Δεν παρακολουθώ, συμμετέχω...

 

Ο Χριστός  "φεύγει" μέσα από την ιστορία χωρίς όμως να μας εγκαταλείπει, υποσχέθηκε ότι μετά από αυτόν θα έρθει κάποιος άλλος και ποιος είναι αυτός; Ο Παράκλητος, το Πανάγιο Πνεύμα το οποίο πλέον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας.
Είμαστε λοιπόν μέλη της Εκκλησίας του Χριστού πνευματικοί απόγονοι αγίων ανθρώπων, κοινωνοί των θείων δωρεών του Θεού, και εν δυνάμη μέτοχοι της χάριτος του Παρακλήτου. Και αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα θα πρέπει να την καταλάβουμε καλά. Ότι δηλαδή η Εκκλησία του Χριστού δεν έχει σκοπό απλά να μας βοηθήσει στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σε αυτήν την ζωή, ή να μας θεραπεύσει θαυματουργικά από αρρώστιες ή να μας λύσει τα άλυτα προβλήματα της καθημερινότητάς μας. Διότι αν είχε μόνο αυτούς τους σκοπούς η Εκκλησία μας τότε δεν θα είχε λόγο ύπαρξης, γιατί όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να μας τα προσφέρουν οι Θρησκείες των ανθρώπων και οι διάφοροι κοινωνικοί φορείς και θεσμοί της πολιτείας. Η Ορθοδοξία όμως δεν είναι μία ακόμα θρησκεία που σαν κριτήριό της έχει την βοήθεια του ανθρώπου. Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι η Εκκλησία του Χριστού που σαν κριτήριο έχει όχι την βοήθεια αλλά την Αλήθεια. Να μεταδώσει την Αλήθεια στους Ανθρώπους και να τους αναστήσει πνευματικά μεταμορφώνοντάς τους σε αγίους και όχι απλά σε ψευτοευτυχισμένους ανθρώπους που η ευτυχία τους εξαρτάται τελικά από τον τραπεζικό τους λογαριασμό.

Η Εκκλησία μας λοιπόν με όλα τα μυστήριά της μας μεταμορφώνει, μας αγιάζει. Η συμμετοχή μας λοιπόν στα μυστήρια της Εκκλησίας είναι το κλειδί θα λέγαμε για αυτήν την προσωπική μας ανάσταση. Η Εκκλησία δεν έρχεται να πάρει απλώς τη θέση της ιατρικής που εξάντλησε όλες της δυνατότητές της. Η Εκκλησία έρχεται για να οδηγήσει τον άνθρωπο, τον πιστό στην Αγάπη, στο Φώς και στην Ζωή του Χριστού δια των μυστηρίων. Όχι λοιπόν άλλη παρακολούθηση των λειτουργικών γεγονότων αλλά συμμετοχή σε αυτά. Τι και αν εγώ θέλω να γίνω ολυμπιονίκης, τι λέτε θα γίνω αν επαναπαύομαι στον καναπέ του σπιτιού μου και παρακολουθώ από εκεί τους ολυμπιακούς αγώνες; Όσες ολυμπιάδες και αν παρακολουθήσω τίποτα δεν με ωφελούν για τον σκοπό μου. Αν λοιπόν δεν σηκωθώ από τον καναπέ του σπιτιού μου και πάω στο γήπεδο και προπονηθώ εγώ ο ίδιος και αγωνιστώ και κοπιάσω δεν πρόκειται ποτέ να έχω την δυνατότητα και εγώ να αγωνιστώ σε μία ολυμπιάδα και αν είμαι καλός τελικά να στεφανωθώ. Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει και σε εμάς στην πνευματική μας ζωή, στην λατρευτική μας ζωή. Παρακολουθούμε ίσως πολύ αλλά συμμετέχουμε λίγο ή και καθόλου. Τι και αν παρακολουθώ τους άλλους να εξομολογούνται τι λέτε θα συγχωρεθούν οι δικές μου αμαρτίες; Όχι. Τι και αν έρχομαι κάθε Κυριακή στην Εκκλησία αλλά αδιαφορώ στο να συμμετέχω και εγώ στο κοινό ποτήριο εις την κοινή τράπεζα, αν δεν κοινωνώ δηλαδή σώμα και αίμα Χριστού και απλά επαναπαύομαι στο να πάρω το αντίδωρο αντί του δώρου! Αλλά αυτό συμβαίνει και σε άλλες πτυχές της πνευματικής μας ζωής.

