«Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΜΑΣ», το πιο φονικό όπλο της ψυχής μας!

«ΟΥΤΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΥΘΙΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ»,
απάντησε ο αξιωματικός του Τιτανικού σε μια κυρία που θαύμαζε το ολοκαίνουριο υπερωκεάνιο, όταν τον ρώτησε αν ήταν πραγματικά αβύθιστο!

Κι όμως… χρειάστηκε μόνον ένα παγόβουνο να συρθεί για λίγο επάνω στη ράχη του, για να διαψευσθούν εύκολα αλλά και τραγικά όλοι και όλα γύρω από το μεγαλύτερο και πολυτελέστατο υπερωκεάνιο της εποχής του. Ο ίδιος ο ναύαρχος – σχεδιαστής του Τιτανικού Τόμας Άντριους χάθηκε μαζί με το δημιούργημά του στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Ξαφνικά ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος, σαν κάποιος να έσυρε ένα γιγαντιαίο δάχτυλο στα πλευρά του πλοίου. Δεν ήταν παρά ένα παγόβουνο από τα πολλά που έπλεαν στην περιοχή και που ο πλοίαρχος του Τιτανικού το αγνόησε. Η υπεροψία, ο εγωισμός μαζί με την ανοησία είναι βέβαιο ότι σκοτώνουν. Ήδη ετοιμαζόταν ο υγρός τάφος τους. Μερικοί επιβάτες άφησαν τη διασκέδασή τους, τα χαρτιά που έπαιζαν στα σαλόνια και βγήκαν να δουν. Ο σκοτεινός όγκος του παγόβουνου απομακρυνόταν στο βάθος και το πλοίο συνέχιζε το ταξίδι του υπερήφανο, μεγαλόπρεπο…

Ήταν 11.40 μ.μ. της 14ης Απριλίου του 1912. Η ανθρωπότητα ετοιμαζόταν για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πλοίαρχος και μερικοί αξιωματικοί του κατέβηκαν αμέσως στο κύτος του σκάφους. Το ρήγμα που άνοιξε είχε μήκος σχεδόν 90 μέτρων. Αμέσως τα νερά της παγωμένης θάλασσας όρμηξαν στα αμπάρια και τα πλημμύρισαν. Πέντε από τα στεγανά αμπάρια του Τιτανικού γέμισαν γρήγορα νερά. Αν είχαν πλημμυρίσει μόνο τα τέσσερα, ο Τιτανικός θα έφτανε στη Ν. Υόρκη… Ακολούθησαν σκηνές τραγικές αλλοφροσύνης. Στις 12.05 μεσάνυχτα ο πλοίαρχος διατάζει να εγκαταλειφθεί το σκάφος… Στις 12.15 φεύγει το πρώτο SOS… Στις 12.45 οι πρώτες 20 βάρκες κατεβαίνουν στη θάλασσα… Από τους 2.220 επιβάτες επέζησαν μόνον οι 713… Στις 2.20 τα χαράματα την επόμενη μέρα οι 46.328 τόνοι του Τιτανικού χάθηκαν κάτω από την παγωμένη και ήρεμη θάλασσα του Βόρειου Ατλαντικού…

Ούτε τρικυμία, ούτε θύελλα, ούτε απρόβλεπτη θαλασσοταραχή. Μόνο ο ανόητος εγωισμός. «Αυτό το πλοίο ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να το βυθίσει…» Ο αβύθιστος Τιτανικός κείτεται νικημένος, στην υγρή αγκαλιά του Ατλαντικού, για να μας θυμίζει κάτι πολύ χρήσιμο για τον καθένα μας: «Ο εγωισμός είναι ίσως η φονικότερη αρρώστια».

Και είναι αρρώστια, αφού αχρηστεύει τον άνθρωπο, τον γεμίζει με ανόητη φιλαυτία και έπαρση, τον κάνει επικίνδυνο, του σκοτεινιάζει το νου και την καρδιά, δεν μπορεί να δει, να ακούσει, να αντιληφθεί, να συναισθανθεί την κατάστασή του και τους κινδύνους που παραμονεύουν. Αυτά είναι τα κύρια συμπτώματα της έπαρσης. Η κατάληξή της; Αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, σκοτώνει τον άνθρωπο με αιώνιο θάνατο, στερώντας τη χάρη του Κυρίου στη ζωή του.

Υπάρχει ένα ακόμα σοβαρό σημείο. Πρέπει να σκοτώσεις τον εγωισμό όσο είναι καιρός, αλλιώς θα σε σκοτώσει εκείνος.

Και υπάρχει ένα αποτελεσματικό όπλο που συντρίβει τον εγωισμό:
ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Όταν πιστέψεις στον Ιησού και Τον αγκαλιάσεις με ταπείνωση, τότε αμέσως ο εγωισμός σωριάζεται, γιατί νιώθεις ανάξιος και ελεεινός αλλά και ελεημένος.

Οι άνθρωποι του εγωισμού δεν διδάχτηκαν τίποτα από τη θυσία του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού.

Έστω κι ας μπαινοβγαίνουν σε μια εκκλησία και ας ακούνε κηρύγματα, εάν δεν συσταυρωθεί ο εγωισμός τους μαζί με τον Ιησού Χριστό, δεν θα συναναστηθούν μαζί Του καινούριοι, λυτρωμένοι Χριστιανοί.

Ο εγωισμός θεραπεύεται όταν διαγνωσθεί έγκαιρα από πνευματικούς πατέρες με διάκριση, όταν αντιμετωπιστεί με ταπείνωση, λίγα λόγια, υπακοή, πίστη και προσευχή μπροστά στο Σταυρό και την Ανάσταση του Σωτήρα μας Χριστού. Αν δεν αντιμετωπισθεί έτσι, τότε σκοτώνει και την ψυχή και το σώμα.

* * *

Ο άνθρωπος της φιλαυτίας και της έπαρσης είναι επικίνδυνος και δυστυχισμένος. Συνήθως αναγνωρίζεται από τον τρόπο που μιλάει και δικαιολογείται.
Ότι καλό συμβαίνει συνήθως οφείλεται στην δική του προσπάθεια. Τότε η λέξη «ΕΓΩ» υπερισχύει.

Όταν όμως κάτι πάει στραβά… όλα και όλοι του φταίνε… Τότε δυσκολεύεται να παραδεχτεί και να πει «Εγώ φταίω, συγνώμη…». Στην ταπεινότερη έκδοση του, θα υπερισχύει το «εμείς φταίμε», και πιο συχνά το «εσύ ή εκείνος φταίει».
Μόνο στους άλλους βλέπει ελλατώματα! Ενώ ο εαυτός του είναι ο σωστός! Και όσες φορές κάνει ο ίδιος εμφανή λάθη, τότε φταίνε οι άλλοι που δίνουν αφορμές. Λέει πάντα μεγάλα λόγια και μόνο αυτός έχει δίκιο! Μόνο αυτός ξέρει να αγαπά αληθινά… Κι έτσι φτάνει στο σημείο να ζει τον περισσότερο χρόνο του μοναχικά, με κρυφή ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ, προκαλώντας και στους γύρω του συνεχή αναστάτωση!

Στις μέρες μας, τις έσχατες, ο αριθμός τους όλο και θεριεύει, δυστυχώς και ανάμεσά μας, με απρόβλεπτες προεκτάσεις.

Αδελφοί μου, ας προσπαθήσουμε να ζούμε με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, αληθινή μετάνοια, εξομολόγηση, απλότητα, σιωπή, πίστη και αγάπη στον Κύριό μας, για να μπορέσουμε να είμαστε αιώνια ασφαλείς!