Ἡ Πρέσβειρα τῶν οὐρανῶν

Ξεχωριστή θέσι κατέχει στήν Ὀρθόδοξο Ἐκ­κλησία ἡ μορφή μιᾶς γυναικός. Ἀνάμεσα σέ μιά στρατιά ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν ξεχωρίζει μιά γυναικεία μορφή. Εἶναι ἡ γυναῖκα αὐτή γιά τήν ὁποία οἱ προφῆται καί οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ μᾶς ὡμίλησαν κατά τρό­πο θαυμαστό. Εἶναι ἡ γυναῖκα πού θά φέρη τήν χαρά στόν κόσμο καί θά ἐπανορθώση τό λάθος τῆς προμήτορος Εὔας. Εἶναι ἡ γυναῖκα πού θά ἑνώση οὐρανό καί γῆ καί θά γίνη ἡ σκάλα, πού θά ἀνεβαίνουν οἱ ἄνθρωποι στόν οὐρανό. Εἶναι ἡ ἄρουρα, πού θά βλαστήση τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς. Εἶναι ἡ βάτος ἡ καιομένη καί μή καταφλεγομένη, πού μέ τήν θεϊκή φωτιά θά ἐξαγνίση τήν μολυσμένη ἀπό τήν Εὔα ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἡ ἁγνή καί ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ. Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἡ γλυκειά μας Παναγία.

Ναί! Ἡ ἁγνή καί ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ μέ τήν ἁγία της ζωή προεκάλεσε τήν προσοχή τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Αὐτήν τήν ἐνάρετο Παρθένο ἐκλέγει καί καθιστᾶ σκεῦος ἐκλογῆς καί δοχεῖον τῆς χάριτος ὁ Θεός καί τήν χρησιμοποιεῖ στό πάνσοφο σχέδιο γιά τήν λύτρωσι καί τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή ἡ Παρθένος θά δεχθῆ στούς κόλπους της καί θά προσφέρη ἀπ’ τό ἁ­γνό παρθενικό της σῶμα τήν ἀνθρώπινη φύσι στόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου.

Αὐτό πού λέμε καί γράφουμε εἶναι ἀ­σύλλη­πτο, ἀκατανόητο καί ἀπό τήν λογική τοῦ ἀνθρώπου ἀνερμήνευτο. Διότι «ὁ ἀχώρητος παντί πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;». Πῶς μιά Παρθένος γίνεται μητέρα, χωρίς νά γνωρίση ἄνδρα; Πῶς μιά μητέρα συνεχίζει καί μετά τήν γέννα της νά παραμένη παρθένος; Πῶς ἕνας Θεός παίρνει μορφή δούλου, μορφή ἀνθρώπου; Θαῦμα μέγα! Τό μέγιστο τῶν θαυμάτων συντελεῖται στήν ζωή τῆς ἁ­γίας αὐτῆς γυναικός. Ἴσως δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο θαῦμα στόν χῶρο τῆς πίστεώς μας ἀπό τήν θεία ἐνανθρώπησι τοῦ Κυρίου μας. Καί στό θαῦμα αὐτό πρωτεύοντα ρόλο παίζει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Στήν ἁγνή Κόρη τῆς Ναζαρέτ δέν προσέβλεψε μόνον ὁ Οὐράνιος Πατήρ. Σ’ αὐτήν τήν ἁγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας προσβλέπουν καί οἱ πιστοί μέ πολύ σεβασμό καί πολλή ἀγάπη. Οἱ πι­στοί αἰσθάνονται τήν μητέρα τοῦ Κυρίου καί δική των μητέρα. Τήν τοποθετοῦν ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων καί τῆς προσφέρουν τήν τιμή καί τήν ἀγάπη πού τῆς ἀνήκει.

Οἱ χριστιανοί γνωρίζουν τήν δύναμι καί τήν παρρησία πού ἔχει ἡ Θεοτόκος πλησίον τοῦ Υἱ­οῦ της καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά τούς πιστούς «πολλά ἰσχύει δέησις μητρός πρός εὐμένειαν δεσπότου». Γιά τούς χριστιανούς ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ πρέσβειρα τῶν οὐρανῶν, πού δέεται ἀκαταπαύστως γιά τούς χειμαζομένους καί πονεμένους ἀν­θρώπους.

Βεβαίως, κατά καιρούς καί διαστήματα ὑπῆρ­ξαν καί ὑπάρχουν καί σήμερα ἄνθρωποι, οἱ ὁ­ποῖοι οὐδένα σεβασμό καί οὐδεμία τιμή ἀποδίδουν στό ἱερό πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ἄλλοι ἀπ’ αὐτούς τήν ἀγνοοῦν ἐν γνώσει τους καί ἄλ­λοι ὁμιλοῦν ὑβριστικῶς καί περιφρονητικῶς γιά τό πρόσωπό της. Ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ αἱρετικοί καί οἱ πλανεμένοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι, ἀνάμεσα σ’ ὅλες τίς αἱρετικές των δοξασίες καί τίς φρικτές βλασφημίες πού ξεστομίζουν, δέν λησμονοῦν νά βεβηλώσουν καί τό ἱερό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὅμως, ὀρθοτομοῦσα τήν ἀλήθειαν, ἐτίμησε καί τιμᾶ ἰδιαιτέρως τό σε­πτό πρόσωπο τῆς «Βασίλισσας τῶν ἀγγέλων». Μετά ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τόν ὁ­ποῖο λατρεύει ὡς Θεό, τοποθετεῖ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Γιά τήν Ἐκκλησία ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἥ­λιος καί ἡ Παναγία ἡ σελήνη. Στίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου ἡ προσευχομένη Ἐκκλησία παραδίδει κάθε αἴτημά της. Δέν ὑπάρχει προσευχή καί αἴ­τημα τῆς προσευχομένης Ἐκκλησίας, πού νά μήν μνημονεύεται τό ὄνομα τῆς Θεοτόκου ὡς μεσίτριας καί πρέσβειρας.

Χωρίς καμμία ἀμφιβολία, ἡ Θεοτόκος κατέχει ξεχωριστή θέσι στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Σέ κά­θε δύσκολη στιγμή ὁ πιστός ρίχνει τά μάτια του στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Σ’ αὐτήν ζητᾶ προστασία, σκέπη καί παρηγοριά.

Βρίσκεται ὁ χριστιανός στό κρεββάτι τοῦ πόνου; Τό ὄνομα τῆς Παναγίας ἐπικαλεῖται. Ναυαγεῖ στήν θάλασσα ὁ πιστός καί παλεύει σκληρά μέ τά μανιασμένα κύματα; Τό ὄνομα τῆς Παναγίας ἐπικαλεῖται. Κινδυνεύει ὁ στρατιώτης στήν θύελλα τοῦ πολέμου; Φθάσε, Παναγιά μου! φωνάζει. Μέ­νει ὀρφανή καί ἀπροστάτευτη ἡ κόρη; Στήν Παναγία ζητᾶ τήν προστασία καί τήν ἀσφάλειά της. Σείεται ἡ καρδιά τοῦ μοναχοῦ στήν ἔρημο ἀπό τούς λυσσαλέους πειρασμούς; Τήν Παναγία ἐπικαλεῖται. Ἀπειλή πολέμου πρό τῶν θυρῶν; Τήν πρεσβεία καί τήν προστασία τῆς Παναγίας ἐπικαλοῦνται ὅλοι οἱ πιστοί.

Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου, Ὁ γλυκασμός τῶν Ἀγγέλων.