τοῦ Ἱερομονάχου Γρηγορίου
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος κοινωνεῖ ἀκατακρίτως μένει μέσα στὴν Ἀγάπη, μένει μέσα στὸ Χριστό. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ Αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.
Μετέχοντας ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς θείας Κοινωνίας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει νὰ ἀγαπᾶ περισσότερο τὸν Κύριο καὶ τοὺς ἀδελφούς του. Ὅμως γιὰ νὰ καρποφορήση ἡ θεία Κοινωνία τὴν ἀγάπη, πρέπει νὰ προσερχόμαστε ἔχοντας μέσα στὴν ψυχή μας τὴν ἀρχικὴ ἀγάπη.

Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς:
«Ἂς προσέλθουμε μὲ διάπυρο πόθο καὶ ἀφοῦ σχηματίσουμε τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ μὲ τὶς παλάμες, ἂς ὑποδεχθοῦμε τὸ ἅγιο Σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Ἀφοῦ δὲ προσηλώσουμε πρὸς Αὐτὸ τὰ μάτια, τὰ χείλη καὶ τὰ μέτωπά μας, ἂς μεταλάβουμε τὸν θεῖο ἄνθρακα, ὥστε ἡ φωτιὰ τοῦ πόθου ποὺ εἶναι μέσα μας, ἀφοῦ δεχθεῖ τὴν πύρωση τοῦ ἄνθρακος, νὰ κατακάψη τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ θέωση».
Ἡ ἀδύνατη φλόγα τῆς ἀγάπης ποὺ καίει μέσα μας καθὼς πλησιάζουμε τὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, δέχεται τὸν θεῖο Ἄνθρακα, τὸν Χριστό, ποὺ κατακαίει τὰ ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ φωτιὰ τοῦ Χριστοῦ φωτίζει καὶ θερμαίνει τὴν καρδιά μας μὲ τὴν ἀγάπη Του. Καὶ ἡ καρδιά μας γίνεται «ὅλην φῶς…ὅλον ἀγαλλίασις, ὅλον ἀγάπη, ὅλον σπλάχνα, ὅλον ἀγαθότης καὶ χρηστότης».
Ὁ ἄνθρωπος ζῆ μέσα στὴν φλεγόμενη και μὴ καιομένη βάτο τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.