ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ

 

«νυνί δε απόθεσθε ... βλασφηµίαν» 

Όταν ο Θεός δηµιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσιν» Του, του παρεχώρησε τη δυνατότητα του προφορικού λόγου και µάλιστα του έδωσε την εντολή να ονοµατοδοτήσει τα άλογα ζώα. Με τον προφορικό λόγο ο άνθρωπος δοξάζει το Θεό, προσεύχεται σ’ αυτόν, δέεται, εκφράζει την µετάνοιά του: «Κύριε τα χείλη µου ανοίξης και το στόµα µου αναγγελεί την αίνεσίν Σου», και «πληρωθήτω το στόµα µου αινέσεως Σου, Κύριε , όπως υµνήσω την δόξαν Σου, όλην την ηµέραν την µεγαλοπρέπειάν Σου». 

Όµως, αρκετές φορές η αποµάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό, η διακοπή της κοινωνίας µαζί Του, η παράβαση του θείου θελήµατος, τον ωθεί στο να χρησιµοποιεί το λόγο του µε τρόπο απρεπή και αντίθετο προς το θέληµα του Θεού. Μία από τις µορφές αυτής της εφάµαρτης χρήσεως του λόγου είναι η βλασφηµία του ονόµατος του Θεού. 

Η ασέβεια της βλασφηµίας 

Η βλασφηµία αποτελεί βαρύτατη ασέβεια προς τον Θεό, εξύβριση του ονόµατός Του. Στην παλαιά Διαθήκη συνάπτεται µε το «ονοµάζειν το όνοµα Κυρίου» και τιµωρείται µε θάνατο: «ος εάν καταράσηται Θεόν, αµαρτίαν λήψεται, ονοµάζων δε το όνοµα Κυρίου θανάτω θανατούσθω λίθοις λιθοβολείτω, αυτόν πάσα η συναγωγή Ισραήλ... εν τω ονοµάσαι αυτόν το όνοµα Κυρίου, τελευτάτω» (Λευϊτ κδ΄ 15-16 ). 

Στην Καινή Διαθήκη η βλασφηµία αποτελεί µεγάλη αµαρτία. Άλλες φορές τίθεται µε άλλα σοβαρά αµαρτήµατα: «έσωθεν γαρ εκ της καρδίας των ανθρώπων οι διαλογισµοί οι κακοί εκπορεύονται, µοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεοναιξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, οφθαλµός πονηρός, βλασφηµία, υπερηφανεία, αφροσύνη» (Μαρκ. ζ΄ 21-22), και άλλες φορές τίθεται παράλληλα προς την αµαρτία στο σύνολό της: «Αµήν λέγω υµίν ότι πάντα αφεθήσεται τοις υιοίς των ανθρώπων τα αµαρτήµατα και αι βλασφηµίαι όσας εάν βλασφηµήσωσιν» (Μαρκ. γ΄ 28). Ιδιαίτερα προβάλεται η βαρύτητα της βλασφηµίας του Θεού ή του ονόµατος του Θεού στην Αποκάλυψη: «Και (το θηρίον) ήνοιξε το στόµα αυτού εις βλασφηµίαν προς τον Θεόν, βλασφηµήσαι το όνοµα αυτού» (Αποκ. ιγ΄ 6), και «εκαυµατίσθησαν οι άνθρωποι καύµα µέγα, και εβλασφήµησαν τον Θεόν του ουρανού ... και ου µετενόησαν εκ των έργων αυτών (ις΄ 11). 

Αποφυγή κάθε αφορµής βλασφηµίας 

Επιπλέον, η Καινή Διαθήκη δεν προβάλλει µόνο το µέγεθος της ασέβειας του ανθρώπου προς τον Θεό που εκδηλώνεται µε τη βλασφηµία, αλλά και προτρέπει στην αποφυγή της βλασφηµίας: «πάσα πικρία και θυµός και οργή και κραυγή και βλασφηµία αρθήτω αφ’ υµών συν πάσι κακία» (Εφεσ. δ΄ 31) «τετύφωται, µηδέν επιστάµενος, αλλά νοσών περί ζητήσεις και λογοµαχίας, εξ ών γίνεται φθόνος, έρις, βλασφηµίαι, υπόνιαι πονηραί ... συ δε, ώ άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε» (Α΄ Τιµ. στ΄ 4,11). Ακόµη συνιστά την µη διάπραξη πράξεων που µπορούν να οδηγήσουν στη βλασφηµία του Θεού από τους άλλους, «το γαρ όνοµα του Θεού βλασφηµείται εν τοις έθνεσι» (Ρωµ. β΄ 24). Τέλος, από τους Πατέρες της Εκκλησίας σηµειώνουµε τη σύντοµη αλλά περιεκτική παρατήρηση του ιερού Χρυσοστόµου: «Οι βλασφηµούντες... την οικείαν λυµαίνονται σωτηρίαν» (Περί ακαταλύπτου, 3,1). Αδελφοί µου, η βλασφηµία είναι πράξη παράλογη, σχιζοφρενική. Γι’ αυτό ας την αποφεύγουµε και «εν ενί στόµατι και µιά καρδία» ας δοξάζουµε και ας τιµουµε «το πάντιµον και µεγαλοπρεπές όνοµα » του Τριαδικού Θεού. Αµήν. Αρχιµ. Θ. Απ.