Ένας καλός οδηγός αυτοκινήτου...

Τρέμε κόσμε! Περνά ο  καλύτερος οδηγός! Για καλό και για κακό λάβε μέτρα ώστε να μπορείς έγκαιρα να απομακρυνθείς ακόμα και από το πεζοδρόμιο και να καταφύγεις σε κάποιο κοντινό κατάστημα ή στην αυλή ενός σπιτιού! ( Γιατί, αν ανέβεις σε δέντρο, μπορεί εύκολα να το κόψει )

          Είναι ο φίλος μου ο Παλάρας. Οδηγεί ένα ενισχυμένο σπόρ σαλούν, με θορυβώδες εξόστ που ακούεται από 3 χιλιόμετρα – πάλι καλά που προειδοποιεί – και με τρανταχτά ραδιόφωνα και ιδίως  τύμπανα, που σπάζουν τα ...τύμπανα (απορώ πώς ο ίδιος δεν κουφάθηκε ακόμα) και που ακούονται από απόσταση 2 χιλιομέτρων!

          Σταματά για να βάλει βενζίνη και δεν σβήνει ούτε τη μηχανή ούτε τα ...τύμπανα – μήπως και δεν τον προσέξουν οι γείτονες και οι περαστικοί. Κάποτε ξεκινά επί τέλους για να φύγει και από το απότομο ξερογύρισμα τα ταλαίπωρα λάστιχα βγάζουν σπίθες και καπνούς και τα κανάλια ( των ελαστικών, όχι τα τηλεοπτικά) γίνονται κατά δύο χιλιοστά πιο ξέβαθα. Δεν πειράζει όμως, ο πατέρας του πληρώνει – ας είναι καλά – και κάθε μήνα του βάζει καινούρια ελαστικά.

          Στα φώτα τροχαίας, δεν τον νοιάζει αν άναψε κόκκινο – αφού μόλις άναψε,  λέει – προλαβαίνω, γιατί να καθυστερώ; Ας προσέχουν και λίγο οι άλλοι!

Στα επόμενα φώτα βλέπει το κόκκινο από μακριά και σταματά τρία μέτρα πιο μπροστά από την άσπρη γραμμή! Οι πεζοί που προσπαθούν να διασταυρώσουν έχουν... πολλές επιλογές : Να αναβάλουν το τόλμημα για ευθετότερο χρόνο, να περάσουν από μπροστά του – σχεδόν στη μέση της διασταύρωσης, από πίσω, ή να ... πηδήσουν πάνω από το καπό του ή ακόμα και να συρθούν ξαπλωτοί κάτω από την κοιλιά του, σαν ...λοκατζήδες.

Όταν θέλει να πάει αριστερά αλλά η ουρά των οχημάτων που περιμένουν είναι μεγάλη, ο φίλος μου ο Παλάρας, που εκτός από καλός οδηγός είναι και τρομερά ...έξυπνος, - τρομάρα του - προχωρεί στη λωρίδα για δεξιά και με μεγάλη μαεστρία και με μια γρήγορη ... στραβοτιμονιούλα μπαίνει πρώτος ... αριστερά! Κερδίζει έτσι ...34 ολόκληρα δευτερόλεπτα!

Τον λυπήθηκα, τον καημενούλη – για να είμαι ειλικρινής, λυπάμαι περισσότερο τα υποψήφια θύματά του, κυρίως γιατί είναι αθώα κι ανυποψίαστα – και ανάφερα στην Αστυνομία τα ηρωικά του κατορθώματα. ΄Επρεπε βέβαια να γνωρίζουν τις επικίνδυνές του δραστηριότητες, γιατί το σπίτι του είναι μόλις 50 μέτρα από το σταθμό τους, αλλά τι να σου κάνουν οι καημένοι κι αυτοί; Πόσα να προλάβουν; Εμείς, δυστυχώς, για να «στρώσουμε» χρειαζόμαστε ...δυο αστυνομικούς ο καθένας να μας προσέχουν και να μας παρακολουθούν ... όλο το εικοσιτετράωρο! «Μόλις τον εντοπίσεις ότι παρανομεί να μας κάμεις ένα τηλεφώνημα» μου λέει ο αστυνομικός.

«Α!, όλα κι όλα!» του απαντώ. «Αυτό το καθήκον έχει ανατεθεί σε σας. Και ναι μεν οι πολίτες είναι καλό να συνεργάζονται με την Αστυνομία για τη μείωση των άδικων θανάτων και τραυματισμών που συμβαίνουν καθημερινά, όμως, πρώτιστο καθήκον σας πρέπει να είναι να ενεργοποιείστε από μόνοι σας με τέτοιο τρόπο, με μέθοδο και με πρόγραμμα ώστε να εμποδίζετε και να προλαμβάνετε τα τραγικά αυτά φαινόμενα και παράλληλα να πείσετε με τις ενέργειές σας τους απλούς πολίτες ότι είστε φίλοι τους, δεν μεροληπτείτε  και ότι δεν θέλετε να σας κολακεύουν αλλά να σας κρίνουν αυστηρά.»

Ιάκωβος