Ουραγοί της πίστεως

     

Ουραγοί της πίστεως

Συντάκτης  Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Αποτελεί πραγματικά αξιοπερίεργο γεγονός, το ότι ένας λαός όπως εμείς οι Έλληνες καταφέραμε αυτή την πίστη η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί εγγενές συστατικό του λαού μας, να την αλλοτριώσουμε.

Περάσαμε σε μία σταδιακή μετεξέλιξη από την πίστη και τη χριστιανική ζωή, στη φθορά, ίσως και στην υπαρξιακή αδιαφορία.

Πολλές φορές δείχνουμε να αγνοούμε τη βαριά κληρονομιά που μας συνοδεύει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, την οποία και οφείλουμε να θυμόμαστε, αφού η αναφορά του ιδίου του Χριστού για εμάς τους Έλληνες, αποτελεί μεγάλη ευλογία, ενώ ταυτόχρονα έχει εξαιρετική σημασία για την ευθύνη μας. [1]

Εμείς οι Έλληνες από μπροστάρηδες της πίστεως καταντήσαμε ουραγοί σε σχέση με άλλους χριστιανούς.

Ας κάνουμε μία βόλτα σε χώρες της Αφρικής, να δούμε την ζωντανή πίστη στα μάτια αυτών των ανθρώπων. Μεγάλη δίψα για το Χριστό. Αυτό βλέπεις.

Ενώ παράλληλα ο σούπερ ορθόδοξος «Ελληνάρας», κομπάζει για την Ελληνορθόδοξη παράδοση που κληρονόμησε, ενώ το παράδοξο είναι, ότι ο ίδιος την απορρίπτει και οδηγείται σε μία σταδιακή παρέκκλιση από την Πατερική διδασκαλία με την πάροδο του χρόνου.

Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να αντισταθμίσουμε την υπαρξιακή μας αποτυχία που δείχνει να διαφαίνεται από τον τρόπο ζωής μας, με μία σειρά από πράγματα που ερεθίζουν την κενοδοξία μας, όπως για παράδειγμα το μέγα πάθος (όπως εξελίσσεται) για τα likes στο facebook, ενώ αυτή η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει σε πολλά επίπεδα.

Δεν πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας, αποπειράθηκε να βγει από την Πατερική παράδοση, να αποξενωθεί και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αλλοτριωθεί σε βάθος, ενώ ταυτόχρονα «επινόησε» άλλα ιδανικά και αποστασιοποιήθηκε με τη πάροδο του χρόνου από αυτά που κληρονόμησε από γενεά σε γενεά.

Εν τούτοις θα λέγαμε ότι δυσκολεύεται να προσδιορίσει την υπαρξιακή του ταυτότητά, και η κοινωνία έχει καταντήσει σε μεγάλο βαθμό αποχριστιανοποιημένη.

Και αυτό ανήκει σε ένα γενικότερο πλαίσιο απαξίωσης «παραδοσιακών αξιών», κάτι το οποίο δεν είναι φαινόμενο που αγγίζει μόνο τη χώρα μας, αλλά γενικότερα και όλη την Ευρώπη, της οποίας την αποχριστιανοποίηση εύκολα διακρίνει κανείς, όπως και τις προεκτάσεις μέσα από αυτό, διότι δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος και ο Έλληνας.

Εννοείται βέβαια, ότι πλέον δεν ανήκει στην κατηγορία του αυτονόητου, το γεγονός ότι κάποιος είναι χριστιανός σ' αυτή τη χώρα.

Θεωρείται επίσης και της μόδας μία διαφορετική τοποθέτηση στα θέματα της πίστεως, από τη λεγόμενη παραδοσιακή ελληνορθόδοξη.

Θα ήταν αξιοσημείωτο να βλέπαμε και το δεδομένο της «χαλαρής υποδοχής» των εκκλησιαστικών γεγονότων των τελευταίων ετών.

Και συγκεκριμένα, θεωρείται πολύ αμφίβολο το αν συγκινήθηκε ο μέσος Έλληνας ως «χλιαρός» χριστιανός όπως είναι, για τις πρόσφατες αγιοκατατάξεις των Ελλήνων Πατέρων των ημερών μας.

Άνθρωποι που έζησαν ανάμεσά μας και αγίασαν.

Ας φανταστούμε τι χαρά θα έπαιρναν οι χριστιανοί στην Ουγκάντα, αν συνέβαινε κάτι ανάλογο με έναν δικό τους Άγιο.

Και το «χλιαρός» συνδέεται με το γεγονός ότι τα στοιχεία που έχουμε για τον εκκλησιασμό των Ελλήνων σε ποσοστά πληθυσμού, είναι απογοητευτικά, πράγματα που θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε σε άλλο κείμενο.

Και όλα αυτά σε μία χώρα με πληθώρα ιερών ναών, πνευματικών ευκαιριών, ομιλιών, συνάξεων, εκδηλώσεων πνευματικού ενδιαφέροντος, πνευματικών βιβλίων κτλ, πράγματα τα οποία ούτε κατά διάνοια μπορούν να φανταστούν οι χριστιανοί για παράδειγμα των χωρών της Αφρικής.

Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τα παραδείγματα των αγίων από το συναξάρι που δεν είναι και λίγα όσον αφορά τους αγίους που γέννησε η χώρα μας ανά τους αιώνες.

Όλα τα προαναφερθέντα, θα μπορούσαν να αποδώσουν μία τεράστια πνευματική καρποφορία κι όμως αντ' αυτού, παρατηρείται ότι επικράτησε μία παθητική κατάσταση, η οποία μας βυθίζει συνεχώς βαθύτερα στο τέλμα της ακηδίας.

Για τους ήδη προ-εκτεθέντες λόγους μπορεί κανείς να διακρίνει πολύ εύκολα τη σημερινή μας κατάπτωση στα θέματα πίστεως και τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να λεγόμαστε ουραγοί της πίστεως, σε σχέση με άλλους νεοφώτιστους χριστιανούς.

Διαφαίνεται ότι «θρυμματίζονται» οι ελπίδες για ένα είδος αναβίωσης μίας κοινωνίας εν Χριστώ, εκτός και αν συμβεί κάτι συνταρακτικό που θα αλλάξει τα δεδομένα, όπως συνέβαινε συνήθως μετά από μια κατρακύλα, αν κοιτάξουμε ιστορικά τα πράγματα.

Το μόνο το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει στην αναβίωση και την ενίσχυση της πίστεως σ' αυτή τη χώρα είναι το υπόβαθρο και οι καταβολές που έχουν κάποιοι άνθρωποι που κρατούν ακόμα τη λεγόμενη «μαγιά» που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος.

Ας το ελπίσουμε.

__________________________________________

[1] «῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. 21 οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. 22 ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ· 23 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.»

(Ιω. 12, 20-23)