Ἡ κορυφὴ τοῦ Σινᾶ καὶ ἡ πεδιάδα Φαράν

Διαβάζουμε στήν ἁγία Γραφή.

Ἀνέβηκε ὁ Μωυσῆς στο Ὄρος· στην κορυφή τοῦ Σινᾶ. Και ἐκεῖ εἶδε τον Θεό. Καί ἔλαβε ἀπό τόν Κύριο τόν νόμο Του· τίς ἐντολές Του.

* * *

Τά λόγια αὐτά τῆς Γραφῆς μᾶς λένε:

Δέν ἀρκεῖ νά ὑπάρχει Θεός. Δέν ἀρκεῖ νά τό ξέρουμε καί νά τό λέμε, ὅτι τό παραδεχόμαστε. Πρέπει νά ἔχουμε ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό.

Πρέπει νά κάμουμε καί ἐμεῖς μία πορεία πρός τά ἄνω· πρός τόν Θεό: Νά ψάξουμε νά Τόν βροῦμε.

Στό Σινά ἀνεβαίνουμε καί μέ τά πόδια. Ἀλλά, κατά κύριο λόγο μέ τήν καρδιά· μέ τήν προσευχή. Καί μάλιστα στόν τόπο τῆς προσευχῆς, στήν Ἐκκλησία.

Τό Ὄρος τοῦ Θεοῦ εἶναι παντοῦ κοντά μας. Ἀκόμη καί ὅταν εἴμαστε στήν πεδιάδα κάτω ἀπό τό Σινά: στήν πεδιάδα τῆς Φαράν. Στό σπίτι μας. Στό δωμάτιό μας. Στήν Ἐκκλησία μας. Λέγει ὁ προφήτης Δαβίδ, μιλώντας γιά τόν ἄνθρωπο πού ψάχνει γιά τόν Θεό:

Ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ διέθετο (=δηλαδή ἔκαμε τήν καρδιά του δρόμο πρός τά ἄνω· μέσα στήν καρδιά του κάνει βήματα πρός τά ἄνω· καί ὅσο καί ἄν τοῦ εἶναι δύσκολο· καί φαντάζεται ὅτι βρίσκεται) εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, (προχωρεῖ πρός τά ἄνω) «εἰς τόν τόπον ὅν ἔθετο» (νά βρεῖ ἐκεῖνο πού ζητεῖ) (Ψαλμ. 83, 6)

Ἐκεῖ, στό Ὄρος τοῦ Θεοῦ, κοντά στόν Θεό, ἀκοῦμε τόν νόμο Του καί τίς ἐντολές Του πιό καλά. Δέν ἔχει ἀξία νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ μέ τά σωματικά αὐτιά. Οὔτε, νά τόν μαθαίνουμε διανοητκά, ἀπ᾿ ἔξω! Ἀξία ἔχει νά τόν δεχθοῦμε, σάν ἔκφραση τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς: σάν συμβουλές Του εὐεργετικές γιά μᾶς.

Ἡ πνευματική ζωή δέν γίνεται μόνο στήν κορυφή τοῦ Σινᾶ, στό ὄρη, στά μοναστήρια. Εἶναι καί γιά τήν πεδιάδα· καί γιά τά σπίτια· καί γιά τά χωράφια· καί γιά τά χωριά· καί μέ τά φτωχόσπιτα. Παντοιῦ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ζεῖ κατά Θεόν· νά θυμᾶται τόν Θεό. Καί νά ἀγωνίζεται νά τηρεῖ τό θέλημά Του.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται νά ἀγαπάει καί νά τηρεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι σάν νά εὑρίσκεται στό Ὄρος Σινά. Στήν κορυφή τοῦ Σινᾶ.
 
Ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ, εἶχαν αὐτιά πού ἄκουαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς, σάν πατέρες μας στήν πίστη, πρέπει νά τούς μιμούμαστε· καί νά ψάχνουμε γιά τόν Θεό.

Ὁ Θεός μίλησε στόν Ὄρος Σινά. Ἀλλά μίλησε γιά ὅλο τόν κόσμο. Γιά ὅλο τόν κόσμο πού ζεῖ «γύρω» ἀπό τό Σινά. Καί γιά τόν Γιάννη. Καί γιά τόν Ἀλέκο. Καί γιά τήν Ἄρη. Καί γιά τήν Μαρία. Καί γιά τήν Πόπη. Καί γιά τήν Λίντα.

Μιλάει σέ ὅλους. Καί δίνει σέ ὅλους, μέσα στήν Ἐκκλησία Του, καί χάρη καί δύναμη καί εὐλογία.

Δέν ζεῖ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ γιά νά νηστεύει, γιά νά προσεύχεται, γιά νά πηγαίνει στήν Ἐκκλησία.

Ἀντίθετα. Προσεύχεται, καί νηστεύει, καί πηγαίνει στήν Ἐκκλησία γιά νά μπορέσει νά ζήσει: καλά καί σωστά.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα παγκάκι. Καθόμαστε γιά νά πάρουμε μιά ἀνάσα· δύναμη γιά τόν δρόμο τῆς ζωῆς μας.

Γιά νά μπορέσουμε νά φθάσουμε σέ ὡριμότητα πίστης καί ζωῆς, καί σέ ἐν Χριστῷ τελειότητα. (Ἐφεσ. 4, 13).
+Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)