Οἱ ἀφορμές τοῦ διαβόλου, Κουτσίδης Νίκων (Ἀρχιμανδρίτης)

 

Ὁ ἅγιος Ἰλαρίων ὁ Μέγας ὑπῆρξε ἕνας σπουδαῖος ἀσκητής. Ἔζησε στήν Παλαιστίνη, τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα. Ἀνάμεσα στά θαύματα πού διαβάζουμε στόν βίο του εἶναι καί τό ἑξῆς.

 

Κάποιος διεφθαρμένος νέος ἐρωτεύθηκε μιά ἁγνή καί πολύ καλή κοπέλλα. Ἐπειδή, ὅμως, ἐκείνη δέν ἀνταποκρινόταν στίς ἐκδηλώσεις ἀγάπης, ὁ νεαρός κατέφυγε σέ μάγους τῆς Αἰγύπτου. Ἐκεῖνοι, τοῦ ἔδωσαν διάφορα «μαγικά» ἀντικείμενα κατά τήν συνήθεια τῶν μάγων. Ὁ νέος ἐπέστρεψε στήν Παλαιστίνη καί πῆγε καί τά ἔθαψε στό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ τῆς νέας.

Καί ξαφνικά, ἡ νέα ἄρχισε νά φωνάζει τόν νέο -μέ τό ὄνομά του- καί νά λέει ὅτι τόν θέλει! Οἱ συγγενεῖς ἔβλεπαν ὅτι κάτι δαιμονικό συνέβαινε. Ἀλλά, δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τό γιατί.


Πῆραν λοιπόν τήν νέα καί τήν ἔφεραν στόν ἅγιο Ἰλαρίωνα.


Μόλις ἡ νεαρή ἀντίκρυσε τόν ἅγιο, ὁ δαίμονας ἄρχισε νά φωνάζει, μέ τό στόμα τῆς κοπέλλας:


- Δέν φταίω ἐγώ σέ τίποτε. Ἀπό τήν Αἴγυπτο μέ ἔστειλαν ἐδῶ. Καί τώρα μέ ἔχουν δεμένο μέ ἕνα σχοινάκι στό κατώφλι, καί δέν μπορῶ νά φύγω(!)


Ὁ ὅσιος χαμογέλασε καί τοῦ λέγει εἰρωνικά:


-Πράγματι μεγάλος καί δυνατός εἶσαι, ἀφοῦ σέ ἔχουν δεμένο μέ λεπτό σχοινί καί δέν μπορεῖς νά γλυτώσεις! Ἀλλά πές μου, γιατί δέν κυρίευσες τόν νεαρό πού σέ ἔστειλε, ἀλλά ἦρθες σ᾿ αὐτήν τήν ἁγνή κοπέλλα;


Ὁ δαίμονας ἀπάντησε:


-Δέν ἔχω κανένα λόγο νά εἰσέλθω σ᾿ ἐκεῖνον, ἀφοῦ ἔχει μέσα του τόν δαίμονα τῆς πορνείας. Γιατί αὐτός ὁ δαίμονας εἶναι χειρότερος ἀπό μένα (!)


Τότε ὁ ὅσιος εὐλόγησε τήν κοπέλλα καί ἀμέσως λυτρώθηκε ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Τῆς εἶπε ὅμως:


-Πρόσεχε στό ἑξῆς ἀπό κάθε ἁμαρτία. Γιατί, ἄν τό δαιμόνιο δέν εὕρισκε κάποια -μικρή ἴσως- ἀφορμή, δέν θά σέ κυρίευε. Οἱ δαίμονες δέν ἔχουν καμμία ἐξουσία ἐναντίον μας, ἄν ἐμεῖς, προηγουμένως, δέν τούς δώσουμε ἀφορμές (Μ. Συναξαριστής, 21 Ὀκτωβρίου).
 

* * *

Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι:


1. Εἶναι φρικτή ἁμαρτία, χριστιανοί, νά ζητᾶμε τήν βοήθεια τοῦ διαβόλου!


2. Ὁ χριστιανός, πού ἀγωνίζεται ἐναντίον τῶν ἁμαρτιῶν του μέ μετάνοια-ἐξομολόγηση καί θεία κοινωνία, εἶναι ἐντελῶς ἀπρόσβλητος ἀπό τίς δαιμονικές ἐνέργεις. Μάλιστα συμβαίνει τό ἀντίθετο: τόν φοβοῦνται οἱ δαίμονες! Ὅπως τόν ἅγιο Ἰλαρίωνα.


3. Ἡ γνώμη «ναί, ἀλλά βρήκαμε βοήθεια ἀπό τά «μάγια» εἶναι ἁμαρτωλή καί ἀφελής! Γιατί, ὁ Σατανᾶς μέ τίς τάχα εὐεργεσίες του μᾶς δένει ψυχικά· μᾶς κάνει ψυχικά δούλους του· ἀφοῦ ἐμεῖς τόν θεωροῦμε «εὐεργέτη» μας. Ὑπάρχει χειρότερο λάθος, ἀπό τό νά φαντάζεται κανείς τόν διάβολο εὐεργέτη Του;
 

* * *

Γιά νά μήν πέσωμε, λοιπόν, σέ τέτοια παγίδα, ἄς θυμόμαστε πάντα, ἐκεῖνο πού λέμε σέ κάθε θεία Λειτουργία:


-Εἷς (=ἕνας) Ἅγιος, εἶς (=ἕνας) Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, ἀμήν.


Δηλαδή: ἕνας εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτόν προσκυνοῦμε. Αὐτόν λατρεύουμε. Καί κανέναν ἄλλο! Καί γι’ αὐτό, καταφυγή στόν διάβολο σημαίνει ἄρνηση τοῦ Χριστοῡ! Ὁ Θεός νά μήν ἐπιτρέψει σέ κανένα ἄνθρωπο τέτοια τρομακτική ἁμαρτία.