H μόνη αμαρτία...

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος θα πει: «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, η αμαρτία: δηλαδή να είσαι αναίσθητος μπροστά στον Αναστάντα Κύριο».

Όπως το γεγονός του θανάτου δεν περιορίζεται στο χωρισμό της ψυχής από το σώμα, το λεγόμενο βιολογικό θάνατο, αλλά διαχέεται σ’ όλα τα επίπεδα ζωής, π.χ. το χωρισμό μεταξύ των ανθρώπων, με απογοητεύσεις και θλίψεις, έτσι και η Ανάσταση αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής, τις ζωοποιεί και τις χαροποιεί.

Φαίνεται πως τα ποικίλα προβλήματα της καθημερινότητας, οι αμαρτίες και οι αστοχίες μας, τα λάθη και τα παραπατήματά μας, μπορούν να συνθλίψουν το πρόσωπο. Κυρίως, όταν στηρίζεται αποκλειστικά στις δυνάμεις του και προσπαθεί με ανθρωποκεντρικά κριτήρια να αντεπεξέλθει.
Η Ανάσταση του Χριστού παραμένει για πάντα η βάση όλης της ζωής σε όλες της τις εκδηλώσεις. Αν και δεν μπορεί να αποδειχτεί ως ιστορικό γεγονός, εν τούτοις καθόρισε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που την πίστεψαν ως την πραγματικότητα της ζωής του σύμπαντος κόσμου.
Η εμπειρία της στη ζωή των ανθρώπων έχει παραπάνω βαρύτητα από επιστημονικές αποδείξεις, γιατί υπερβαίνει το κτιστό και το αισθητό και ξανοίγεται στον υπέρ αίσθησιν κόσμο του Θεού, που τον χαρακτηρίζει η ελευθερία, η ευρύτητα, η αιωνιότητα.
Η «αναισθησία» μπροστά στην Ανάσταση γίνεται, κατά τον καθηγητή της ερήμου Ισαάκ το Σύρο, η όντως αμαρτία, όχι ως παράβαση του «νόμου του Θεού» αλλά ως στέρηση της ζωής. Σ’ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος βιώνει την τραγικότητα του θανάτου που εκφράζεται με μιζέρια, με απόγνωση, με απουσία χαράς.

Όλα γύρω και μέσα του είναι μαύρα και κανένα φως δεν φαίνεται. Ποια συγκεκριμένη αμαρτία ως παράβαση ηθικού νόμου μπορεί να έχει παραπάνω αρνητική επίδραση από το αποτέλεσμα που φέρνει η «αναισθησία μπροστά στην Ανάσταση του Χριστού»;

Ο Χριστός με την Ανάστασή Του σύντριψε όλες τις μορφές του θανάτου και χάρισε σε μας τη δυνατότητα να ζήσουμε μια νέα ζωή, τη ζωή Του, με βάση την ελευθερία των τέκνων Του και με χαρακτηριστικά την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη.
Έτσι, κανένα τραγικό γεγονός, είτε ως αμαρτία είτε ως θλιβερό περιστατικό, δεν μπορεί να αντιπαλέψει την Ανάσταση Τού Κυρίου Ιησού. Μπροστά της όλα τα αρνητικά μειώνονται, χάνουν την προτεραιότητά τους, γίνονται σχετικά.
Ο Χριστιανός που αφήνει την Ανάσταση να διαποτίζει τη ζωή του, ποτέ δεν απελπίζεται και ποτέ δε μένει στη θλίψη και τον πόνο που διαλύει την ύπαρξη. Μπορεί ως άνθρωπος να λυγίσει προς καιρόν, όμως ανορθώνεται στηριγμένος στον Κύριο και Θεό του που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει».
Ο κόσμος μπορεί να ελπίζει, μέσα από τις δικές του εμπειρίες θανάτου, αν οι χριστιανοί ζουν την Ανάσταση του Χριστού, γιατί γίνονται έτσι η «πόλις επάνω όρους κειμένη».
Οι χριστιανοί μπορούν να πορεύονται θριαμβευτικά, μέσα από τις δικές τους εμπειρίες θανάτου, αν στηρίζονται όντως στη νίκη του Κυρίου τους κατά του θανάτου, γιατί και αυτοί μαζί Του τον νίκησαν, τον σύντριψαν, τον θανάτωσαν.