Πώς να Αντιδρώ Όταν με Αδικούν;

 

Ερώτηση που λάβαμε: 

Πώς να αντιδρώ όταν με αδικούν; 

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:
-Εἶναι ἀδικία! Δέν μπορῶ νά τό δεχθῶ! Πολλές φορές ἔχουμε ἀκούσει παρόμοια λόγια. Λόγια ἀνθρώπων πού τούς πνίγει τό δίκιο. Ἴσως κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά ἔχουμε γευθεῖ τό πικρό ποτήρι αὐτῆς τῆς δοκιμασίας. Ἡ ἀδικία εἴτε γίνεται σέ μικρά καί ἀσήμαντα πράγματα εἴτε σέ σπουδαῖα καί καθοριστικά γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς μας, δημιουργεῖ στήν ψυχή πόνο καί θλίψη, ὀργή καί ἀγανάκτηση.

Πῶς ὅμως πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε αὐτή τή δύσκολη ὥρα; Τήν ἀπάντηση θά μᾶς τή δώσει ἕνας ἀπό τούς πιό ἀγαπητούς ἁγίους, ὁ ἅγιος Νεκτάριος.

Από τότε πού ἔγινε Μητροπολίτης αντιμετώπισε μια πολύ μεγάλη δοκιμασία: τόν ἄδικο διωγμό του ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας. Μιά μεγάλη ἀδικία πού μόνο ἕνας ἄνθρωπος μέ τήν ἁγιότητα καί τήν πνευματικότητα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου θά μποροῦσε νά τήν ἀντέξει. Ἄνθρωποι μοχθηροί καί ζηλόφθονοι, ἐπειδή δέν ἄντεχαν νά βλέπουν τήν ἁγιότητα τοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως καί τήν ἀγάπη πού τοῦ ἔδειχνε ὅλος ὁ λαός, τόν διέβαλαν στόν Πατριάρχη ὅτι δῆθεν ξεσηκώνει τόν λαό καί ἐπιδιώκει νά ἐκδιώξει ἀπό τόν θρόνο τόν Πατριάρχη Σωφρόνιο καί νά ἀνέβει αὐτός. Δέν δίστασαν οἱ ραδιοῦργοι στίς συκοφαντικές καταγγελίες τους νά προσθέσουν καί ὑπαινιγμούς γιά δῆθεν ἠθικές παρεκτροπές (!) προκειμένου νά ἐπιτύχουν τήν πλήρη ἐξόντωσή του. Καί πράγματι: Ἀρχικά ὁ Ἅγιος, μέ πατριαρχική ἐντολή, παύεται ἀπό τή θέση τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Καΐρου, τοῦ ἐπιτρέπεται ὅμως ἄν θέλει νά διαμένει στό Πατριαρχεῖο καί νά ἱερουργεῖ μέ κάποιους περιορισμούς. Ὡστόσο σέ ἑνάμιση μήνα, μέ νέο πατριαρχικό ἔγγραφο διατάζεται νά παραιτηθεῖ καί νά ἐγκαταλείψει ὁριστικά τή γῆ τῆς Αἰγύπτου. Μάταια ζητοῦσε ὁ ἅγιος Νεκτάριος νά συναντηθεῖ μέ τόν πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρόνιο καί νά ἀπολογηθεῖ. Οἱ ἐχθροί του ἦταν καλά ὀργανωμένοι καί ἀπέτρεψαν μία τέτοια συνάντηση γιά νά μήν ἀλλάξει γνώμη ὁ Πατριάρχης. Τόν κατηγόρησαν, τοῦ ἔδωσαν ἀπολυτήριο καί οὔτε νά ἀπολογηθεῖ δέν τόν ἄφησαν! Τόσο μεγάλη ἀδικία…!

Κι ὁ ἅγιος Νεκτάριος; Πῶς τήν ἀντιμετώπισε; Γράφει ὁ ἴδιος ἀργότερα: «Ἡμεῖς (…) ἐκ πνεύματος εἰρήνης μή εἰσακουσθέντες διαμαρτυρόμενοι (…) ὑπετάγημεν τῷ θελήματι αὐτοῦ καί ἀνεχωρήσαμεν ἐξ Αἰγύπτου, ἐλπίζοντες εἰς τήν ἀπόδοσιν δικαιοσύνης ἐν ἡμέρᾳ ᾗ εὐδοκήσῃ ὁ Θεός». Δηλαδή, προσπάθησε μέ πνεῦμα εἰρηνικό νά διαμαρτυρηθεῖ ἀλλά ἀφοῦ δέν εἰσακούστηκε, ὑποτάχθηκε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἔφυγε ἀπό τήν Αἴγυπτο ἐλπίζοντας στήν ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνης ἀπό τόν Θεό, ὅταν Ἐκεῖνος ἔκρινε. Τί ὑψηλό παράδειγμα ἀξιοπρεπείας καί πνευματικῆς ἀνωτερότητας!

Ἀξιοσημείωτη εἶναι καί ἡ στάση πού ἔδειξε ὁ ἅγιος ἀπέναντι στόν Σωφρόνιο, τόν Πατριάρχη πού εἶχε παρασυρθεῖ ἀπό τίς συκοφαντίες. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος δέν ἔπαυσε ποτέ νά τόν σέβεται καί νά τόν εὐγνωμονεῖ γιά ὅσα καλά τοῦ εἶχε πρίν προσφέρει. Σώζονται οἱ ἐπιστολές πού τοῦ ἔστελνε ὁ Ἅγιος ἀπό τήν Ἑλλάδα κι ἐκεῖ ἀπαστράπτει τό μεγαλεῖο τῆς ταπείνωσης καί τῆς συγχωρητικότητάς του.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἦλθε στήν Ἑλλάδα ἐξόριστος καί ἄμισθος. Συνάντησε φοβερές δυσκολίες καί στερήσεις, ἰδιαίτερα κατά τό πρῶτο διάστημα, ἀλλά δέν ἔπαυσε νά στηρίζει τήν ἐλπίδα του στό Θεό. Ἐκεῖνος γνώριζε τήν ἀδικία. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδινε χάρη καί δύναμη νά σηκώσει τόν βαρύ αὐτό σταυρό.

Σέ ἡλικία 74 ἐτῶν ἀσθένησε βαριά καί ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτό τό βράδυ τῆς 8ης Νοεμβρίου 1920. Ὡστόσο, ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνεχίζει νά διδάσκει πολλές γενιές ἀνθρώπων μέ τήν ἁγία ζωή καί τό θεοφώτιστο λόγο του. Τά ἀναρίθμητα θαύματα πού τελεῖ ἀκόμη καί στίς ἡμέρες μας, φανερώνουν τήν παρρησία πού ἔχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τό 1961 ἀναγνωρίστηκε ἐπίσημα ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὡς Ἅγιος καί ὁρίστηκε ἡ μνήμη του νά ἑορτάζεται στίς 9 Νοεμβρίου. Καί κάτι ἀκόμα: Τό 1998 ὁ μακαριστός Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Πέτρος μέ ἐπίσημη τελετή ζήτησε συγγνώμη ἀπό τόν Ἅγιο ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας γιά τόν ἄδικο διωγμό. Τό δίκαιο καί ἡ ἀλήθεια ἔλαμψαν γιά ἄλλη μιά φορά ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων…

Πῶς λοιπόν θά ἀντιμετωπίζουμε τίς ἀδικίες στή ζωή μας;

Μέ πραότητα. Εἶναι πολύ σημαντικό νά διατηροῦμε τήν ψυχραιμία καί τήν ἡρεμία μας ὅταν δεχόμαστε κάποια ἄδικη προσβολή. Νά μήν ἀπαντοῦμε ἐνοχλημένοι στίς κατηγορίες οὔτε νά ἀνταποδίδουμε τίς ὕβρεις. Τά ἀντίποινα, ἀκόμη κι ἄν προέρχονται ἀπό δικαιολογημένη ὀργή καί ἀγανάκτηση, μπορεῖ νά ὁδηγήσουν σέ χειρότερο κακό. Ἀντίθετα, ὅταν δέν φερόμαστε ἐκδικητικά σέ ὅσους μᾶς ἀδικοῦν ἀλλά μέ πραότητα καί ἀνεξικακία, τότε συμβάλλουμε στή διατήρηση τῆς εἰρήνης μέσα μας καί γύρω μας.

Μέ ταπείνωση. Ἀκόμη καί τότε πού μᾶς ἀδικοῦν, νά σκεπτόμαστε: Μήπως ἐγώ εἶμαι ἄψογος σέ ὅλα; Δέν ἔχω κι ἐγώ κάνει λάθη καί ἴσως ἔχω ἀδικήσει ἤ πικράνει ἄλλους συνανθρώπους μου;… Ἕνα ἀρχαῖο ρητό λέει: «Ἐν ἄλλοις πταίομεν καί ἐν ἄλλοις ἀπολαμβάνομεν». Μπορεῖ μέν νά ὑποφέρουμε γιά πράγματα πού δέν φταῖμε, εἴμαστε ὅμως ἔνοχοι σέ τόσα ἄλλα πράγματα! Αὐτό δέν πρέπει νά τό ξεχνᾶμε. Μία τέτοια θεώρηση θά μᾶς διατηρεῖ στήν ταπείνωση καί θά μᾶς βοηθᾶ νά δεχόμαστε πιό εὔκολα τήν ἀδικία.

Μέ ὑπομονή. Ἕνα σπουδαῖο ὅπλο γιά τήν ἀντιμετώπιση κάθε ἀδικίας εἶναι ἡ  ὑπομονή. Νά κάνουμε ὑπομονή ἀφήνοντας τήν ἀπόδοση τοῦ δικαίου στόν Δικαιοκρίτη Κύριο. Ἐκεῖνος πού βλέπει τά πάντα, ἀσφαλῶς παρακολουθεῖ τήν ἀδικία, θά ἀνταποδώσει τό δίκαιο καί θά ἀνταμείψει τόν πιστό δοῦλο Του γιά τήν ὑπομονή του. Αὐτό ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός. Ὑπομονή μέχρι τέλους. «Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).

Πραότητα, ταπείνωση, ὑπομονή. Αὐτό εἶναι τό ἀντίδοτο στή δύσκολη ὥρα τῆς ἀδικίας. Ὅταν λοιπόν μᾶς ἀδικοῦν ἄς θυμόμαστε αὐτές τίς θεϊκές ἀρετές πού θαυμάσαμε στό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Πολύ περισσότερο ἄς φέρνουμε στό νοῦ μας τόν ἴδιο τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ὁ Ὁποῖος ἐνῶ ἦταν τέλειος καί ἀναμάρτητος δέχθηκε τήν μεγαλύτερη ἀδικία ὅλων τῶν ἐποχῶν. Κι ὅμως «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α΄ Πέτρ. β΄ 23). Τόν ἐσταύρωναν κι Ἐκεῖνος παρακαλοῦσε τόν Θεό Πατέρα του νά τούς συγχωρήσει… Αὐτός εἶναι τό αἰώνιο καί ἀξεπέραστο Πρότυπο. Αὐτόν καλούμαστε κι ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νεκταρίου!