Το μεγάλο μυστικό της σάρκας μας.

Ο µακάριος Παύλος είπε πως «δεν έχουµε να παλέψουμε µε ανθρώπους, αλλά µε αρχές και εξουσίες, δηλαδή µε τους κυρίαρχους του κόσµου τούτου, τα πονηρά πνεύµατα που βρίσκονται ανάµεσα στη γη και στον ουρανό».(Έφεσ. 6,12).

Καθώς αμάρτησε ο άνθρωπος, ενώπιον του


Θεού και χωρίς καμία ανάγκη και δεν έκανε εγκράτεια, αλλά θέλησε να λάβει την οδυνηρή γνώση, του απαγορευμένου καρπού, ο Θεός και πάλι τον λυπήθηκε και του φόρεσε σάρκα, τελείως διαφορετική, από αυτή που αρχικά είχε. Ο λόγος είναι, ότι πλέον ο αμαρτωλός Αδάμ και η Εύα και οι απόγονοι αυτών, δεν θα άντεχαν την θέα, της πραγματικής, μετέπειτα, ασχήμιας τους. Δεν ήθελε οι άνθρωποι να μετανοιώσουν πικρά, για την κατάντια τους, άμεσα βλέποντάς την. Θα ήταν μία μορφή βίας, που ο Θεός δεν επιβάλλει στα κτίσματά Του. Η Δόξα του Θεού, από μόνη της, εμπνέει, προκαλεί δάκρυα απερίγραπτης χαράς ή λύπης, ανάλογα με την εμφάνιση και τους κόπους, τα έργα κάθε ψυχής, που Την αντικρίζει...

Είμαστε νοήμονα αυτεξούσια όντα, με αθάνατη ψυχή, δεν είμαστε σαρκικοί, δέσμιοι αισθήσεων και ηδονών, όπως καταντήσαμε, μετά την ολέθρια πτώση μας και τόσοι Άγιοι μαρτυρούν την Αθανασία που μας περιμένει. Μη βλέπετε επιφανειακά τις αμέτρητες εικόνες του Χριστού, της Παναγίας μας, των χιλιάδων Αγίων μας. Διαβάστε για τους βίους και τα θαύματά Τους, ξυπνήστε και δείτε που ζείτε, ως κυρίαρχοι τούτου του μοναδικού πλανητικού κόσμου και αναζητείστε τον σκοπό της ύπαρξής σας και την ίδια την Πηγή Ζωής, τον Τριαδικό Θεό μας. Ο νους σας νοεί, δεν αισθάνεται. Το σώμα σας, η σάρκα σας αισθάνεται και ενημερώνει ή διατάζει τον νου σας. Η σάρκα σας πλέον γίνεται δέσμια των πονηρών εξουσιών της και ως αναπόφευκτα ο νους σας μένει διεστραμμένος!

Ο άνθρωπος γεννιέται και σύμφωνα με τους φωτισμένους Αγίους Γέροντες της Ορθοδοξίας μας, τον Άγιο Νικόδημο και άλλους, το έμβρυο αναπτύσσει πρώτα τις πέντε αισθήσεις του και πολύ αργότερα, έξω από την μήτρα της μάνας του, τελειοποιεί τον νου του, στην εφηβική και πλέον ηλικία. Ως αποτέλεσμα αυτής της σειράς ανάπτυξης των μελών και των οργάνων μας είναι, ο βρεφικός νους μας να υποτάσσεται στις ήδη αναπτυγμένες και ώριμες και αχαλίνωτες αισθήσεις, της σάρκας μας. Και ενώ οι αισθήσεις φτιαχτήκανε για να έχει μάτια ο νους μας, διά μέσω του ορατού κόσμου μας, να φροντίζει για την ανάπτυξη και διαιώνιση του είδους μας, αλλά με κυρίως μέλημά του, να νοεί και να αναζητεί τον Δημιουργό του και να τρέφεται από τις Δωρεές του Αγίου Πνεύματός Του, με την ελπίδα, την κατάκτηση της πρότερης δόξης του και ανάπτυξής του, αυτός φυλακισμένος και νουθετημένος από την βρεφική ηλικία, σε ηδονές των αισθήσεων, παύει να χρησιμοποιείτε όπως πρέπει και απομακρύνεται από το Θείο Θέλημα.

Ο νους μας, ο βασιλιάς της σάρκας μας, έγινε δούλος των αισθητήριων οργάνων της. Προτιμάμε την ζάχαρη από το ξύδι, τα γλυκά από τα πικρά, μέχρι και τα φαρμάκια, γλυκά του κουταλιού τα κάναμε! Προτιμάμε τον ύπνο από την προσευχή, την ξεκούραση από την αγρυπνία, την νυχτερινή διασκέδαση μέχρι πρωίας από μία αγρυπνία στην εκκλησία. Πιο εύκολα μελετούμε ένα κοινωνικό σχόλιο, μία εφημερίδα, ένα ανούσιο μυθιστόρημα, από την Καινή Διαθήκη, τον Λόγο του Κυρίου, των Ζωντανών Αγίων. Ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για τον Θεό και για πνευματικά, νοητά πράγματα και πιο εύκολα μιλούμε για τα κατορθώματα και τις αμαρτίες μίας ή ενός πόρνου, δολοφόνου ή ληστή.

Θεωρούμε αυτονόητη την βοήθεια του Κυρίου με το άναμμα ενός κεριού στην εκκλησία και δεν προσπαθούμε να ανάψουμε την φλόγα μέσα μας. Κλαίμε από κοσμικά γεγονότα της ζωής μας και προσευχόμαστε νομίζοντας ότι έχουμε κατάνυξη και απιστούμε, δεν αφηνόμαστε στην Θεία Πρόνοια. Ένας Θεός μάτωσε για εμάς, από αγάπη και θυσίασε τον μονογενή Υιό Του και κάθε Κυριακή Τον θυσιάζει και δεν αντιλαμβανόμαστε το Φοβερό τούτο λυτρωτικό Μυστήριο. Δεν νοούμε, από τον νου μας, αλλά νοούμε από τις αισθήσεις μας και περιμένουμε οφθαλμοφανή, για τα σαρκικά μας μάτια, θαύματα ή μελωδίες ή ευωδίες, για τα αυτιά και την μύτη μας. Λιβανίζουμε το σπίτι και θεωρούμε ότι πράξαμε το αναγκαίο καλό, την υποχρέωσή μας, έναντι στον ταπεινό, θυσιαζόμενο, ματωμένο Θεό! Θεωρούμε τα πράγματα και είμαστε άχρηστοι να Θεο-ρήσουμε!

Έτσι ο διάβολος των μάταιων ηδονών, με την τεράστια εμπειρία του, που έχει χρόνια τώρα αποκτήσει επάνω στο ανθρώπινο σώμα, μπορεί άνετα να κλέψει τον νου μας και να τον αποπροσανατολίσει. Δίκαια λένε οι γέροντες, πως αυτή η εξουσία, το άυλο πνεύμα των δαιμόνων, αποκτά σάρκα, με την σάρκα των παθών και ηδονών, του κάθε ανθρώπου! Ο διάβολος δεν μπορεί να σκοτώσει για παράδειγμα, άνθρωπο, όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει το σώμα κάποιου άλλου, με πάθη, οργή, εκδίκηση και άλλα θανάσιμα αμαρτήματα, για τον αδερφό αυτού.

Όποιος κατορθώσει και φυλάξει τις αισθήσεις του, από τα μάταια τούτου του κόσμου, μισήσει τα χάδια, το βελούδο, το βαμβάκι, τα γλυκά, τα νόστιμα, τα ωραία, τα σαρκικά ωραία, την μουσική, τα πάθη του, τις επιθυμίες του και αναζητήσει φωτισμό, να του γίνει γνωστό, μόνο η Επιθυμία του Δημιουργού Του, αυτός θα ζει από τώρα στον Παράδεισο. Αρκεί να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στην σάρκα, στις επιθυμίες μας ή στις αποστροφές μας. Πριν αποφασίσουμε αν κάτι είναι καλό ή κακό, να προσπαθήσουμε να δούμε τι θα έκανε ο Κύριος στη θέση μας. Και επειδή η γνώση μας, μας είναι άχρηστη, για την πνευματική αιώνια και αγγελική ζωή, που επιθυμούμε, ζητούμε με αλλεπάλληλες προσευχές την Θεία Φώτιση.

Ένας Χριστιανός είναι αργός στη συμπεριφορά του, γαλήνιος και ταπεινός. Είναι ταπεινός, όχι όμως με σύμπλεγμα κατωτερότητας, αφού απλά υπομένει το Θείο Θέλημα, για να κατακτήσει την Αγάπη Του, στα Ουράνια Ύψη του Πατρός Του και υψωμένα κρατά τα μάτια της ψυχής του, πιο πάνω από την ματαιότητα τούτου του κόσμου. Είναι ένας ασυμβίβαστος μοναχός μέσα στον κόσμο, που κωφεύει, σιωπά, εθελοτυφλεί, αλλά συνάμα είναι τόσο φιλικός, στοργικός και θυσιαστικός για τον κόσμο, που αποστρέφεται. Ένας Χριστιανός προσπαθεί να μοιάσει στον Χριστό, σταυρώνει τον παλαιό εαυτό και τα θελήματά του και περιμένει την ανάστασή του καρτερικά.

Πόσο φαίνονται και ακούγονται όλα αυτά τόσο άσχημα και καταναγκαστικά για τον σημερινό άνθρωπο, των ηδονών, της γαστριμαργίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, του εγωισμού, των αμέτρητων αμαρτιών... Οι Άγιοι Γέροντες όταν λένε, να "πεθάνουμε πριν πεθάνουμε", δεν εννοούν πως μισούν τον κόσμο και πως δεν θέλουν την ζωή τους. Απλά η ζωή σε αυτό τον κόσμο, δεν συγκρίνεται με την Ζωή την Αιώνια που μας περιμένει και που αυτή καρτερούν να προγευτούν. Όπως ο ήλιος φαίνεται τόσο κιτρινισμένος στον ουρανό, σε σχέση με το Φως της Μεταμόρφωσης του Κυρίου μας, έτσι και οι αισθητήριες ηδονές, δεν συγκρίνονται με τις Νοητές και Αιώνιες Τρυφές, που ο νους νοεί και η ψυχή αργότερα θα ζήσει αιώνια, απεγκλωβισμένη από την στενή σάρκα της. Μα πως να νοήσουμε όλα αυτά, αφού μας φθάνει να αισθανόμαστε;

Ο Κύριος είπε πως η Οδός Σωτηρίας μας είναι στενή και με θλίψεις. Θλίψεις του παλιού εαυτού μας, που προσπαθεί να αποσαρκωθεί και να δει τα νοητά, τα αόρατα. Όποιος μένει στην σάρκα του και ζει σαρκικά, στο χώμα θα καταλήξει και θα ζαλιστεί, θα φοβηθεί η άυλη και απροετοίμαστη ψυχή του, στα ουράνια ύψη. Και αυτό είναι η κόλαση. Η κόλαση είναι, ως βρωμερός και απροετοίμαστος να πλησιάσεις την πλήρη Δόξα του Κυρίου, που σαν παιδί, μόλις δει μία καραμέλα, ένα γλυκό, θα κλαίει απαρηγόρητα, για να αποκτήσει, ενώ πριν δεν γνώριζε, τέτοια οδύνη!

Όποιος δεινοπαθήσει, νηστεύει, σε όλες του τις αισθήσεις, προσεύχεται και αναζητεί τα ουράνια δάκρυα, εξομολογείται καθαρά τις αμαρτίες του, καθαρίζοντας συνειδήσεις και με πλήρη συναίσθηση της αναξιότητάς του, κοινωνεί τον Κύριο και περιμένει ξανά μέχρι την επόμενη Δωρεά του Πατρός, αυτός δεν θα χάσει. Γιατί όπως λέει ο Κύριος, εάν ο γιος ζητήσει ψωμί, είναι δυνατόν ο πατέρας να του δώσει πέτρα;

Ας δοκιμάσουμε λοιπόν, την επόμενη φορά που νηστεύσουμε, να δεινοπαθήσουμε. Αν είμαστε καπνιστές, ας μην καπνίσουμε. Αν πίνουμε μπόλικο κρασί, να πίνουμε ξύδι, για να ξεθυμώνουμε. Αν εύκολα σατιρίζουμε ότι βρίσκεται γύρω μας, ας σιωπούμε.  Και αν συνεχώς σκεφτόμαστε άσχημα πράγματα και κρίνουμε τον συνάνθρωπο, τον γείτονα ή συνάδερφο ή συγγενή μας, ας λέμε ασταμάτητα την Ευχή, την νοερά προσευχή των νηπτικών Πατέρων μας. Ας πούμε και ας πιστέψουμε, αυτό που είπε κάποτε ο γέροντας Παίσιος ότι, ότι καλό έχουμε και τα αληθινά δάκρυα στη προσευχή μας είναι από Εκείνον, ενώ δικό μας είναι μόνο το συνάχι, το στομάχι και τα κόπρανα! Αυτοί είμαστε!

...Είμαι χειρότερος και από την πόρνη Κύριε και από τους τελώνες και τους Φαρισαίους. Είμαι αμαρτωλός Κύριε, που ούτε καν έχω διαπιστώσει την κατάντια μου. Δεν έχω δάκρυα, ούτε κατάνυξη στις προσευχές μου, Κύριε. Δεν νιώθω, δεν νοώ τα δάκρυα, με τα οποία γράφηκαν οι ψαλμοί που απαγγέλω. Είμαι χώμα, για λίγο ζωντανό και στο χώμα σύντομα θα βρεθώ. Είμαι ανάξιος του ήλιου και του φεγγαρόφωτου, του αέρα και της εικόνας, της δημιουργίας Σου. Εσύ όμως Κύριε, ήρθες για τους αμαρτωλούς και εγώ άρρωστος είμαι, Κύριε και πιο πολύ από ότι φαντάζομαι, σχεδόν νεκρός, από τώρα. Σκυλάκι που περιμένω τα ψίχουλα του Ελέους Σου και πρόβατο θέλω να είμαι, του κοπαδιού Σου. Κένωσέ με από την μάταια γνώση και εγωιστική αίσθηση που έχω, "καίνοσέ" με Κύριε, ξαναδημιούργησέ με!...

Ταπεινώστε τους εαυτούς σας, αγαπήστε τον συνάνθρωπο, τον κατ' εικόνα Θεού αδερφό, προσπαθήστε να δείτε τον Θεό, στον βρώμικο άνθρωπο που σας ζητά ελεημοσύνη, αγκαλιάστε τον, όπως θα αγκαλιάζατε τον χαμένο πατέρα σας και πλύνετέ τον, όπως σας έπλενε η μητέρα σας, ταΐστε τον, όπως θα ταΐζατε το παιδί σας και τότε θα δείτε και τον Θεό που τον δημιούργησε...

Ερωτευτείτε!!! Γνωρίστε τον Θείο Έρωτα!!!

Τα υπόλοιπα αφήστε τα στον Κύριο.