Π. Βασίλειος Γοντικάκης: Η μελέτη του θανάτου είναι μελέτη ζωής.

Και περνά ο χρόνος, για να έλθει η ώρα. Και η τελική ώρα είναι τόσο φρικτή, που θα θέλαμε πάση θυσία να την παρακάμψωμε, να την αποφύγομε. Όμως δεν γίνεται διαφορετικά, εάν δεν πιούμε το πικρό ποτήριο του θανάτου. 

Η μελέτη του θανάτου είναι μελέτη ζωής. Αυτό που αναπόφευκτα βλέπουμε μπροστά μας να πλησιάζει είναι ο θάνατος. Αυτό που υπάρχει μέσα μας είναι η δίψα της αιώνιας ζωής.
Και επειδή αγάπησες το δρόμο αυτής της ζωής και ασκήσεως, προχωρείς. Αρχίζεις να θάπτεσαι, να ζεις τη νέκρωση και να τρέφεσαι από ζωή ανώλεθρο, από χαρά που δεν παρέρχεται…

"Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν..."

"Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν..."

Στην καρδιά είναι η θέληση, στην καρδιά είναι η αγάπη, στην καρδιά είναι η κατανόηση, στην καρδιά είναι το πρόσωπο της Παναγίας και Θείας Τριάδος.

Η καρδιά είναι ο οίκος του Πατρός, τό ιερό του Υιού και το εργαστήριο του Αγίου Πνεύματος.

Ο Θεός θέλει την καρδιά: «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. κγ' 26).

Ὁδηγός γιά τήν πνευματική ζωή

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΧΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΙΤΗΜΑ
ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

«Γιατί συνιστούν οί Άγιοι Πατέρες να λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με" και όχι "ελέησον ημάς", όπου το "ημάς" συμπεριλαμβάνει και τους άλλους; Δεν είναι εγωιστικό να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τους συνανθρώπους μας;»

Περί σιωπής, π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Περί σιωπής

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Υπάρχει σιωπή που αφουγκράζεται τον ουρανό, που ακούει την καρδιά των ανθρώπων, που ετοιμάζεται να εκφέρει λόγο ζωής.

Όπως και σιωπή που «σπάζει κόκκαλα», που αρνείται την κοινωνία, που εδραιώνει την απόσταση.

Είναι και η σιωπή του Θεού μπροστά στην κλήση του ανθρώπου για συμπαράσταση. Όμοια με του γιατρού που αναμένει τη θεραπεία μετά τη δυσκολία της αγωγής. Και ας εκλαμβάνεται ως αδιαφορία.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 30-10-2016 (Ε' Λουκά)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ   Προς Κορινθίους Β΄ (ια΄ 31 – ιβ΄ 9)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι.

Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.

28η Οκτωβρίου: Το έπος του 1940

Από τον Υπτγο ε.α.Αλέξανδρο Μ. Τρομπούκη
καθηγητή της Σχολής Μετεκπαίδευσης της ΕΛ. ΑΣ στη Βέροια

Στο θρίαμβο της Ελλάδας του 1940 θα αναφερθώ για να επισημάνω για μια ακόμη φορά κάποια γεγονότα μεγαλείου της φυλής μας, όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων αξιών χωρίς υπολογισμούς θυσιών.

Να θυμάσαι πάντοτε...

Να θυμάσαι πάντοτε,

ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού. Και Εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται και το βράδυ.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Ο Αντωνάκης

Ο Αντωνάκης

Ο δρόμος ήταν γεμάτος παιχνιδάδικα. Το παιδί που κρατούσε ο πατέρας από το χέρι τσίριζε αδιάκοπα, παρ’ όλο που μόλις πριν λίγο του είχε αγοράσει παιχνίδι. Φαίνεται πως ήθελε και κάτι άλλο. Κι έκλαιγε και τσίριζε και τράβαγε τον πατέρα του προς τα κει που ήθελε αυτό. Εκείνος, διατηρώντας την ψυχραιμία του, ψιθύριζε σιγανά και ευγενικά:

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας ο Μυροβλύτης εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου

Νεανική ηλικία – Υπατικό αξίωμα
Ο Άγιος ήλθε στον κόσμο γύρω στο 280 μ.Χ. στην Μεγάλη Θεσσαλονίκη από γονείς επισήμους, οι οποίοι κατάγονταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες των Μακεδόνων.
Η σημαντικότατη τότε πόλη της Θεσσαλονίκης βρισκόταν ακόμη στο σκότος της ειδωλολατρίας. Είχε δεχθεί στο εύφορο έδαφος της τον σπόρο του Ευαγγελικού Κηρύγματος από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, περίμενε όμως να στείλει ο Θεός την μεγαλειώδη μορφή του διδασκάλου και μάρτυρος Του Δημητρίου, για να καρποφορήσει όχι πλέον
«εν τριάκοντα», αλλά «εν εκατόν» (Μάρκ. δ' 8), και να ετοιμαστεί για να αναδειχθεί σε λίγο «η πρώτη μετά την πρώτη», την Κωνσταντινούπολη.

