Το πετραχηλάκι ( Η Θεία Καλλιοπίτσα) Αληθινή ιστορία.

Νώντα Σκοπετέα

  Κοιτάζει το σκοροφαγωμένο ύφασμα στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα …Θυμάται και στενάζει χαμογελώντας για τη μορφή που το φτιαξε αυτό το …παιδικό πετραχήλι όταν ήτανε τόσος δα και έλεγε σε όλους τους μεγάλους που καλόγνωμα τον ρωτούσανε , οτι όταν μεγαλώσω θα γίνω Δεσπότης ! Και εκείνη η ευλογημένη βάλθηκε να το ράψει στη μηχανή της την ακούραστη που ο ήχος της δεν έμοιαζε με καμιάς άλλης… Και του το δωσε για να χαρεί στα 8 του , ένα καλοκαίρι στις αρχές του Ιούλη , μαζί με μια στολή πορφυρή , με χρυσοκέντητους Σταυρούς να την έχει μαζί του και να την φορά όπου τον έπαιρνε ο παπά –Μιχάλης για Παπαδάκι , στα μικρά ιερά με τις Πλατυτέρες στο σμίλευμα της μανιάτικης πέτρας να αγκαλιάζουν τον κόσμο του ολόκληρο …

  Η Καλλιοπίτσα , η γλυκιά και πάντα χαμογελαστή αυτή γυναίκα με την λεπτή φωνή και την Αγγελική ψυχούλα . Την έλεγε Θεία και ποτέ δεν χρειάστηκε να απομνημονεύσει το είδος της συγγένειας που τους έδενε …μια δυο φορές την είχε ρωτήσει , μα τι σημασία είχε, αφού την ένιωθε τόσο αγαπητή σαν την μάνα του την ίδια …Και όλα τα παιδιά στο χωριό έτσι την αγαπούσαν …
Ήταν αυτό το βάλσαμο στην ευρύχωρη καρδιά της , που δεν αξιώθηκε εκείνη να φέρει στον κόσμο δικά της βλαστάρια , το ότι ένιωθε δικά της όλα τα παιδιά του Θεού .

  Γι αυτό και όταν η μηχανή της ξαπόσταινε για λίγο από αυτά που έφτιαχνε αχρήματα , Θεός φυλάξοι, όλο για τους άλλους , εκείνη πάντα έβαζε μπροστά να φτιάξει ένα γλυκό ή μια πίτα με αγριόχορτα και μυζήθρα για να χει να φιλέψει όποιο παιδί θα περνούσε έξω απ τις … αυλές της … Στα πρώτα χρόνια δεν είχε δικό της σπίτι στο χωριό …Και έτσι είχε αλλάξει αρκετά , ερειπωμένα σχεδόν …Όλα τα συμμάζεψε όμορφα και ήταν τόσο δροσερά , με περήφανες μουριές να ρίχνουν της σκιάς τους το παράστημα στα μικρά δωματιάκια , που μοσχομύριζαν συνέχεια από τα μαγειρέματά της και το λιβάνισμα το άπαυστο …

  Οι τοίχοι τους γεμάτοι από μικρές εικονίτσες με τους λατρευτούς της τους Αγίους και κυρίως τον Άγιο Νεκτάριο τον προστάτη της . Μαζί με τον άντρα της , τον Πετράκη της , δεν σταμάτησε ποτέ να τον επισκέπτεται στην Αίγινα και κάθε φορά που επέστρεφε όλο και γέμιζε περισσότερο τον τοίχο με φωτογραφίες από την οσιακή του κοίμηση , και αυξάνονταν τα μπουκαλάκια με τον Αγιασμό και το λαδάκι του , αμέτρητα πλέον σε κάθε γωνιά του φτωχικού της …Αμέτρητοι και οι Νοέμβρηδες όταν σημάδευαν την μνήμη του, που η Καλλιοπίτσα έφτιαχνε η ίδια μεγάλους άρτους αφράτους με γλυκάνισου άρωμα και έκανε λειτουργία στον Ταξιάρχη να τιμήσει της Σηλυβρίας τον γόνον και της Αιγίνης τον έφορον , ψέλνοντας κι αυτή απ τις πίσω θέσεις που πάντα καθότανε , το απολυτίκιό του που τόσο πολύ την δάκρυζε…

  Μα δεν άφηνε παραπονεμένους και τους άλλους Αγίους …Όλοι την θυμούνται , τα καλοκαίρια ιδίως , να φέρνει σε κάθε μικρό ξωκκλήσι , το μικρό ταψάκι της με τα σπερνά ,όπως λένε οι Μανιάτες τα κόλυβα και εκείνες τις υπέροχες τις Φανουρόπιτες να διαβαστούν όλα και έπειτα να μοιραστούν στους ανθρώπους κι αυτά ως ευλογία κι έλεος .

 Πέρασανε τα χρόνια και έχτισαν το δικό τους σπίτι , στου Νικόβου το κάτω καλντερίμι. Δεν είχε αυλή μπροστά στο δρόμο όπως τα άλλα μα έβγαινε πίσω σε μια ρούγα που κατοικούσε εδώ και αιώνες ολάκερους η Αγιά- Μαρίνα .Και έτσι την έκανε γειτόνισσά της η Καλλιοπίτσα και δεν παρέλειψε ποτέ της την ιερή επίσκεψη κάθε απόγευμα χειμώνα –καλοκαίρι …Και στου Ιούλη τη γιορτή Της Αγίας που πάτησε τον Σατανά , μαζί με τους υπόλοιπους τους γείτονες , στρώνανε πολύχρωμες κουρελούδες σε όλες τις μεγάλες φρεσκο ασβεστωμένες τις πεζούλες και τις κάνανε καθίσματα έμορφα να γεμίσουνε από γέρους και παιδιά στου πρωινού το πανηγύρι , λίγο πριν όλοι μαζί ψάλλουν το Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν …χορταίνοντας τις ψυχές τους με Παραδείσου ελπίδα .

  Κι έτσι ξοδεύτηκαν τα χρόνια της και μεγάλωσε η Καλλιοπίτσα και την επισκέφθηκε αλλιώτικα τούτη τη φορά ο Θεός . Στα τελευταία της αρρώστησε η μνήμη της και δεν θυμότανε πολλά . Δεν ήτανε ανώδυνα τα τέλη της μα ήτανε Χριστιανά και ανεπαίσχυντα και Ειρηνικά …Το τελευταίο της καλοκαίρι κίνησε με τις μικρές τις κόρες του να πάρουν την ευχή της …Το νιωθε πως δεν θα την ξανάβλεπε …Θεία με θυμάσαι ; Δεν μίλησε εκείνη …Πήρε το χέρι της λοιπόν το τόσο δουλεμένο στου Χριστού τα έργα και το φίλησε να την αποχαιρετήσει …Κύριε Ελέησον …η Παναγιά μαζί σας ..την άκουσε να λέει και να επαναλαμβάνει συνέχεια μέχρι που βγήκε έξω απ το σπίτι …

Βάλθηκε τότε να ψάξει σε όλα τα μπαούλα στο κατώι για να βρει εκείνα τα παιδικά του, τα πορφυρά του, τα αθώα τα χρόνια … Βρήκε κείνο το πετραχηλάκι της , σκονισμένο και φαγωμένο στο μέσο του , από του χρόνου το αδυσώπητο το πέρασμα …Είπε στην γυναίκα του να το πλύνει και να το συνεφέρει όσο μπορούσε …Μόνο που την παρακάλεσε να του αφήσει εκείνο το τρύπημα για να θυμάται όλα τα πάθη του , που σαν παράσιτα ζήτησαν την ψυχή του να γυμνώσουν …Έτσι το κρέμασε σαν εικόνισμα κι αυτό στο μικρό προσκυνητάρι πίσω απ την πόρτα του δωματίου του …

Ξημέρωνε 9 του Νοέμβρη …Νεκταρίου Αιγίνης …Πενταπόλεως του Θαυματουργού …Γιορτάζει και η Θεία Καλλιοπίτσα σκέφτηκε μόλις άνοιξε τα μάτια του… θα χει χαρά σήμερα ! Και όντως είχε αφού τα ξημερώματα της πιο σπουδαίας και χαρμόσυνης για όλη τη ζήση της μέρας , διάλεξε ο Χριστός μας να την καλέσει κοντά του . Στην αγκαλιά του Αγίου Νεκταρίου της ταξίδεψε του λατρεμένου . Σκίρτησε από λύπη αναδεμένη με χαρά μόλις το έμαθε , έτρεξε πίσω από την πόρτα του και φίλησε το πετραχηλάκι της να πάρει την ευχή της …

Αληθινή Ιστορία

Αφιερωμένο στην μνήμη της πιο ταπεινής και γλυκιάς Θείας που γνώρισα στον κόσμο …που αναπαύεται πλέον στου Ταξιάρχη μας το κοιμητήρι…

Καλό Παράδεισο μετά των Αγίων …

ΥΓ: Όταν συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την κοίμησή της , μετά το μνημόσυνό της στον Ταξιάρχη , ο Πετράκης πήγε στο μνήμα της και της είπε : Πάρε με και εμένα καρδούλα μου να είμαστε μαζί ...Το ίδιο απόγευμα ξεκίνησε και αυτός για το μεγάλο ταξίδι ...στα μέρη των Αγίων... ...