Πώς αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν

Μοναχός Ζωσιμάς (1937-2010).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κυρία Π. καλημέρα
Προ ημερών έλαβα την επιστολή σου, την διάβασα καλά, αλλά στεναχωρέθηκα για την μεγάλη δοκιμασία που περνάς με τον σύζυγο σου.

Έχω πολλές δουλειές, πολλές μέριμνες επάνω μου και δεν μου μένει χρόνος να απαντήσω σε αυτούς που μου στέλνουν γράμματα.

Επειδή σε είδα πολύ στεναχωρημένη και δεν ξέρεις τι να κάνεις, θα σου γράψω λίγες λέξεις, διότι σε βλέπω είσαι πολύ του Θεού άνθρωπος.

Σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν και δεν κάνουν τίποτα για την ψυχή τους είναι να τους λυπάσαι και όχι να θυμώνεις μαζί τους. Διότι κατόπιν εξαγριώνονται πιο πολύ και φτάνουν σε σημείο να βλασφημούν τα Θεία.

Γι’ αυτό, όταν έλθει ξανά αυτός ο πειρασμός, να κάνεις αυτό που μας λέει ο Κύριος μας «νίκα το κακό εν τω αγαθώ».

Αλλού πάλι γράφει «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων».

Οι άνθρωποι του Θεού, κυρία Π., πρέπει να μιμηθούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό για να έχουν την Χάρη Του. Πόσα καλά μας έκανε εδώ στην γη, εθεράπευσε όλους τους αρρώστους όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή.

Οι προπάτορες μας, ο Αδάμ και η Εύα, οι πρώτοι άνθρωποι που έκανε ο Χριστός στον Παράδεισο, όπως ξέρουμε από τα βιβλία, παρήκουσαν την εντολή του Θεού που τους είχε πει ο Θεός από όλα του Παραδείσου να τρώτε πλην όμως από αυτό το δέντρο να μην φάγετε, διότι, εάν φάγετε, θάνατο αποθάνεστε, δηλαδή θα πεθάνετε. Τους έβαλε ο Θεός μια μικρή νηστεία. Δυστυχώς όμως τους γέλασε ο διάβολος με ένα μικρό ψέμα.

Ξεγέλασε την Εύα, την πλησίασε και της λέει: «Σας το είπε αυτό ο Θεός, γιατί, αν φάγετε, θα ανοιχτούν οι οφθαλμοί σας και θα γίνετε και σεις Θεοί». Και έφαγε πρώτα ή Εύα και έδωσε και στον Αδάμ και μετά από την παρακοή, που έκαναν, μπήκε το πονηρό μέσα τους και κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί και εξορίσθησαν από τον Παράδεισο.

Ο Θεός έστειλε έναν Άγγελο και τους έβγαλε έξω και έκλεισε την θύρα.

Δεν μπορούσε να βλέπει το πλάσμα του να είναι τόσα χρόνια έξω του Παραδείσου, ήλθε για να το σώσει. Δεν μπορούσε κανείς να το κάνει αυτό ούτε οι Άγγελοι. Κατέβηκε ο ίδιος να θυσιαστεί, να σταυρωθεί. Μας δίδαξε τι πρέπει να κάνουμε να τον πιστέψουμε για Θεό και να τον ακολουθήσουμε με νηστεία, με προσευχή, με μια αληθινή μετάνοια, όπως το γράφει το Ευαγγέλιο, «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ».

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήλθε να σώσει όλον τον κόσμο να μην μείνει κανείς από έξω. Πόσα καλά έκανε τότε; Πόσα θαύματα; Δεν έμεινε κανένας που να μην είδε καλό από τον Κύριο. Δυστυχώς όμως οι κακοί Εβραίοι, όχι όλοι, υπήρξαν και καλοί που ακολούθησαν τον Χριστό, οι Απόστολοι και πολλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Κακοί ήταν ο Καϊάφας, ο Ηρώδης και οι όμοιοι τους και ενώ αυτά, που έκανε ο Χριστός, ήταν ολοφάνερο μόνο ένας Θεός μπορούσε να τα κάνει, αυτοί από την κακία τους τα διεστρέβλωναν όλα.

Τον πιάσαν τον Κύριο μας, τον δίκαιον, τον μαστίγωσαν, τον εράπισαν, τον έβαλαν στην φυλακή δεμένο σαν κατάδικο. Τον χτύπησαν πολλές βουρδουλιές, δεν έμεινε σώμα απλήγωτο όλοι τους εκεί οι Εβραίοι εφώναζαν στον Πιλάτο, που ήταν δικαστής, «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» και αντί να αθωώσουν και ελευθερώσουν τον Χριστό, που ήταν αναμάρτητος, ελευθέρωσαν τον Βαραββά που ήταν ληστής και μεγάλος φονιάς.

Μετά του έβαλαν και το αγκάθινο στέφανο στο κεφάλι, του φορτώσανε στον ώμο και ένα πολύ μεγάλο Σταυρό, ήταν και ανηφόρα πολύ και πήγε τον Σταυρό Του μέχρι τον Γολγοθά και τον εσταύρωσαν. Και επάνω στον Σταυρό εφώναξε δυνατά «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να μιμηθούμε τον Κύριο μας ότι και να μας κάνουν να σηκώσουμε τον σταυρό μας. Να τους δείχνουμε αγάπη. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους να μην θυμώνουμε, να μην καταριόμαστε και τους παίρνει ο σατανάς. Να αγωνιστούμε, να προσευχηθούμε γι’ αυτούς μέρα και νύχτα να τους κερδίσουμε εμείς διότι, όταν πάμε στον Κύριο, θα μας πει «πού είναι ο πλησίον σου»;

Όπως λέει και στο Ευαγγέλιο θα αγαπήσεις πρώτα τον Κύριο εξ όλης της καρδιάς σου, εξ όλης της διανοίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν.

Αυτός είναι ο πλησίον σου, ο άντρας σου και τα παιδιά σου. Ο καλός χριστιανός μοιάζει με μια ωραία βρύση που τρέχει γάργαρο νερό, καθαρό και γευστικό και ακούς να λέει ο άνθρωπος θα κρατήσω την δίψα μου δεν θα πιω καθόλου νερό, διότι, αφού θα πάω σ’ αυτή την καλή βρύση, θα πιω από εκεί να χορτάσω για να ευχαριστηθώ.

Όταν όμως δούμε αυτή την βρύση να βγάζει βρώμικο νερό, δεν θα ξαναπιούμε νερό άλλη φορά και θα είμαστε πολύ λυπημένοι που χάθηκε το καλό και γευστικό νερό.

Γι’ αυτό σε παρακαλώ κυρία Π., όταν θυμώνει ο άνδρας σου και του φεύγουν κακές κουβέντες, να μην ανταποδώσεις με θυμό και οργή να κάνεις λίγο υπομονή να του δείξεις περισσότερη αγάπη, να προσευχηθείς πολύ στον Θεό και θα τον κερδίσεις. Θα γίνει καλός άνθρωπος και καλός χριστιανός.

Σας χαιρετώ με εν Χριστώ αγάπη εσάς και την οικογένειά σας και όλη την Αυστραλία.

Ζωσιμάς Μοναχός

 

 Επιστολή του Μοναχού, π. Ζωσιμά όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο «Ζωσιμάς Μοναχός (1937-2010), Υποτακτικός του Ιερομονάχου Σίμωνος Αρβανίτη», των εκδόσεων η Μελέτη.