ΕΥΧΗ , ΝΗΨΙΣ KAI ΗΣΥΧΙΑ (συνέχεια)

… Ωστόσο, είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται κατά πόσο είναι δυνατόν, με τις σημερινές συνθήκες, να τηρηθή και να εφαρμοσθή η αγιογραφική εντολή του «αδιαλλείπτως προσεύχεσθε» μέσα στον κόσμο.

Όμως ,τίποτε δεν μας εμποδίζει μέσα στην ησυχία της νύχτας, μόνοι μας, να αρχίσουμε μια αυστηρή αυτοεξέτασι των έργων, των λόγων και των σκέψεών μας (συγκαταθέσεις λογισμών) και συνειδητοποιώντας την αμαρτωλότητά μας να θυμηθούμε τον θάνατο, την κόλασι και την Κρίσι. Και τότε να στενάξουμε, να πενθήσουμε, να συντριβούμε, να ταπεινωθούμε, και να κλαύσουμε, ζητώντας επίμονα το έλεος του Θεού, άλλος δέκα λεπτά, άλλος είκοσι, άλλος μία ώρα, άλλος όσο περισσότερο μπορεί. Και τότε «γνώσομεν ησυχίας ωφέλειαν» και την αξίαν της αγίας και Νοεράς Προσευχής και πνευματικής αυτής εργασίας!

Επί πλέον, αυτό το έργο θα είναι και μια τροφοδοσία της πνευματικής –ας πούμε- «μπαταρίας» της νήψεως σε ολόκληρη την ύπαρξί μας που το θεοφόρο ρεύμα της θα τονώσει όλες τις ηθικές δυνάμεις της ψυχής έναντι στον αγώνα της κάθε ημέρας , των νοητών εχθρών, της σαρκός, του κόσμου και του διαβόλου. Και συγχρόνως, μαζί με τα δάκρυα της μετανοίας, θα είναι κι ένα πλύσιμο, άμα και καθάρισμα όλων εκείνων των λεκέδων, που δημιούργησε η αμαρτία στον χιτώνα της ψυχής μας∙ θα είναι μια αναζωπύρωσις της σπίθας του παναγίου πνεύματος της θείας εκείνης φλόγας, που θα γίνη «πυρ καταναλίσκον», για να πετύχουμε το καυτηρίασμα των πολυκέφαλων θηρίων των παθών και των αδυναμιών μας, της κακής κλίσεως και ροπής , που έχουμε μέσα μας∙ θα είναι ακόμα ένα άνοιγμα του νου, ένας φωτισμός για την γνώσι των θείων πραγμάτων∙ θα είναι τέλος και μια σταθερή ανάβασις στην νοητή κλίμακα των αρετών, που ξαναφέρνουν πίσω τον Άσωτο και χαμένο γυιό στον σπλαγχνικό Πατέρα.

Και τότε Εκείνος με πολλή αγάπη και στοργή θα του βάλει δακτύλιον στην χείρα, σανδάλιο στους πόδας και στέφανον επί της κεφαλής, ενώ συγχρόνως θα τον ντύση και με την θεοϋφαντο στολή της ταπεινώσεως . Και αυτό δεν γίνεται, αν δεν περιφρουρήσουμε τον εαυτό μας στο περιβάλλον που ζούμε, με την νήψι, την προσοχή και την Νοερά προσευχή.

Να λοιπόν, τί μπορεί να προσφέρη σ’ εμάς, που βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, η εργασία της Νοεράς προσευχής κατά τη διάρκεια της Νυκτός. Έτσι θα μπορούμε να πούμε, σαν τον όσιο Πέτρο τον Δαμασκηνό στον κάθε λογισμό που θα μας έρχεται, τα εξής: «Δεν ξεύρω, λογισμέ, ποιός είσαι. Ο Θεός μόνο το γνωρίζει. Πάντως είτε καλός είτε κακός , εγώ στα παντοδύναμα Χέρια Του επέρριψα και επιρρίπτω τελείως τον εαυτό μου και «Αυτώ μέλει περί εμού». Διότι όπως από το μηδέν, από την ανυπαρξία, με έκανε άνθρωπο με λογική ψυχή, θέλει να με σώση, «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι». Και επειδή αυτό εξαρτάται κατά ένα μέρος και από την δική μας θέλησι, προαίρεσι και αγώνα, στο ασθενές θέλημά μας  έρχεται αρωγός το παντοδύναμο θέλημα του Αγίου Θεού, που έσκυψε ως Θεός Άναρχος και έγινε άνθρωπος , Θεάνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να σηκώση το πεσμένο πλάσμα Του.

Και όπως τότε, έτσι και τώρα κατά το «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου», ανίσταται οι παραλελυμένοι εκ των παθών πόδες ημών, και πλέον διαθέτουμε την προαίρεσι, τον χρόνο, την νήψι, την αδιάλειπτη προσευχή, την προσοχή, ώστε να μην ξαναπέσουμε στην αμαρτία και ξαναβρεθούμε «βόσκοντες χοίρους και εσθίοντες από τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας»…

Πηγή: Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007