Πόσο μας διδάσκει ο Ιώβ… Υπομονή, εμπιστοσύνη στο Θεό

Δίκαιος Ιώβ ο Προφήτης – Εορτάζει στις 6 Μαΐου

Σήμερα το πρωί είχα συνομιλία με ένα φίλο. Ένιωσα πολύ όμορφα όταν μου ανέφερε ότι από μικρός διάβαζε το Βιβλίο του Ιώβ. Συγκινήθηκα, καθώς θυμήθηκα τα περίφημα αναγνώσματα από το Βιβλίο του Ιώβ,ένα από τα 49 της Παλαιάς Διαθήκης, που διαβάζουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Πόσα δεν υπέμεινε ο πολύαθλος Ιώβ! Και όμως, δεν έχασε την πίστη του, την εμπιστοσύνη του στο Θεό των Πατέρων του. Ακόμα και όταν η γυναίκα του τον πλησίασε και τον “μάλωσε” για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, εκείνος αντέδρασε ρωτώντας την:

“Γιατί μίλησες έτσι, σαν μια άμυαλη γυναίκα; Αν τα καλά τα δεχθήκαμε από το χέρι του Κυρίου, τα κακά να μην τα υπομείνουμε;”.

Είναι ο ίδιος που λίγο πριν, όταν μάθαινε μία – μία τις συμφορές που τον βρήκαν, είπε εκείνο το φοβερό λόγο:

“Ο Κύριος τα έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε. Όπως ήθελε ο Κύριος, έτσι και έγινε. Να είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου από τώρα και μέχρι το τέλος των αιώνων”.

Δυνατό μάθημα υπομονής και καρτερίας ο Ιώβ. Γι’ αυτό και στο τέλος τον ευλόγησε ο Θεός και επιβράβευσε την υπομονή του, χαρίζοντας πάλι όλα εκείνα που είχε στερηθεί σε μεγαλύτερο βαθμό. Πολύ επίσης με χαροποίησε στη σημερινή συζήτηση το γεγονός ότι αυτό το νέο παιδί είχε από μικρό εντοπίσει μια φράση του Κυρίου μας από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, που λέει: “Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μένει μόνος. Εάν όμως πεθάνει, θα φέρει πολύ καρπό”.

Τί πιο παρήγορο από το να νιώθουμε έντονα οι άνθρωποι μέσα μας, στη ζωή και στη συναναστροφή μας, ότι είμαστε παιδιά του Αναστημένου Χριστού! Ξημερώνει Κυριακή αύριο και οι περισσότεροι θα αφήσουμε το Χριστό μόνο στους Ναούς. Δεν θα πλησιάσουμε να ασπαστούμε το Ιερό Ευαγγέλιο, την Ανάστασή Του, ούτε θα προσεγγίσουμε στο Ποτήριο της Ζωής. Τα κάθε λογής προβλήματα, τα ανεβάζουμε σε μεγάλο βαθμό. Και ξεχνάμε την υπομονή. Ξεχνάμε να αγωνιζόμαστε. Ξεχνάμε να ελπίζουμε. Ξεχνάμε να προσευχόμαστε. Ξεχνάμε να ζητάμε το έλεος του Θεού. Ξεχνάμε τον πολύαθλο Ιώβ!

Τί όμορφα που το λέει μια ευχή της Εκκλησίας μας, που διαβάζουμε σε Δοξολογία για Απελευθέρωση: “Αεί τη θυσία έπεται η νίκη και τω Σταυρώ ακολουθεί η Ανάστασις”. Ελάτε, να γίνουμε όλοι παιδιά της Αναστάσεως! Άνθρωπε, έχεις Πατέρα! Μη λυγίζεις! Μη διστάζεις! Ο Θεός σου, ο Θεός μου, ο Θεός μας, δεν είναι μια ιδέα. Είναι η Αλήθεια! Τον ζεις! Τον βιώνεις! Τον νιώθεις! Ο Θεός σου είναι δυνατός! Είναι Παντοκράτωρ, Παντοδύναμος και Φιλάνθρωπος! Δεν ευθύνεται ο Θεός για όσα περνάμε. Εμείς φταίμε! Τον εγκαταλείψαμε… Επιλέξαμε να ζήσουμε μόνοι μας, χωρίς Εκείνον. Και νομίζουμε ότι κάναμε κατόρθωμα! Δεν κάνω κήρυγμα… Μεταφέρω όσα σκέφτομαι μετά την πρωϊνή συζήτηση με αυτό το νέο παιδί. Ναι, υπάρχουν και νέα παιδιά που διαβάζουν, που μελετούν, που έχουν βρει ένα διαφορετικό τρόπο να προσεγγίζουν το θαύμα της ζωής: Ζουν!

Πόσο μας διδάσκει ο Ιώβ… Υπομονή, εμπιστοσύνη στο Θεό. Ακόμα και αν όλα μοιάζουν μαύρα και σκοτεινά. Ακόμα και όταν έχουμε κλειστεί στο καβούκι του εαυτού μας. Ακόμα και όταν φτάσουμε στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι. Ακόμα και όταν νιώσουμε ολομόναχοι. Ακόμα και στην πιο σκληρή δοκιμασία. Ακόμα και τότε, ας ανοίξουμε το φεγγίτη για να μπει μια αχτίδα φωτός. Για να νιώσουμε την λεπτή αύρα, το απαλό αεράκι, εκείνο που ένιωσε ο Προφήτης Ηλίας να αγγίζει απαλά το πρόσωπό του.

Σε αυτή την ηλιαχτίδα της ελπίδας, σε αυτό το απαλό αεράκι, τη “φωνή αύρας λεπτής”, ναι, “εκεί Κύριος”. Και όπου είναι ο Θεός, τίποτα κακό δεν μπορεί να προσεγγίσει. Είναι αυτό που είχε γράψει ο Ντοστογιέφσκυ:

“Όσο πιο βαθύς ο πόνος, τόσο πιο κοντά ο Θεός”.

Ευχαριστώ το Θεό, που σήμερα μου προσέφερε αυτή τη συνομιλία με το νέο αυτό παιδί και με έκανε να σκεφτώ κάτι που πάντα θέλω να έχω στο μυαλό μου: “Εαν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;”. Σε μας μένει να Του λέμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας, με στεναγμούς αλάλητους: Έλα Κύριε! Έλα! Όπως πήγες στον Ιώβ, όπως πήγες στον Ηλία, όπως μας δείχνεις πάντα το Σύμβολο του Πάθους, τον Τίμιο Σταυρό, ως Σύμβολο της Υπέρτατης Νίκης, της Αναστάσεώς Σου. Έλα Κύριε!

Από τον Ιστοριοδίφη, Εμμανουήλ Ε. Πούλος