Ποιὰ ἡ διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν

Ἐξ ἐπόψεως τῆς Παραδόσεως δὲν εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα ἡ μοντέρνα Ὀρθοδοξία μὲ τὴν παραδοσιακὴ Ὀρθοδοξία. Ὑπάρχει βέβαια κάτι τὸ κοινό, ἡ Ἁγία Γραφή· αὐτὴ ὅμως εἶναι μέρος τῆς Παραδόσεως. Τὸ πρόβλημα ὅμως εἶναι ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία τῆς Παραδόσεως· ποιὸς εἶναι ὁ πυρήνας τῆς Παραδόσεως. Αὐτὸν θὰ τὸν βρῆ κανείς, ἂν προσέγγιση τὸ θέμα, ὅπως θὰ ἔκανε σὲ μιὰ ὁποιαδήποτε θετικὴ ἐπιστήμη.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της εορτής του Αγίου Δημητρίου

Προς Τιμόθεον Β΄ (β΄1-10)

Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

«Ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς»

Ὁ ἄνθρωπος, γιά νά διατηρήσει τήν ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν᾿ ἀποφεύγει ὅλα ἐκείνα τά κακά πού τρέφουν τά πάθη, νά κόψει δηλαδή τίς αἰτίες τῶν παθῶν.

Πρέπει ἀκόμη μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, νά διώχνει τούς ρυπαρούς καί βρωμερούς λογισμούς πού τόν μολύνουν. Τό κακό βέβαια δέν θά ὑποχωρήσει. Ἀλλά καί ἐμεῖς δέν πρέπει νά ὑποχωροῦμε γιατί ἔχουμε μαζί μας τόν Παντοδύναμο Θεό. Ποιά δύναμη ἔχει ὁ σατανᾶς μπροστά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ; Κι αὐτή πού ἔχει, τοὺ τήν παραχωρεῖ ὁ Θεός, μόνο γιά νά μᾶς δοκιμάζει. Ὅταν ἀγωνίζεται κανείς γιά τήν καθαρότητα τῆς ψυχής του, δέν πρέπει νά σκέφτεται τί θά ποῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά τί θά πεῖ ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κριτήρια διαφορετικά ἀπό τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ.

«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

........

Ὁ νοῦς, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι “φερέοικος”. Μοιάζει σάν τό σαλιγκάρι, πού βγαίνει μέν λίγο ἔξω, ἀλλά ἐπιστρέφει ξανά στόν ἑαυτό του, στό καβούκι του. Ἔτσι λοιπόν θά πρέπει νά γίνεται καί μέ τόν νοῦ. Βγαίνει λίγο ἔξω, ἀλλά τό περισσότερο θά πρέπει νά ζῆ μέσα.

Βέβαια, ὁ Θεός ἔπλασε τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου νά κινῆται πάντοτε. Ἀλλά νά κινῆται πρός συνάντησι τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου του, ὥστε νά συνομιλῆ μαζί Του καί ν᾿ ἀπολαμβάνη τά ἀγαθά τοῦ Παραδείσου. Μέ τήν πτῶσι ὅμως τῶν πρωτοπλάστων Ἀδάμ καί Εὔας καί τήν ἐκδίωξί τους ἀπό τόν παράδεισο, ὁ νοῦς ἔχασε τόν προσανατολισμό του καί ἀπό τότε, ὅλοι οἱ ἀπόγονοί τους ψάχνουμε νά βροῦμε τόν χαμένο μας παράδεισο, τή χαμένη μας οὐράνια πατρίδα. Γι᾿ αὐτό καί ὁ νοῦς τρέχει πότε ἐδῶ καί πότε ἐκεῖ.

Γιά τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν ὀκνηρία

Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα

 Παραπονιέσαι ὅτι σέ βασανίζει μιά ἀκατανίκητη ὀκνηρία. Αὐτός ὁ πειρασμός συχνά μαστίζει ἐκείνους πού ἀναλαμβάνουν τόν πνευματικό ἀγώνα. 

Γιά τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν ὀκνηρία οἱ Πατέρες συνιστοῦν νά καλλιεργήσουμε μέσα μας τή μνήμη τοῦ θανάτου καί τῆς Κρίσεως, μέ τά δύο ἐνδεχόμενά της: τήν αἰωνια κόλαση ἤ τήν αἰώνια μακαριότητα. 
Οἱ Πατέρες λένε πώς ὅταν ἡ μνήμη τοῦ θανάτου συζευχθεῖ μέ τή βαθιά ταπείνωση, ἑλκύει ἐπάνω μας τή χάρη τοῦ Θεοῦ τόσο πλούσια, ὥστε ἐλευθερωνόμαστε ἐντελῶς ἀπό τήν ὀκνηρία......

 

Και Αμαρτωλοί και Χριστιανοί;

Τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Ἀρχιμανδρίτoυ Δαμασκηνοῦ Λιονάκη

Ὀρθή πίστη καί ὀρθή πράξη εἶναι τά δυό φτερά, πού τήν ψυχή μας ὑψώνουν ἀπό τή γῆ στόν Οὐρανό. Εἶναι τά δυό κουπιά, πού τή βαρκούλα τῆς ζωῆς μας κατευθύνουν, μέσα ἀπό τό φουρτουνιασμένο πέλαγος τῆς καθημερινότητας, στό γαλήνιο καί ἀσφαλές λιμάνι τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ!

Μποροῦμε νά Προσευχόμαστε μόνο στό σπίτι μας;

Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Καθηγούμενου της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου

 

Δεν μπορούμε να προσευχόμαστε μόνο στο σπίτι μας; Γιατί μόνο η Εκκλησία είναι ο χώρος της θεώσεως του ανθρώπου; 

Όσοι θέλουν να ενωθούν με τον Χριστό και διά του Ιησού Χριστού με τον Θεό Πατέρα γνωρίζουν... 

ότι αυτή η ένωσις γίνεται στο σώμα του Χριστού, που είναι η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Ένωσις όχι βέβαια με την Θεία ουσία, αλλά με την θεωμένη ανθρώπινη φύσι του Χριστού. Η ένωσις όμως αυτή με τον Χριστό δεν είναι εξωτερική, ούτε απλώς ηθική.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 23-10-2016 (ΣΤ' Λουκά)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ   Προς Γαλάτας (α΄ 11-19)

Αδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ' ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων.

Ἐξομολόγηση μέ καρδιά συντετριμμένη

Ένας ευλαβής μοναχός, απ’ το Βουνό του Ολύμπου, λεγόμενος Σωφρόνιος, ήρθε και μου διηγήθηκε κάποιο συμβάν, όμοιο μ’ εκείνο που είναι γραμμένο στο ιερό βιβλίο της Κλίμακος. Μας αφηγήθηκε δηλαδή, ότι στον Όλυμπο υπήρχε κάποιος Γέροντας πολύ ενάρετος, πραγματικά θεοφόρος, στον οποίο σύχναζαν πολλοί αδελφοί μοναχοί, για ν’ ακούσουν απ’ το άγιο στόμα του λόγους ψυχικής σωτηρίας.

Καθώς, λοιπόν, καθόταν οι αδελφοί και άκουγαν τον άγιο Γέροντα να τους ομιλεί πάνω σε θέματα ψυχωφελή, ήρθε και κάποιος λαϊκός, έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και στάθηκε παράμερα. Όταν ο Γέροντας τον παρατήρησε προσεχτικά και τον ρώτησε για ποιό λόγο ήρθε κοντά του, εκείνος απάντησε:

-΄Ηρθα να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου στην αγιωσύνη σου, άγιε Γέροντα. Ο Γέροντας τον ξαναρωτά:

-Θέλεις να τα εξομολογηθείς ιδιαιτέρως, τέκνον μου, στην μετριότητα μου, ή μπροστά σε όλους τους αδελφούς;

-Αν εσύ το θέλεις, τίμιε πάτερ, δεν διστάζω να εξομολογηθώ τα κρίματά μου μπροστά σε όλους τους αδελφούς.

-Τότε, του λέγει ο Γέροντας, λέγε, τέκνο μου, χωρίς να ντρέπεσαι καθόλου.

Χρειάζεται προετοιμασία

Μερικοί τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό παίρνουν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί τό τρῶνε. Ἀλλά δέν χορταίνουν. Γιατί, ὅσο τό μυστήριο αὐτό τό παίρνουν μόνο μέ τό στόμα, ποτέ δέν θά γεμίζουν μέ τήν χάρη του. Θά μένουν ἀπό τήν πλευρά αὐτή, πεινασμένοι. Ἐπειδή, καί πρίν προσέλθουν, αἰσθάνονταν χορτᾶτοι.

Τό νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα δέν σημαίνει μόνο νά διαβάζουμε τίς εὐχές...

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Το να προσευχόμαστε αδιάκοπα δεν σημαίνει μόνο να διαβάζουμε τις ευχές, να κάνουμε γονυκλισίες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να προσευχόμαστε αδιάκοπα μπορούμε πάντα και οπού και να βρισκόμαστε.

Το μόνο πού χρειαζόμαστε είναι να έχει ή καρδιά μας διάθεση για προσευχή.

Συγχωρώ σημαίνει... αρνούμαι να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου με μίσος

Κάποτε κάλεσαν μια γυναίκα στη Φλόριντα να μιλήσει για την προσωπική της ιστορία.
Τη γυναίκα αυτή τη βίασαν, την πυροβόλησαν στο κεφάλι, την ακρωτηρίασαν βάναυσα και την άφησαν να πεθάνει. Κατά περίεργο τρόπο η γυναίκα αυτή άντεξε το μαρτύριο και επιβίωσε.
Η πληγή στο κεφάλι της προκάλεσε μόνιμη τύφλωση! Η δημοσιογράφος που ανέλαβε να την παρουσιάσει περιέγραψε την πίκρα που έπρεπε να νιώθει αυτή η γυναίκα όπως και τις ανεπούλωτες πληγές που θα τη συνόδευαν στην υπόλοιπη ζωή της.

Ζηλεύεις ... Διότι δέν ἔχεις ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό σου

[…] Γιατί ζηλεύεις; Διότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Αν έχεις ισχυρό χαρακτήρα ή κυρίως αν έχεις τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα αισθάνεσαι όλους τους γύρω σου σαν τη μεγαλύτερη χαρά. Ο άντρας για τη γυναίκα είναι ο ηγέτης και η γυναίκα για τον άντρα η ζωή. Και οι δυο θα πρέπει να δίνουν ο ένας στον άλλο όλο και μεγαλύτερη χαρά. Η ζήλεια όμως καταστρέφει αυτή τη σχέση.

Πολλές φορές η υπερβολική αγάπη οδηγεί στην ζήλεια. Μα τούτο είναι μια λανθασμένη αγάπη… Είναι ένα πάθος που σε οδηγεί να μην έχεις ραχάτι (ησυχία). Και σημεία να έχεις, να μη ζηλεύεις. Τι γίνεται όταν ζηλεύεις; Γίνεται χειρότερος ο πειρασμός και προσπαθεί ν’ ανοίξει μάζες για να βασανίζει τους συζύγους. Όταν πάψεις να ζηλεύεις, ούτε ο άντρας σου θα κακώσει περισσότερο.

Τότε βέβαια ο διάβολος θα σας πολεμά συνεχώς, θα σας εναντιώνεται, αλλά εσύ να παρακαλείς τον Θεό και να βιάζεις τον εαυτό σου, να σφίγγεις τον γρόνθο σου και θα νικάς με τη βοήθεια του Θεού. Αυτή η ισχυρή μάχη, γεννά στην ψυχή την πνευματική προσωπικότητα. Τότε ισχυροποιείται ο νους και η καρδιά του ανθρώπου.

Ο ύπνος δυναμώνει τη μνήμη μας

Πολλά είναι τα ερωτήματα και τα πειράματα που έχουν πραγματοποιήσει οι επιστήμονες για τον ύπνο, τη σημασία των ονείρων και τον ρόλο που αυτά διαδραματίζουν.

Μια νέα και άκρως ενδιαφέρουσα μελέτη διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου οι εμπειρίες που μας είναι περισσότερο προσφιλείς αποθηκεύονται καλύτερα στη μακροπρόθεσμη μνήμη.

"ΣΤΑ ΑΚΡΑ" με τη Βίκυ Φλέσσα· «Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός»

 "ΣΤΑ ΑΚΡΑ" με τη Βίκυ Φλέσσα·

«Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός» 

(κάνε κλίκ να δεις την εκπομπή)

• Ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός, ψυχίατρος παίδων και εφήβων, έρχεται «Στα άκρα» με τη Βίκυ Φλέσσα και απαντάει -μεταξύ άλλων- και σ' αυτά τα ερωτήματα, εγκαινιάζοντας το νέο κύκλο εκπομπών για τη φετινή τηλεοπτική περίοδο.

Η Αγάπη διατηρείται με το πνεύμα της θυσίας

Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι.

Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία.

Ποια η δική μου συμμετοχή στην πορεία του κόσμου; - Άρθρο του πατρός Γεωργίου Σχοινά

Κάποτε, ως φοιτητής της Νομικής, περιδιαβαίνοντας τους διαδρόμους της σχολής, είχα διαβάσει ένα σύνθημα που έμελλε να τυπωθεί στο μυαλό μου και να το θυμηθώ  σε πολλές περιστάσεις της ζωής μου. Έλεγε το σύνθημα  τα εξής, "ΑΝΤΙ  ΝΑ  ΚΑΤΑΡΙΕΣΑΙ  ΤΟ  ΣΚΟΤΑΔΙ  ΑΝΑΨΕ  ΕΝΑ  ΚΕΡΙ".

Καὶ ἡ ἀγάπη χρειάζεται διάκριση

– Γέροντα, ὁ Ἀββᾶς Ποιμὴν λέει: «Μάθε τί θέλει ὁ ἀδελφὸς καὶ ἀνάπαυσέ τον».

Τί θέλει νὰ πῆ ἀκριβῶς;
– Ἐννοεῖ νὰ μάθης τί ἀνάγκη ἔχει ὁ ἀδελφός σου, ὁ πλησίον σου, καὶ ἀνάλογα νὰ τὸν ἀναπαύσης, μὲ τὴν καλὴ ἔννοια. Γιατὶ καὶ ἡ ἀγάπη χρειάζεται διάκριση. Ἂν κάποιος λ.χ. εἶναι γαστρίμαργος, δὲν πρέπει νὰ τοῦ δίνης συνέχεια νόστιμα φαγητά, γιατὶ αὐτὸ θὰ τὸν βλάψη.
Θὰ κάνης νόστιμο φαγητὸ γιὰ ἕναν ποὺ ἔχει ἀνορεξία, γιὰ νὰ μπορέση νὰ τὸ φάη. Ἤ, ἂν κάποιος ἔχη ζάχαρο καὶ τοῦ δίνης γλυκά, ἀγάπη εἶναι αὐτή;

Η φιλαυτία, του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο άνθρωπος που υποφέρει από φιλαυτία συνήθως ταυτίζεται με τον εγωιστή. O εγωιστής δεν έχει την πραγματική εικόνα της κατάστασής του. Το μεγαλύτερο μέρος του «εγώ» του είναι φανταστικό, ενώ η ναρκισσιστική αυτο- εικόνα του συνεχώς διαφοροποιείται. Ζητάει συνεχώς την επιβεβαίωση των άλλων, τα θελήματά του τα κάνει δικαίωμα, ενώ παραβλέπει τα σφάλματά του. Πονάει από τον εγωισμό του, ντρέπεται, φοβάται, αγχώνεται και φυσικά είναι πολύ εύκολο και να τον κοροϊδεύεις ακόμα, αρκεί να τον κολακεύεις και να του φουσκώνεις το εγώ του.

Ταπεινοφροσύνη αληθινή και ταπεινοφροσύνη ψεύτικη (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

“Κανείς ας μη σας κατακρίνει, δείχνοντας δήθεν ταπεινοφροσύνη”, λέει ο άγιος απόστολος Παύλος. Αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η οικείωση του φρονήματος του Χριστού, “ο οποίος, αν και ήταν Θεός, …τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού”. Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η διάκριση, που αποτελεί δώρο Θεού, ενέργεια της θείας χάριτος στον νου και την καρδιά του ανθρώπου.

Μέγας ο κίνδυνος των Χριστιανών που καταφεύγουν στους μάγους (Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης)

Σήμερα η κοινωνία μας πάσχει πνευματικά. Η κυριότερη αιτία είναι η απομάκρυνσή μας από τον Θεό. Μπορεί να ονομαζόμαστε χριστιανοί, αλλά στην ουσία ν’ απέχουμε πολύ από τη ζωή που πρέπει να κάνει ένας πραγματικός χριστιανός. Γι’ αυτό και ο Κύριος παραχωρεί μερικές φορές στη ζωή μας παιδαγωγικές τιμωρίες, ώστε ο λίγος πόνος απ’ αυτές να μας βοηθά να συνερχόμαστε πνευματικά. Έτσι έκανε και στην Παλαιά Διαθήκη, στον Ισραήλ. Όταν αυτός ολιγοπιστούσε και απομακρυνόταν από τον Θεό και ειδωλολατρούσε, ο Θεός έπαιρνε τη χάρη του. Όταν όμως ο Ισραήλ ερχόταν σε συναίσθηση και μετανοούσε, ο Κύριος, βλέποντας τη μετάνοιά του, τον συγχωρούσε.

“Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού…”

… Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου -είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ό Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήσει μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;».

Nα διατηρήσεις την ειρήνη της ψυχής σου

«Αν θέλεις να διατηρήσεις την ειρήνη της ψυχής σου,

να αποφεύγεις με κάθε τρόπο

να κρίνεις τους άλλους.

Με το να μην κρίνεις τους άλλους και να μένεις εν σιωπή,

περιφρουρείς την ειρήνη.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση,

δέχεται θείες αποκαλύψεις».

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Πώς να κρυφτείς απ᾽ τα παιδιά;

Την Κυριακή του Σπορέα ξεκίνησε η νέα κατηχητική χρόνια. Ο λόγος για την επιλογή αυτής της Κυριακής από την Εκκλησία είναι προφανής: έχει να κάνει με το περιεχόμενο της παραβολής του ευαγγελικού αναγνώσματος της ημέρας. Ο Σπορέας είναι ο Χριστός, η γη είμαστε ‘μεις. Εμείς αγκάθια, εμείς οι πέτρες, εμείς η γης η λιπασμένη. Μόνο που ο Χριστός σ’ αυτή την παραβολή κάνει και κάτι άλλο. Εξηγεί ο ίδιος την παραβολή: διδαχή κι εξήγηση! Μία αιτία λοιπόν παραπάνω για να ξεκινούν οι συνάξεις σήμερα των παιδιών. Λέει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός ότι πρώτο διακόνημα του ιερέα είναι να διδάσκει το λαό τι να πιστεύει κι έπειτα πως να προσεύχεται. O ιερέας δεν πράττει από μόνος του!

Ἐν μέσω κρίσης... Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας;

Διατελοῦμεν ἐν μέσω κρίσης! Ἐκεί πού πρὸς στιγμὴν μένουμε ἐνεοὶ καὶ ἀποσβολωμένοι. Ἐκεί πού κόβουμε ταχύτητα, χαμηλώνουμε τοὺς τόνους καὶ ρωτᾶμε: Γιατί; 

Πῶς ἔγινε καὶ φτάσαμε στοῦ γκρεμοῦ τὸ χεῖλος; Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴ στραβοτημονιά; 
Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὸ ἀτύχημα; Ποιὸς θὰ χρεωθεῖ τὴν ἐθνικὴ συμφορά; 

Κοιτᾶς καὶ λές: Ποῦ εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας; Ποῦ εἶναι οἱ Ἕλληνες; 

Ποῦ μᾶς πούλησαν; Ποιοὶ μᾶς ἀγόρασαν; 

Ποιοὶ θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὴν ἀγοραπωλησία;

 Χιλιάδες ἀπελπισμένες κραυγὲς σὰ σεισμικὲς δονήσεις… 

Διατελοῦμε ἐν μέσω κρίσης, βιώνοντας ἕνα σκληρὸ παιχνίδι, πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας καὶ πάντα σὲ βάρος μας. Εἰσπράττουμε τὴν προδοσία σὰ γεύση ἀπὸ χῶμα, σὰν ὀργὴ καὶ σὰν ἀπελπιστικὴ διαπίστωση: βρισκόμαστε ὑπὸ ζυγόν!

Καὶ ὁ πόνος τοῦ ζυγοῦ εἶναι τόσο δυνατὸς ὥστε ἄλλος γρήγορα καὶ ἄλλος ἀργὰ ξυπνᾶμε! Ξυπνᾶμε σὰν ἀπὸ βαρὺ ὕπνο. Μᾶς ξυπνάει ὁ ἥλιος τῆς νύχτας…Τὸ φῶς ποὺ γεννιέται ἀμέσως μετὰ ἀπ’ τὸ πυκνότερο σκοτάδι. 

Μᾶς ξυπνάει καὶ βλέπουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἄμοιροί της τύχης μας, πὼς σαφῶς ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας τὴ δική του εὐθύνη. Ἔχουμε κι ἐμεῖς, ὁ καθένας τὸ δικό του μερίδιο στὴ συμφορά.

Καὶ φωτίζεται ὁ νοῦς μας καὶ μᾶς γίνεται ὁρατὸ πὼς δὲν φταίνει μόνον οἱ ἐχθροὶ ποὺ μπῆκαν ἀπ’ τὴν κερκόπορτα. Φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ ἀπαξιώσαμε τὴν κερκόπορτα καὶ….

ἐν γνώσει μας τὴν ἀφήσαμε ἀφύλαχτη.

Φταῖμε ὅλοι… καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Πολιτείας καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ λαός. Διαπράξαμε ὅλοι τὸ ἴδιο λάθος τῆς ὕβρης: Καταργήσαμε τὸν Θεό!

Εἴτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε εἴτε δὲ θέλουμε, ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας…, πού στὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔβαλε τὶς στοές, ποὺ ἀντικατέστησε τὸν γάμο μὲ συμβολαιογραφικὴ πράξη, ποὺ ἀντικατέστησε τὴ μάνα μὲ τὴν τηλεόραση, ποὺ ἀντικατέστησε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ σκυλιά.

Ἀπὸ κεῖ μπῆκαν οἱ ἐχθροί: 

ἀπὸ τὴν κερκόπορτα τῆς ὑπεροψίας μας, πού ἀντικατέστησε τὸν Πνευματικὸ μὲ τὰ μέντιουμ, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν Λειτουργία μὲ κολυμβητήρια, φροντιστήρια καὶ ἐκδρομές,

Ποὺ ἀντικατέστησε τὴν προσευχὴ μὲ γιόγκα, τὴ νηστεία μὲ δίαιτες, καὶ τὸν Χριστὸ μὲ τὸν χρυσό…

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ὀδυνηρὴ δὲν εἶναι ποὺ ἀδείασαν τὰ ταμεῖα μας. Εἶναι ποὺ ἀδείασε ἡ ψυχή μας! Ἀδείασαν τὰ σπίτια μας. Ξεκρεμάσαμε τὶς εἰκόνες, σβήσαμε τὸ καντήλι κι ἀνοίξαμε τὶς πόρτες. Τώρα μπορεῖ ἐλεύθερα νὰ μπαινοβγαίνει ὅποιο θέλει, ὅ,τι ὥρα θέλει γιὰ ὅποια σχέση θέλει.

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν ποὺ δὲν ἀφήσαμε νὰ γεννηθοῦν!… καὶ τὸ κλάμα τῶν παιδιῶν ποὺ ἐγκαταλείψαμε.

Ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι ποὺ γεμίσαμε παιδιὰ ποὺ δὲν ἔχουν κατὰ ποὺ νὰ κοιτάξουν. Γεμίσαμε παιδιὰ-τορπίλες! Ἕτοιμα νὰ ἐκραγοῦν. Παιδιὰ γνωστῆς ἢ ἀγνώστου πατρότητας ποὺ δὲν τὰ θέλει κανείς, παρὰ μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ τὰ ἐμπορευτοῦν. Ἀδελφοί μου, γεμίσαμε ἐμπόρους ποῦ μαζεύουν ἀργύρια τριάκοντα, ἀλίμονο γιὰ νὰ ἀγοράσουν τὸν ἀγρὸ τοῦ Κεραμέως;

Κρύο… Τόσο πολὺ κρύο… Κι αὐτὴ ἡ κρίση… ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνή μας μαζεύει ἀπ’ τοὺς δρόμους καὶ γυρίζουμε μέσα μας. Ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει νὰ πάλλεται ἡ καρδιά μας ἡ πέτρινη καὶ νὰ δίνει ξανὰ σημεῖα ζωῆς, ζωῆς ἄλλης, ζωῆς ἀληθινῆς. Ἐκεῖ ποὺ δυναμώνει λίγο-λίγο ἡ φωνὴ τῆς χαμένης συνείδησης κι ἀρχίζεις νὰ διακρίνεις ἀνάμεσα στὶς χιλιάδες φωνὲς τὴ φωνὴ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Κι ἀρχίζει ἡ ψυχή μας νὰ ψάχνει τρόπους ἀποκατάστασης: ποιὰ “αὐθαίρετα” νὰ γκρεμίσουμε καὶ ποιὰ “νόμιμα” νὰ ξαναχτίσουμε…

Ἀρχίζει ἡ ψυχή μας καὶ διψάει τὴν ἄφεση.
  
Ἀφήνει τὶς χῶρες τῶν ἀλλοφύλων, 
τὶς ἀλλότριες συμπεριφορὲς...

καὶ ξαναπαίρνει ἡ πολύπαθη ψυχή μας  

τούς πατροπαράδοτους δρόμους… 

γιὰ τὸ πετραχήλι τὸ ἅγιο γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἐπώδυνη εἶναι καὶ σωτήρια καὶ ἰαματική. 

Ἀρχίζεις καὶ νοιάζεσαι καὶ μοιράζεσαι τὸ τριμμένο παλτό σου μ’ αὐτὸν ποὺ κρυώνει! 

Ἀρχίζεις καὶ πονᾶς καὶ συμπονᾶς… 


Καὶ ὁ ἄλλος ἄνθρωπος γίνεται συνάνθρωπος, ὁ κάτοικος συγκάτοικος, ὁ πατριώτης συμπατριώτης, καὶ ὁ ἄλλος Ἕλληνας γίνεται συνέλληνας, ἐγγενὴς καὶ συγγενὴς καὶ ὄμαιμος καὶ ἀδελφός!!
 
Ἀδελφοί μου, ὁμοιοπαθεῖς καὶ συμπένητες, ἡ κρίση ἡ βαθιὰ καὶ ἡ ὀδυνηρὴ εἶναι γι’ αὐτοὺς ἡ ἀσωτία καὶ γι’ ἄλλους ἡ ὑποκρισία. Ἡ στείρα θρησκευτικότητά μας. Ἡ ἠθική μας αὐτάρκεια…. Κανεὶς δὲν κλαίει… Καὶ ἡ κρίση ἐντείνεται καὶ κάνει κρύο, πολὺ κρύο!

Χωρὶς μετάνοια, πῶς νὰ τὸ διαχειριστεῖς; Χωρὶς ἐλπίδα στὸ ἀμέτρητο ἔλεος τοῦ ἀγαπῶντος Θεοῦ, χωρὶς τὴν ἐμπειρία τῆς Παρουσίας Του, πῶς νὰ βγοῦν οἱ χειμῶνες; Πῶς νὰ βγοῦμε ἀπ’ τ’ ἀδιέξοδο χωρὶς θύρα ἐξόδου;

Ἀδελφοί μου, ὁμοιπαθεῖς καὶ συμπένητες, ἡ κρίση ἡ μεγάλη δὲν εἶναι ποὺ δὲν εὐημεροῦμε. Εἶναι ποὺ δὲν μετανοοῦμε. 

