Πώς να κρυφτείς απ᾽ τα παιδιά;

Την Κυριακή του Σπορέα ξεκίνησε η νέα κατηχητική χρόνια. Ο λόγος για την επιλογή αυτής της Κυριακής από την Εκκλησία είναι προφανής: έχει να κάνει με το περιεχόμενο της παραβολής του ευαγγελικού αναγνώσματος της ημέρας. Ο Σπορέας είναι ο Χριστός, η γη είμαστε ‘μεις. Εμείς αγκάθια, εμείς οι πέτρες, εμείς η γης η λιπασμένη. Μόνο που ο Χριστός σ’ αυτή την παραβολή κάνει και κάτι άλλο. Εξηγεί ο ίδιος την παραβολή: διδαχή κι εξήγηση! Μία αιτία λοιπόν παραπάνω για να ξεκινούν οι συνάξεις σήμερα των παιδιών. Λέει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός ότι πρώτο διακόνημα του ιερέα είναι να διδάσκει το λαό τι να πιστεύει κι έπειτα πως να προσεύχεται. O ιερέας δεν πράττει από μόνος του!

Λαμβάνει τροφή από τα χέρια του ίδιου του Χριστού και την τροφή αυτή την μεταφέρει στον λαό από τον οποίο προέρχεται. Δεν είναι εκπρόσωπος του Θεού στο λαό, αλλά του λαού στο Θεό. Δάσκαλός και τροφοδότης είν’ ο Χριστός: “καταξίωσον τῇ κραταιᾷ σου χειρὶ μεταδοῦναι ἡμῖν τοῦ ἀχράντου σώματός σου καὶ τοῦ τιμίου αἵματος, καὶ δι᾿ ἡμῶν παντὶ τῷ λαῷ”, λέμε στη Θ. Λειτουργία.


Να μεταφέρουμε Σώμα και Αίμα. Δεν ταξιδεύουμε κάποιαν αόριστη διδασκαλία. Δεν είμαστε δάσκαλοι κοσμικοί κι ούτε θέλουμε να συνεισφέρουμε ώστε ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος. Αν γίνεται καλύτερος ή αν προσπαθούμε γι’ αυτό, είναι γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Σίγουρα, καλύτερος θα γίνει αφού βγήκαν οι εργάτες στη σπορά: Μαράν Αθά! Έρχεται ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός τη σπορά μας να θερίσει. Βλέπεις ακόμα στις περιπτώσεις των δασκαλοπαπάδων της ρωμαίικης παράδοσης: διδάσκουν με λιβανισμένο λόγο, στυλωμένο στο νυν και αεί της Ακολουθίας. Είναι διαφορετικό να διδάσκει κανείς την γνώση των ανθρώπων και να ξέρει ότι απλώς “βασιλεύει καί οὐκ αἰωνίζει”. Να ξέρει ότι θα της έλθει το τέλος, ότι οδηγεί, με τη σειρά της, στα Έσχατα, μα το ταξίδι προς αυτά σημαίνει και την λήξη της. Στ᾽ αλήθεια, η Βασιλεία των Ουρανών είναι ο επιτάφιος της γνώσης του κόσμου.

Αγχώνονται σήμερα οι γονείς να προσφέρουν στα παιδιά αυτή και μόνο την γνώση που κάποτε θα τελειώσει. Να έχουν εφόδια, για την αγορά εργασίας. Μόνιμο άγχος, η αποκατάσταση. Και πλάι σ’ αυτό ένα άλλο άγχος, να πετύχουν τα παιδιά μας ό, τι δεν καταφέραμε εμείς. Δε σκεφτόμαστε ότι η γνώση του κόσμου είναι σύντροφος για την Βασιλεία κι όχι της ζωής αυτοσκοπός. Τρέχουμε τα παιδιά μας, εδώ κι εκεί. Τα βλέπουμε να μεγαλώνουν κι αντιδρούμε, κάποια στιγμή, ότι έχασαν το δρόμο τους, όταν δεν μας ακολουθούν πλέον στην εκκλησία την Κυριακή. Οι μεγαλύτεροι θα κρίνουν τα παιδιά και θα τους καταλογίσουν ότι είναι άγονη γη, ότι “πάνε από το κακό στο χειρότερο”. Αν πάνε, είναι γιατί εμείς τα οδηγήσαμε. Τους δίνουμε πολύ και συμπιεσμένη γνώση που κάποτε τελειώνει. Τα ερωτηματικά τους, θα μένουν αναπάντητα. Τα παιδιά μας, στο Θεό δόξα, δε ξέχασαν ν’ αναζητούν ακόμη.

Η παραβολή του Σπορέα είναι το καλύτερο παράδειγμα κατήχησης. Με πόση αγάπη εξηγεί ο Χριστός; Ας Τον μιμηθούμε γιατί Αυτός φάνηκε συνεπής στην παιδαγωγική του. Συμφώνησε η διδαχή με την πράξη κι από Αγάπη, ο Σπορέας, έδωσε Σταυρό. Σταυρό περιμένουν να δούνε από ‘μας τα παιδιά μας. Η εξήγηση είναι η ζωή μας. Άλλωστε, πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα… Και τα ξέρουν όλα γιατί η αλήθεια τους παραμένει ακόμα ανόθευτη.

Καλή κατηχητική χρονιά!

Ιάσων Ιερομ.