Αυτό που μας λείπει

Είναι πολλά για τον Χριστό πού δεν ξέρουμε.
Καθημερινά διαπιστώνω την ανεπάρκεια όχι μόνον γνώσεων αλλά και εμπειρίας του Θεού. Αυτό που νομίζω πώς λείπει είναι η δεκτικότητα, πού γεννάει η άκρα ταπείνωση και αφιέρωση στο θέλημα Του, αφιέρωση όλης της ύπαρξης.
Στενοχωριέμαι όταν κι εγώ ο ίδιος, αλλά και οι περισσότεροι από εμάς τους κληρικούς, εξαντλούμαστε σε έναν διδακτισμό, σε νεωτερισμούς, σε εντυπωσιασμό συναισθημάτων.

Κανένας μας σχεδόν δεν εκφεύγει γιατί όλοι μας ζητάμε σαν ποιμένες αποδοχή. Βέβαια, κάποιοι άλλοι το έχουν κάνει και βιοπορισμό και καριέρα. Είναι και αυτές οι πολιτικές εντός και παρά την εκκλησία. Και οι αποδέκτες επίσης όχι απλά δεν έχουν κρίση, αλλά δεν θέλουν να έχουν κρίση.

Συνεπώς, δεν θέλουμε γνωριμία με τον Χριστό, θέλουμε μια θρησκευτική πορεία μέσα στην εκκλησία ή παρά την εκκλησία πού να μας παρέχει μία ασφάλεια.
Γι αυτό και προσωπικά δεν δηλώνω αφοσίωση ή εντυπωσιασμό σε κανέναν, πρόσωπο ή ρεύμα. Και ακόμα περισσότερο εμπιστοσύνη. Ούτε στον απαίδευτο εαυτό μου, πού στο κάτω κάτω υποχρεούμαι να τον γνωρίζω και να συμβιώσουμε για πολλά ή λίγα χρόνια εδώ κάτω στην γη.

Με λίγα λόγια όλοι μιλάμε για τον Χριστό, όλοι θέλουμε να δείχνουμε τον Χριστό, αλλά στο τέλος ούτε τον Χριστό γνωρίζουμε και δείχνουμε τον εαυτό μας.
Αυτό πού λείπει είναι η αγιότητα, με όλη την παραδοσιακή και εκκλησιαστική της έννοια.

Η αγιότητα αποψιλωμένη από θρησκεία και απόψεις. Το να ΕΙΣΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Πηγή