Ἡ κρίση ἡ μεγάλη δὲν εἶναι ποὺ ἀλώσαμε τὴν ψυχή μας. Εἶναι ποὺ τὴν παραδώσαμε μόνοι μας. Πρέπει νὰ περάσει καλὰ καὶ γιὰ πάντα στὸν πυρήνα τοῦ εἶναι μας: ἡ κρίση ἡ μεγάλη, ἡ μέγιστη τῶν συμφορῶν, δὲν εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δανείων . Εἶναι ἡ ὀφειλὴ τῶν δακρύων… 

Ἀδελφοί μου, ἔτσι παραγράφονται ὅλα τὰ χρεή: μὲ δάκρυα!

Καὶ θὰ δοῦμε τὴν ἄνοιξη νὰ πετάγεται κάτω ἀπ’ τὰ μάρμαρα.
Καὶ τὰ δένδρα νὰ ἀνθίζουν…

Καὶ θὰ ‘ρθεῖ ἡ Ἀνάσταση!

τῆς Μαρίας Μουρζά
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἐν μέσω κρίσης” τῶν Ἐκδόσεων “Ἄθως”.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Έχω συχνά προβλήματα με τη σύζυγό μου, γιατί δέν με ακούει. Θέλει να έχει και αυτή γνώμη και προβάλλει ως επιχείρημα τον Απόστολο Παύλο που γράφει για την ισότητα που έχει η γυναίκα με τόν άνδρα. Δέν γράφει όμως ο ίδιος Απόστολος ότι ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναικός και η γυναίκα να φοβάται τόν άνδρα και να τόν ακούει;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο Απόστολος Παύλος τα γράφει όλα αυτά, αλλά χρειάζεται προσοχή στην ερμηνεία τών λόγων του. Είναι λάθος να παίρνει ο καθένας από μία διαφορετική φράση του Αποστόλου και να την χρησιμοποιεί ως όπλον εναντίον του άλλου!

Από το προσκύνημα της ενορίας μας στην Παναγία Προυσιώτισσα και στη Μονή Αγάθωνος

Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Τι χρειάζεται να προσέξουν οι σύζυγοι για να ζήσουν ευτυχισμένοι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο Απ. Παύλος στην θεόπνευστη Επιστολή του προς Εφεσίους, περικοπή της οποίας διαβάζεται στην τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου, καθορίζει ως εξής τις
σχέσεις των συζύγων: "Οι άνδρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή του γι αυτήν...Το ίδιο και οι άνδρες οφείλουν να αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγαπούν το ίδιο τους το σώμα. Όποιος αγαπάει τη γυναίκα του αγαπάει τον εαυτό του" (Εφ. 5, 25 & 28).

Η ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Όταν βλέπω κάποιον να κάνει κάτι στραβό, ακόμα και αν αυτό δεν έχει συνέπεια σε μένα, αναστατώνομαι και καταφέρομαι εναντίον του. Μετά το καταλαβαίνω και στενοχωριέμαι, όταν μάλιστα οι άλλοι που έσφαλαν είναι αγαπητά μου πρόσωπα! Πως μπορώ να προλαβαίνω τέτοιες εκδηλώσεις που λυπούν και τους άλλους;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ένα από τα χαρίσματα που έδωσε ο Δημιουργός στον άνθρωπο είναι η κρίση. Να μπορεί να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, δικαίου και αδίκου, αλήθειας και ψεύδους. Αυτή η κρίση λειτουργεί σωστά όταν μένει ανεπηρέαστη από άλλες δυνάμεις. Όπως η μαγνητική βελόνη δείχνει πάντοτε τον Βορρά, αλλά αν επηρεαστεί από κάποιον άλλο μαγνήτη χάνει τον προσανατολισμόν της.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 16-10-2016 (Δ' Λουκά και των Πατέρων της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  Προς Τίτον (γ΄ 8-15)

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.

Η γενιά του ναρκισσισμού

 Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό.

Τὰ μάτια μου ἐπάνω σου

Ἀμέριμνο τὸ μικρὸ παιδὶ μέσα στὸ πάρκο. Τρέχει καὶ παίζει καὶ γελᾶ. Ὅλο εὐτυχία. Γιὰ τὸ παιχνίδι; Γιὰ τὴν ἐλευθερία ποὺ νιώθει; Γιὰ τὴν παρέα μὲ τὰ ἄλλα παιδιά; Γιὰ τὴν ἀμεριμνησία του;Ἀσφαλῶς καὶ γι’ αὐτά. Πιὸ πολὺ ὅμως γιὰ τὸ ἄλλο: Γιὰ τὸ ὅτι ἔχει πίσω του μιὰ γονεϊκὴ παρουσία, τὴ μητέρα, τὸν πατέρα, τέσσερα μάτια ποὺ τὸ ἀκολουθοῦν ὅπου πάει, ποὺ τὸ προστατεύουν μὲ τὸ γλυκὸ ἀγκάλιασμά τους. Δυὸ βλέμματα καρφωμένα ἐπάνω του.Τρέχει καὶ παίζει τὸ παιδί, γελᾶ καὶ χαίρεται. Καὶ κάθε τόσο γυρνᾶ τὸ πρόσωπό του πίσω. Θὰ συναντήσει τὸ βλέμμα τοῦ πατέρα, τῆς μητέρας; Ὡραῖα! Συνεχίζουμε...

