εξαντλώντας τον εαυτό μου στην υπακοή, στους κόπους, στις νηστείες, στις μετάνοιες και στην ολονύκτια ορθοστασία για να αποκτήσω την αδιάλειπτη Νοερά προσευχή, όπως την εδιδάχθηκα . Έτσι συχνά κλεινόμουν στο κελλί μου δαπανώντας όλες τις σωματικές μου δυνάμεις στην νοερά αυτή εργασία. Με το πέρασμα των ετών άρχισε σιγά-σιγά η Ευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με» να ενεργή μόνη της στο βάθος της καρδιάς μου και να με πλημμυρίζη από ανέκφραστη χαρά και θεία μακαριότητα. Τόσο απερίγραπτη ήτο η γλυκύτητα της Ευχής που δε με άφηνε να κοιμηθώ. Άρχισαν να φανερώνονται τότε και οι πλούσιοι καρποί της. Πράγματι, παιδί μου, «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν». Γεννήθηκαν μέσα μου ανέκφραστη αγάπη προς όλους και δάκρυα˙ αν θέλω μπορώ να κλαίω ασταμάτητα.

Έτσι μου έγιναν γλυκά τα θεία βιβλία και ιδιαιτέρως το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι ώστε να μην μπορώ να χορτάσω την γλυκύτητα˙ κάθε λέξις με οδηγεί σε θαυμασμό και με κάνει να κλαίω αδιάκοπα. Ω θεέ μου «τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι.».

Κάθε βράδυ σηκώνομαι για να κάνω τον κανόνα μου και να διαβάσω το Ψαλτήρι. Το γλυκύτατο όμως Όνομα του Ιησού ηχεί γλυκόφθογγα μέσα στην καρδιά μου και ευθύς αμέσως ο νους μου αρπάζεται σε θεωρία και έκστασι. Δεν γνωρίζω πού ευρίσκομαι˙ είμαι στο σώμα ή εκτός σώματος δεν ξεύρω˙ μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Όταν συνέρχωμαι ήδη χαράζει! Αλλ’ «εδόθη μοι σκόλωψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα μη υπεραίρομαι».

Πολλούς πειρασμούς και προσβολές υπέφερα από τον διάβολο αλλά και από σωματικές ασθένειες.

- Και τώρα συγχώρεσέ με , που μίλησα τόσο πολύ. Πάμε στο μοναστήρι˙ θα διανυκτερεύσω κι’ εγώ εκεί και αύριο θα σε ξεπροβοδίσω».

Ο άγιος αυτός Γέροντας συμβούλευε όλους και τους εδίδασκε υπομονή, υπακοή, νηστεία, ταπείνωσι, αγάπη και την αδιάλειπτη προσευχή στο Όνομα του Ιησού Χριστού για να διατηρήται ζώσα στον νου και στην καρδιά η θέα του Θεού! δηλαδή η νοερά χαρισματική Λατρεία!!!

Τέσσερα χρόνια μετά την συζήτησι αυτή, το 1843, ο πατήρ Ιωάννης εκοιμήθη οσιακώς…

Από το βιβλίο: «Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007