ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Ἕνας φούρναρης ἤθελε πολύ νά ἰδεῖ καί νά γνωρίσει ἀπό κοντά κάποιον σπουδαῖο ἀσκητή πού ζοῦσε μέ τούς μαθητές του, ὄχι πολύ μακριά ἀπό τήν πόλη του. Ὅταν ὁ ἀσκητής τό ἔμαθε, μεταμφιέσθηκε σέ ζητιάνο καί πῆγε στόν φοῦρνο. Ἐκεῖ, ζήτησε ἕνα καρβέλι ψωμί. Ὁ φούρναρης δέν τοῦ ἔδωσε· καί τότε ἐκεῖνος ἅρπαξε ἕνα καρβέλι καί ἄρχισε νά τό τρώει! Ὁ φούρναρης νευρίασε μέ τό «θράσος» τοῦ «ζητιάνου». Τόν ἅρπαξε, τόν ξυλοκόπησε καί τόν πέταξε στόν δρόμο!

            Ἕνας φίλος τοῦ φούρναρη          βλέπει τόν μοναχό - πού τόν γνώριζε - καί μαθαίνει τί ἔγινε. Πηγαίνει ἀμέσως στόν φοῦρνο καί λέει στόν φούρναρη: «Εἶσαι τρελλός; Αὐτός πού ἔδειρες εἶναι ὁ σπουδαῖος ἀσκητής πού ἤθελες νά γνωρίσεις!». Μετανοιωμένος ὁ φούρναρης τρέχει, προφθαίνει τόν μοναχό καί τοῦ λέει:

            - Συγγνώμη πάτερ. Πές μου, τί νά κάνω γιά νά διορθώσω τό σφάλμα μου;

            - Πρέπει νά προσφέρεις ἕνα γεῦμα σέ μένα καί στούς μαθητές μου (!!)

            -Εὐχαρίστως, ἀπάντησε  ὁ φούρναρης.

            Τήν ὥρα τοῦ γεύματος, εἶπε ὁ σοφός ἐκεῖνος μοναχός:

            -Βλέπετε, ἀδελφοί μου, πόσο ἀγνοοῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ φίλος μας ὁ φούρναρης μᾶς παρέθεσε αὐτό τό πολυτελές γεῦμα ἐπειδή εἴμαστε διάσημοι λόγῳ τῆς τάχα ἁγιωσύνης μας! Ἀλλά δέν μπόρεσε νά προσφέρει ἕνα καρβέλι ψωμί γιά νά χορτάσει τήν πείνα ἑνός ταλαίπωρου ζητιάνου!

*            *            *

            Ἀλήθεια, πόσες φορές κάνουμε ἀνάλογες διακρίσεις στήν ζωή μας; Περιφρονοῦμε τούς ἄσημους καί ταπεινούς καί κολακεύουμε τούς διάσημους καί ἰσχυρούς!

            Γράφει ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος στήν ἐπιστολή του πρός ὅλους τούς χριστιανούς:

            -Ἀδελφοί μου, τήν πίστη σας στόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Ἰησοῦ Χριστό, νά μήν τήν ἐκδηλώνετε μέ μεροληψίες πρός τούς συνανθρώπους σας. Γιά παράδειγμα ἐάν εἰσέλθει στήν σύναξή σας ἕνας ἄνθρωπος μέ χρυσά δακτυλίδια καί πολυτελῆ ἐνδύματα, καί εἰσέλθει καί ἕνας πτωχός μέ λερωμένα ἐνδύματα· καί σεῖς δώσετε σημασία στόν καλοντυμένο καί τοῦ εἰπεῖτε: «ἐσύ κάθισε ἐδῶ, στήν καλή θέση», καί στόν φτωχό εἰπεῖτε: «ἐσύ στάσου ἐκεῖ ἤ κάθισε ἐδῶ κάτω, δίπλα στό σκαμνί πού βάζω τά πόδια μου», δέν μεροληπτεῖτε καί δέν γίνεστε κριτές κάνοντας πονηρές σκέψεις (Ἰακ. 2, 1-4);

            Φυσικά, τό παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου εἶναι ἐνδεικτικό, προκειμένου νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ «νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου» ἀφορᾶ τούς πάντες. Δηλ. «πλησίον μας» εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

            Ἀλλιῶς, ἀρχίζουμε νά ὑπολογίζουμε κέρδη, συμφέροντα, ὠφέλη καί πολλά ἄλλα. Τότε ὅμως, καταπατοῦμε τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης· καί ἔτσι ἀρχίζει ἡ ταραχή τῆς ψυχῆς, οἱ ἐνοχές καί ἡ πίκρα γιατί μᾶς πηγαίνουν «στραβά» τά πράγματα στήν ζωή μας. Ἄς «μεγαλώσουμε» λοιπόν τήν καρδιά μας ὥστε νά χωράει ἀκόμη καί αὐτούς πού ἀντιπαθοῦμε! Καί ἔτσι θά γίνουμε μιμητές τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα μας πού «ἀγαπάει τούς δικαίους καί ἐλεεῖ τούς ἁμαρτωλούς».

Ἀρχιμ. Ν.Κ.