«Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον και σώσον τους δούλους σου!»

Δεν υπάρχει καμία προσευχή που να γίνεται από την καρδιά του ανθρώπου και να πηγαίνει χαμένη. Δεν υπάρχει καμία προσευχή που να έχει μέσα της πίστη στη μεγάλη αγάπη του Χριστού και να μπορεί να είναι μια μάταιη προσευχή. Επίσης, Δεν υπάρχει καμία προσευχή που να έχει μέσα της δυνατή την ελπίδα στο μεγάλο έλεος του Θεού και να είναι μια προσευχή χωρίς καρπό. 

Ο Θεός μπορεί να σώσει όλους δίχως να μας ρωτήσει εμάς. Δεν έχει ανάγκη τις δικές μας προσευχές ο Θεός για να σώσει κάποιον. Όμως, έχουμε ανάγκη εμείς να κάνουμε αυτό το υπέροχο έργο της προσευχής διότι με αυτήν συγκινείται η θεία αγάπη και στέλνει περισσότερο το έλεος και την σωτηρία σε αυτούς που εμείς θυμόμαστε στην προσευχή μας. Έχουμε πρωτίστως εμείς να είμαστε άνθρωποι της προσευχής γιατί μόνο με την προσευχή παίρνουμε μεγάλη θεϊκή ευεργεσία και αγιασμό. 

Το έργο της προσευχής είναι έργο αιώνιο διότι είναι πράξη αγάπης. Ο ίδιος ο Χριστός μάς έδειξε πολλές στην επίγεια ζωή του, ότι προσευχόταν είτε μόνος του είτε δημόσια για τους μαθητές του, για τα παθήματα και τον πόνο των ανθρώπων, για ολόκληρο τον κόσμο. Ο ίδιος ήταν η ενσαρκωμένη προσευχή και μεσιτεία προς τον ουράνιο Πατέρα του υπέρ όλων μας διαχρονικά και αιώνια. Όλοι μας έχουμε ανθρώπους που στη ζωή τους έκαναν πολλά εξόφθαλμα και τραγικά λάθη και αμαρτίες. Είναι πράγματι λυπητερό αυτό το γεγονός. 

Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και ζουν σε μια άλλη διάσταση, χωρισμένοι από το φθαρτό σώμα τους και από τον κόσμο των αισθήσεων. Το μόνο που πήραν φεύγοντας είναι οι προσωπικές τους πράξεις είτε καλές ήταν αυτές είτε κακές. Επίσης φέρουν μέσα τους και την προαίρεση της καρδιάς τους, η οποία, παρά την εξωτερική εικόνα των αμαρτιών και των λαθών τους, διαφωνούσε με αυτές τις αμαρτίες και με αυτά τα λάθη. 

Δεν είναι ασυνήθιστο και σπάνιο φαινόμενο να έχουμε και να ζούμε δύο αντίθετες και ασυμβίβαστες καταστάσεις: την κατάσταση των αμαρτιών που πράττουμε απερίσκεπτα και την κατάσταση στο επίπεδο της συνείδησης μέσα μας η οποία διαφωνούσε συνεχώς με τις πτώσεις μας. Άλλοι άνθρωποι, με τη δύναμη και τη χάρη του Χριστού, κατάφεραν να υπακούν την φωνή της εσωτερικής φωνής της συνείδησης και να παρουσιάζουν ενσυνείδητα πράξεις που να συμφωνούν και να εναρμονίζονται με αυτή τη φωνή. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που σε όλη τους τη ζωή στάθηκε αδύνατο να έχουν τα έργα τους κάτω από την ομπρέλα της συνείδησής τους. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η συνείδηση είναι η ευαίσθητη φωνή του Αγίου Θεού μέσα μας. 

Τώρα, όλοι αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι έφυγαν από αυτόν τον μάταιο κόσμο και πέρασαν στη σφαίρα της αιωνιότητας. Βρίσκονται πια στη κρίση του Θεού. Μπορούμε όμως να ξέρουμε πώς θα τους κρίνει ο Θεός; Όχι. Μπορούμε όμως να ξέρουμε πού ακριβώς θα επιτρέψει η θεία δικαιοσύνη να πάνε με βάση τα έργα τους; Όχι. Με άλλα λόγια: Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η απόφαση του Θεού γι’ αυτούς. Γνωρίζουμε ότι αυτή η κρίσιμη απόφαση θα ληφθεί τελεσίδικα και αμετάκλητα κατά την έσχατη ημέρα της Κρίσεως, την Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι να έρθει αυτή η μεγάλη μέρα για όλη την ανθρωπότητα αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά, ένα πράγμα οφείλουμε να κάνουμε με όλη τη δύναμη και τη θέρμη της καρδιάς μας: να προσευχόμαστε! 

Η προσευχή, που είναι το πιο εμπνευσμένο έργο αγάπης, μπορεί να γίνει μια μυστική γέφυρα ευεργεσίας ανάμεσα σε αυτούς που φύγανε από αυτόν τον κόσμο και ανάμεσα σε εμάς που μείναμε σε αυτόν και αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο. Η προσευχή μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι απόλυτα αναγκαία και ανείπωτα ευεργετική. Επίσης, να το πούμε και αυτό, καμία προσευχή που γίνεται από αγάπη και πόνο για τη ζωή ή τις ψυχές των συνανθρώπων μας δεν είναι προσευχή αδέκαστη. Με την προσευχή, αφήνουμε κάθε κρίση στον Σωτήρα Χριστό, στρεφόμαστε με έντονη ικεσία προς την αγάπη του. 

Παρακαλούμε και «υπενθυμίζουμε» τον Χριστό να κάνει αυτό που και ο ίδιος θέλει πάντα να κάνει: να σώζει τους ανθρώπους που ο ίδιος έκτισε, έπλασε και έφερε στη ζωή. Τώρα το πώς ακριβώς ο Χριστός θα ευεργετήσει και θα σώσει τους ανθρώπους μας, αυτό είναι ένα θέμα που δεν φαίνεται να πάρει απάντηση. Η λογική μας απαιτεί απαντήσεις, εκεί που δεν γίνεται και δεν πρέπει να της δοθούν. Με την καρδιά όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά: γιατί η ανθρώπινη καρδιά είναι η αγαπημένη εστία του Θεού.

 Ο Χριστός πάντα απαντάει στην καρδιά του ανθρώπου. Και δεν υπάρχει άνθρωπος που, παρά τις αμαρτίες, τις πτώσεις και τα λάθη του, εάν έστω και λίγο συναισθανθεί τις αμαρτίες που διέπραξε και μετανοήσει γι’ αυτές, να μη πάρει μια αισθαντική και στοργική απάντηση του Κυρίου μέσα στην καρδιά του και τη ζωή του. Τα λέω όλα αυτά,, για να μην απελπιζόμαστε ποτέ. Είτε για μας είτε και για τους αδελφούς μας. Ποτέ να μη σκεφτούμε ότι οι αμαρτίες μπορούν να είναι εμπόδιο για την προσευχή. Είτε για να κάνουμε προσευχή είτε για να προσφέρουμε προσευχή προς τους αδελφούς μας και σε κάθε συνάνθρωπο. 

Είπαμε ότι η προσευχή είναι εμπνευσμένη πράξη αγάπης. Και σαν πράξη αγάπης, είναι αιώνια πράξη. Και μια τέτοια πράξη, σπάει τα όρια αυτού του κόσμου με δύναμη, με τόλμη και έξαρση καρδιάς. Για να βρεί τους ανθρώπους της που μπορεί να βρίσκονται στα βάσανα του άδη. Και με την αγάπη του Θεού, μια τέτοια προσευχή, μπορεί κάλλιστα να ευεργετεί, να γλυκαίνει, να δίνει άνεση και ανακούφιση. Και επειδή πίσω από μια τέτοια προσευχή κρύβεται η μεγαλειώδης αγάπη του Θεού, μπορεί να σώζει. Ακόμη και όταν δεν μπορεί να το διανοηθεί και να το φανταστεί η δική μας μικρή και πεπερασμένη λογική.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον και σώσον τους δούλους σου!»

Εύχομαι να πληροφορήσει την καρδιά σου ο Χριστός για το μεγάλο, απερίγραπτο ουράνιο καλό που κρύβεται μέσα από κάθε προσευχή που γίνεται για τους συνανθρώπους μας, ειδικά για τους κεκοιμημένους παρά τις διαπιστωμένες αμαρτίες τους…