ΚΑΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ ΑΡΙΘΜΕΙ...

 Αρκετοί είναι, εκείνοι που παρομοιάζουν τη ζωή του ανθρώπου με μία πορεία, με ένα ταξίδι που συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια επάνω στη γη, καθώς άνθρωποι διαδέχονται άλλους ανθρώπους σε μια αέναη πορεία ανθρώπινου που θα εξακολουθεί όσο το επιτρέπει ο Θεός.

Σ’ αυτήν την πορεία και το μακρόχρονο ταξίδι οι άνθρωποι όρισαν σταθμούς έτσι ώστε να μπορούν να υπολογίσουν το δρόμο που έκαναν, να οργανώσουν τη συνέχεια της πορείας τους αυτής και να μελετούν τις επόμενες κινήσεις.

Σε ένα τέτοιο σταθμό βρισκόμαστε κι εμείς σήμερα· στην αρχή του νέου έτους· στο κατώφλι μιας καινούριας χρονιάς. Και όπως κάθε τι νέο έτσι και ο καινούριος χρόνος συνοδεύεται από φόβο και ελπίδα. Φόβος για το τι μας περιμένει, για το τι μας επιφυλάσσει, και ελπίδα, γιατί χωρίς αυτήν κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει, γιατί χωρίς αυτήν κανείς δεν θα ήταν δυνατό να προσδοκά το καλύτερο.

Πότε όμως είναι κάποιος αληθινά ευτυχισμένος; Μετά από αιώνες εμπειρίας και γνώσης σχετικά με τον άνθρωπο, δεν μπορούμε πλέον να εξισώσουμε την ευτυχία με οποιοδήποτε εξωτερικό γνώρισμα, χρήματα, υγεία, επιτυχία, θέσεις, αξιώματα κλπ. Γνωρίζουμε πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται πλήρως σ’ αυτή τη μυστηριώδη και πάντοτε φευγαλέα έννοια της ευτυχίας. Είναι σαφές πως η φυσική άνεση φέρνει ευτυχία, αλλά ακολουθεί και το άγχος. Η επιτυχία φέρνει ευτυχία, αλλά και φόβο. Είναι εκπληκτικό πως όσο περισσότερη εξωτερική ευτυχία διαθέτουμε, τόσο περισσότερο εύθραυστη γίνεται και πιο ατίθασος ο φόβος πως θα τη χάσουμε και θα μείνουμε με άδεια χέρια. Πιθανώς αυτός είναι και ο λόγος που ευχόμαστε ο ένας στον άλλο «μια νέα ευτυχία» για το Νέο Έτος. Η «παλιά» ευτυχία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, κάτι πάντοτε έλειπε. Τώρα όμως ατενίζουμε ξανά μπροστά μας με μια ευχή, ένα όνειρο, μια ελπίδα...

Αδελφοί μου!

Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μας καθώς αμήχανα και κάπως φοβισμένα βάζουμε το πόδι μας στις καινούριες προοπτικές που από σήμερα ξεδιπλώνονται μπροστά μας, έρχεται στο μυαλό μου μια δημοσίευση από γαλλική εφημερίδα η οποία μπαίνοντας στον 21^ο αιώνα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Δεν πλένουν πια πιάτα, τα πετάνε».

Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων:

Πλύσιμο, σιδέρωμα έχουν καταργηθεί ή καλύτερα ξεπεραστεί. Τα ρούχα είναι μιας χρήσεως. Το σπίτι ξεσκονίζεται αυτόματα με ηλεκτροστατικό σύστημα. Το μαγείρεμα στα μικροκύματα διαρκεί λίγα λεπτά μόνο.

Ο γιος του σπιτιού, 4 χρόνων μιλάει ήδη δύο γλώσσες, γιατί ή τηλεόραση πού διδάσκει το παιδί είναι δίγλωσση. Θα έχουμε γρήγορα ατομικά υποβρύχια και υπερπόντια σκάφη, αυτοκίνητα πού πετάνε, μπιφτέκια από πλαγκτόν, κουζίνες με υπέρηχους, ατομικά τρένα, υποβρύχιες πόλεις, φαγητό σε χάπια, βλάστηση στη Σαχάρα, οικιακό κομπιούτερ πού κλεί­νει την πόρτα του γκαράζ και ενεργοποιεί τα συστήματα συ­ναγερμού στο σπίτι. Η ιατρική δεν θα θεραπεύει, άλλα θα επισκευάζει με τα τεχνητά μέλη και τις μεταμο­σχεύσεις πού θα τελειοποιηθούν.

Ίσως να φαίνονται τούτα ακόμα και σήμερα επιστημονική φαντασία. Οι εξελίξεις όμως των πραγμάτων μας δείχνουν πως όχι φαντασίες μα κάτι παραπάνω από βεβαιότητες είναι όλα τούτα.

Παρ’ όλα αυτά αυτή η «υψηλή τεχνολογία» μας έχει υποδουλώσει σ' ένα καθημερινό αγώνα αβάσταχτο για τα ανθρώπινα δεδο­μένα. Νιώθουμε πολλά κενά και γι' αυτό περισσότερο φο­βόμαστε. Μία εποχή γεμάτη από δύναμη και όμως οι ενθου­σιασμοί υποχωρούν, οι αμφιβολίες μουδιάζουν το ανθρώπινο μυαλό. Το μέλλον αβέβαιο.

Φοβερή η απειλή για την εξάντληση των ενεργειακών πηγών. Τα πυρηνικά οπλοστάσια, η μόλυνση του περιβάλλο­ντος, ο υπερπληθυσμός στις υποανάπτυκτες χώρες, η υπο­γεννητικότητα στις προηγμένες, οι νέες ανίατες αρρώστιες, τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία, η ποικιλόμορφη διαφθορά. Και όλα αυτά ανατρέπουν κάθε ελπίδα. Υψώνουμε τεράστιους χάρτινους πύργους, θεμελιώνουμε πάνω στην άμμο, ζούμε το αμφίβολο παρόν, αποταμιεύουμε σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.

Ο κόσμος μας αντί να ηρεμήσει, έχει  γεμίσει από υπέρμετρο φόβο. Και φοβόμαστε γιατί όλα όσα δη­μιουργήσαμε οφείλονται στον εγωισμό μας, πού εναντιώνε­ται στο Δημιουργό της φύσεως και στους νόμους τής φύσε­ως. Και ο φόβος δεν είναι φως, αλλά σκοτάδι.

Έτσι έχουμε δύο πολύ βαθείς και ακατάλυτους άξονες της ανθρώπινης συνείδησης: φόβος και ευτυχία, εφιάλτης και όνειρο. Η καινούρια ευτυχία που ονειρευόμαστε την παραμονή του Νέου Έτους θα μπορέσει τελικά να ηρεμήσει, να σκορπίσει και να κατανικήσει το φόβο; Ονειρευόμαστε μια ευτυχία στην οποία να μην παραμονεύει ο φόβος βαθιά μέσα της, ένας φόβος από τον οποίο προσπαθούμε πάντοτε να προφυλαχθούμε, πίνοντας, ή με το να είμαστε συνεχώς απασχολημένοι, περιβαλλόμενοι από θόρυβο. Η σιγή όμως αυτού του φόβου είναι ισχυρότερη από κάθε άλλο θόρυβο. «Άφρων»! Μάλιστα, το αθάνατο όνειρο της ευτυχίας είναι εκ φύσεως ανόητο σ’ έναν κόσμο μολυσμένο από φόβο και το θάνατο. Ακόμη και στις ανώτερες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού, οι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά. Μπορούμε να νιώσουμε τη θλίψη και τη θλιβερή αλήθεια πίσω από τα λόγια του μεγάλου ποιητή Αλέξανδρου Πούσκιν, που τόσο πολύ αγαπούσε τη ζωή, όταν έγραφε: «Δεν υπάρχει ευτυχία στον κόσμο». Όντως, μια βαθιά θλίψη διαπερνά κάθε γνήσια τέχνη. Μόνο χαμηλά, στον πάτο του ανθρώπινου πολιτισμού, τα πλήθη ξετρελαίνονται με το θόρυβο και τις φωνές, ως εάν ο θόρυβος και τα θορυβώδη πάρτυ θα μπορούσαν να φέρουν την ευτυχία.(π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

Αδελφοί μου!

 Πέρασαν 2013 χρόνια πού ακούστηκε το Ευαγγέλιο σ' έναν κόσμο ξεπεσμένο, με φοβερή υποτίμηση τής ανθρώπινης αξίας.

Και αυτό το Ευαγγέλιο αναμόρφωσε με την αγάπη τον άνθρωπο και τον κόσμο, δημιούργησε τους καλούς Σαμα­ρείτες και την αγνότητα των διανθρώπινων σχέσεων.

Αυτό το Ευαγγέλιο, μπορεί και σήμερα να χαρίσει την ελπίδα και τη βεβαιότητα για καλύτερη ζωή, που να στηρίζεται όχι μόνο στον υλικό άρτο, άλλα και στην ικανο­ποίηση τής πνευματικής πείνας και δίψας. Μια ζωή που να περιέχει την ανθρώπινη ολοκλήρωση.

Ποιο βιβλίο αλήθεια, ανθρώπινης προελεύσεως, βιβλίο κά­θε προσώπου, κάθε φυλής, κάθε θέματος έχει το κύρος, το βάθος, το εύρος και τη διαχρονικότητα του Ευαγγελίου; Όλα είναι περιορισμένης εμβέλειας και όλα παλιώνουν. Τα περισσότερα παύουν να ισχύουν, αναιρούνται, κρίνονται γιατί στον κόσμο όλα αλλά­ζουν. Μόνο το Ευαγγέλιο παραμένει το ίδιο χωρίς να αλλάζει ούτε ένα κόμμα ή μια τελεία. Στις δυο χιλιάδες χρόνια, άλλαξαν πολιτισμοί ολόκληρων λαών. Άλλαξαν αμέτρητες φορές σύνορα κρατών. Άλλαξαν φιλοσοφίες, άλλαξαν γλώσσες, άλλαξαν έθιμα, άλλαξαν μέθοδοι επιστημών και ανακαλύψεις. Αυτό που δεν άλλαξε είναι ο λόγος του Χριστού.

Αδελφοί μου!

Σήμερα, ύστερα από την κατάρρευση των διάφορων φιλοσοφικοκοινωνικών συστημάτων, δεν έχουμε άλλη διδαχή, που να μιλάει και να χαρίζει την ανυπόκριτη αγάπη και την ειρηνική συνύπαρξη με τον άνθρωπο και το περιβάλλον μέσα σε αρμονικές σχέ­σεις.   Αυτή είναι η επί γης βασιλεία τού Θεού. Η ευαγγελική διδαχή καθαρίζει τον άνθρωπο από πονηρές και αμαρτωλές σκέψεις, σχέσεις και επιδράσεις, που διχάζουν την προσωπικότητα του και έτσι αναπόφευκτα καθίσταται και η μόνη μας επιλογή.

Το νἐο έτος για να είναι αίσιο και ευτυχές, πρέπει εμείς να συναινέσουμε στην αποδοχή των ύψιστων άξιων τής ζωής. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ευτυχία έγκειται στην εγκράτεια ως άρνηση της πλασματικής γοητείας του κόσμου και στην εν μετάνοια και αγάπη στροφή προς το Θεό, το συνάνθρω­πο, το περιβάλλον. Τότε αρχίζει να διαπιστώνει εμπειρικά πια ότι πλουτίζει εσωτερικά, αποταμιεύει στο μέλλον και νιώθει αυτάρ­κης. Τότε ανοίγονται πολλές διέξοδοι στα σκοτεινά αδιέξο­δα.