Ο ἄνθρωπος, πού ζεῖ μέσα στήν κοινωνία τῶν προσώπων, εἶναι ἐκ φύσεως πλασμένος νά δημιουργεῖ διαπροσωπικές σχέσεις καί νά εὑρίσκει τήν χαρά τοῦ προσώπου του μέσα ἀπό τά πρόσωπα τῶν συνανθρώπων του.
Ἡ τυπικότητα κάνει τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων ἀπρόσωπες καί ψυχρές. Ἡ ἐγκαρδιότητα καί ἡ ἀγάπη καλλιεργεῖ τίς διαπροσωπικές σχέσεις, πού εἶναι ὅ,τι χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά βρεῖ τήν εὐτυχία καί νά οἰκοδομήσει τό μέλλον τῆς ὑπάρξεώς του.
Ἡ φράση «οὐαί τῷ ἑνί» περιγράφει μέ τόν σαφέστερο τρόπο τήν δυστυχία τῆς ἀπομονώσεως. Ὁ κόσμος σήμερα ζεῖ τόσο κοντά, ἀλλά οἱ ψυχές ζοῦν τήν μοναξιά τους δραματικά. Συνωθεῖται ὁ ἕνας ἐπάνω στόν ἄλλο στούς δρόμους, στίς πλατεῖες, στούς κοινούς χώρους τῶν μεγαλουπόλεων, ἀλλά μεταξύ τους εἶναι ξένοι καί ἄγνωστοι. Ὁ κόσμος καλλιεργεῖ τίς σχέσεις, τίς φιλίες, τίς γνωριμίες, οἱ ὁποῖες ὅμως ἔχουν ὅρια τό συμφέρον καί τήν ἐκμετάλλευση.
Ἡ Ἐκκλησία μας προτείνει ἕνα δρόμο γιά νά περάσει κανείς ἀπό τίς ἀπρόσωπες στίς διαπροσωπικές σχέσεις. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἀξίας τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρωπίνου προσώπου, τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοῦ συνειδητοποιημένου καί τοῦ περιθωριακοῦ, τοῦ ἐναρέτου καί τοῦ ἐμπαθοῦς. Ἡ ἑνότητα, πού δημιουργεῖται διά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ δύναμη, πού συνάπτει σχέσεις, πού κρατοῦν διά βίου. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος γράφει: «Οἱ τοῦ Χριστοῦ φίλοι μέχρι τέλους τήν συνέχειαν τῆς ἀγάπης διατηρούσιν».
Στήν ἐποχή τῆς ἀσυδώτου ἐπικοινωνίας οἱ διαπροσωπικές σχέσεις διέρχονται κρίση. Χωρίς τήν αὔρα τοῦ Χριστοῦ οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι ψεύτικες, συμφεροντολογικές καί ἐφήμερες. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἐγγύηση στήν διαφύλαξη τῶν σχέσεων. Διότι οἱ διαπροσωπικές σχέσεις χρειάζονται ἠθικά θεμέλια, γιά νά ἀντέξουν στίς προκλήσεις τῶν σκοπιμοτήτων. Αὐτά τά θεμέλια προσφέρει ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἑνώνει καί μᾶς εἰσηγεῖται στή ζωή τό «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος, οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ» (Γαλ. 3, 28).
† ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου