Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Την πρώτη Κυριακή πήγα να λειτουργήσω με πολλή χαρά. Οι πόθοι μου να εργαστώ σε ίδρυμα θα εκπληρώνονταν. Μου το έδωσε ο Θεός αυτό το δώρο. Αλλά τι έπαθα! Την ώρα που πήγα ν’ αρχίσω, έξω από τον άγιο Γεράσιμο ακούω στη διαπασών ένα γραμμόφωνο με τραγούδια ερωτικά: "Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ..." κτλ. Προχωρώ.. τίποτα, τα ίδια. Εγώ τις ευχές, τη θεία Λειτουργία. Έξω τα τραγούδια. Μέσα η Εκκλησία γεμάτη κόσμο. Έβγαινα στην Ωραία Πύλη κι έλεγα " Ειρήνη πάσι " αλλά η Λειτουργία ήταν πολύ ταραγμένη.
Όταν τελείωσα τα Άχραντα Μυστήρια, πήρα τα ιερά μου, τα δίπλωσα κι αμέσως βγήκα έξω. Απέναντι απ’ την Εκκλησία υπήρχε ένα κατάστημα, που διαφήμιζε γραμμόφωνα και πλάκες γραμμοφώνου. Πήγα μ’ ευγένεια στον καταστηματάρχη, στον κύριο Κουρέτα - έτσι ονομαζόταν - και τον παρακάλεσα, αν είναι δυνατόν, τουλάχιστον τις ώρες της Θείας Λειτουργίας, να σταματάει το γραμμόφωνο.
Μου λέει:
- Εγώ θέλω να βγάζω το ψωμί μου. Δεν γίνεται αυτό που λες. Έχω παιδιά, πληρώνω ενοίκιο.
- Σε παρακαλώ, του λέω, στενοχωρούμαι, είναι αμαρτία αυτό που γίνεται..
- Παπά, εσύ τη δουλειά σου!...μου λέει.
Εγώ, τώρα τι να κάνω; Σκέφτηκα να φύγω, να πάω σε άλλη εκκλησία, να αναζητήσω άλλη. Να όμως, που είχα υποχρεωθεί...τί να πω στον Μακαριώτατο ;... Κι έπεσα σε στενοχώρια μεγάλη.. Κάθισα στο ιερό και σκεφτόμουν. Έλεγα ότι πρέπει να φύγω, δεν μπορούσα να μείνω πια...Πώς να ζήσω εκεί μέσα; Πώς να λειτουργήσω; Και μάλιστα, ένας άνθρωπος που ήλθε από την έρημο, μέσ’ από μια απόλυτη ησυχία, σ’ ένα θόρυβο έτσι σατανικό;
Έμενα τότε στο Λυκαβηττό. Γύρισα εκεί και σκεφτόμουν..Δεν ήθελα ούτε να φάω...Μόνον ο Θεός θα μπορούσε να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Κι είπα μέσα μου σ’ αυτό το φοβερό πρόβλημα που με βρήκε: "Ό, τι πει ο Θεός". Λέω: "Θεέ μου, δεν θέλω να μου μιλήσεις. Δεν θέλω να μου δείξεις σημείο. Έτσι, με τη δική Σου αγάπη φανέρωσε κάτι απλό, που να καταλάβω ότι πρέπει να φύγω ή πρέπει να καθίσω. Πολύ απλό. Δεν ζητώ κάποιο θαύμα. Ντρέπομαι". Κι αποφασίζω να νηστέψω τρεις μέρες, χωρίς να βάλω ούτε νερό στο στόμα μου και να ζήσω τρεις μέρες με τέλεια σιωπή και προσευχή, περιμένοντας απάντηση από τον Θεό...
Κι η απάντηση ήρθε. Ενώ βρισκόμουν στον άγιο Γεράσιμο, ερχόντουσαν διάφοροι προσκυνητές κι άναβαν το κεράκι τους. Σε μια στιγμή μπαίνει μια γυναίκα με το παιδί της. Κρατούσε στο χέρι του τα σχολικά του βιβλία. Ένα από αυτά ήταν το βιβλίο της Φυσικής. Του ζήτησα να ρίξω μια ματιά, έτσι από φιλομάθεια. Καθώς ξεφύλλιζα το βιβλίο, ανοίγω σε μία σελίδα, που έδειχνε κάποιο πείραμα. Το εξής:
Αν σε μια ήρεμη λίμνη ρίξω μια μικρή πετρούλα, βλέπω το νερό να χάνει την ηρεμία του και να κάνει " ρυτίδες " σε μια μικρή έκταση. Αν στη συνέχεια, ρίξω μια πιο μεγάλη πέτρα, οι "ρυτίδες " σχηματίζονται πιο μεγάλες και σε μεγαλύτερη έκταση, υπερφαλαγγίζοντας τις μικρές. Εκείνη τη στιγμή ήλθε μέσα μου, η απάντηση στο δίλημμά μου. Ήταν φώτιση από τον Θεό. Σκέφτηκα το εξής : οι μικρές "ρυτίδες" των τραγουδιών, έξω από την εκκλησία μπορούν να υπερφαλαγγιστούν από τις μεγάλες σε πνευματική ένταση, πώς; Με ευχές που θα λέγονται μέσα στην Εκκλησία.
Την ίδια στιγμή, μου ήλθε αμέσως στο νου έντονα, πολύ έντονα: "Κι αν εσύ λειτουργείς εδώ κι έχεις το νου σου στον Θεό, ποιος μπορεί να σε βλάψει;" .Ετοιμάστηκα λοιπόν, έτσι να το κάνω. Στη Λειτουργία να δοθώ πολύ στην αγάπη του Χριστού, να εκτελέσω με μεγάλο ζήλο και με μεγάλη πνευματική ένταση τη Θεία Λειτουργία. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη! Πίστευα ότι ο Θεός μου βρήκε τη λύση...
Πράγματι, την Κυριακή το πρωί έφτασα στην εκκλησία γεμάτος ελπίδα. Έβαλα " Ευλογητός..".. Ο νους μου ήταν συγκεντρωμένος στην Θεία Λατρεία και μόνο. Ένιωθα μες τη Θεία Χάρι όλους μας. Έξω, μανιωδώς έπαιζε το γραμμόφωνο. Δεν άκουγα τίποτα. Πρώτη φορά έζησα τέτοια Λειτουργία. Ήταν η ωραιότερη της ζωής μου. Κι από τότε όλες οι Θείες Λειτουργίες ήταν το ίδιο ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου