(Ψαλμοί)
Όπως
όταν η μητέρα βλέπει το παιδάκι της με λερωμένο προσωπάκι, χέρια, ρούχα, το
φωνάζει αμέσως κοντά της για να το καθαρίσει γιατί δεν ανέχεται να το βλέπει σ’
αυτή την κατάσταση, έτσι κι ο καλός Θεός δεν ευχαριστείται να βλέπει εμάς, τα
παιδιά Του, με ακάθαρτη την αθάνατη ψυχή μας από αμαρτίες και πάθη.
Το
μωρό, όταν λερωθεί παίζοντας με το χώμα και τη λάσπη ή τρώγοντας, δεν
ενοχλείται και πολύ που είναι έτσι και νομίζει πως το πλύσιμο είναι χάσιμο χρόνου
και στέρηση του παιγνιδιού, στο οποίο είναι προσηλωμένο και που το μαγεύει και
το τραβά σαν μαγνήτης. Ελάχιστα είναι τα παιδιά που από μόνα τους ζητούν από τη
μητέρα τους να τα πλύνει. Οι γονείς ξέρουν ότι το παιδί θα λερωθεί, δεν του
ζητούν όμως να μείνει ακίνητο ή κατάκλειστο. Εκείνο που του ζητούν είναι όταν
λερώνεται να καθαρίζεται.
Εμείς
οι μεγάλοι λερώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με πολλούς τρόπους. Με τα μάτια,
αν τους επιτρέπουμε να βλέπουν ανηθικότητες και αισχρότητες. Με τ’ αυτιά αν τ’
αφήνουμε ν’ ακούν ακατάλληλες και ψυχοφθόρες διηγήσεις και ακροάσεις. Με τις
κακές και πονηρές σκέψεις, με λόγια και με άδικες πράξεις. Εκείνο που ο Κύριος
ζητά από μας είναι να καταλαβαίνουμε και να παραδεχόμαστε ότι η ψυχή μας
ρυπαίνεται συνεχώς από την αμαρτία, να κάνουμε αυτοκριτική, να προσπαθούμε να
γινόμαστε κάθε μέρα που περνά καλύτεροι και να ζητούμε και να επιδιώκουμε το
«πλύσιμο».
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε
«λερωμένοι» κι αν επαναπαυόμαστε πιστεύοντας πως εμείς είμαστε διαφορετικοί από
τους άλλους, δεν είμαστε εγκληματίες και ούτε κάνουμε τίποτε κακό τότε δεν
διαφέρουμε από τον Φαρισαίο του Ευαγγελίου και δεν θα καθαριστούμε. Αν το
καταλαβαίνουμε και μετανοούμε ειλικρινά ζητώντας από τον Μεγάλο Πατέρα να μας
πλύνει, τότε, Αυτός, που έχει τόσο μεγάλη Χάρη, μπορεί να μας ραντίσει μ’ ένα
μικρό κλαδάκι από ύσσωπο και να μας καθαρίσει αμέσως. Κι ακόμα αν μας πλύνει,
θα γίνουμε κατάλευκοι περισσότερο κι από το χιόνι! Φτάνει να ζητήσουμε αυτή την
κάθαρση και ο Κύριος δεν θα μας την αρνηθεί, όπως δεν την αρνήθηκε ποτέ σε
κανένα.
Η περίπτωση του Ληστή είναι πολύ
χαρακτηριστική και πρέπει να διδάσκει αλλά και να ενθαρρύνει όλους μας.
Άνθρωπος, σαν κι εμάς, όμως μια ολόκληρη ζωή βουτηγμένος στο βούρκο της
αμαρτίας, στη ληστεία, στο έγκλημα, αμετανόητος. Περνά τις τελευταίες ώρες της
ζωής του καρφωμένος πάνω στον σταυρό της ατιμίας, δίπλα από τον αθώο και
αναμάρτητο Ιησού, τον Σωτήρα όλου του κόσμου. Και ακριβώς πριν από την δωδεκάτη
αντιλαμβάνεται την κατάστασή του και με το «Μνήσθητι μου Κύριε..» όχι μόνο
λευκαίνεται από τη Χάρη αλλά παίρνει από τον Κύριο το αφάνταστο και ασύγκριτο
προνόμιο να γίνει ο πρώτος πολίτης του Παραδείσου! Όμως ο Ληστής μετανόησε πριν
πεθάνει! Έστω και την δωδεκάτη! Μακάρι ο Κύριος να φωτίσει και όλους εμάς και να μας βοηθήσει να
πάμε κοντά του καθαροί .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου