Αρχιμ. Κύριλλου
Ο Απ. Παύλος θέτει τα πλαίσια στα οποία θα κινηθεί ο χριστιανός στο επίπεδο των κοινωνικών λεγομένων σχέσεων με τους κοσμικούς ανθρώπους. Γράφει λοιπόν:»Μην προσαρμόζεσθε στην νοοτροπία αυτού του κόσμου, αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό, αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού. Έτσι θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στον Θεό και τέλειο» (Ρωμ. 12,2). »Μην κάνετε αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Χριστό και τον διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο;» (Β’ Κορ. 6,14-15).
Οι χριστιανοί ως μάρτυρες του Χριστού στον κόσμο
Ωστόσο, παρά τα όσα σημειώσαμε παραπάνω, οι χριστιανοί οφείλουν να έχουν θετική παρουσία μέσα στον κόσμο. Με το παράδειγμα της ζωής τους και με τον λόγο τους θα λειτουργήσουν ως μάρτυρες της χριστιανικής αλήθειας στον κόσμο, κατά το παράδειγμα του ίδιου του Κυρίου μας που ήλθε στον κόσμο για να φανερώσει την αλήθεια για τον Θεό: »εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιω. 18,37). Όπως ο Θεός Πατέρας απέστειλε τον Υιό Του στον κόσμο, έτσι και ο Ιησούς αποστέλλει τους μαθητές Του με ιεραποστολή στον κόσμο (Ιω. 17,18), να διδάξουν πάντα τα έθνη και να τα βαπτίσουν στο όνομα της Αγίας Τριάδος.
Πρέπει όμως να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τις αντιδράσεις και πολλές φορές το μίσος και την εχθρική στάση του κόσμου στην προσπάθειά μας να δώσουμε ομολογία πίστεως στον Χριστό. Ο Χριστός στο θέμα αυτό υπήρξε σαφής: »ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν. Ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει, ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος»(Ιω. 15,18-19). Οι άνθρωποι πολλές φορές δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τον λόγο του Ευαγγελίου γιατί ο Λόγος του Θεού τους ελέγχει για την άνομη και ασεβή τους συμπεριφορά. Δεν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τα πονηρά τους έργα και γι’ αυτό ό,τι ελέγχει την συμπεριφορά τους το εχθρεύονται και το πολεμούν. »Αύτη δε εστίν η κρίσις, ότι το φως ελλήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως. Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού. Ο δε ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή αυτού τα έργα, ότι εν Θεώ εστίν ειργασμένα» (Ιω. 3,19-21). Γι’ αυτό απορρίπτουν και μισούν τον Χριστό και τους χριστιανούς, κάτι που τόσο έντονα το βιώνουμε στις μέρες μας.
Ας μην λησμονούμε την διαβεβαίωση του Κυρίου ότι όποιος Τον ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ως Σωτήρα και Θεό, και ο Χριστός θα ομολογήσει αυτόν μπροστά στον Θεό Πατέρα ως πιστό και γνήσιο χριστιανό. Ας μην ξεχνάμε την αποστολή μας μέσα στον κόσμο, να αποτελούμε φως του κόσμου, νέο φύραμα., νέα ζύμη που ανανεώνει τον κόσμο (Α’ Κορ. 5,7)»ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, εν οις φαίνεσθε ως φωστήρες εν κόσμω» (Φιλ. 2,15). Με πίστη στην μέλλουσα δόξα της βασιλείας του Θεού ας υπομένουμε τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς του παρόντος κόσμου έως ότου ο σημερινός κόσμος, σύμφωνα με τις προφητείες, θα εξαφανισθεί οριστικά, όπως τον γνωρίζουμε με την διεφθαρμένη του μορφή, και η αναγεννημένη ανθρωπότητα θα ζήσει σε ένα νέο κόσμο, σε καινούς ουρανούς και καινή γη (Αποκ.21,1).
Ο χριστιανός νικητής του κόσμου διά της πίστεως
Και συνεχίζοντας ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας εξηγεί πως ο χριστιανός μπορεί να αναδειχθεί νικητής του κόσμου με εφόδιο την πίστη στον Χριστό. »Εν τούτω γινώσκομεν ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού, όταν τον Θεόν αγαπώμεν και τας εντολάς αυτού τηρώμεν. Αύτη γαρ εστίν η αγάπη του Θεού, ίνα τας εντολάς αυτού τηρώμεν. Και αι εντολαί αυτού βαρείαι ουκ εισίν. Ότι παν το γεγεννημένον εκ του Θεού νικά τον κόσμον. Και αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. Τις έστιν ο νικών τον κόσμον ει μη ο πιστεύων ότι Ιησούς εστίν ο Υιός του Θεού;» (Α’ Ιω. 5,2-5).
Αφού έχουμε γευθεί το μεγαλείο της αγάπης του Θεού έχουμε αναγεννηθεί και αποτελούμε παιδιά Του, μία μεγάλη οικογένεια με τον Θεό Πατέρα και τον Χριστό ως αδελφό μας. Έχοντας αυτήν την εμπειρία της χριστιανικής ζωής μας είναι πιο εύκολο και ευχάριστο να τηρούμε τις εντολές Του που μπορεί για τον κόσμο να φαίνονται βαριές και δυσκολοεφάρμοστες, όμως για τον χριστιανό αποτελούν ένα ευχάριστο και θεάρεστο έργο, εφ’ όσον κατά την τήρηση των θεϊκών εντολών έχουμε τον Κύριο να μας στηρίζει και να ελαφρώνει από τα βάρη. Ο ζυγός του Κυρίου είναι χρηστός, δηλ. αγαθός και πολύ ωφέλιμος , και το φορτίο των εντολών Του ελαφρύ (Ματθ. 11,30). Μέσω της πίστης στον Χριστό ο πιστός διαθέτει τα πνευματικά εκείνα εφόδια για να αντισταθεί στις αμαρτωλές παγίδες της κοσμικής ζωής, να αποφύγει τις πλάνες και τις πονηρίες του άρχοντος του κόσμου τούτου, δηλ. του διαβόλου. Η πίστη θωρακίζει τον χριστιανό απέναντι στις επιθυμίες του κόσμου τις οποίες μέσα από την αφοσίωσή του στον Χριστό, του Οποίου η παρουσία καθαγιάζει και εξαγνίζει την καρδιά και κάνει τον πιστό να βλέπει τις »απολαύσεις» του κόσμου ως ανούσιες και μάταιες.
ΤΕΛΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Ο καθένας μας ας αναλογισθεί αν όντως η στάση μας έναντι του κόσμου είναι τέτοια όπως μας προστάζει η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Είμαστε πράγματι φως του κόσμου και άλας της γης με την διαγωγή και τις πράξεις μας; Μήπως είμαστε χλιαροί χριστιανοί; Μήπως δεν φωτίζουμε τον κόσμο με το παράδειγμά μας, αλλά συμβιβαζόμαστε με τον κόσμο; Ο Απ. Παύλος γράφει: »ουκ οίδατε ότι οι άγιοι τον κόσμον κρινούσι;» (Α’ Κορ. 6,2). Είναι άραγε η ζωή μας αγία και πνευματική ώστε να αποτελεί κριτήριο και πρότυπο συμπεριφοράς για τους υπολοίπους, ή με την διαγωγή μας σκανδαλίζουμε τους άλλους και γινόμαστε αφορμή να βλασφημείται και να υποβιβάζεται το όνομα του Χριστού; Μήπως δεν τολμούμε να δώσουμε ομολογία πίστεως, να κάνουμε τον Σταυρό μας, να μιλήσουμε για τον Χριστό, από φόβο μήπως μας παρεξηγήσουν, μήπως ακούσουμε αρνητικά σχόλια ή και ειρωνείες; Μήπως φοβόμαστε να δηλώσουμε την χριστιανική μας ιδιότητα όταν βρεθούμε σε εορτές, δεξιώσεις ως καλεσμένοι, φοβούμενοι να πούμε ότι νηστεύουμε;
Και ένα τελικό ερώτημα: Μήπως είμαστε περισσότερο με την πλευρά του κόσμου και λιγότερο με τον Χριστό; Λίγο με τον Χριστό και πολύ με τον κόσμο, χριστιανοί κατ’ όνομα και για τους εξωτερικούς τύπους, μήπως είμαστε »χριστιανοί» μόνον της Κυριακής, όταν αφιερώνουμε 2-3 ώρες στον κυριακάτικο εκκλησιασμό, τόσο ώστε να καθησυχάσουμε την συνείδησή μας, και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα είμαστε κοσμικοί χριστιανοί;
Ας μην ξεχνούμε ότι ο Χριστός μας θέλει χριστιανούς για όλες τις ώρες και για κάθε στιγμή της ζωής μας. Ας »αγαπήσωμεν Κύριον τον Θεόν εξ όλης της καρδίας και όλης της διανοίας και εξ όλης της ψυχής ημών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου