Να ξέρετε και τούτο: όταν πια ο πόνος θα κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνει, μετά τον παίρνει ο Θεός. Δεν είναι καθόλου δύσκολο στον Θεό να πάρει τον οποιονδήποτε πόνο. Γι’ αυτό, όταν πονούμε, όταν επιμένει ένας πόνος, παρακαλώ, ας το σκεπτόμαστε έτσι: «Κάτι καλό ακόμη θέλει να κάνει ο Θεός σ’ εμένα, κι εγώ κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω και μόνο γογγύζω και μόνο παραπονούμαι». Να το δεις αυτό, ότι κάτι καλό θέλει ο Θεός να κάνει.
Όπως λέω κάτι ανάλογο σε μερικούς γονείς. Έρχονται καμιά φορά γονείς –καλοί γονείς, που είναι πνευματικοί άνθρωποι και προσεκτικοί στα χριστιανικά τους καθήκοντα– για να παραπονεθούν για το παιδί τους, που πήρε άλλο δρόμο, τέτοιον που δεν περίμεναν ποτέ να πάρει.
Και αναγκάζομαι και τους λέω το εξής, όχι απλώς για να κάνω κουβέντα μαζί τους, αλλά γιατί πιστεύω –και το έχω δει στην πράξη– ότι είναι έτσι: «Κοιτάξτε, μπορεί εσείς να θεωρείτε ότι είστε καλοί και απλώς νοιάζεστε τι θα γίνει το παιδί σας, που χάνεται, καθώς παίρνει τον κακό δρόμο. Και όμως –σας παρακαλώ να προσέξετε– ο Θεός το επιτρέπει αυτό στο παιδί σας, ακριβώς για να δείτε εσείς κάποια πράγματα δικά σας, που δεν τα είδατε ακόμη. Μπορεί να έχετε έναν εγωισμό μέσα σας, μπορεί να έχετε καλή ιδέα για τον εαυτό σας, μπορεί να έχετε κάτι άλλο, και δεν τα προσέξατε ακόμη. Και αν εσείς τα προσέξετε, και γιατρευτεί η δική σας η ψυχή από αυτές τις αμαρτίες, από αυτά τα πάθη, θα γιατρευτεί και το παιδί σας. Ο Θεός θα φέρει το παιδί πάλι πίσω στον σωστό δρόμο· κοντά σας». Και πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις γίνεται έτσι.
Και γενικά θέλω να πω ότι, όταν πια δεν θα μας χρειάζεται ο πόνος, θα τον πάρει ο Θεός. Αν επιμένει, αν παραμένει ο πόνος, σημαίνει ότι μας χρειάζεται. Και το ότι είμαι αδιάθετος απόψε, φαίνεται ότι χρειαζόταν, και γι’ αυτό το επέτρεψε ο Θεός. Αν μη τι άλλο, χρειαζόταν, για να πούμε αυτά που είπαμε, γιατί αλλιώς δεν θα τα λέγαμε. Ίσως θα λέγαμε άλλα, και πιθανόν αυτά να χρειαζόταν απόψε να ακούσουμε όλοι μας.
Πιστεύω, αδελφοί μου, ότι, αν προσέξατε, αν τα καταλάβατε λιγάκι αυτά που είπαμε και κάπως έτσι αρχίσετε να αντιμετωπίζετε τον πόνο, θα διαπιστώσετε ότι τα πράγματα είναι όπως τα είπαμε. Αλλά προσέξτε να μην κλωτσήσει κανένας από μέσα του· γιατί την ώρα που ακούμε μια ομιλία, όλο και μπορεί από μέσα μας να κλωτσάμε: «Καλά τα λέει, αλλά δεν γίνονται. Καλά τα λέει, αλλά πώς θα τα κάνουμε;» Όχι, όχι έτσι. Αν τα πάρεις έτσι, ήδη έκανες μεγάλη ζημιά στην ψυχή σου. Ακούς τον λόγο του Θεού; Ρούφηξέ τον και άφησέ τον να κάνει δουλειά μέσα σου. Μην κλωτσάς καθόλου, μην αντιδράς καθόλου.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο του πόνου», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2010, σελ. 35 (απόσπασμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου