Δεν έχω αμαρτίες – Δεν έχω κάνει τίποτα

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοὶ πύλας Ζωοδότα…»
Παρακαλεί ό υμνωδός να του ανοίξει ό Κύριος τίς πύλες της με­τανοίας…

Αλήθεια.Πόσο δύσκολα ανοίγουν οι πύλες της μετανοίας μας!
Πόσες προφάσεις,πόσες δικαιολογίες,πόσες δυσκολίες για να δεχθεί ή ψυχή ότι φταίει.Ότι είναι αμαρτωλή,ότι έχει ανάγκη μετανοίας.

«Καί τί έκανα;», λένε πολλοί.«Δεν έχω τίποτε το σπου­δαίο!».Καί αυτά,ενώ υπάρχουν κακίες κατά των άλλων καί λόγια πι­κρά καί υβριστικά καί μνησικακίες καί ψεύδη καί της ψυχής αμαρτω­λές επιθυμίες καί της σάρκας αμαρτήματα καί φιλαργυρίες καί σκλη­ρότητες. Καί τόσα καί τόσα άλλα…
Δεν έχουμε λοιπόν ανάγκη μετα­νοίας;Δεν χρειάζεται να καθαρίσουμε την ψυχή μας από όλα αυτά, πού μας κάνουν ενόχους ενώπιον του Θεού; Καί οδηγούν στον θά­νατο της ψυχής,τον χωρισμό της από τον Θεό καί την αιώνια κα­ταδίκη;«Κατά την σκληρότητα οου καί άμετανόητον καρδίαν θη­σαυρίζεις σεαυτώ όργήν εν ήμερα οργής καί άποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας του Θεού» (Ρωμ.β’,5).
Είναι πράγματι φοβερό να μέ­νει αμετανόητος ό άνθρωπος.Άλλα καί όταν καταλάβει ή ψυχή του την ανάγκη της μετανοίας,καί τότε τί αγώνας χρειάζεται για να λά­βει την απόφαση της μετανοίας. Πόση ντροπή προκειμένου να εξο­μολογηθεί τίς αμαρτίες πού έγιναν. Πόση δυσκολία να σταματήσει το κακό και να προχωρήσει σε αλλαγή ζωής.Να παύσει την αμαρ­τία.
Ο διάβολος, λέει ό ιερός Χρυσόστομος,με την πονηρία του κατόρθωσε να συνδυάσει με την αμαρτία το θάρρος καί με τη μετάνοια τη ντροπή.
Ενώ στην αμαρτία προχωρούμε με θάρρος,στη μετά­νοια ντρεπόμαστε να προχωρήσουμε.Καί αυτό,για να δυσκολέψει τη μετάνοια,επειδή γνωρίζει ότι αυτή οδηγεί στη σωτηρία.