Η ΑΔΙΚΙΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Όταν με αδικούν αναστατώνομαι, θλίβομαι και δέν έχω όρεξη να κάνω τίποτε. Πώς μπορώ να αντιμετωπίζω αυτές τίς καταστάσεις πιό ψύχραιμα, ώστε να μη χάνω την ειρήνη της ψυχής μου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο Κύριος και Θεός μας με σαφήνεια μας προειδοποίησε: "Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε" (Ιωάν. 16,33)· και ο Μαθητής Του Ιωάννης γράφει: "ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται" (Α' Ιωάν. 5,19). Εφόσον ζούμε μέσα σε έναν τέτοιον κόσμο, φυσικό είναι να αντιμετωπίζουμε, μεταξύ άλλων θλιβερών, και αδικίες εκ μέρους συνανθρώπων μας, που ο καθένας επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ

Περασμένα μεσάνυχτα. Τα φώτα του σκαρφαλωμένου στην βουνοπλαγιά χωριού έχουν σβήσει. Στο μοναδικό μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού ακούγεται το ελαφρό ροχαλητό των παιδιών που κοιμούνται. Κάποια στιγμή, από ανεξήγητη αιτία το μικρότερο, ο Νικόλας, ξυπνάει και τί βλέπει; Ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται, η μάνα του γονατιστή μπροστά στο Εικονοστάσι, με το αναμμένο καντήλι, προσεύχεται!

Τι είναι οι δαιμονοληψίες;

Σε ανθρώπους, κυρίως, που δεν έχουν σχέση με την Αγία του Χριστού Εκκλησία απαντάται συχνά το φαινόμενο της δαιμονοπληξίας. Δηλαδή οι άνθρωποι κυριεύονται από την εξουσία του διαβόλου, και δεν ενεργούν ελεύθερα όπως οι ίδιοι θέλουν, αλλά όπως το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα τους επιβάλλει! Στο σημείο αυτό πρέπει να διεκρινήσουμε ότι η δαιμονοπληξία πρέπει να διαχωρίζεται από την ασθένεια της επιληψίας ή από ψυχασθένειες, με των οποίων την θεραπεία ασχολούνται οι νευροψυχίατροι.

Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων (Jean Claude Larchet)

Εκδόσεις “Εν πλω”

Ο Θεός δεν είναι αίτιος του πόνου ούτε θέλει οι άνθρωποι να πονάνε. Επίσης ο πόνος δεν είναι η τιμωρία με την οποία ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο για την αμαρτία του. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει ότι ο Θεός έπλασε το σώμα, αλλά όχι την ασθένεια. «Την εσωτερική μεταβολή της φύσης προς το πάθος, τη φθορά και τον θάνατο δεν την δέχθηκε ο άνθρωπος από τον Θεό». Η αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία δηλαδή, είναι η αρχή της φθοράς, του πόνου και του θανάτου. Στην κατάσταση της αρχέγονης δικαιοσύνης, στην προ της πτώσεως εποχή, δεν υπάρχει, ούτε φθορά, ούτε πόνος, ούτε θάνατος, αλλά ζωή και περίσσευμα ζωής και προς αυτή την πραγματικότητα έρχεται ο Θεός με την ενανθρώπισή Του να θεραπεύσει και να οδηγήσει τον άνθρωπο «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

Διάλογος περί προσευχής (Γέροντας Κλεόπας Ηλίε)

– Τι είναι η προσευχή και ποια τα είδη της, κατά τους αγίους Πατέρες;
– Προσευχή είναι η συνομιλία με τον Θεό. Είναι βλαστός της πραότητας και της αοργησίας, είναι καρπός της χαράς και της ευχαριστίας. Κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό, είναι η αποδίωξη της λύπης και της απελπισίας. Είναι η ένωση και συνάφεια του ανθρώπου με τον Θεό και, κατά τους Πατέρες, η δύναμη του κόσμου, η συμφιλίωση με τον Θεό, η μητέρα των δακρύων και η θυγατέρα αυτών. Η προσευχή είναι το κλειδί της βασιλείας των ουρανών και, κατά τον Ρώσο άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο, είναι η ανάβαση του νου και των σκέψεών μας στον Θεό.

Εμπόδια της προσευχής και κατανίκηση τους

Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα. Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα. Όπως αναφέρει και ό γέροντας Σωφρόνιος "ενίοτε ή προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει αποξηραμένη". Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων, τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητά του.

Μποροῦμε νά γίνουμε ἅγιοι σήμερα; Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Πολλές φορές ἀκοῦμε  τούς χριστιανούς νά λένε:

«Ἄν ζούσαμε κι’ ἐμεῖς στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἀξιωνόμασταν νά δοῦμε τό Χριστό, ὅπως Τόν εἶδαν ἐκεῖνοι, θά γινόμασταν ἅγιοι, ὅπως ἔγιναν κι’ αὐτοί». Ὅσοι σκέφτονται ἔτσι, ξεχνοῦν ὅτι Ἐκεῖνος πού μιλοῦσε στόν καιρό τῶν ἀποστόλων, μιλάει καί τώρα. Ἴσως ὅμως καί πάλι νά πεῖ κάποιος: «Μά δέν εἶναι τό ἴδιο πράγμα νά δεῖ κανείς τό Χριστό μέ τά μάτια του, ὅπως Τόν εἶδαν οἱ ἀπόστολοι, καί ν’ ἀκούει μόνο τά λόγια Του ἀπό ἄλλους ἤ νά τά διαβάζει στή Γραφή, ὅπως ἐμεῖς σήμερα».