Παρακολουθούμε τους άλλους να νηστεύουν, να εγκρατεύονται, να ασκούνται, να ταπεινώνονται, να αγαπάνε, να συγχωρούν και εμείς μένουμε απλά θεατές όλων αυτών χωρίς και εμείς να συμμετέχουμε. Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο και να παρακολουθούμε τους άλλους ανθρώπους, άλλους να εγχειρίζονται, άλλους να τους δίδεται μία θεραπευτική αγωγή, άλλους να φεύγουν υγιείς από εκεί και εμείς να μην κάνουμε τίποτα, να μην κάνουμε ένα βήμα παραπάνω να ζητήσουμε και εμείς βοήθεια για την ασθένειά μας αλλά να καθόμαστε εκεί θεατές. Τι λέτε θα θεραπευθούμε έτσι μαγικά αν δεν ζητήσουμε και εμείς βοήθεια, φάρμακο ή ότι άλλο χρειάζεται; Και θα πει κάποιος εγώ δεν είμαι άρρωστος, μα τότε τι πηγαίνεις στο νοσοκομείο δηλαδή τι έρχεσαι στην Εκκλησία ; Όλοι μας αδελφοί μου, όλοι μας είμαστε ασθενείς πνευματικά ας μην ζούμε μέσα σε ψευδαισθήσεις, μπορεί να είμαστε ακμαιότατοι σωματικά και διανοητικά αλλά πνευματικά σίγουρα πάσχουμε άλλος λίγο και άλλος περισσότερο και γι’αυτό ακριβώς τον λόγο ο Κύριος οικονόμησε ώστε να έχουμε τα μυστήρια της Εκκλησίας ώστε δια των μυστηρίων να θεραπευόμαστε από κάθε πνευματική νόσο. Έτσι λοιπόν να πω ότι η συχνή, η έντονη λατρευτική ζωή η οποία όμως μένει στην παρακολούθηση των λατρευτικών τελετών ναι μεν είναι καλή και ευλογημένη αλλά δεν είναι αρκετή ώστε να γνωρίσουμε τον Χριστό και να προοδεύσουμε πνευματικά θεραπευμένοι από τα πνευματικά μας τραύματα. Χρειάζεται λοιπόν συμμετοχή, χρειάζεται αγώνας και προσπάθεια για να ζήσουμε αδελφοί μου ορθόδοξα. Το να πιστεύουμε στον Θεό είναι εύκολο, το να πιστεύουμε όμως στον Θεό Ορθόδοξα και να πράττουμε και τα ανάλογα έργα αυτό είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν αδελφοί μου να ομοιάσουμε τον Κύριό μας, τους αποστόλους, τους οσίους, τους μάρτυρες της πίστεώς μας διότι ενώ και αυτοί ήταν σαν και εμάς άνθρωποι χοϊκοί όμως δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα το αμαρτωλό και αν το έκαναν αμέσως μετά μετανόησαν έκαναν έργα μετανοίας και ζήτησαν συγχώρεση έχοντας συγχρόνως ενεργή μυστηριακή ζωή. Ο αναληφθείς Κύριος μας προσκαλεί και εμάς σε αυτήν την πορεία προς τον ουρανό, μία πορεία όχι εύκολη αλλά σίγουρα όχι μοναχική διότι αυτός θα είναι μαζί μας. Θα είναι μαζί μας και ο Παράκλητος, αυτός που είναι έτοιμος να μας δώσει την χάρη και την δύναμή του ώστε όχι μόνο να περάσουμε πνευματικά αλώβητοι τις δοκιμασίες της ζωής αυτής αλλά κυρίως θεραπευμένοι από τις πνευματικές μας ασθένειες να μας εισάγει με δόξα στην αιώνια Ουράνια Βασιλεία του Θεού.

 

Ι.Μ Βεροίας