Στα ταξίδια του είναι πάντοτε ήρεμος, όσο και αν λυσσομανά το κύμα. Μου διηγείτο ο μακαριστός Θεσσαλονίκης Παντελεήμων:
Το ’48 ταξιδεύαμε από την Ρόδο για την Πάτμο με ένα καΐκι. Ήρθε να με παραλάβη και συνοδεύση ως πατριαρχικό Έξαρχο. Τα κύματα εκάλυπταν σχεδόν το πλοίο. Η καρδιά μου πήγε να σπάση από τον φόβο και την ταραχή.
Ο πατήρ Αμφιλόχιος, σαν να μη συνέβαινε τίποτε, αμέριμνος με ξεναγούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας, σαν να ταξιδεύαμε με γαλήνη μεγάλη. Οπότε σκέφθηκα: «Για να μη ταράζεται και αγωνιά, σίγουρα ξεύρει καλό κολύμβι ως νησιώτης». Δεν βάσταξα άλλο· τον ρώτησα:
-Πάτερ Αμφιλόχιε, ξεύρετε κολύμβι;
-Όχι, δεσπότη μου, ούτε έβρεξα ποτέ τα πόδια μου στην θάλασσα.
-Και δεν φοβάστε το κακό που γίνεται;
-Καθόλου. Ταξίδευσα και με χειρότερη θάλασσα και ο Θεός δεν επέτρεψε να απολεσθώ. Τώρα θα επιτρέψη, που μας περιμένουν ο Θεολόγος και ο Όσιος να εορτάσουμε την ελευθερία του τόπου τους;
Εθαύμασα –έλεγε ο δεσπότης αργότερα- την απάθεια του ανδρός, αλλά και την πίστη και εμπιστοσύνη του στον Θεό· ενώ εγώ ως ο Πέτρος χανόμουνα στην θέα των μεγάλων και δυνατών κυμάτων.
Αλλά, όπως φαίνεται, έτσι ήταν όλη του η ζωή: εκεί που νόμιζες πως χάνεται και δεν θα ξαναφανή, τον έβλεπες να περιπατή επί των νοητών κυμάτων και βασάνων της ζωής, γαλήνιος και ευθυτενής όπως και πρώτα.
(Από το βιβλίο: Πνευματική συμπόρευσις, Γρηγορίου μοναχού Κουβαρίτου,
Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος, 2014, σελ.53)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου